niets schijnt te helpen

Hoe ik het zou doen met zo'n vent? Een scheiding aanvragen! Je pikt echt alles van hem. En het rekken voor je kinderen, zouden ze niet gelukkig worden van een mama die lekker kn haar vel zit en zich niet zo de grond in laat trappen. Ik neem toch aan dat je dat ook niet als voorbeeld wilt voor je kinderen: je zoon die leert dat het normaal is om je vrouw zo te kleineren en je dochters die leren dat het normaal is om zo gekleineerd te worden.

Kop op meid, nu voor jezelf kiezen, daarmee kies je ook voor je kinderen.

Ik heb je topics voorbij zie komen waarbij je man je totaal niet serieus nam betreft je angst dat je kinderen misbruikt werden. De topics waarin je verteld hoe je grond in wordt gestampt.

Serieus meid, je mag je in deze toestand niet volledig ziek melden omdat je dan thuis bent op zijn vrije dag?

Geef die l.l een schop, laat m een eind opdonderen en start een nieuw leven zonder een bullebak. Ik denk dat, dat al een last van je schouders is.

Bah, wat zou ik die vent van jou graag eens in het echt willen spreken. Hij zou nog niet klaar met mij zijn. Walgelijk..

Je bent meer waard meid , absoluut!!

 

Beste Heleentje,
Ik heb echt met je te doen! Ik vraag me dan ook serieus af hoe je, als je in je jeugd geen steun en geborgenheid hebt gehad, en nu in je huidige relatie ook niet om het maar even zacht uit te drukken, kunt verwachten dat er een therapie is die aanslaat.
Je man verwacht min of meer dat je normaal functioneert, terwijl je helemaal niet goed in je vel zit....
Ik denk dat jouw huidige situatie mede instant houdt hoe jij je voelt.
Niet wachten tot later. Jou kindjes willen graag nu een mama waarmee het goed gaat. Kies een keer voor jezelf. Ik vind het heel ernstig hoe je man zich opstelt!
Er is meer mogelijk dan je denkt, maar dan moet je wel uit deze vicieuze cirkel thuis komen!
Heb je geen familie, vriendin, collega die je hierbij kan steunen en wil helpen???

 

Als ik snel een conclusie mag trekken uit alles wat heleentje schrijft.
NEE

Ze laat merken dat ze graag wil dat hij haar steunt. Dan kun je best heel veel van iemand houden maar dan ben je mijne inziens niet gelukkig.

Als je je niet welkom voelt voel je je ook niet zo op je gemak.

Meid kies voor jezelf en je eigen geluk. Wat je daar ook voor nodig hebt. Als dat is dat je man gaat inzien hoe het echt met je is probeer ervan voor te zorgen dat er iemand is die dat duidelijk kan maken.

 

bij een depressie gaat er iets fout en moet er wat veranderen.
Jouw relatie is erg ziekmakend in mijn ogen.

Ik ben erg tegen scheiden maar dit is in mijn ogen een vorm van psychische mishandeling ( iemand natrappen die al ziek is)

Zorg ervoor dat je eens kan praten met iemand over je relatie en stop er aub mee als er niets veranderd.
Ik denk dat er dan al heel veel opgelost is.

Ik ben herstellende van een depressie en man zou het echt niet in zijn hoofd halen om mij 3 weken alleen te laten met de kinderen, ook nu het langzaam beter gaat.

 

Ik krijg erg het gevoel dat je man misbruik maakt van jouw problemen. Hij weet waarschijnlijk dat je niet goed bent in confrontaties en hij probeert nu tot het uiterste zijn zin te krijgen ten koste van jou.
In een relatie kun je niet zeggen: "jij doet het huishouden maar want ik vind dat jij dat moet doen" of "je mag je niet volledig ziek melden want dan ben je thuis als ik vrij ben".
Misschien helpt het jou ook om het als een onderhandeling te zien. Zijn 'bod' is: jij doet het meeste huishouden/je mag je niet volledig ziek melden. Dan bekijk jij dus wat je met dat bod kunt en wat jouw tegenbod is.

Ik denk dat het nu lijkt alsof je niet kunt overleggen door hoe hij zich op stelt. Overleggen in een relatie werkt alleen maar als beide partners zich daarvoor open stellen. Als hij alleen eist, dan valt er niet te overleggen met hem. Dan kun je alleen maar kijken of je er in mee wilt gaan of NIET! Ook al eist hij iets, dan heb jij het recht om te zeggen: alle respect, maar dit kan nu niet! Als jij te ziek bent, dan moet je je gewoon ziek melden ongeacht wat hij zegt. Dan moet hij maar een oplossing zoeken.

