Het klinkt vast als een luxe probleem, maar zit er toch maar mee... Wij hebben nog een blastocyst (dag 5) en 5 bevruchte eicellen (dag 1) ingevroren. Denk dat onze kinderwens nu wel vervuld is. Maar gevoelsmatig vind ik dat ik ze allemaal nog eens zou moeten proberen terug te plaatsen in de toekomst. Of in elk geval de blastocyst. Het idee dat dit mogelijk onze kindjes kunnen worden en dan vernietigen vind ik heel moeilijk. Doneren ook. Maar nog zes kindjes erbij lijkt me ook wat veel haha. Die kans is niet groot hoor, heb hiervoor tien cryos gehad, acht niet goed ontdooid en twee vmk's. Maar een embryo terugplaatsen terwijl je niet echt nog een kinderwens hebt is ook zo wat... Ik zou nog een kindje altijd omarmen hoor, maar ik vind ons gezin zo wel mooi ook... En wat als eerste tp raak is, dan heb ik nog steeds cryos over. Pff! Misschien denk ik er wel veel te moeilijk over. Of zijn er meer meiden die dit een moeilijk dilemma vinden? Ik hoop dat ik niemand hiermee kwets. Ik begrijp heel, heel goed hoe het voelt als je niet weet of je ooit moeder zult worden en alle pijn die vruchtbaarheidsbehandelingen met zich mee kunnen brengen en ben enorm dankbaar voor al het geluk dat wij nu hebben aan het einde van de weg... Heb daarom ook nooit echt over deze situatie goed na gedacht van tevoren..., wilde altijd alleen de kansen zo groot mogelijk houden.
Hoewel wij nog maar net begonnen zijn met IVF 1, kan ik me je dilemma best voorstellen! Wij moesten een formulier invullen over wat je wilt met overgebleven embryo's, eicellen en sperma. Ik heb ook alleen maar gedacht van: alles invriezen wat er in te vriezen valt! Alles om zoveel mogelijk kans te maken dat we er een kindje aan over houden . Het is volgens mij super persoonlijk wat je met restcryo's gaat doen. Zelf zou ik het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen ze te doneren. Dan zou het zomaar zo kunnen zijn dat er ergens anders een 100% kindje van ons rondloopt. Heel raar lijkt me dat... Maar goed, mensen die het wel doen, kan ik alleen maar heel veel respect voor hebben, want je kunt er een ander heel veel geluk mee brengen. Ik denk dat als ik zeker zou weten dat ons gezin compleet is, ook al had ik nog wat cryo's over, ik de cryo's of zou laten vernietigen of ze aan de wetenschap zou doneren. Je kunt het ook zo proberen te zien: een ander laat zich na 2 kinderen steriliseren en besluit daarmee ook dat er geen kindjes meer komen, ook al hadden ze er misschien makkelijk nog wel 6 kunnen krijgen . Ach misschien gekke vergelijking. Ik kan me ook voorstellen dat sommige vanuit een bepaalde geloofsovertuiging hier heel anders over denken. Maar ja, dat is ieder voor zich. Ik ben ook gelovig, maar zo principieel ben ik dan weer niet . Geen idee of je hier wat aan hebt. Misschien zijn er andere meiden die wel echte ervaring hebben, want da's toch anders. Succes in elk geval met je keuze!
Ik heb toendertijd ingevuld dat ze dan anoniem gedoneerd mochten worden. Maar dat is voor iedereen persoonlijk. Snap wel dat je er over nadenkt.
Persoonlijk zou ik ze ook anoniem doneren mocht ik ooit cryo's overhouden. Je maakt er denk ik mensen ontzettend gelukkig mee. Ik ga er niet vanuit dat iemand slecht voor het kindje zal zorgen na zoveel vruchtbaarheidsbehandelingen.
