Maar dat doen ze toch ook niet?! Er werd aan hen gevraagd of zij naar het buitenland zouden gaan en zij zeiden nee, en gaven de reden waarom zij dat niet zouden doen. Oordelen zou zijn als ze zouden zeggen wij vinden mensen die naar het buitenland gaan slecht/belachelijk/onzin... Maar dat heb ik ze allemaal niet horen zeggen. Ze vertelden alleen hoe zij erin staan.
vrees dat je verkeerd gequote hebt, want dit had ik niet gezegd hoor, maar iemnand die mij gequote heeft
Hoe durf je, blackbird? 20 zweepslagen en 10 weesgegroetjes. :x Ik snap wel dat er vrouwen zijn die heftigere dingen hebben meegemaakt dan andere vrouwen... Maar ik snap echt niet dat mensen alles direct zo persoonlijk nemen, zich zo aangevallen voelen als iemand iets op een andere manier ziet of ergens ook zijn mening over heeft...
Dat heb ik van haar anders begrepen. Naar het buitenland vond zij een stap te ver en wat ik ervan begreep vooral een stap te ver in het heft in eigen hand nemen. Ik ben zelf christelijk, dus ook wij hebben ons geloof sterk betrokken in de vraag hoe ver we zouden gaan. Daarin telt voor ons dus absoluut de vraag in hoeverre je zelf het heft in handen neemt. Voor ons lag de grens bij bevruchting buiten mijn lichaam, alles wat verder ging, was voor ons (in onze persoonlijke situatie dus) te ver. Daarin is het dan minder belangrijk WAT je precies wel en niet doet, maar vooral hoe je erin staat. Ik kon me dus indenken dat voor hen 'buitenland' een stap te ver was en zou kunnen voelen als het afdwingen van iets waarvan je gelooft dat God dat geeft. Of niet geeft. Voor de een wordt elke vorm van behandeling of hulp bij zwanger worden al een soort van afdwingen, voor een ander ligt die grens er niet bij vruchtbaarheidsbehandelingen zelf. Maar daarin heeft iedereen zijn eigen persoonlijke keuze te maken en die persoonlijke keuze zegt helemaal geen moer over wat je van andermans keuzes vindt. Die twee staan echt los van elkaar, (voor ons in ieder geval wel).
Ja maar ze zaten schijnbaar niet in een situatie waarin ze moeilijk zwanger konden raken....dat bedoel ik. Je kunt Eem hoop dingen roepen totdat je het zelf meemaakt en dan is het opeens anders.
Ja, maar dan mag je dus nergens meer een mening over hebben tot je het zelf hebt meegemaakt?! Word dan waarschijnlijk erg stil hier op het forum... Bovendien: het werd aan hen gevraagd voor het programma. Hadden ze dan moeten liegen, volgens jullie? Het programma is toch juist bedoelt om te laten zien hoe verschillende mensen omgaan met hun kinderwens? Mag iemand wel zeggen dat hij niet zo ver zou gaan, omdat ie het te heftig vindt, maar niet zeggen dat hij/ zij het vanwege een geloofskwestie niet doet? Ik snap het verschil niet...
Je snapt niet wat ik probeer te zeggen....... Je kan gewoon nergens zo duidelijke mening over geven zoals hoe ver je zou gaan voor een kindje tot je zelf in die situaties zit. Dat is toch niet zo moeilijk wat ik zeg? Je kan van te voren een hoop dingen denken ... Maar als je wens zo groot is voor een kindje ga je ver denk ik hoor.
Maar waarom val je dan wel over iemand die daarin iets over z'n geloof zegt en niet over iemand die gewoon zegt te denken dat te heftig te vinden?
Oh dat was toevallig omdat ik reageerde op iemand zijn commentaar.... Het is voor mij hetzelfde hoor.... Het gaat om de situatie en niet om het geloof.
