Hallo dames, Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik mijn verhaal hier op schrijf.... Ik wil mijn hart denk ik even luchten en ben benieuwd of er vrouwen zijn die dit ook meegemaakt hebben. Ik onderga op dit moment een hele heftige postpartum depressie. Ik zal bij het begin beginnen. In Februari ben ik bevallen van een prachtige zoon. Ik moest worden ingeleid met 38 weken. Dit ging opeens zo plotseling. Moest opeens in het ziekenhuis blijven en 10 uur later had ik mijn zoontje in mijn armen. Mijn bevalling was heel heftig. De weeenopwekker werd elke 30 min hoger gezet en het overviel me allemaal een beetje. Ik wilde graag zonder ruggenprik bevallen en dit is ook gelukt maar heb het allemaal in een soort roes beleefd. Uiteindelijk kwam mijn zoon na knip en vaccuum ter wereld. Ik moest 2 dagen in het ziekenhuis blijven omdat mijn bloeddruk te hoog was en het niet lukte zelf te plassen. Ik kreeg dus een katheter. Wat ik erg vervelend vond. De borstvoeding wilde niet goed op gang komen. Ik had veel pijn en mijn zoontje hapte niet goed aan. Na 4 dagen (toen was ik alweer thuis) de borstvoeding gestaakt en over gegaan op kunstvoeding. Dit gaf wel wat rust. Ik merkte toen al dat ik heftige emoties had. Kon soms niet geloven dat ik al bevallen was. Ik keek naar mezelf als in een droom. Herkende mezelf soms ook niet in de spiegel. Door de adrenaline kon ik niet slapen en heb nachten wakker gelegen. Ik had veel pijn aan de hechtingen. Na 8 dagen hebben ze ook de knip weer open moeten maken omdat het toch niet goed zat. Toen kreeg ik pas wat verlichting. Merkte voor het eerst dat het niet goed zat toen ik alleen boven met m'n kont in een soda badje zat en mijn vriend beneden met visite en zoontje. Ik hoorde iedereen praten over wat een mooi mannetje het was en ik dacht alleen maar: ik zit hier verdomme! Wie denkt er nog aan mij?! Na 2 weken ging mijn vriend weer werken. Ik was toen al bij de HA geweest. Kreeg slaappillen omdat hij dacht dat het met een paar goede nachten slaap wel over zou gaan. Niet dus.... Toen begon de echte ellende dus pas. Mijn zoontje begon steeds meer te huilen. Soms wel 8 uur per dag. Het CB deed het af als: baby's huilen nou eenmaal. Ik werd langzaam gek. Storte helemaal in als mijn vriend savonds thuis kwam. Gaf mijn zoontje dan aan hem en wilde en kon dan niet meer voor hem zorgen. Ik ging steeds meer opzien tegen de nieuwe dag. Huilde veel en zag het soms helemaal niet meer zitten. Na 3 weken kreeg ik te horen dat mijn zoontje verborgen reflux heeft en dus huilde van de pijn. Na 2 dagen de medicijnen gebruikt te hebben zagen we al verschil! Het werd een heel ander mannetje maar ik voelde me niet beter. Mijn zoontje huilde bijna niet meer maar ik hoorde hem in mijn hoofd huilen. Ook als ik bijvoorbeeld in de supermarkt liep. Op een middag na zijn 2e inentingen ben ik ingestort. Mijn zoontje was huilerig, wat logisch is, maar er knapte iets bij mij. Ik ben mijn tas gaan inpakken en heb alles in mijn auto gezet. Was van plan weg te gaan zodra mijn vriend thuis kwam. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn zoon alleen te laten thuis. Ook omdat ik inzag dat dit gevaarlijk kon zijn. Gelukkig heeft mijn vriend me tegen kunnen houden weg te gaan en zijn we die avond naar de HAP gereden. Nu loop ik bij een psycholoog en ben ik overdag bij mijn schoonouders in huis. Ben met medicatie gestart maar dit duurt weken voor deze gaan werken. Het gaat nu eigenlijk alleen maar slechter. Volgende week donderdag word ik opgenomen. Samen met mijn zoontje. We komen op een speciale afdeling voor vrouwen met postpartum depressie. Vind het erg spannend en zie er tegenop maar wil zo graag beter worden. Het is een heel verhaal geworden maar vind het fijn even van me af te schrijven.
