Zoals jullie kunnen zien aan mijn banner, ben ik alweer 12 weken zwanger. Nu is de grens voor een evt miskraam voorbij, maar dat betekent niet dat ik nu op een roze wolk zit, integendeel! Bij mijn vorige zwangerschap, van mijn zoontje, was de placenta losgelaten. Ik begon toen te vloeien bij 31 weken, en heb toen een paar dagen in het ziekenhuis gelegen, en mocht daarna naar huis waar ik volledig bedrust heb gehad. Een goede week later moest ik op controle in het ziekenhuis, en volgens die gyn mocht ik weer rustig aan dingen gaan doen. Toen begon ik een dag later weer te vloeien, en had ik dus weer volledig bedrust. Met 35 weken begonnen mijn weeën 's nachts, en zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar ik bevallen ben. Kenji woog 1875 gram, veel te licht voor zijn termijn dus, en dus ook prematuur en dysmatuur. Ook bleek mijn placenta half losgelaten te zijn en vol infarcten te zitten. En mijn navelstreng had maar 2 ipv 3 vaten. Dit alles houdt me nu zo weer bezig, dat had ik echt niet verwacht! Ik ben echt zó bang dat het weer gebeurt, en hoe hard iedereen ook roept dat de kans 'zooo klein is', die kans is er nu eenmaal wél! De kans op een placentaloslating is sowieso heel klein, en een navelstreng met 2 vaten komt ook maar weinig voor. Maar ik heb het wel allebei gehad!!
Heb ook al 2 gecompliceerde zwangerschappen achter de rug en was ook erg angstig bij deze zwangerschap.. Mijn gyneacoloog zei tegen me dat druk maken echt geen nut heeft... Hij zei: als iemand bij 38 weken zwangerschap opeens een dood kindje in de buik heeft zitten, en diegene zegt ik heb mijn hele zwangerschap al de angst hiervoor gehad dat diegene minder verdrietig is dan iemand bij wie dit als donderslag bij heldere hemel komt? En nee dat denk ik niet! Iedereen heeft angsten, met of zonder voorgeschiedenis... Bij iedereen kan er iets mis gaan... De kans is vele malen kleiner dat er iets misgaat dan dat het goedgaat... En mocht het onverhoopt toch niet goed gaan ben je echt niet minder verdrietig als je je er nu al druk over gaat maken...
De eerste vraag die mij na het lezen van jou verhaal te binnen schiet is: Hoe is het nu met je zoon? Probeer je daar aan vast te houden Tuurlijk is het spannend, tuurlijk zullen de weken vanaf 30 spannend worden, zul je bij 2 druppels bloed bang worden, maar het kan uiteindelijk allemaal goed gaan! Probeer dat vast te houden! En bespreek je angsten ook hoor! Stop die niet weg, maar bespreek ze met wie je wilt. Gefeliciteerd met je zwangerschap! En hopelijk zit je kindje nog 30 weken in je buik
Lovemy2kids, ja dat begrijp ik allemaal wel, maar die angst kan ik niet zomaar even met een knopje uitzetten. Als ik dat kon, had ik dat gedaan hoor. Blauwespeen, met mijn zoon gaat het gelukkig allemaal goed! Dank je voor je antwoord, en voor je felicitaties. Ik probeer ook zeker wel mijn angsten te bespreken, maar de meesten reageren eigenlijk zoals lovemy2kids en hebben vaak een probleemloze zwangerschap gehad..
Dit zijn dingen die gecontroleerd worden bij de 20weken echo, je zou aan je vk of gyn kunnen vragen of je geen vroege/extra echo mag zodat ze dit bij je kunnen controleren en jij wat meer zekerheid hebt. Maar dan nog is het wel belangrijk dat jij probeert je niet te veel zorgen te maken, ondanks dat me dat wel erg moeilijk lijkt. Ga in ieder geval niet te veel opzoeken op internet, daar staan veel te veel slechte ervaringen, de goede worden veel minder vaak gedeeld. Heel veel sterkte en hopelijk kan je genieten van een goede zwangerschap!
Ik heb met 28 weken 5 weken lang in het ziekenhuis gelegen en uiteindelijk een kindje van 1 kilo op de wereld gezet.. Dus geloof me.. Ik weet echt wel wat het is om een gecompliceerde zwangerschap te hebben... En snap ook heus wel dat je niet zomaar een knopje om kunt zetten maar ke moet het gevoel niet laten overheersen... Angsten mag je hebben zijn heel normaal, maar laat het niet alles overheersen... Je hebt denk ik bewust voor dit 2de kindje gekozen... Ondanks je vorige zwangerschap heb je ervoor gekozen nog een kindje ter wereld te brengen... En dat zou je nooit gedaan hebben als je angsten te groot waren... Hou daaraan vast...
