Even een eigen topic, wil het topic van een ander niet vervuilen. Ik weet nog steeds niet goed wat ik met onze situatie aan moet. Mijn man volgens mij ook niet. Wij hadden een goede relatie met mijn schoonouders. Nu helaas niet meer. Het is zo begonnen: onze zoon is zes weken te vroeg geboren, heeft een moeilijke start gehad met beademing en heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen. Hij is eenmaal thuis, een baby geweest die heel veel zorg en aandacht nodig had, hij was een huilbaby en had veel last van buikpijn en reflux. Daarnaast kon hij nog niet goed tegen prikkels. Het fijnste voor hem was destijds een vrij stricte structuur in zijn dag, dat leek hem rust te geven. Mijn schoonouders snapten er helemaal niets van, ze zeiden ook: oh daar moet hij maar aan wennen, dat is goed voor hem. Ze schijnen, naar het verhaal van een familielid, ook mijn man vroeger uren krijsend in de achterkamer gelegd te hebben, hij huilde teveel. Wat daar de absolute waarheid van is, weet ik natuurlijk niet. Maar ze zijn nogal erg van 'daar moeten ze maar aan wennen'. Dat KON onze premature baby niet. Toen hij krijste vanwege darmkrampen en spruw en ik op stel en sprong naar de dienstapotheek moest en dus wegging en mijn man met een krijsende baby een flesje melk stond op te warmen, gingen zij doodleuk op de bank zitten en vroegen of ze ook koffie konden krijgen.. Gingen in elk geval niet zelf het initiatief nemen, ze zaten echt als: wij komen op bezoek, gezellig. Terwijl wij als nieuwbakken ouders met een prematuur, totaal overstresst waren op dat moment. Koffie werd best even moeilijk, dus ze gingen ook snel weer. Toen wilden ze graag een keer oppassen. Prima, maar voor onze zoon een paar dingen opgeschreven, zodat L. zijn structuur redelijk zou behouden, wat zowel opa/oma als kleinkind ten goed zou komen. Ze waren razend: wat dachten we wel niet. Ze hadden zelf ook al twee kinderen opgevoed hoor! Ze wisten echt wel hoe ze de fles moesten geven........ Dat was dus totaal helemaal onze bedoeling niet, om een 'handleiding' voor hen te schrijven, omdat we zogenaamd geen vertrouwen in hen hadden, maar het was 'voor onze zoon'. het was VOOR HEM geschreven. Begrijpen jullie het verschil? Toen geen contact meer gehad. schoonzus vond het allemaal erg vervelend, zat er ook tussen (is ook vervelend natuurlijk) en we moesten het maar uitpraten. Ok. Nou, nogmaals uitgelegd, dat wij een premature baby hadden en een baby die gewoon niet de makkelijkste was. Naarmate de maanden vorderde, werd het voor hem allemaal wat makkelijker en voor ons ook. Desondanks hadden we niet echt het idee dat ze het begrepen. Voor hen is een baby een baby en ligt het aan jezelf. Daar komt het ongeveer op neer. Toen zijn ze blijkbaar lang geweest en waren we er twee keer niet. Toen was voor hen de maat alweer vol. Terwijl wij dachten: sms dan eventjes, dan blijven we thuis. Daarna kwamen zo ineens bij mijn man op het werk (hij heeft een winkel) en gingen daar tekeer tegen een oudere collega van hem, die zij en mijn man dus ook, hun hele leven al kennen. Middenin de winkel, onder werktijd. Mijn man (doet echt alles voor ze, een echte helper zeg maar) vond het echt niet leuk. Ik heb ze toen een brief geschreven omdat het mij pijn deed, hoe ze hun zoon behandelden, die altijd alles voor hen gedaan heeft. Toen begon het pas echt: zowel mijn man als ik kregen apart een brief, waarin we met de grond gelijk gemaakt werden. Het kwam erop neer dat ik mezelf beter voelde dan hen omdat ik hoog ben opgeleid (nooit iets van gehoord of gevoeld) en mijn man waren ze zeer teleurgesteld in.:x Ik vond het ZO erg voor mijn man. En puntje bij paaltje: ik kreeg van zijn vader een zelfgeknutseld ding: een spiegel met een barst en iets eraan: kijk maar een goed in de spiegel, hij zal barsten. Oid. Jemig, ik was