hoi, Effe gewoon mijn verhaal doen en kijken of iemand nog iets van oplossingen weet. Mijn verhaal dus: depressief sinds kindstijd af (kan mij zelf niet meer herinneren wanneer ik het niet was). Als puber psychologische hulp gehad en rond mijn 23e EFEXOR geslikt PND gehad na geboorte nr1, efexor werkte niet, gestopt met alle AD. 5 jaar lang psychotherapie gehad, ook gediagnosticeerd met borderline. na geboorte nr3 weer PND, wellbutrin gekregen. Diagnose: ernstige recidiverende depressieve stoornis zonder psychosen Vorige maand gestopt met wellbutrin na ernstige bijwerkeningen (op doktersadvies) en begonnen met sypralexa. Hier ook vorige week mee gestopt (op doktersadvies). Ook gestart met Linehantherapie (wat ik heel moeilijk vind en lijkt alsof ik steeds slechter wordt hiermee) Nu geeft de HA mij 2 keuzes: ofwel weer naar de psychiater (de 5e al in mijn hele leven) of een experiment in het UZGent met elektromagnetische straling. Beiden spreken echt niet aan. Daarom: iemand nog tips of een herkenning door iemand
is een experiment (dus ben ik een beetje proefkonijn). Verder gaat het over magnetische stralingen in mijn hersens (lijkt me ook griezelig). Manlief staat er ook niet achter, die houdt vol dat er mij niets mankeert. Ook geloof ik er niet zo echt meer in: heb al -tig psych gehad, -tig medicatie en elke keer werd beloofd dat het NU met die therapie of dat medicament toch ging beteren (niet dus). Maar aan de andere kant "wat als het wel werkt". Maar eigenlijk durf ik niet meer te hopen op een goed eindresultaat want dan is de pijn weer 1000x harder als het toch weer misgaat.
Jou man is het toch wel vaker ergens niet mee eens toch.. en dit lijkt me wel bewezen als de inmiddels 5e psych zegt dat er wat aan de hand is kan hij stug blijven volhouden dat er niets met je is maar daar word je zo ook niet vrolijker van. Ik zou de plussen en minnen eens goed naast elkaar zetten van beide therapieen en lekker voor jezelf beslissen. Succes
moeilijke keus lijkt mij maar als geen enkele vorm van ad medicatie helpt en jij hier al zolang mee loopt dan zou ik het denk ik toch wel doen. je man kan er wel fel op tegen zijn maar jij bent degene die depressief rondloopt en niet lekker in je vel zit dus tsjah...
Mijn man heeft ontzettend veel baat bij lichttherapie. Wij hebben zelf een lichtbak thuis. Als hij zich k voelt dan gaat ie elke ochtend voor een dag of 4 a 5 een half uur achter de lichtbak en dan is ie weer een stuk energieker en minder chagrijnig enz. Ik snap dat je moeite hebt met je therapieën maar je bent in de laatste jaren hormonaal door elkaar gehusseld. Je bent waarschijnlijk hartstikke moe en depri en dat zorgt ervoor dat je moeilijk je therapieën kan volhouden, maar meis, je hebt drie kinderen die het allemaal waard zijn om een moeder te hebben die goed in haar vel zit. Denk je niet dat zij het verdienen om een moeder te hebben die voor hun én zichzelf vecht. Hoe moeilijk dat ook is? En ook al is het de 5e psychiater, geef het een kans! Je hebt nu niet meer alleen met jezelf te maken maar ook met je kinderen en je partner. En ik snap, je hebt niet met alle hulpverleners een click, ik moest zelf ook 3 slijten voor ik een had gevonden die bij mij paste.
Zou het niet enorm helpen wanneer je serieus genomen zou worden door je eigen partner? Je loopt al jaren in het medische circuit, krijgt een halve apotheek voorgeschreven en je mankeert niets? Dit lijkt mij al genoeg reden om in ieder geval niet vrolijk te zijn. Dit lijkt me stap 1... en hoewel deze vorm in Gent misschien experimenteel is, is magnetische therapie in de hersenen niet nieuw en er worden heel veel goede resultaten geboekt met ondermeer electrotherapie. Ik zou zeker de moeite nemen om me hier in te verdiepen.
