Ik ga me vast niet geliefd maken hier, maar ik denk dat we dat voor een groot deel echt zelf hebben veroorzaakt. Als ik hier op het forum lees wat werkgevers allemaal maar moeten slikken "want ik heb er recht op".... dan vraag ik me wel eens af hoe realistisch je bent. Vrouwen die maar vinden dat werkgevers het moeten accepteren dat ze er diezelfde dag niet zijn, want mijn kind is ziek, of ik heb geen oppas, of andere redenen. Natuurlijk zijn werkgevers huiverig voor dergelijke praktijken, en ik kan ze geen ongelijk geven. En ik ontken ook niet dat er ook horken van werkgevers tussen zitten, maar ik denk echt dat sommigen vrouwen wel eens de hand in eigen boezem moet steken. Wil je op hetzelfde niveau als mannen staan, dan zul je je dus ook op die manier moeten profileren. En dat lukt het best in overleg, en niet door je vermeende rechten op te eisen. Een recht werkt twee kanten op!
Nou ga ik me niet geliefd maken Maar je kunt deze opmerking verwachten... Wacht maar tot jou kleintje heel erg ziek is... Dat je niks anders kunt dan zelf vrij nemen want je man kan echt geen vrij krijgen... Je vaste oppas kan ook even niet en naar de opvang mogen ze niet. En dan heb ik het niet eens over het gevoel dat je hebt als je kind ziek is en je helemaal niet een ander voor je kindje wilt laten zorgen..maar je wilt zelf bij ze blijven...wacht maar Daar zitten die werkgevers niet op te wachten... Ik hoop voor je dat je noooit die vrouw wordt waar je het nu over hebt...maar ik ben bang dat ook jij eens tegen dingen aan gaat lopen straks
Overleg is het toverwoord. Ik mis vaak de wil om overleg te voeren bij bepaalde vrouwen. Het is hun manier of geen manier. En dat vind ik niet kunnen. En nee, ik zal niet zo'n moeder worden (en ja dat durf ik nu al hardop te zeggen). Ik kan namelijk prima compromissen vinden, omdat ik al bezig ben een vangnet te creëren voor dergelijke situaties, met buren, met familie, met mijn echtgenoot en zijn werkgever. Vooruitdenken, plannen en regelen. En niet botweg eisen/willen. En ja, in gevallen van nood zal het misschien lastig zijn, maar zolang ik redelijk blijf en thuis werk of andere dingen regel, zal mijn werkgever ook geen probleem zijn. Ik heb jaren lang ziekenhuis in en ziekenhuis uit gelopen voor fertiliteit. Ik ben vaak weg geweest voor onderzoeken, puncties, terugplaatsing, operaties ... noem maar op. Omdat ik flexibel was, was mijn werkgever het ook, en is mijn nooit een strobreed in de weg gelegd. Je heb als werknemer rechten, maar zeker ook plichten en die schijnen sommige mensen maar heel graag te vergeten. Als vrouwen willen dat ze gelijkwaardig worden behandeld, dan zullen ze ook gelijkwaardig moeten handelen.
Strijkkraal, ik ben het op zich met je eens. Werknemers hebben niet alleen rechten maar zéker ook plichten. Maar als dan weer zo'n berichtje verschijnt dat zwangere werkneemsters vrij massaal worden benadeeld op de arbeidsmarkt, ook op manieren die volstrekt niet wettig zijn, dan kun je toch niet volhouden dat dit vooral aan die vrouwen ligt...
Dat zeg ik ook niet, er zijn altijd werkgevers die gewoon botte horken zijn. Maar het gevoel leeft wel bij de werkgevers "oh, shit, zodra haar kind ziek is, dan komt ze niet opdagen". Is het goed, nee, maar ik kan het wel begrijpen waarom die sentimenten leven, al dan niet terecht. De afgelopen jaren is gehamerd op gelijke rechten. Maar gelijke rechten betekent ook aanpassingen om op gelijk niveau te komen. Zeker op hoger niveau is het niet een en-en situatie. Je zult moeten kiezen. Zo simpel is het. Nogmaals, het sentiment zal vast in veel gevallen onterecht zijn, maar ik kan het de werkgevers niet kwalijk nemen dat die gevoelens in het achterhoofd spelen.
Totdat je echt een heel heftig gevoel hebt naar je kindje Ja overleg...daar kun je zeker heel ver mee komen Tot dat ze je zat zijn...want je overlegt nu wel heel vaak.. Ik hoop het echt voor je hoor..dat het bij jou anders is.
Tja, het is wel dé definitie van discriminatie. Omdat andere vrouwen met kinderen zich er soms te makkelijk van af maken, worden vrouwen die hun kind nog moeten krijgen daar vast op beoordeeld en afgerekend. Die worden dus als individu aangesproken op wat andere leden van dezelfde groep gedaan hebben... Hoewel ik soms kan begrijpen dat werkgevers zo denken, kan ik voor geen seconde goedpraten dat ze zo doen.