Ik zag dit nog staan in een ander berichtje van je: Verder heeft hij ook al laten weten dat hij niet van plan is om met een zieke vrouw opgeschept te zitten (letterlijke woorden van hem) dus bijt ik maar op de tandjes en hobbel door.
Ook al weet ik dat dit ooit verkeerd ZAL aflopen (de zwarte gedachten zijn ook nooit ver). Maar mss kan ik het lang genoeg rekken voor de kinderen (tot ze volwassen zijn).
Ik vind dat erg tekenend voor jullie relatie. Het lijkt er op dat je nu uit alle macht probeert om voor hem niet ziek te zijn waardoor er voor het feitelijke beter worden geen energie meer overblijft... Je hebt maar zo veel om te geven en nu geef je hem het meeste.

Misschien kun je voor jezelf eens op een rijtje zetten wat jij nu nodig hebt om de goede richting op te gaan. Daarna kun je proberen steeds een stapje die kant op te gaan.

 

Ow mijn hemel. Ik weet dat het voor een ander makkelijk praten is, maar ik zou je man toch echt aan de kant zetten.
Ik zit zelf sinds 8 jaar in een depressie. Slik hier ook al 8 jaar medicijnen voor en heb na jaaaaren zoeken eindelijk een goede psychiater gevonden die weet waar de schoen wringt.
Maar mijn man is heel belangrijk voor mij. Hij troost mij wanneer ik depressief ben (bij mij uit zich het in paniekaanvallen en huilbuien). Ook al begrijpt hij het niet altijd (is ook moeilijk voor iemand die het nooit zelf heeft meegemaakt) probeert hij er op elke mogelijk manier voor mij te zijn. Hij begrijpt het als ik niet aan het huishouden toe kom en steekt dan zelf de handen uit de mouwen.
Maar met een goede basis thuis kom je al een heel eind. En dat je man tegen je zegt; 'ik wil niet met een zieke vrouw thuis opgescheept zitten' sorry maar dan spoor je echt niet! Wat als hij iets krijgt? Dan laat je hem toch ook niet zitten? Volgens mij de definitie van 'houden van'.

Maar ik heb altijd 'geluk' gehad dat mijn medicijnen wel aanslaan. Maar als ik zoveel geprobeerd zou hebben als jij, dan zou ik hoe dan ook voor die speciale therapie gaan. Kan het nog erger worden dan nu?
Ik wil je heel veel succes wensen. Ik weet een beetje wat je moet voelen qua depressie.

 

Aangezien dit al jaren aansleept ... Hoe en waarom zijn die 3 kinderen met DIE MAN er gekomen???

Hij weet al jaren van je problemen, maar hij negeert ze en wil er duidelijk niet over spreken / ze serieus nemen.
Wat mij betreft zou ik die kerel ook gewoon dumpen, zelf in ziekte gaan (al dan niet tijdelijk) en in therapie gaan en je kinderen proberen op te voeden daarnaast.
Dat zal al zwaar genoeg zijn!
Aan een man die totaal niet meewerkt heb je niks.


Hier ook psychische troubles (en daarnaast nog een boel medische), maar wel een partner waar mee te praten valt! Hij is vroeger zelfs geregeld mee geweest naar mijn psychologen.
Hij snapte het niet altijd, maar hij deed het tenminste niet af als onzin.
Als hij dat wel had gedaan, denk ik niet dat we nu nog een koppel zouden zijn.
Want mijn troubles zijn helaas "levenslang".

 

Ik denk eerlijk gezegd dat jouw vent het uitbuit dat jij niet sterk in je schoenen staat en niet heel veel weerstand biedt. Volgens mij weet hij dondersgoed dat het helemaal niet goed met jou gaat.

Stel een experimentele therapie zou wél aanslaan en jij krabbelt eindelijk weer op uit het dal... Dan kan hij het wel shaken dat jij alles doet in huis, voor de kindertjes zorgt en hij lekker op vakantie kan wanneer het hem uitkomt.

Nu je depressief bent, ben je makkelijk te overrulen door zo'n dominant mannetje met een grote bek. Ik zou hoe dan ook voor die experimentele therapie gaan. Je hebt misschien in jouw ogen alles al geprobeerd, maar je moet blijven vechten voor beterschap. Als je opgeeft en je berust en in de overlevingsstand blijft aanmodderen, gaat 't zoals je zelf zegt wel een keer fout. Dit houd je niet vol!

