tuurlijk doet het me iets wat me iets doet is het feit dat ze dus heeft gezegd dat ik niet goed genoeg voor mn kinderen ben. terwijl ik weet dat ik wel zo een goed mogelijk moeder ben ( en natuurlijk maak ik fouten) dat doet me zo pijn.mn kindjes zijn mn alles. ik zou ze niks verkeerds kunnen doen
Als je er nog steeds van moet overgeven als je eraan terug denkt, lijkt mij dat echte vergeving voor jou een veel heerlijker gevoel kan zijn dan 'ik hoef haar nooit meer te zien'. En ook dat ze veel meer is dan lucht, of een platgetrapte madelief. Helemaal uit je leven zal ze nooit gaan, ze is niet alleen de moeder van je man, maar ook de oma van je kind. Aanwezig of afwezig in den lijve, ze blijft een rol spelen. Maar goed, je hoeft niets te vergeven. Misschien is het daar ook gewoon nog te vroeg voor. Vergeving als iemand er niet meer is kan moeilijker zijn, maar is ook niet onmogelijk. Dus dat is geen reden om het voor jou te overhaasten.
omdat ik eigenlijk het meest vervelend vindt voor mn man. omdat het zijn ouders zijn en blijven. en ik bang ben dat hij spijt krijg, mocht ze dr ogen morgen dichtknijpen hij er niet meer naar toe is gegaan. zou mijn man niet in beeld zijn had ik er idd geen topic over geopend
Ik kan me een beetje inleven in je situatie al weet ik lang niet alles.. zo heb ik van heel dichtbij meegemaakt dat er iemand in m'n naaste familie heel, heel erg gekwetst is. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat er een mogelijkheid was om het uit te praten. En dat ging met heel veel zweet en tranen vooraf.. Maar uiteindelijk hebben ze er over gepraat, gevoelens en gedachten ge-uit naar de ander.. Duidelijk grenzen aangegeven en nu is het vergeven. Maar vergeten kun je het nooit! Dat merk ik ook. Omdat m'n naaste die persoon vergeven heeft, is het mijn plicht om ook niet meer boos te zijn maar echt vergeten lukt gewoon niet. Ik denk dat je dat in je achterhoofd moet houden. Geef het de tijd, zolang nodig is! Al is dat twee, drie, vijf of tien jaar.. vergeven, daar gaat een lange tijd overheen.
Je hoeft niet speciaal de andere te vergeven. Wel is het fijner voor je eigen gemoed.s rust om bepaalde dingen te laten voor wat ze waren. Vergeven werkt niet alleen voor nu bij voorbeeld je sm maar ook uit eindelijk voor je zelf. Met vergeven kan je meer kanten op. Van ik vergeef je maar het is genoeg. Of ik vergeef je en geef je nog een kans. Denk persoonlijk wel dat vergeven uit eindelijk beter werkt. Nu ik mensen in mijn omgeving met vergeven benader merk ik dat de woeden minder woord en mijn LEVEN een stuk leuker.
Ik kan mij ontzettend inleven in jouw verhaal; en gewoon niet doen wanneer het voor jou niet goed voelt. Anders gaat het je enkel veel energie en ergernissen kosten. Ik heb om die reden ook geen contact meer met mijn biologische moeder. Dat komt ook nooit meer goed, en daar heb ik vrede mee - wat een ander er ook van mag zeggen of vinden.
als iemand niet erkend wat hij heeft gedaan en daar spijt van heeft is vergeven ook wel heel moeilijk. als iemand mij iets ergs aandoet en dat ook nog gaat ontkennen dan hoef je niet te verwachten dat ik het je ga vergeven.
wbt mn kinderen. ze heeft alleen altijd oog gehad voor de oudste. de andere twee waren altijd maar bijzaak. mn oudste heeft het weleens over dr maar steeds minder. mn middelste was nooit weg van dr en de jongste kent ze niet eens ( was toen 8 maand) dus mn kindjes missen haar niet echt.
Ikzelf ben wel van het vergeven, maar dat komt vooral omdat ik zelf heel erg met dingen zit. Mijn vader bijvoorbeeld heb ik een jaar niet gesproken en gezien, hij heeft zijn fouten nooit erkend zal dat ook nooit doen helaas. Nu zien we elkaar weer, en het gaat eigenlijk verrassend goed. Ik sta er boven, en dat heeft mij veel rust gegeven. Nou moet ik wel zeggen dat als er weer dingen gezegd zouden worden dat het voor mij echt over is, ik zou dat niet aankunnen. Ik vind het een moeilijke, ik zou geen overhaaste beslissingen maken en goed er over na denken wat voor jou de beste beslissing is.
Wrok koesteren is veel vermoeiender en kost veel meer energie..ik zou proberen weer met haar door 1 deur te kunnen. Ook voor je man en kind, je vind het toch vervelend voor ze? Dan zou ik er wat aan doen.
ik vind het trouwens wel bewonderenswaardig dat er meiden zijn die ook zo diep gekrenkt zijn die het wel kunnen. petje af!
Oke dit vind ik echt onacceptabel. Kinderen moeten zich allemaal even belangrijk voelen, niet alleen thuis maar ook bij oma.
Vergeving staat voor mij los van of je weer met een persoon door 1 deur kunt. Vergeving is iets dat je voor jezelf doet, zodat jij er een punt achter kunt zetten. Dat je geen energie meer verspilt aan boos zijn op iemand, aan er over denken wat er allemaal gebeurd is, aan hele scenario's in je hoofd uitspelen. Vergeven gaat erom dat virtueel naar die andere persoon kan kijken en kan denken:"Je weet niet beter. Je bent wie je bent en daarom heb je gedaan wat je gedaan hebt. Ik laat het los en vergeef je". Maar dat betekent absoluut niet dat je weer een band of een relatie met ze op hoeft te bouwen. Maar ik proef nog zo veel woede en frustratie in je, dat werken aan vergeving misschien helemaal niet gek is, los van of je haar ooit nog gaat zien of niet. Wat iemand anders als zei, vergeten is iets heel anders. En vergeving is niet iets wat een ander zo maar zou moeten 'ontvangen' in het kader van zand erover. Vergeving doe je voor jezelf. Zodat jij er vrede mee hebt.
Snap je, ik heb hier heel vaak dr vriendin van mn vader vergeven voor allerlei dingen, op een gegeven moment is er een grens. Ik wil haar ook nooit meer zien of iets met haar te maken hebben. Ik heb haar te vaak vergeven voor mijn vader. Dat doe ik nu niet meer. Ik kies voor mezelf, waarom zou ik mijzelf pijn laten doen keer op keer door iemand? Niet dus.
Goed gezegd, vind ik. Hier ben ik het helemaal mee eens. (schoonmoeder van TS begon er zelf over, alsof zij die vergeving kon claimen. die zag het dus niet helemaal goed...)
Je hebt denk ik nog niet ervaren dat vergeving schenken veel meer positiefs met je gevoel doet dan niet vergeven of wrok koesteren.