veel sterkte! En wat goed dat je je laat opnemen op een moeder-baby-unit. ( ben zelf een half jaar geleden ivm een gewone depressie opgenomen en had therapie met moeders van de mbu) Hopelijk slaan de AD snel aan en kun je weer een beetje genieten van je kleintje
Ik wens je alleen maar even heel veel sterkte ik herken alles in je verhaal. Ik begin er nu pas bovenop te komen. Door middel van hulp in huis, ha,psycholoog en AD. Ik heb ook op een punt gestaan op ogenomen te worden maar ik kon dit zelf niet omdat ik nog een zoon had thuis. Toen heb ik extra hulp in huis gekregen
Enorm herkenbaar. Krijg er kippevel van. Mijn zoontje is iets ouder, maar hier afgelopen maanden heel heftig geweest. Wij hebben gespecialiseerde gezinsverzorging, thuiszorg en psychiatrische hulpverlening gehad. Ook zit ik aan de medicatie. Kan nu eindelijk zeggen dat het beter gaat, en dat ik mezelf weer wat begin te herkennen.
Oh wow! Wat heftig meis! Sterkte en het wordt beter! Ik zelf zit nu ook midden in een Post-Partum depressie. a.s. Dinsdag moet ik naar een psychiater in het zh. En ben woensdag begonnen met medicatie. Ik merk gewoon dat ik weinig kan hebben van beide mannetjes. En dat ik minder liefde voel voor mijn tweede. Ik snap dit niet want het is een schat maar het lukt me gewoon niet. Bah! Als je wat contact wil houden sta ik daar voor open. Lijkt me fijn om met iemand te praten die hetzelfde mee maakt.
Veel sterkte en goed dat er nu hulp is/komt. Bij mij sloeg de ad best snel aan! (venlafaxine). En dan kun je weer wat helderder nadenken. Toen had ik echt nog wel dip momenten maar zag ik wel in dat het ooi weer goed zou komen. Als je dingen wil weten mag je het altijd vragen (ook via pb). Ik ben niet opgenomen geweest maar mn moeder en partner zijn wel in huis geweest/thuis gebleven om te helpen. Het komt echt goed! Het zijn ook deels die rothormonen.
Wat goed dat je het deelt, dat is heel belangrijk. Ik ben uiteindelijk na vijf maanden tobben ook opgenomen. Venlafaxine hielp bij mij direkt, dat voelde ik ook. Wil je liever niet teveel chemisch spul dat heb ik ook nog een tip voor je, moet je maar even PB-en. Maar het is echt goed om eerst weer tot jezelf te komen. Ik kijk er ook niet heel vervelend op terug. Natuurlijk, leuk is heel anders, maar het liep nu eenmaal zo en alles beter dan zelf aan blijven 'klungelen'. Je red het vaak gewoon niet zonder hulp en medicatie. Dat zul je zien als je je weer een beetje jezelf gaat voelen. Het is heerlijk als je weer écht kunt genieten van je kindje en daar gaat het om. Sterkte, houd vol het komt goed!
Pasgeleden een gehad. Ben er nu gelukkig weer bovenop. Mijn tip is om er veel over te praten met je naasten. Het komt écht goed!
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Na de eerste (ingeleid met uiteindelijk keizersnede) ging het al snel fout. Ook de bv mislukte, zoontje huilbaby (reflux, kiss en kea). Nadat hij gestopt is met huilen hoorde ik hem nog erg lang. Slopend is het. Ik ben er zonder medicijnen weer opgekomen. Hoe zwaar het nu ook voelt, door het te erkennen en ermee bezig te zijn ben je al 1 grote stap vooruit. Heel veel sterkte!
Bedankt voor jullie lieve reacties! Het doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben. Onbewust schaam ik me heel erg voor mijn gevoelens. Ik heb vandaag weer een slechte dag. Ben erg nerveus voor de intake morgen. Ga nog wat proberen te slapen. Ik kan uren slapen maar blijf moe. Is dit herkenbaar? Het klinkt wel heel erg down maar als ik slaap voel ik niets en ben ik niet verdrietig. Daarom vind ik het zo fijn nu.
