Alleen als het relevant is in je functie anders zou ik niks zeggen is nl niet van toepassing op jou functioneren.
Ik heb het - op aanraden van mijn re-integratiebureau - in mijn CV staan. In de brief zelf zal ik het nooit vermelden.
Wat zij zegt. Zolang het niet relevant is voor jouw functioneren, zou ik het niet zeggen. Mocht iemand er rechtstreeks naar vragen (iets in de trant van: "heb je ook kinderen?"), dan zou ik er niet over gaan liegen, maar dat lijkt me logisch. Volgens mij mogen ze er in een gesprek trouwens ook niet naar vragen.... toch?
Ik heb mijn burgelijke staat en kinderen niet in mijn CV staan, die hebben daar niets te zoeken... In je brief dus ook niet, die moet gaan over waarom je daar wilt werken en waarom jij geschikt bent. Bij een gezellig sollicitatiegesprek zou ik waarschijnlijk laten vallen dat ik een kind heb, bv. om toe te lichten waarom ik 32 uur wil werken. Als je nog moet kolven lijkt me dat iets voor het arbeidsvoorwaardengesprek - kun je ze meteen vragen of ze een leuke kolfruimte hebben Ik heb mijn kind laatst wel genoemd (was toen 10 maanden), heb o.a. gevraagd hoe flexibel ze zijn als ik ervandoor moet ivm ziek kind ophalen van de creche e.d. Nou, het is geen obstakel geweest - gewoon de baan gekregen. Je kunt ook zo denken: wil je echt aan de slag bij een werkgever die er een punt van maakt? Dat is toch reuze onhandig?
In de brief niet. Of ik het zelf in mn CV heb staan weet ik niet. Tijdens mijn laatste gesprek wel vermeld. Kende iemand die bij het gesprek zat en die wist het ook van FB. Overigens die discriminatie heb ik ook gehad. Ik werk gedatacheerd. Heb bij mijn werkgever gewoon een vast contract. Was dus ergens gedetacheerd. Ik was geweldig, ook alleen maar veren. Mijn baas had al eens gezegd dat de persoon waar ik werkte een aparts mannetje was. Dacht toen zal wel goed komen. Jaaaa, toen werd ik zwanger, kreeg met 12 weken heftige hyperemesis, meerdere opnames waren nodig. Uiteindelijk bleef ik de rest van de zwangerschap ziek. Er kwam een vervangster voor mij (die echt niet zo denderend haar werk deed) en toen was het tijd om mij te dumpen! Op mijn eerste werkdag kreeg ik dat via mijn baas te horen. Hij had er zelfs het contract met mn werkgever voor beeindigd want mijn baas weigerde er in mee te gaan. Die zei gewoon je kan haar hebben en anders niemand! Inmiddels ben ik er niet meer rouwig om. Heb nu een leuke andere plek! Had wel het geluk dat ik er zelf niks voor hoefde te doen en dat het allemaal voor me geregeld word.
Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat je dat zou schrijven? En je geeft aan dat dat 1 van de eerste dingen is die je gaat zeggen?! Zou ik echt niet doen hoor! Ben zelf hr manager en zou het heel vreemd vinden als iemand direct over zijn of haar persoonlijke situatie zou gaan vertellen.
Nee zou het niet vertellen, je bent een vrouw, daar kunnen ze toch al over nadenken voordat ze je uitnodigen?
Bij de meeste gesprekken die ik ooit heb gehad beginnen ze met de zin : vertel eens wat over jezelf.. dus ja, dan is mijn zoontje wel 1 van de eerste dingen die ik zou vertellen aangezien hij op dit moment toch wel mn wereld is zeg maar.. Mocht die vraag later komen dan vertel ik het natuurlijk later in het gesprek, kan me niet voorstellen dat het niet aan de orde komt. Ik wilde gewoon de mening van anderen horen voordat ik ergens op gesprek kom en te horen krijg waarom ik dit niet vermeld had, dacht dat daar misschien moeilijk over gedaan zou worden, maar gezien de reacties heb ik dus de juiste beslissing gemaakt!
Ik wel, ben bijna afgestudeerd als kinderpsycholoog maar heb weinig werkervaring, maar dus wel deze ervaring. En daarnaast is ouderschap een groot onderdeel van wie je bent, niet iets dat je zomaar even verbergt of ver zwijgt, zou ik erg moeilijk vinden om te doen.
Nou, bij die vraag zou ik me concentreren op mijn werkgeschiedenis, vaardigheden en karakter... want daar vragen ze dan naar. Ik denk dat 'mijn zoon is mijn wereld' potentiele werkgevers zou kunnen afschrikken (hoewel het natuurlijk hartstikke waar is )
Nee. Bij solliciteren zijn er een aantal 'drempels'. De eerste drempel is uitgenodigd worden. Je stuurt een brief en je cv, samen met tientallen of honderden anderen. Dan hopen dat de jouwe eruit springt zodat je uitgenodigd wordt. De tweede drempel is door de gesprekken komen. Voor sommigen is dit makkelijker, omdat ze zichzelf kunnen verkopen. Ik denk dat ik er zo een ben. Ik zou in de brief nog niet vermelden, dat je kinderen hebt. Eerst maar eens die eerste drempel over. Bij het gesprek kun je het vertellen, maar dan kun je het 'goed maken', door jezelf te verkopen. Dan heb je ten minste de kans dat, áls de werkgever kinderen hebben als een minpunt ziet, hij het weg kan strepen tegen ál jouw pluspunten. Zo denk ik er over. Daarom staat mijn zwangerschapsverlof ook niet op mijn CV. Maar op de vraag: Vertel eens wat over jezelf, zou ik zeker mijn kinderen vermelden.
Niet in de brief en ook niet tijdens het eerste gesprek melden. Een kind hebben zegt niks over jouw capaciteiten, competenties en geschiktheid. Als ze met je verder willen en het is relevant voor bijv. De dagen waarop je wilt werken dan kan je het noemen, maar anders gaat het ze niks aan.
Niet vermelden... nergens voor nodig. Dit is iets voor de thuissituatie en heeft niets met je werk te maken. Mochten ze vragen in je sollicitatie of je ook kinderen hebt (voor algemene interesse): dan kun je hier wel op antwoorden dat je pas een baby hebt gekregen en dat ie nu bijna 5 maanden oud is.
Zeker niet zeggen. Mochten ze vragen naar je gezinssituatie kun je het vertellen, maar zou het uit mezelf niet doen.