helemaal over mijn toeren, heb huilend mijn ouders gebeld. Was zelfs bang. Het leek wel een dreig-ding. Ik weet het niet, maar jemig, wat vond ik dat eng om zoiets te ontvangen. daaronder stond iets geschreven van: kuiken voelen zich zoals moeder kip zich voelt oid. Ik weet de tekst niet meer precies. Ofwel: het lag aan mij dat L. geen makkelijke baby was geweest. TOEN was ik zo ontzettend gekwetst, nog meer haast verdrietig dan boos, dat ik niet kon vergeven. En aan de ene kant wil ik het, vanwege onze zoon en voor mijn man, maar ik voel me nog steeds zo ontzettend gekwetst dat ik niet meer weet hoe ik mij op moet stellen tegenover mijn schoonouders als er een opening komt. Vanwege met name die brieven en het knutselding. Ik weet t gewoon niet. Vorig jaar hebben we ze met een fotokaart van L. uitgenodigd voor zijn tweede verjaardag: toen kwamen ze niet. Pas NA zijn verjaardag kwam er: ja, we zijn maar niet gekomen, hebben er lang over gedacht, maar L. kent ons helemaal niet en dan voelen we ons te ongemakkelijk. Tja. Schoonzus zit er nog enorm mee in haar maag. Daarnaast hoorde ik onlangs van haar dat mijn schoonmoeder zelfs omloopt in het dorp zodat ze haar zoon niet tegenkomt. Want ze weet zich dan geen houding te geven. Ze willen blijkbaar wel, maar wel overal expliciet voor uitgenodigd worden. Ik ben van plan ze uit te nodigen voor L. derde verjaardag, maar daarna houdt het voor mij ook wel op. Denk ik. Of niet. Ik vind dit zo moeilijk! Ik wil wel vergeven, maar vergeten kan ik al helemaal niet en ik weet me geen houding te geven, ook al gaan we weer verder waar we opgehouden zijn met de relatie. Er is nooit sorry gezegd voor die dingen die ze gestuurd hebben en dat gaat nu ook niet meer gebeuren denkt mijn man. Dus de enige optie is er niet meer aan te denken en dus als het zover komt, gewoon weer verder gaan met de relatie. Maar hoe doe ik dat, terwijl ik nog zo gekwetst ben?? Ik heb het gevoel, als ik me 'normaal' en echt vriendelijk tegen hen zou opstellen,wat me veel moeite zou kosten, dat ik tegen mijn gevoel in ga en bagatelliseer wat het daadwerkelijk met me gedaan heeft, dus dat ik 'over mezelf heen laat lopen'. Wat zouden jullie doen of juist niet doen in onze situatie? Geen makkelijke vraag, maar toch.....
Sorry voor m'n man,maar ik zou dit echt niet zomaar kunnen vergeven. Ik vraag me af waar jij het geduld vandaan haalt? Ik zou zeker geen moeite doen maar dit echt van hun uit laten komen. Jullie hebben niks goed te maken,ik zou m'n poot echt stijf houden en al helemaal na die kwetsende en dreigende brieven. Verschrikkelijk voor je man zeg!!
Jeetje, wat ontzettend heftig.. Ik vind dit echt niet normaal! Dus om jou vraag je beantwoorden: Ik had ze nooit, maar dan ook nooit meer willen zien en nee, ook niet op de verjaardag van mij kind!! Wat een freaks!!!
Als er geen erkenning en excuses komt van de andere kant konden ze bij mij de boom in(zouden ze soieso al kunnen maar goed) Ik kan je niet echt verder helpen eigenlijk... Het enige wat ik weet is dat ikdus voor meZelf erkenning en excuses nodig zou hebben... En dan zou ik er eens over nadenken... Daarbij moet je je ook afvragen... Of je er iets aan heb om het te proberen zonder enige medewerking... Niet komen op een verjaardg en zelfs express je eigen Zoon ontlopen... Dat getuigd in mijn ogen niet van moeite/liefde van de andere kant... Ik zou het echt niet kunnen dus... En zou ze ook niet op de 3e verjaardag uitnodigen.. Je heb het geprobeerd... En ze kwamen niet.. Nu is het hun beurt om een stap te zetten Maar als jij het graag wil voor jezelf... Dan moet jee het doen
Ik vind het ook niet normaal en ik zou verder ook geen contact willen met deze mensen. En ik hoop dat jouw man jou hier in steunt en dat er geen scheve gezichten komen of dat je in een strijd terecht komt of wat ook.