yep, manlief is het vaker oneens,maar ik zit er wel mee. Stond ook in mijn ontslagbrief van de psychiatrische kliniek (weinig tot geen steun van omgeving). Maar soit, als ik het doe is het wel elke keer beeld zonder klank een hele tijd en dat is ook niet aangenaam en ook geen hulp bij de behandeling (stel dat je daar heel moe van wordt, dan zal hij daar geen rekening meehouden). Eigenlijk ben ik gewoon bang dat het weer enorm gaat tegenslaan en dat ik dan weer slechter dan ervoren ben
Kunnen die depressies een reden hebben? Als in onverwerkte trauma's o.i.d.? Want als ze naar de verkeerde oorzaak kijken, kun je bezig blijven met welke therapie dan ook zonder het gewenste resultaat.
thx, @cygnet. Waar kan je meer info vinden over die magnetische therapie? Och, ik weet het ook niet meer, voel mij gewoon nooit echt goed en het schijnt nooit te beteren. Leek mij ook of de HA van mij af wou, zo van ik heb al mijn pilletjes geprobeerd en nu weet ik het ook niet meer. Dit was ook zo in de psychiatrisch ziekenhuis. Opgenomen voor PND, maar 2 maanden geleden vonden ze mij hiervan genezen (binding met baby is goed), en het enige dat ik nu heb is een probleem metmijn eigen persoonlijkheid, dus ben ik uitgeschreven zonder noemenswaardige opvolging. Ik moest maar na HA gaan voor medicatie, terugkomen naar de psych daar kon, maar kostte 50 euro en in oktober ging ze weg en dan kon ik niet verder opgevolgd worden. Dus tsj, voel mij ook beetje gedumpt
Depressie hebben onderliggende oorzaak. Moeder is overleden toen ik 8j was en daarna was het k*t (simpel gezegd: noem alle vormen van kindermishandeling/verwaarlozing op en haal er sexueel uit. Voila mijn jeugd). Maar dit geraak ik maar niet te boven, wat ik ook doe. ook stuk schematherapie gehad. hieruit blijkt dat ik het schema wantrouwen/misbruik heb tezamen met schaamte/minderwaardigheid. Kort gezegd ik voel mij minder als een ander (stiefmoeders favoriete zin was dat ik dom,dik en lelijk was) en ben bang van een ander (voor mezelf opkomen staat gelijk met slaag krijgen)
Ik denk dat je eerste eens ergens een gesprek moet aanvragen MET je man. Zodat hem duidelijk wordt gemaakt wat er met je aan de hand is en hoe hij jou kan ondersteunen. Ik denk, nouja...weet zeker dat dan al een groot gedeelte van je klachten zullen verdwijnen. Daarna kun je aan jezelf werken. Je geeft aan geen vetrouwen te hebben in nieuwe gesprekken en geen proefkonijn te willen zijn. Zo verder leven is niet leuk dus je hebt geen keuze. De nieuwe therapie heb je nog niet geprobeerd en zou het zeler overwegen. Als het echt gevaarlijk zou zijn, zouden ze het niet doen.
idd, heb al verschillende keren geprobeerd om er met hem over te praten, maar lukt niet. Het enige dat ik te horen krijg is dat het toch allemaal niet zo erg is en dat ik toch normaal overkom. Dit klopt, maar elke dag loop ik op de tippen van mijn tenen en bij 1 tegenvaller crash ik (en dat kan iets heel stoms zijn, bvb geen ketchup meer in huis of alle verkeerslichten op rood op terugweg van het werk). Verder heeft hij ook al laten weten dat hij niet van plan is om met een zieke vrouw opgeschept te zitten (letterlijke woorden van hem) dus bijt ik maar op de tandjes en hobbel door. Ook al weet ik dat dit ooit verkeerd ZAL aflopen (de zwarte gedachten zijn ook nooit ver). Maar mss kan ik het lang genoeg rekken voor de kinderen (tot ze volwassen zijn).