Als ik heel eerlijk ben vind ik niet dat je daar nu al een beslissing over moet nemen.. Als je zoontje in de lente van 2013 geboren is is dat nog geen 2 maanden geleden.. Allemaal net gebeurd dus, je zit nog vol met hormonen en wie weet hoe je er over een half jaar of over een jaar over denkt!
Wij hebben aan de start van het traject gekozen voor doneren. Nu, een aantal jaar later hebben we dit gewijzigd omdat het niet goed meer voelde ten opzichte van onze meisjes. We hebben nu beslist dat ze mogen gebruikt worden voor onderzoek. Vernietigen was voor ons geen optie. Het is moeilijk hé ? Ik zou ze ook liefst gewoon bij me houden maar ja dat kan niet hé...
Pff.. Dat lijkt me inderdaad lastig! Ik zou zeggen..Doe wat voor JOU/JULLIE goed voelt, en vooral niet wat een ander er van denkt! Succes met beslissen!!
Ik was nog geen twee weken bevallen, kregen we een brief: wat we met de cryo's wilde (de timing bleek toeval overigens). Hoewel onze kinderwens, zeker voor mijn man, wel vervuld is, konden wij nog geen beslissing nemen om de cryo's los te laten. Zelfs mijn man wilde een slag om de arm houden en dat zegt heel wat. Dus we hebben getekend voor wederom 2 jaar invriezen. Vernietigen voelt raar, wetenschappelijk onderzoek ook ( ben niet tegen alle soorten onderzoek, maar je hebt hier geen zeggenschap over) en doneren ook (een 100% biologisch eigen kind ergens op deze wereld zou ik niet willen). Ik zit best wel met dit dilemma. Het liefst zou ik ze zelf toch gebruiken...
Hier denken wij net zo over. Alhoewel onze kinderwens wel volledig vervuld is. Wij hebben nog 4 cryo's over. Maar doneren zien wij niet zitten, hoezeer wij een ander stel met een onvervulde kinderwens het ook gunnen. Het blijft wel 100% een kind van ons en een broertje of zusje van onze kinderen. Dus doneren... Nee, sorry. Vernietigen druist ook tegen mijn gevoel in. Blijft over onderzoek. Daar helpen wij indirect ook mensen met vruchtbaarheidsproblemen mee. Dus denk dat we daarvoor kiezen.
Wij denken er precies zo over! Ik heb nu nog 2 emmy's in de vriezer, en hoop dat daar nog een Brusje bij zit voor Beer. Kleine kans dat er dus iets over zal blijven. Maar is dit wel t geval dan heb ik met "opgeven voor de wetenschap" de minste moeite. T is kiezen tussen 3 opties die alle drie niet goed aanvoelen, tja, dan maar voor de optie waar iedereen iets aan kan hebben......
Sluit me bij shaddixx aan. Laat het even los. Je hoeft niet nu te beslissen toch? Eerst weer even t jezelf komen
Bedankt meiden voor jullie reacties! Ben dus niet de enige die dit lastig vindt! Het is inderdaad geen accuut dilemma voor ons, hoor. Ben in april bevallen . En de emmys kunnen nog ruim vier jaar ingevroren blijven voordat we een brief krijgen over wat we willen. Maar denk er soms toch even over na en op een gegeven moment moet je er wel iets mee natuurlijk. De ene keer denk ik erover als 'cellen', de andere keer als 'misschien kindjes' waar ik voor m'n best moet/wil doen. Maar zit me er momenteel niet voor in de stress te werken, heb nu iets anders te doen Doneren vind ik op een bepaalde manier een supermooie gedachte, maar vraag me dan ook wel af wat mijn biologische kind ervan zou vinden. Zou die zich ook niet ergens afgewezen voelen? Vind ik ook lastig hoor... Zou zelf geloof ik als ik het kind zou zien het 'terug' willen. Ben dus niet zo geschikt voor dat traject . Aan de andere kant maak je mensen er wel heel gelukkig mee en zou het kind er anders niet eens bestaan.