Jemig. Ik ben over het algemeen helemaal voor vergeven en opnieuw beginnen maar wat een een psycho ben je als je je schoondochter een gebroken spiegel gaat sturen???? Nee hoor, dit was voor mij al zesendertig keer klaar geweest.
ik vind het knap dat je nog wilt proberen ze te vergeven.. ze hebben je vreselijk gekwetst. wil je zulke mensen nog in je leven hebben?
Mijn man zit wel anders in elkaar dan. Die zegt nu: ja ik vind t ook ont-zet-tend erg en wat ze ook doen om over mijn grens te gaan, na een paar maanden ebt dat kwaade voor mijn weg, en kan ik het beter loslaten. en dus eroverheen stappen. En ik voel me dus ongeveer een zeikerd, want.............. ik kan het niet. Ik wil het wel, maar ik KAN dat gewoon niet. Ik vind het nog net zo erg als toen ik het knutselwerk kreeg......
Op het dreig-ding na, konden we dezelfde schoonouders wel hebben.... Hier respecteerden mijn schoonouders mijn kinderen en onze opvoeding ook totaal niet, om het maar even kort te houden . Wordt een veul te lang verhaal anders. Anyway, hier ook blijven volhouden met uitnodigen voor verjaardagen van de kids, maar ze komen niet. Onder het mom dat ze liever een keer komen als ze dan alleen met de kids zijn. Tja, dat gaat bij mij niet op met verjaardagen. Op andere dagen zie je ze ook niet. In ieder geval lang geprobeerd er nog wat van te maken. Maar net toen we weer voorzichtig aan contact begonnen waren hebben ze het toch weer verpest door alleen aan zichzelf te kunnen denken. Mijn man laat ik vrij hierin. Hij mag gerust bij ze langs gaan met de kids (doet ie trouwens niet, heeft er geen behoefte aan), maar ik hoef er niks meer mee. Het kostte mij op een gegeven moment zo veel energie en ik kon er niks anders voor terug krijgen dan steken onder water, wat ik allemaal verkeerd deed etc etc. Misschien een beetje een onduidelijk verhaal, omdat ik het kort probeer te houden . Ben ik er blij mee dat het zo gegaan is? Nee, echt niet, maar het heeft wel een hele hoop rust gebracht...
Ik snap je. Inderdaad dezelfde opstelling. wij moeten daar ook, liefst op onze knietjes, met zoon aankomen. Op een verjaardag, ook nu denk ik, komen ze niet, want dan is er teveel bekijks, want iedereen weet ervan. (zoveel mensen komen er trouwens niet, kleine familie). Maar apart met L., ja daarvoor moeten ze expliciet uitgenodigd worden en dan vertik ik echt...... ik heb ook gezegd: ik nodig ze nog 1 keer uit. Als ze willen, dan moeten ze zich over de blikken maar heen kunnen zetten. Niemand zal iets vragen en ze komen voor L.
Mijn schoonmoeder heeft destijd tijdens het 'uitpraat-gesprek' wel geuit, met veel moeite, dat ze tijdens de babytijd van L., de moeilijke periode in het begin, dat ze hierheen op weg was. En dat ze toen de auto van mijn ouders zag staan (die wonen een uur hier vandaan, maar kwamen veel helpen overdag, omdat wij bijna niet sliepen 'snachts), en toen weer is omgedraaid............ ik zei omgedraaid??? Jullie hulp is net zo welkom als die van de andere opa en oma. Ja maar je moeder was er al. Ja???"Waarom kom je dan niet binnen, jullie zijn net zo welkom. Maar dan voelde ze zich blijkbaar teveel. Ze heeft ons ook verwijt dat het leek alsof mijn ouders de boel hadden overgenomen hier. nou, dan kent ze me nog niet hihi: DAT had ik nooit toegestaan. Nee, zij hebben gevraagd waar wij behoefte aan hadden, omdat wij ongeveer lichamelijk op instorten stonden. Maar goed, ZO jammer dat ze toen ook weer is omgedraaid......