Natuurlijk is dat zo Maar hoe krom is het dan eigenlijk dat er wel van je verwacht wordt om 40 uur te gaan werken terwijl er NIKS is geregeld voor als je kind ziek is Dan moet je geluk hebben dat je een goede ( op afroep direct beschikbare) oppas bij de hand hebt....en dat is moeilijk En laat je kind maar eens achter bij zomaar iemand...dat doe je echt niet. En KDV is geen optie
Sja - gezien mijn jarenlange afwezigheid vanwege onderzoeken (vaak op het allerlaatste moment), durf ik met zekerheid te zeggen dat dat bij mijn werkgever gewoon goed geregeld is.
En als mijn kind ziek is, gaat hij/zij niet naar zo maar een oppas. Sterker nog: toen mijn oudste een keer moest worden opgenomen in het zkh, ben ik 24/7 bij hem gebleven. Gedurende zijn hele verblijf. Dat viel toevallig in mijn bevallingsverlof (hij was 11 weken oud), maar als dat net een paar weken later was geweest had mijn werkgever hoog of laag kunnen springen, ik was niet naar mijn werk gegaan. Goddank hebben zowel mijn partner als ik werk waarin we heel veel eigen keuzevrijheid hebben, en kunnen schuiven met werktijden. En goddank zijn onze kinderen zelden ziek. Maar ik kan me situaties voorstellen waarin het allemaal niet zo makkelijk is. En dan snap ik wel dat het vooral moeders zijn die afhaken uit het arbeidsproces.
Ik ben het wel met Strijkkraal eens, en heb al 3 kinderen. Hoezo kan mijn man geen vrij krijgen als ons kind ziek is? Waarom moet dat op de vrouw neerkomen? En ik heb geweldige opvang geregeld voor mijn kinderen hoor, als ze een beetje hangerig zijn met verhoging kunnen ze net zo lekker vertroeteld worden bij de GO als door mij of papa. Het is ook maar net hoe onmisbaarje jezelf vindt.
Er wordt niet van je verwacht dat je 40 uur werkt. Maar als jij kiest om 40 uur te werken, dan is de consequentie dat je gewoon een goed vangnet te hebben. Dat is jouw keuze. Zoals ik al zei, vaak is het niet een en-en verhaal. Je zult keuzes moeten maken. En voor oplossingen zorgen vooraf. Ik vind persoonlijk niet dat je anderen alsmaar deel van jou probleem laat worden. Je werkgever heeft geen kind, hij heeft een werknemer in dienst. En hoe jij je prive zaken regelt zijn jouw zaken. Jij wilt toch ook niet dat je werkgever zich met jouw prive zaken bemoeit, maar je verwacht wel dat ze zich maar aanpassen als jij je prive zaken niet goed geregeld krijgt (om wat voor reden dan ook)?? Beetje krom.
Altijd dat praten in je eigen straatje... Voor JOU is alles goed geregeld...nou fijn. Ideaal...en wees blij Maar voor heel veel anderen dus niet Misschien kun je je eens verplaatsen in mensen die deze keus niet hebben ( alleenstaanden, mannen of vrouwen met werk in het buitenland, et cetera...) Daarvoor is deze discussie dan wel relevant. want roepen dat het wel niet zo is omdat JIJ het niet zo ervaart is natuurlijk een enorme dooddoener. Heeft ook niemand iets aan. Tenzij je met hele goede tips komt waardoor het bij jullie wel goed is geregeld. Vertel...wat doe jij waardoor je wel altijd vrij kunt krijgen als je kind ziek ik. Of heb je toevallig een heel gezond kind.
Ok....nou jou oplossing voor een vrouw die kiest om 40 uur te werken en man ook Kind wordt heel erg ziek en dan? Ik heb altijd geleerd dat als je argumenten op tafel gooit dat je ze dan ook onderbouwt... Nou kom op met de middelen....ben echt benieuwd. Misschien kunnen we ze gelijk naar de 2e kamer brengen...
Waarom werkt dat anders dan? Het is gewoon vrij simpel in mijn optiek. Afspraken, overleg en vangnetten. En als je geen vangnet hebt, dan is overleg en afspraken met je werkgever gewoon nog veel belangrijker maar zeker niet onmogelijk.
Ik hoor ook bij de vrouwen die gediscrimineerd zijn vawege zwangerschap, deze zwangerschap zelfs nog. Ik heb tijdens een sollicitatie eerlijk verteld dat ik zwanger was en ben et toen niet geworden. En het suffe was dat ik het me ook prima voor kon stellen, want ze zochten iemand die per direct kon beginnen, en dat kon ik dus niet, vanwege mijn verlof. Ze zijn er heel eerlijk en open over geweest, en omdat ze mij de beste kandidaat vonden hebben ze nu iemand met een jaarcontract aangenomen en nemen ze weer contact met me op zodra mijn verlof is afgelopen. Dus officieel ben ik wel gediscrimineerd. Zo voelt het niet Maar er zijn inderdaad wel legio vrouwen waarvan het contract ineens miraculeus niet verlengd wordt zodra ze zwanger zijn en zo. Wel eens met dat er veel discriminatie is. Maar ook weer eens met Strijkkraal dat veel vrouwen zodra ze kinderen hebben zo flexibel worden als een loden deur. Sterker nog, ik heb het al eerder gezegd in dit topic, ik pas ook wel op met het aannemen van vrouwen met kinderen in deeltijdbanen. Die gaan eerst via een uitzendbureau om te kijken hoe ze passne in het bedrijf, hoe collegiaal ze zijn en waar hun prioriteiten liggen. Prima als je prioriteit bij je kinderen lig, maar als dat steeds betekent dat je collega's jouw rommel op moeten ruimen omdat jij altijd op stel en sprong naar de kinderen moet is het wel snel bekeken ja. Alles is mogelijk, maar wel in overleg en niet staand op je strepen 'omdat ik daar recht op heb' en de ballen naar mijn collega's. Ik heb het net iets te vaak meegemaakt om het niet meer zo te doen.