Kan Kind en Gezin jullie niet helpen ook met bijvoorbeeld maatschappelijk werk, hulp in huis oid?

 

Zoals ik het lees ben jij al van jongs af aan geestelijk mishandeld en het komt ook over alsof je alles bent gaan geloven wat er gezegd werd. Is er uberhaupt ooit iemand geweest die heeft gezegd trots op je te zijn? Hoe trots je op jezelf mag zijn dat je 3 geweldige kids op de wereld hebt gezet ondanks al die verrotte 'tegenslagen'? Want dat mag je. Wees trots op dat je al zo ver gekomen bent.
Maar denk ook even aan hoe jij je nu voelt. Wil je dat je kids zich ook zo voelen/gaan voelen? Dat ze het op een gegeven moment maar gewoon opgeven omdat ze denken slecht enzovoorts te zijn? Want hoeveel jij ook probeert je hoofd boven water te houden, die kleintjes merken dat er wat is. En met betrekking tot "misschien kan ik het lang genoeg rekken (tot ze volwassen zijn)"... Wil jij dat ze zich zo voelen zoals jij deed toen jou moeder overleed? Want geloof me, volwassen of niet, op jonge leeftijd je moeder verliezen is een mokerslag op de persoon die je bent.
En nee, je moet het niet alleen voor je kids doen, maar vooral voor je zelf. Het wordt tijd dat jij een goed iemand vind in die medische wereld die jou in kan laten zien dat jij ook belangrijk bent en jou kan helpen in te zien dat diegene(n) die jou al die nare woorden toewierpen de slechte mensen zijn. Diegene(n) had(den) dat nooit en te nimmer mogen zeggen. Ook in de hoop dat je dan inziet dat jij meer waard bent dan alleen iemands voetveeg te zijn.

Je kan dit als jij dit echt wil!

Sterkte!

 

Mee eens. Van zo'n vent zou ik juist depressiever worden en ook niet "beter" kunnen worden. Vooral die uitspraak dat hij geen zieke vrouw wenst etc, wat een zelfingenomen lul!

 

O ik schrik hier van. Meid, wat moet je het zwaar hebben. En wat heb je een vreselijke jeugd gehad!!!
En vreselijk dat je man je man je zo afvalt.
Er moet echt wat aan jullie relatie gedaan worden. En een goed gesprek met hem worden gevoerd.
En niet om het een of ander, maar vind het knap dat je voor 3 kinderen hebt gekozen, ondanks je zware deppressies. Dat lijkt me namelijk ookk niet bevorderlijk. Een zwangerschap gooit zo ontzettend je hormonale huishouding en psyche door de war.

Wil je heel veel succes wensen meid. Het is niet niks wat je voor je kiezen krijgt. Hoop dat je met je man een keuze kkunt maken welke therapie het beste voor je lijkt en of je mee wilt doen aan het experiment. ( Wie nie waagt wie niet wint)
Sterkte!

 

TS: je gelooft het misschien niet, maar je verdient zo veel beter.

Qua medicatie weet ik er niet veel van, heb zelf nog nooit iets geslikt tegen depressie. Maar ik denk wel dat het pas gaat werken als je ook iets aan je eigen denkpatronen doet. Jij verdient het om liefgehad te worden. Door jezelf en door anderen. En om gelukkig te zijn.

Ik kan je alleen maar aanraden om contact te zoeken met hulpverlening, en dan niet alleen voor 1 op 1 therapie en medicatie, maar misschien ook voor een gespreksgroep. Zodat je ziet dat je niet alleen staat met je problematiek, en dat er mensen zijn die om je kunnen geven. En dan kan medicatie je verder ook helpen, wie weet. (ik heb trouwens pas gelezen dat ketamine soms beter helpt dan AD bij depressies, misschien kun je je dokter daar eens naar vragen.)

Wat je met je relatie moet, vind ik heel moeilijk om te zeggen. Als ik het zo lees zou ik denken dat je beter af bent zonder deze man, maar ik weet niet alles van hoe het bij jullie gaat en snap in elk geval dat het doodeng is om zo'n drastische stap te nemen als de relatie verbreken. Ook daar zul je steun bij nodig hebben, om zo'n beslissing te nemen.

 

Ik heb dit allemaal eens gelezen en er zijn verschillende dingen die me opvallen en ik herken.