Ik lees dit nu pas.. Maar lovemy2kids, ik zeg ook niet dat jíj een probleemloze zwangerschap hebt gehad! Maar ik probeer mijn angsten zeker niet te laten overheersen, maar soms valt dat niet mee moet ik eerlijk zeggen. Nu werk ik bijvoorbeeld al minder uren, en zit nu voor 4 uur per week in de ziektewet. Ik heb ook al veel buikpijn, of harde buiken, weet ik veel wat het nu is. En ja, dan ga ik dat weer linken aan dat de placenta daar misschien wel van kan losraken. Ik ga het iig niet uitproberen, maar wil het echt rustiger aan gaan doen deze zwangerschap. Dan kan ik mezelf later iig niet verwijten dat ik er niet alles aan gedaan heb om deze zwangerschap goed te laten verlopen...
Heel herkenbaar verhaal, heb bij mijn dochtertje ook placenta loslating gehad en vind het nu ook moeilijk om die angst daar weer voor los te laten. Vind het zelf wel een hele geruststelling dat ik nu elke 3 weken een groeiecho krijg. Zeker omdat ons kleine mannetje nu weer wat achter loopt qua groei en mijn baarmoeder niet zo goed meer rekt door het litteken weefsel. Wat bij mij heel goed helpt is om veel bezig te zijn met mijn 2 andere kindjes, die maken mijn dag altijd weer goed. Ik wens je iig heel veel succes en hoop dat je het toch een beetje los kunt laten. Ik weet hoe moeilijk het is en idd erover praten. Gelukkig snapt mijn partner me heel goed en daardoor kan ik het ook een beetje van me afpraten.
Je angst is heel begrijpelijk en zeker op sommige momenten komen die boven en dan is het ook echt niet erg om ze toe te laten dan ff huilen of wat jij fijn vindt om op dat moment er mee te doen. En daarna genieten van je kindje de schopjes straks (weet zo ff niet hoe ver je bent) een echo hartje horen. Mijn zoontje is naar ons idee gezond geboren ... vanaf het eerste moment waren er probleempjes en kwamen we er met 4 weken oud achter dat hij 3 hartafwijkingen had en niet na het weekend (was op een vrijdag bij de ha) hadden moeten komen want dan was hij er misschien niet meer ... nu guo's gehad maar de angst is er en we zijn er straks ook alert op. Wat ik met mijn verhaal wil zeggen vertrouw op je moeder gevoel ook die voor je ongeboren kindje zodra je het niet vertrouwd bellen !!! Fijne zwangerschap verder.
Ik begrijp je angst heel goed. Mijn eerste zoon werd met 30 weken met spoed gehaald toen bleek dat hij al 5 weken groeiachterstand had, 900 gram was hij en heeft heel veel ellende gahad, hij is door zuurstof gebrek verstandelijk gehandicapt en hij heeft zwaar beschadigde longen. Een zeer kleine placenta waarvan de helft niet meer werkte ivm infarcten was de oorzaak. Daarna miskraam gehad en toen een gezonde zoon gekregen. Hierna 6 miskramen gehad (vroeg en laat) en een longembie, ik bleek APS te hebben (auto-imuunziekte waarvan 1 van de symptomen kleverig bloed is met verhoogde kans op bloedpropjes, meer dan 90% kans op miskraam of doodgeboorte zonder de juiste medicatie). Zwanger geraakt van mijn dochter en met 2 keer daags antistolling spuiten en bloedverdunners spuiten leek het allemaal goed te gaan. Helaas is mijn dochter 2 dagen voor de geplande inleiding overleden in mijn buik, ik was toen bijna 38 weken zwanger. Ze had de navelstreng 9 keer om zich heen, dit icm een slecht functionerende placenta (door APS) is haar fataal geworden, heel acuut want de dag ervoor nog uitgebreid een echo gehad en toen was alles goed. Nu ben ik weer zwanger, 19 weken en mensen in mijn omgeving weten allemaal zo goed wat ik moet voelen. Als ik aangeef dat ik bang ben zeggen ze dat ik positief moet denken want nu gaat vast alles goed. Ik weet dat het goed bedoeld is maar ze hebben niet door dat ik me daardoor niet serieus genomen voel en me daardoor terugtrek. Het enige dat voor mij