Maar dat is toch wat we de hele dag doen op dit forum, ons mening geven over situaties die bij de meeste van ons absoluut niet aan de orde zijn. Je mag wel je mening geven, dat je misschien wat anders zou doen als het puntje bij paaltje komt staat daar los van.
Klopt Alleen wilde ik aangeven dat je van te voren een hoop kan roepen maar dat het vaak heel anders is als je echt in die situatie zit. That's all hoor mensen.....
OK, prima Even voor mezelf sprekend daarover: ik ben dus gelovig en voor ons gelden bepaalde waarden binnen ons geloof echt als richtinggevend voor ons leven, voor de keuzes die we maken, hoe we handelen, etc etc. Wij maken dus wel degelijk juist vooraf keuzes, waar we ons dan later ook aan houden, juist om te voorkomen dat onze keuzes gebaseerd gaan worden op emotie, een sterke wens van onszelf, enz enz. (Daarmee bedoel ik niet dat mensen die in een vruchtbaarheidstraject zitten en hun grens opschuiven fout bezig zijn overigens! Dat dat wel even heel duidelijk is!). Maar wijzelf willen volgens bepaalde waarden leven en dan is het dus juist heel belangrijk om vooraf goed na te denken over wat wel OK is nog voor jezelf en wat niet meer. Dat heeft wel eens tot resultaat dat je moeilijke dingen te verhapstukken krijgt, maar at the end heeft het mij altijd ook veel rust gegeven. Daarmee overzie je idd vooraf lang niet altijd WAT je precies te verhapstukken krijgt, maar dat betekent bepaald niet dat je niet vooraf kunt beslissen wat je wel en wat je niet (meer) gaat doen.
Mee eens. Maar ze zeiden het echt als zijnde de landsgrens ook de grens van god zou zijn. Snap dat er ook door de programma makers wel geknipt en geplakt zal zijn, maar hoe ze het zeiden klonk het zeer grappig.
Heb het zelf ook meegemaakt. Keizersnee na doodgeboren kindje 2 jaar eerder. De aflevering mét de bijbehorende quotes raakten mij ook vol in mijn hart en mijn ziel. Voel me niet persoonlijk aangevallen, maar kan me voorstellen dat 'vertrouwen' dat (helemaal zo vlak na zulke confronterende beelden) wel even zo voelde. Tuurlijk is iedereen dankbaar en zielsgelukkig met haar kindje op de borst!!! Maar deze emotie die je gisteravond zag had idd meerdere lagen.
Snap en respecteer ik. Ben zelf ook gelovig. Zit ook wel met die vraag hoor, helemaal na dochter* Het was alleen zo geknipt dat het net leek of buitenland een door het geloof gestelde grens was, dat vond (en vind) ik vrij lollig
ow en dat begrijp ik ook best, maar dat wil niet zeggen dat voor iemand die zulke dingen niet meegemaakt heeft een bevalling niet bijzonder of emotioneel is. Ik zei alleen dat ik hetzelfde zei (ok ok behalve die NU ertussen dan..) maar nu vind ik het echt overkomen alsof ik niet emotioneel mag worden bij zoiets omdat ik toch niet weet hoe het is. nou sorry dus. ik vond mijn bevalling toevallig ook heel emotioneel en geweldig, en bij de herinnering aan die vraag is dat dus gewoon bijzonder. ik vind de opmerking die ik dan op mijn bericht krijg ronduit smerig. het spijt me dat ik geen vreselijke dingen heb meegemaakt?
@Alf: Hihi, ik moet zeggen... mijn eerste reactie bij die vraag gisteravond was ook: buitenland? Nee! En toen bedacht ik me dat ik toch echt een paar keer in Gent ben geweest Maarja, Belgie... dat is niet echt buitenland voor m;n gevoel dan weer Dus ik moet zeggen: de vraag lokte ook wel weer wat zwart-wit-reacties uit met de formulering 'buitenland'