Je jeugd is moeilijk geweest, mijn ouders hadden ook beiden losse handjes en ging zelf ook geregeld met blauwe plekken of kneuzingen naar school toe, woorden als ' ik zou willen dat je dood was' kreeg ik ook geregeld naar mijn hoofd geslingerd door mijn moeder, zij was erg depressief, toen ik 16 jaar was ging ze aan de AD en toen werd ze een stuk vrolijker en was het in huis leefbaar.
Heb zelf ook, toen ik volwassen was, jaren bij een psychiater gelopen om dingen uit mijn jeugd te verwerken en jaren AD geslikt. Het advies van de psychiater was om alle banden met mijn ouders te verbreken maar heb dat nooit gedaan, totdat afgelopen Moederdag mijn ouders zelf ineens de banden verbraken (zie topic Zo gekwetst), ik heb me nog nooit zo rustig gevoeld in mijn leven. (wel nog emotioneel maar dat is logisch)

Ten tweede je huwelijk, ik ben zelf 6 jaar getrouwd geweest (11 jaar samen geweest met ex).
In mijn huwelijk ben ik lichamelijk beperkt geworden, werd dus afgekeurd en dat is levenslang, ondanks dat ik veel morfine slik, en pijnblokkades krijg deed ik evengoed het hele huishouden, koken, wassen, gewoon alles eigenlijk.
Mijn ex vond het maar allemaal onzin en bleef maar herhaaldelijk zeggen dat ik de hele dag maar wat op de bank voor de tv zat, wat dus helemaal niet zo was, en ja ik slaap inderdaad in de middag want heb Chronisch vermoeidheidssyndroom bij mijn lichamelijke beperkingen, maar goed mijn ex hoefde in huis helemaal niks te doen!
Ik ben uiteindelijk gescheiden omdat mijn ex het heel erg fijn vond mij een jaar lang te bedriegen met een goede vriendin.
Maar na de scheiding was ik eindelijk bevrijd uit een zeer beklemmende situatie.

Ik snap dat je aan het welzijn van je kinderen denkt maar ik denk dat je op een verkeerd spoor zit.
Je kinderen voelen het heel erg goed aan dat jij totaal niet gelukkig bent.
Je moet echt stap voor stap zorgen dat je zelf weer gelukkig wordt en dan zijn je kinderen automatisch ook gelukkig.
Als je man steeds blijft zeggen dat er niks met je aan de hand is nemen je kinderen dat op een gegeven moment ook over als ze wat ouder zijn en nemen ze je niet meer serieus, dat is wel het laatste wat je wilt.
Als ik zo alles lees dan is dit huwelijk je langzaam aan het verstikken en naar mijn mening kan je beter gelukkig alleen dan ongelukkig samen zijn.

Ik wens je heel erg veel sterkte!

 

Ik herken je situatie heel erg als de situatie waar ik jaren geleden doorheen ben gegaan en nu gelukkig uit ben.

Mij heeft het ruim 14 jaar gekost om eruit te komen. Ook heb ik met mijn ex 4 kids gekregen. Ik was dan niet ziek maar werd steeds opnieuw de grond in getrapt en deed huishouden en kids helemaal alleen. Partner liep overal en nergens. Ook heb ik meerdere depressies gehad. Uiteindelijk wist ik niet meer wie ik was en wat ik leuk vond. Het ging zoveel dat ik niet ens meer in staat was om de kinderen naar school te brengen of het eten te koken. Vanaf toen ben ik weggegaan met hulp.

3 jaar voor de dag dat ik wegging heb ik via de huisarts hulp gekregen. Gezinsverzorging. Een lieve vrouw kwam mij 10 uur per week helpen met de kinderen, huishouding en voerde gesprekken met mij. Ook gaf ze mij heel veel complimenten. Door die complimenten en gesprekken werd ik steeds sterker. Ook voelde ik me minder waardeloos en durfde weer in contact te komen met de buitenwereld. Meerdere keren heb ik aan mijn partner gevraagd om samen in therapie te gaan. Na mate ik sterker werd en me meer verzette tegen hem, begon hij ook fysiek te mishandelen. Uiteindelijk na een grote ruzie heb ik hem het huis uitgezet. Daar bleef hij me 2 weken lang lastig vallen. Kon niet meer slapen en was ontzettend bang.
Toen ben ik naar een blijf van mijn lijf huis gegaan en daar hebben ze me alle hulp gegeven. Ik kreeg psychologische hulp, een weerbaarheidstraining, financiele hulp, hulp om weer goed om te gaan met ex, hulp met vinden van nieuwe woning en inrichtingskosten. Ook kregen mijn kinderen hulp.