werkt is realistisch zijn en met de dag leven, vandaag ben ik zwanger en gaat het goed, over wat er morgen kan zijn denk ik niet na, niet de negatieve maar ook niet over de positieve dingen. Ik probeer niet vooruit te denken, denken en daarbij allerlei beelden vormen is sowieso funest. Enige waar ik zekerheid over heb is nu en daar houd ik aan vast, probeer op mijn gevoel te vertrouwen. Ik ben heel bang natuurlijk, om de week (straks elke week) een echo en elke keer is het zenuwslopend (al voel ik de baby bewegen), elk tripje naar het ziekenhuis is een herbeleving van die fatale dag. Ik krijg heel veel begrip en steun in het ziekenhuis van de gyn en de echoscopistes, mag altijd komen tussendoor voor een extra echo als ik geruststelling wil (nog geen gebruik van gemaakt ondanks de angsten omdat ik wil vertrouwen op mijn gevoel) en ze denken op alle mogelijke manieren met me mee om het zo leefbaar mogelijk te maken voor me. Ik mag de laatste weken dagelijks komen of opgenomen worden als ik wil. Ik weet dat het allemaal schijnveiligheid is want het kan een paar uur later zo mis zijn maar het geeft toch een gevoel van grip hebben. Ik word tussen 35 en 37 weken ingeleid. Hoe is jouw begeleiding hierin? Kun je misschien ook dingen afspreken met je VK of gyn?
Oja nog een tip, krop emoties niet op maar gooi ze eruit. Huil als je moet huilen, het schept ruimte. Als je ze binnenhoudt wekt dat juist gevoelens van angst op.
hoi, als eerste gefeliciteerd met je zwangerschap, 17 weken alweer! Ik vind je angst heel logisch. Het is gemakkelijk te zeggen dat je de angst niet moet laten overheersen maar zo werkt het niet altijd he. Mijn oudste is na zeldzame complicaties met 35 weken gehaald, woog 1880 gram, onrijpe longen, hartstilstand, etc. Naja, ik hoef je niks te vertellen, je hebt het zelf meegemaakt. De oorzaak was volgens de artsen zeldzaam (kleine placenta, hoge en onregelmatige druk navelstreng, placenta niet goed doorbloed etc.) en veroorzaakt door een ziekte die ik heb. De kans dat het weer zou gebeuren was nihil want deze complicaties komen, door die ziekte, bijna niet voor. En wat denk je? Tweede zwangerschap was het weer raak. In eerste instantie wilden ze mijn dochter bij 28 weken halen, ze was veel te klein, maar wonder boven wonder bleven de ctg's goed. Bij 34 weken zwangerschap was het volgens de gyn (in een umc, mocht niet in het streekzkh vanwege de complicaties) een wonder dat ik nog zwanger was en dat mijn dochter nog leefde. Bij 38 weken na inleiding alsnog een ks gehad omdat mijn dochter de weeen niet aankon. Maar ze heeft het overleefd. Naderhand zei de ka dat ik geluk heb dat R. een pittige dame is, overlijden was vele malen logischer geweest dan overleven. Zoals je zult begrijpen was het een heeeeele spannende zwangerschap was. Om de dag controles, thuis volledige rust. Opname zou niks toevoegen volgens de gyns en ik ben alleenstaande moeder van een peuter (en nu dus ook een baby), daarom opname zolang mogelijk uitgesteld. Uiteindelijk ontkwam ik er niet aan. De angst was dagelijks volop aanwezig en de ene keer kon ik er beter mee omgaan dan de andere keer. Probeer je emoties te uiten op een manier die bij je past: tekenen, schrijven, praten, whatever, het is zo belangrijk! Hopelijk eindigt jouw zwangerschap net zo mooi als de mijne: een prachtig kindje! Mijn dochtertje is niet gezond maar dat heeft niks met de zwangerschap te maken, hopelijk zet jij over 20-23 weken een lief mooi gezond babietje op de wereld. Hou moed, vertrouw op je moedergevoel, geef het bij de artsen aan als jij je zorgen maakt. Wat mij trouwens heel erg heeft geholpen is de site/forum van kleine kanjers. nl Allemaal mama's die jouw gevoel volledig zullen herkennen.