Ik heb er mijn scriptie aan gewijd en ook dus met de werkgevers gesproken Ik kwam daar ook achter dat niet alleen vrouwen star waren maar dus ook de werkgevers... Er waren zelfs een paar bij die vrouwen niet eens meer aannamen.
Als mijn kind ziek wordt, dan bel ik 1 mijn vangnet (dus mijn zus, mijn buurvrouw). Lukt dat niet, dan bel ik daarna mijn werkgever en mijn man belt zijn werkgever. Dan overleggen we samen en met de werkgevers wie er op dat moment thuis kan blijven (afhankelijk van agenda's, afspraken en andere dingen). Op basis van die uitkomst zal een van ons dan thuisblijven. Zie, overleg gepleegd. Ik zie niet zo in hoe dat zo moeilijk kan zijn. Als jij kiest om 40 uur te werken en je man ook, dan zul je consessies moeten doen. Dus of een extreem goed vangnet creëren, of een oppas aan huis regelen. En wat nog belangrijker is, overleg met je echtgeno(o)t(e) of perse 40 uur werken nou echt wel een goed idee is, als ouder zijnde. En als dat betekent dat een van de twee parttime werkt, thuis werkt, of anderszins dingen regelt, wat is dan het probleem? Je kiest voor moederschap (ouderschap) of je kiest voor een carriere. En als je voor beide wil kiezen zul je gewoon iets geregeld moeten hebben vooraf in geval van problemen.
Ik heb helaas geen gezonde kinderen. Ik loop vaker in het ziekenhuis dan menig moeder hier op ZP. Mijn oudste heeft schisis, was prematuur en dysmatuur. Mijn tweede heeft heupdysplasie en loopt dus bij de orthopeed en heeft zwaar eczeem en loopt dus bij de dermatoloog. En dat naast alle gewone kinderziektes. Dit om even recht te zetten dat het alleen werkt bij gezonde kinderen. Ten eerste heb ik gekozen voor een heel flexibele opvang. We hebben een gastouder die er niet moeilijk over doet als de kinderen een keertje wat langer blijven, een beetje hangerig zijn en zo voort. Een KDV is voor ons ook geen optie want niet flexibel genoeg qua uren en je moet je kind direct ophalen zodra het maar een beetje lijkt op ziek zijn. Ten tweede zijn mijn man en ik heel flexibel naar onze werkgevers toe, wat Strijkkraal ook al zei. We zijn niet heel erg van de kloktijden (ik heb 8 uur gewerkt en ga nu dus weg ) en hebben altijd ons werk af. We kunnen dus ook veel overleggen met onze werkgevers. We kunnen soms thuis werken als we dat van tevoren aangeven. Dus op dagen dat de kinderen voor onderzoek naar het ziekenhuis moeten werken we vaak thuis, dat scheelt reistijd. Verder hebben mijn man en ik allebei 1 thuisblijfdag. De meeste ziekenhusibezoeken doen we op deze dagen, dat is bijna altijd wel te regelen (we hebben 2 ziekenhuizen en 5 behandelaren, en niemand doet daar moeilijk over) Dat betekent eigenlijk alleen dat we voor 3 dagen eventueel wat moeten regelen als de kinderen ziek worden. En de keren dat ze zo ziek worden dat de GO opbelt m te zeggen dat we z nu toch echt moeten komen halen zijn op 1 hand te tellen. Ik heb dan meestal al overled met mijn man wie van ons die dag het beste eventueel de kinderen op zou kunnen halen (dus wie heeft de meetse vergaderingen en afspraken, wie kan het moeilijkst vrij nemen) en die haaltdan op mocht de GO bellen. Omdat dat zo weinig voorkomt en we van tevoren de werkgever al inlichten dat het misschien zou kunnen gebeuren dat we de kinderen op moeten halen, en alles al regelen qua vervanging op het werk en verzetten van vergaderingen, doen ze nooit moeilijk. Dus in een notendop: flexibele opvang regelen, flexibel opstellen naar je werkgever toe en je verantwoordelijkheid nemen naar je werk toe (dus fatsoenlijk overdragen en regelen dat er vervanging is mocht je weg moeten). Ik heb nog nooit mijn ouders of schoonouders in hoeven schakelen.