Nu ben ik absoluut niet meer depressief. Ik heb een fijne nieuwe partner en een lieve baby en natuurlijk mijn andere kids. Soms heb ik nog wat moeite met het verleden, maar merk dat door steun en liefde in mijn omgeving dat het snel weer goed komt. Ik ben heel sterk geworden.
Je partner kan je maken of breken.

Kies je eigen weg. Jij mag net zo goed op deze wereld zijn als de rest. Jij hoeft niet je leven op te geven als je kinderen maar gelukkig zijn. Ook jij verdient geluk!!! En er is er maar 1 die jou gelukkig kan maken en dat ben jezelf.

Ik wil je veel sterkte wensen en veel kracht.

 

Ken je topic.s ook en heb je al een aantal keren advies gegeven ook prive.

En ik reageer wat harder.

Aan alle verhalen zitten twee kanten ook hier. Kan zeker zo zijn dat man zo reageert.
En heb je toen ook al verteld dat je pas kan veranderen als je er aan toe bent. Of jij bij je man weg moet dat moet de toekomst uit wijzen. ( het is ook niet voor de omgeving makkelijk om met mensen met een psychische achtergrond te leven) ervaar dat dagelijks zoals je weet. En soms botst dat hier nog wel eens met mijn eigen gevoel. wel ga ik er steeds beter mee om. Sta op mijn strepen in mijn relatie en accepteer niet alles meer. Hier wel gekozen om van elkaar af te gaan( op onze manier) we kunnen niet met en niet zonder elkaar. En soms gaat dat ook nog niet helemaal goed. Wel gaat het goed omdat ik het heft in eigen handen neemt en houd. soms gaat hij over mijn grenzen heen en dan krijgt hij het ook van me.
Denk dat jij er veel meer aan hebt om echt met mensen te kunnen praten die er wel wat meer begrip voor kunnen op brengen.

Wel is mijn standpunt anders. Ik vind persoonlijk ook al kan je niks aan je psychische problemen doen vind ik niet dat het mijn leven meer mag over heersen.

Denk dat jij ook een lieve meid bent dat geloof ik zeker. Denk wel zeker dat jij je ongenoegen in je omgeving goed moet weer geven en niet over je heen moet laten lopen. ( dan worden ze maar een keer boos op je ) hun probleem toch!!
Ben iets ouder dus iets verder in het proces. En ook al blijf ik depressieve klachten houden ik kan er steeds beter mee om gaan. ( ook niet altijd) heb je toen ook al het advies gegeven. Om meer je eigen weg te gaan.

Je bent oud en wijs genoeg om je eigen beslissingen en keuze.s te maken. Wel je hebt een rot jeugd gehad en dat zal ook niemand ontkennen. Is het voor jou denk ik heel belangrijk om dat stukje te gaan afsluiten je blijft anders steeds in oude ( gevoelens hangen en daar woord je idd niet gelukkiger van) Soms komt dat van uit je tenen en zou je iedereen die je pijn heeft gedaan eens willen vertellen wat ze gedaan hebben. Maar we kunnen mensen niet veranderen wel ons zelf. Leer om gaan met je angsten en pijnen want het doet z.n pijn. Zeker als je naar pijnlijke situatie.s terug keert dan ga je van binnen kapot. Dat is het muurtje wat je voor je zelf hebt opgetrokken en soms komt er een steen los en dan krijg je een waterval aan emotie.s. En weet je emotie.s zijn niet erg. Alleen het doet z.n pijn echt pijn. Er zijn mensen die dat zich niet voor kunnen stellen.

Weetje ik ken je natuurlijk niet echt. Wel heb ik je verhalen gelezen en vandaar uit probeer ik je te helpen en hoe ik bepaalde situatie.s hebt aan gepakt om mijn leven dragelijker te maken.

Kan je wel vertellen door jou sterke karakter dat ook jij eens zult denken van kom maar op ik heb niks meer te verliezen dan alleen mijn zelf en dan ga je rustiger worden ook in je gedachten ect ect ect....

Een dikke knuffel. En heb heb het je toen al aan geboden als je eens wat kwijt wilt of gewoon nuchter tegen je problemen wilt aan kijken mijn inbox staat altijd open.

 

Lieve heleen,

Er zijn al veel woorden geschreven ook in vorige topics.