Ik zou eigenlijk geen contact meer willen met hun, wat `mijn` man ook vind. Vooral omdat er geen excuus is gemaakt naar jou toe, net of het niet genoeg is dat ze geen respect tonen voor jullie situatie sturen ze ook nog eens een gemene brief en een knutselwerk. Ze wist heus wel dat dat jou zou kwetsen, was waarschijnlijk ook de bedoeling anders doe je niet zoiets. En dan ook nog niet komen op de verjaardag van jullie zoontje, terwijl je ze wel had uitgenodigd, ik zou ze niet weer uitnodigen die kans hebben ze al gehad. Ze kunnen pas komen als ze hun trots opzij zetten en excuus maken voor alle lelijke dingen die ze hebben gezegd etc. Maar dan alsnog zou ik ze niet vaak willen zien.
Inderdaad, ben het helemaal met je eens. Ze zijn volgens mij gewoon bang voor mijn ouders.... En dat je je daar als volwassene niet overheen kunt zetten tbv je kleinkinderen vind ik onbegrijpelijk. Meid, ik kan er ook wel een heel boek overschrijven. Mijn schoonmoeder is bij mij te ver gegaan door op een verjaardagskaartje te zetten dat nu mijn moeder terminaal is, zij tenminste weer oma kan zijn.... Sja..... Lijkt me wel duidelijk dat het toen helemaal klaar was. Die mensen zijn niet te begrijpen en nog steeds maken ze me zo ontzettend boos.... Nu moet ik er ook bij zeggen dat mijn ouders en schoonouders naast mekaar wonen, wat mijn zoontje van bijna 5 donders goed weet. Het feit dat hij niet naar hun taalt als we naar mijn ouders gaan (minstens 2x per week) heeft er ook wel voor gezorgd dat ik het iets makkelijker (iets maar hoor) kan loslaten. Maar begrijpen zal ik ze echt nooit!
Ik moet zeggen dat mijn man pas ECHT kwaad (en ook heeeeeel verdrietig) werd toen ze niet op mijn zoontjes verjaardag kwamen, zonder afmelding vooraf. Dus we hadden toch 'hoop' dat ze kwamen. en dan twee dagen later een smsje. Van het knutselwerk moet ik erbij zeggen dat blijkbaar mijn schoonmoeder dit niet wist van mijn schoonvader, hij heeft dit blijkbaar helemaal alleen boven op de computer in hun huis in elkaar geflanst en hier in de bus gegooid. Later wist ze er sowieso wel van, want het is naar voren gekomen in een gesprek toen. Mijn schoonzus' reactie vond ik daarin ook wat minder: ach, papa bedoelde het niet zo. Hij was boos. Eh ja....en toch vind ik: je mag zo boos zijn als wat, maar betekent dat dan dat je alles zomaar mag doen? Het is nogal een familie met karakter, wat mijn man ook zegt, dan op een gegeven moment ebt het bij hen gewoon weer over en dan is t eigenlijk weer goed. Ik kan t niet hoor, ze zijn bij mij een grens overgegaan, een hele pijnlijke. En die grens vervaagt gewoon niet, al zou ik het willen.........ik vind t allleen zo vreselijk sneu voor mijn man en mijn zoontje.
Moniki, dat is werkelijk ook iets onvoorstelbaars. Je leest het je ziet het en je kijkt ernaar. Zoiets overrompelt je gewoon, omdat het zo vreemd is dat je het gewoon niet verwacht. Wat ontzettend kwetsend ook, wat erg.
Natuurlijk niet! Als ze bij jou te ver zijn gegaan, wat ik me zo ontzettend goed kan voorstellen, dan moet je voor jezelf kiezen. En als je man en zoontje het willen, laat je hun toch contact houden met je schoonouders? Hier willen ze het allebei niet, maar van mij mogen ze contact met mekaar hebben, zo lang ze van mij maar niks verwachten. Ik ben er nl. niet voor ze.
Ik was ook gewoon met stomheid geslagen. Nog steeds trouwens.... Dat ze zó ver zou gaan. Maar ja, alles moet om haar/hen draaien en anders is het niet goed.
Maar je man en zoontje kun je toch laten gaan als ze daar behoefte aan hebbben... Alleen dan zonder jou