Marianne1987, ik heb je al een pb gestuurd want ik ken jou irl. Maar ik wist dus al dat jouw dochtertje en jij kritiek hebben gelegen toen. Pff das ook heftig geweest toen he?! AmVTristan, ja je kunt idd soms niet alles zien op echo's. Jeetje wat angstig lijkt me dat, je kind die 'opeens' zo ziek is. Gaat het nu wel goed met hem? Snoesebolle, wat heb jij al veel meegemaakt... Jij bent nu ook niet onbezorgd zwanger neem ik aan? Bij mij was het 'alleen maar' placenta die vol infarctjes zat en dus de navelstreng die maar 2 vaten had. Ik mankeer verder niks, en heb geen ziekte, maar bij schijnt het pure pech geweest te zijn. Ik mag vanaf week 28 om de 4 weken komen, maar volgens mij is dat gebruikelijk op het einde? De gyn doet eigenlijk ook vrij laconiek over mijn situatie, zoals iedereen eigenlijk altijd gedaan heeft. Dat doet me misschien nog wel het meeste pijn...
Marieki, mag ik vragen welke complicaties jij had bij je zoontje? Ik kan me zeker wel goed voorstellen dat jij niet tot nauwelijks genoten hebt van je tweede zwangerschap. En zie in je onderschrift dat je dochter lqts heeft. Wat houdt dat in dan?
Hoi Jusi, Erg he die gevoelens je kan er helemaal gek van worden. Ik spreek zoals je weet na 2 probleemloze zwangerschappen ook uitervaring. Praten helpt. En typen dus ook.Ik heb het van de week ook op gekropt gisteren gepraat en voel me nu veel beter. Sterkte meid het gaat nu allemaal goed met je. Groetjes sojo
Nee ik ben zeker niet onbezorgd zwanger, ik weet dat het zomaar elk moment weer mis kan gaan, daar is de gyn heel eerlijk over. Daarom leef ik ook met de dag en probeer ik niet vooruit te denken, maar bang ben ik natuurlijk wel. Het is ook nog maar pas geleden dat mijn dochtertje overleed, in november dus zit nog volop in de rouw. De gyn raadde aan dat als we het nog weer zouden willen proberen dit zo snel mogelijk te doen al zou je 'liever' eerst een jaar rouwen (dit ivm de risico's van mijn ziekte en mijn leeftijd) en was dus na 2 maand weer zwanger. Heel erg dubbel en verwarrend. Toen ik weer opnieuw zwanger raakte wist ik nog niet dat mijn ziekte weer zo'n groot effect had gehad, de situatie met de navelstreng was zo extreem dat iedereen er vanuit ging dat dat de doodsoorzaak was (was natuurlijk ook mede de oorzaak) en we de APS onder controle hadden gehad, dat bleek dus niet zo te zijn. Heel erg naar dat jouw gevoelens en situatie niet serieus worden genomen, dat maakt het aleen maar moeilijker. Je zegt dat je vanaf week 28 elke 4 weken mag komen, hoe vaak mag je nu dan? Ik dacht dat je normaal in het begin al elke 4 weken hoorde te komen... Hoe gaat jouw man om met je angst en onzekerheid, kun je bij hem terecht?
Pff meid, ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen over je situatie. Verschrikkelijk gewoon... En hoe vaak ik nu mag komen bij de gyn? Uh.. ben met 14 weken voor het laatst geweest, en nu dus pas weer met 20 weken. Mijn man snapt me volledig, en kan dan ook bij hem terecht met mijn angsten. Hij heeft dezelfde angsten dus helaas kunnen we elkaar ook niet echt geruststellen.
Ga je dan tussendoor naar de verloskundige op controle? Mag ik toch hopen? Als het jou geruststelt zou ik aankaarten dat je graag vaker op controle zou komen. Ja zou misschien bijv. ook kunnen overleggen dat je de ene keer alleen naar de ehoscopiste gaat en de keer erop naar de gyn. Weet niet hoe meegaand ze zijn bij jullie in het ziekenhuis?
nou een erg late reactie, maar ben ondertussen inderdaad naar de vk in het ziekenhuis geweest. Afgelopen dinsdag pas, en ze zei ook dat ik veel eerder had mogen komen. Ik moest echt huilen toen ik het hartje hoorde.. Gelukkig hebben we a.s. maandag ook alweer de 20w echo en mogen we daarna naar de gyn, waar ik mijn zorgen ook goed ga uitspreken.