Zet jezelf nu eens boven aan en stel je niet achter aan je man!
Iedere keer is het je man die de dienst uitmaakt.
Hij bepaald wat jij moet doen. Jij moet het huis doen etc.

Het ergste van alles jij gaat er onderhoud en meneer viert feest alsof er niets aan de hand is. Want ach hij wil geen zieke vrouw. Nou heel hard gezegd daar heeft die lamlul niets mee te maken. Hij is god niet die beslist wie ziek word kom nou!

Jij moet werken mag je niet ziek melden? Echt meid jou grootste probleem ligt bij die man van je.

Zet je zelf en je kinderen hier als hem als jij ziek bent ben je ziek punt. En dan ga je niet werken dan los je eerst je problemen op.
Sorry ik ben hard. Maar emotionele mishandeling daar vind ik het steeds meer op lijken.

 

Het verdrietige in dit soort situaties is dat Heleentje het vanuit haar jeugd niet gewend is dat iemand haar de moeite waard vindt, daarom is het voor haar heel moeilijk om zichzelf de moeite waard te vinden en met volle overtuiging te zeggen dat zij beter verdiend dan zo behandeld te worden door haar man. En omdat ze dit dus niet zelf echt gelooft blijft ze bij deze man en wordt ze keer op keer bevestigd in wat ze in haar jeugd geleerd heeft. En de cirkel is rond...

Wij kunnen met z'n allen nog zo hard roepen dat zij meer waard is, maar dat voelt Heleentje helemaal niet zo. Klopt dit Heleentje? Een cursus assertiviteit is hiervoor echt niet voldoende. Het zit in de basis niet goed.

Lieve Heleentje, ik wil je toch echt aanraden om weer hulp te zoeken. Wat je zegt over die zwarte gedachten maakt me bezorgd. Volgens mij bedoel je met "uithouden tot je kinderen groot zijn" niet eens je huwelijk maar je leven. Ik zou het je zo gunnen om een goede psychotherapeut/psychiater te vinden (misschien een vrijgevestigde die lange tijd (lees: jaren) kan behandelen?) waar je een band mee kunt opbouwen en die je hiermee verder kan helpen. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je kinderen. Zoals het nu gaat leren zij van jou en je man niet de juiste dingen over relaties, zelfbeeld, etc.

Veel sterkte!

 

Lieve Heleentje:

Ik sluit me helemaal bij Edelweiss aan. Ook mij is het al vaker opgevallen dat jij de kar HELEMAAL ALLEEN moet trekken in je huwelijk! Het ging toen in een topic over je kinderen alleen laten terwijl je brood moest halen bij de bakker, dat je man zijn bed niet uit wilde voor de kinderen etc, waarschijnlijk weet je nog hoe "lelijk" (in jouw ogen denk ik) ik reageerde. Meid, echt waar, ook ik denk dat een groot deel van jouw problemen veroorzaakt worden door je man, hij is veel te overheersend en jij pikt het allemaal, en hij WEET dat!

Of je echt een scheiding moet aanvragen is een 2e, maar de reacties die ik hier soms lees over jouw situatie binnen je gezin (zie bovenstaande) en ook bijv het verhaal dat hij een oppas binnenhaalt die jij niet vertrouwd (je andere topics) is mijn advies: Ga bij hem weg, ga niet zitten rekken tot je kinderen volwassen zijn.

Jij als moeder hebt verantwoordelijkheden naar je kinderen toe: een veilige, geborgen omgeving geven: die geef jij misschien wel, maar jouw man absoluut niet! Hoe wil jij je kinderen leren liefdevol binnen een relatie met elkaar om te gaan, wanneer jij en je man dit niet naar elkaar tonen? Kies voor jezelf en je kinderen en kom voor je zelf op.

Ik snap echt wel dat je door je jeugd opkomen voor jezelf linkt aan slaag, maar die situatie is voorbij (hoop ik) Zo niet: Koop een honkbalknuppel en sla terug in elk geval in het geestelijke: Bijt van je af en zet die hork de deur uit, of zorg ervoor dat hij er ook voor jullie is, jullie niet alleen voor hem!

 

Even kort een reactie, door wat je noemt over die flashbacks klinkt het ook erg alsof je last hebt van een posttraumatische stress stoornis. Heb je het daar al eens over gehad met je psychiater/huisarts? Dat kan naast de depressie bestaan.

Goed van je dat je ondanks alles toch doorgaat!