Sorry maar ik vind het niet zo gek dat niks helpt, als je niet eens serieus word genomen door je man. Steun uit je omgeving is half zo belangrijk als therapie en medicijnen. Ik heb wel vaker het een en ander gelezen en snap niet hoe je het uit houd bij hem, ik zou echt mijn depressie niet door zijn gekomen zonder mijn vriend. En dan had ik geen eens 1/4e van jou klachten met mijn depressie als ik dat zo lees. Maar goed ik hoop dat je de kracht vind om uiteindelijk voor jezelf te kiezen, of om alsnog de depressie enzo te overwinnen ondanks alles. Het lijkt mij heel zwaar wat jij door maakt.
mag ik eens vragen hoe jullie het doen (echt oprechte vraag, want ik heb er dus echt geen kaas van gegeten blijkbaar). Maar bvb: hij is in april 3 weken op reis geweest met zijn vriend. Iedereen vind dat dit niet kan (wegens mijn gemoedstoestand) maar hij doet het toch. Hoe vertel je hem dan dat het mss beter is dat hij niet gaat. Of, ik ben zoooo moe, maar ik doe wel het meeste van het huishouden, omdat hij vind dat ik dat moet doen (ziek of niet, ik ben al lang genoeg ziek zegt hij). Verder merk ik dat ik echt niet goed functioneer op het werk, ik kom dan altijd compleet overstuur naar huis, maar mij echt fulltime ziek laten zetten mag niet (ook al blijf ik volledig loon houden dan wegens speciaal statuut). Want dan ben ik vrijdag ook thuis op zijn vrije dag. Nu vraag ik mij echt af hoe jullie zulke dingen uitpraten of overleggen, want zoals eerder gezegd, ik ben er geen kei in.
Sorry hoor.. Wat is jouw vent een HORK!! Als ik het zo lees, neemt hij jou helemaal niet serieus! Niet alleen je ziekte, maar ook je aanwezigheid wordt blijkbaar niet geaccepteerd? Als mijn vent niet zou willen dat ik thuis was op zijn vrije dag, dan zou ik hem vragen waarom hij dat niet wil, in jou geval dan, want hier zijn we juist blij als we eens een dag samen vrij zijn (komt niet zoveel voor namelijk). Bij mijn eigen vent zou ik zeggen dat hij dan maar weg moet gaan als hij me niet in de buurt wil hebben op z'n vrije dag. Maar serieus he? Ik geloof niet dat je je ooit gelukkig zal gaan voelen zolang jullie relatie is zoals hij nu is. Want als ik het zo lees is die totaal ongelijkwaardig! En misschien is naast psychologische hulpverlening (vindt die experimentele elektrotherapie niet zo slecht klinken) een cursus assertiviteit ook wel een meerwaarde. Verder vind ik trouwens niet dat je bij je man moet blijven tot je kinderen groot zijn. Vindt een vader die moeder niet serieus neemt/respecteert nou niet echt een goed voorbeeld voor kinderen. Heel veel sterkte meid, want kan me heel goed voorstellen dat het vele malen moeilijker is dan het klinkt allemaal!
Sorry maar ik zou echt van mijn man eisen dat hij samen met mijin gesprek gaat met een therapeut. Hij moet duidelijk inzien dat het met jou zo niet lanner kan en dat het echt serieus is. Mocht dit niet werken dan zou het voo rmij klaar zijn. Een relatie is geven en nemen. de ene keer geef je meer en de andere keer neem je. In jullie gevalk is hij degene die aleen maar neemt en jij, ondanks je toestand alleen maar geeft en zo kan je niet leven. Om beter te kunnen worden, heb je steun van je man nodig. Geeft hij dat niet, dan denk ik dat je beter af bent zonder. Ook als je geen verleden hebt zoals jij is dit geen gezonde situatie. Mijn man "mag" ook alleen weg met vrienden. Dit doet hij 1 keer per jaar een weekje. Ik vind 3 weken vakantie met vrienden terwij je ene gezin met kids hebt niet kunnen, maargoed dat is mijn mening. Zeker als je vrouw in zo'n sitiatie verkeerd. Voor hem zouden zijn vrouw en kinderen op 1 moeten staan maar als ik dat zo hoor ben jij goed om te werken, het huishouden te doen en vooral niet te zeuren. Dat jij op zijn vrije dag niet ziek thuis zou mogen zijn.....echt een schande. Ik dek dat een assertiviteitscursus voor jou ook wel een goede zou zijn.
Ik heb bij jou vaak het idee dat een heel groot deel van je problemen ook gewoon door je man veroorzaakt worden, je alleen maar dieper in een dal komt door hem. Houdt je echt van hem? Ben je echt gelukkig met hem en voel je je bij hem op je gemak?