Door de depressie ben je, waarschijnlijk, ook erg 'onrustig' in je hoofd. En ook het verdrietig zijn, wat er bij hoort, zorgt voor extra vermoeidheid. Daarnaast de zenuwen die je hebt zijn natuurlijk normaal, maar kost ook extra energie. Probeer zoveel mogelijk je rust te pakken, dat is alleen maar goed. Lukt het slapen niet, pak dan een boek of tijdschrift oid. Dan hoef je even niet na te denken (en rust je ook uit). Er zijn heel veel vrouwen die een pnd hebben gehad. Je hoeft je niet te schamen. Juist omdat je er wat mee doet ben je nu al heel sterk! Ik vind het knap dat je zelfs, zoals in de begin post, voor je zoontje zorgt. En hem niet alleen wou laten. Je komt er wel boven op, ookal lijkt het nu een eindloze tunnel.
Wat goed dat je hulp hebt gezocht! Je vermoeidheid is normaal, omdat je druk bent in je hoofd wordt je lijf ook sneller moe. Pak vooral de rust die je nodig hebt, ook al betekent dat dat je veel slaapt. Probeer wel te voorkomen dat je je dag- en nachtritme teveel omdraait. Als je jezelf uit gaat putten werkt dat alleen maar in je nadeel. Ik herken ook het slapen om niks te hoeven voelen. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen, het feit dat je hulp hebt gezocht en er keihard aan wil werken om beter te worden en goed voor je uk wil zorgen geeft al aan dat je een betrokken en lieve mama bent!
Ik wil je ook even veel sterkte wensen! Stond zelf bijna op het punt om een depressie te krijgen. Ook onze dochter huilde enorm veel en zij is uiteindelijk 4 dagen in het ZH opgenomen geweest ter observatie en om ons te ontlasten. En wat ben ik bijgekomen... Daarna nog wel een gesprek gehad met de HA (wat erg fijn was!) en ook het CB en het ZH ondersteunen ons goed. Ik denk dat ik 'net op tijd' aan de bel heb getrokken. Ik kan mijn rust beter vinden nu en weet nu hoe belangrijk dat is! Ik weet hoe slopend een huilende baby kan zijn . Hoe is je intake gesprek gegaan?
Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen! Zelf "maar" last gehad van een milde PND na mijn zoontje en ook weer wat paniekerig na de geboorte van dochter en dat vond ik al hels!! Maar het is echt waar...het wordt écht weer beter! Sterkte en dikke knuffel, het komt allemaal weer goed! (ookal heb je daar nu even geen fluit aan...)
De intake is "goed" gegaan. En daarmee bedoel ik dat de opname morgen doorgaat. Onze tassen staan al klaar. Die heb ik met veel tranen in staan pakken Morgen en de aankomende dagen zullen ontzettend intensief zijn maar zal kijken of ik jullie via het forum op de hoogte kan houden. Het doet me goed te horen dat jullie met ons meeleven en hou me er dan ook maar aan vast dat het goed kan komen. Ga nu PROBEREN te slapen.....welterusten!
Sterkte meid! Ik kan ook zeggen zeker met hulp word het beter! Ik herken ook veel in je verhaal en ik ben ook door heel wat Sh*t heen gegaan maar ook hier ging het na een tijd VEEELLLL beter, maar dan ook echt veel beter! Ik loop nu nog elke maandag bij een pndgroep waar allemaal vrouwen komen met pnd's en ik kan je zeggen dat de groep constant bomvol is en er vaak een wachtlijst is! Je bent niet de enige en het is niet iets waar je je voor moet schamen! Je kan het! Veel succes! en als je moet spuien, gewoon lekker van je afschrijven hier! En als je moet huilen, gewoon doen!
ooh meid ik heb tranen in mijn ogen!! Wat een herkenning. Hier ook een groepje gehad met allemaal meiden die in therapie kwamen voor een post partum depressie. Zeer herkenbaar maar het gaat over! Ga ervoor en zorg dat je beter word zodat je dan wel echt kan genieten!