Hoe moet ik het mijn zus vertellen? ?

Ik heb er geen ervaring mee, maar heb wel een collega van wie ik weet dat ze met ivf bezig is, dus ik lees graag mee.
Wel hadden ik en mijn zusje drie jaar geleden met 16 en 24 weken een overleden kindje in onze buik en raakte ik na een half jaar zwanger en wist ik dat zij er ook mee bezig was. Ik vond het megamoeilijk om haar toen te vertellen dat ik zwanger was maar had het wel persoonlijk verteld. Later bleek dat zij juist die dag dat ik vertelde dat ik zwanger was, een positieve test in haar handen had....

 

Schoonzus en zwager kunnen niet zwanger raken. Inmiddels hebben ze een heel lief adoptiekindje. Maar die hadden ze nog niet toen wij zwanger waren van de 2e.

Wij hebben het hun bewust al heel vroeg (rond 6-8 weken ofzo) verteld. Zonder anderen erbij. We hebben het heel rustig verteld dus niet overdreven happy gedaan (als je snapt wat ik bedoel)
Ze hebben gehuild en wij hebben ze geknuffeld. Ze zijn toen weggegaan omdat ze graag alleen wilden zijn. Tuurlijk waren ze blij voor ons (bij ons ging het ook niet van een leien dakje) maar ze werden er weer mee geconfronteerd.

Achteraf vonden ze het heel prettig dat wij het hun al zo vroeg hadden verteld.

 

als eerste gefeliciteerd

ik heb zelf 6 jaar in het traject gezeten en was altijd erg blij als mensen het idd rustig en vroeg vertelde.. niet met nog meer mensen erbij die enorm happy gaan doen zeg maar.. tuurlijk is het een super iets voor jullie, maar weet ook hoeveel verdriet het kan doen die onzekerheid.. ook al gunnen ze t jullie natuurlijk wel t zal best hard aankomen. dus ik zou de tip geven om het hun rustig onderling zonder andere mensen al te vertellen.

 

Hoe vroeg je het wil vertellen zou ik van je eigen wens af laten hangen. Persoonlijk vertelde ik pas na dertien of zestien weken dat ik zwanger was, omdat ik al genoeg ellende op dat gebied had en dus (voor zover mogelijk) wat zekerheid wilde hebben.
En om met de gevoelens van mn zus rekening te houden, zou ik het haar dan als eerste vertellen zonder dat er anderen bij aanwezig zijn. Liefst in mijn eigen huis, zodat zij weg kan gaan zodra ze daar behoefte aan heeft.

gefeliciteerd trouwens!!

 

Ik zou ze geen 'kleinigheidje' geven, geen sokjes ofzo in elk geval. Ik zou het idd rustig vertellen en hun reactie afwachten.
Zo lang jij geen felicitaties verwacht komt het wel goed toch? Aan de boodschap kun je niets veranderen.
Succes!

 

Ik zou het gewoon direct zeggen, met ook je eigen gevoel erbij.. dat je het hun ook heel erg gunt en het nu dus best moeilijk vind etc.
De leuke kleinigheidjes zou ik bewaren voor het vertellen aan mensen die alleen voluit enthousiast zullen/kunnen zijn

 

Gefelciteerd met je zwangerschap!

Ik heb ook een vriendin die al best lang bezig is voor de tweede en al twee miskramen achter de rug heeft.
Wij hebben het hun gelijk verteld (net een soort slecht nieuws gesprek) en het er gewoon verder weinig over gehad. Ander onderwerp zeg maar...
Ze waren blij dat wij het hun zo vroeg vertelden, maar vonden het ook wel moeilijk zeiden ze.. Begrijpelijk!
Sterkte met vertellen!
(Denk anders ook eens hoe jij het zou willen horen)

 

Ja dat zou ik zeker doen. Het is zoals het is en het wordt alleen ongemakkelijk als je de boodschap uitstelt.
Dat zou natuurlijk het mooiste zijn, maarja..

 

Geen kleinigheidje erbij indd.. Het is al beladen genoeg voor ze.
Ja met de deur in huis vallen als je aan de koffie zit bijvoorbeeld, er komt toch nooit een geschikt moment voor dit soort dingen..

 

Ik zou het ook gelijk vertellen...Moeilijk vinden ze het toch en ze zullen het je zeker gunnen.. Mijn ervaring is dat je het beter alleen en "vroeg" in de zwangerschap kunt vertellen.. Als er anderen bij zijn is het moeilijker voor hun.... Succes!

 

ten eerst gefeliciteerd!
Mijn schoonzus en zwager waren zwanger van hun 2e kindje en zij wisten dat wij al heel lang die wens hadden en in de medische molen zaten. Zij hebben na een goede echo en voordat ze de rest van de familie gingen inlichten met ons afgesproken om een bakkie te komen doen.
Toen vertelden ze na wat heen en weer geklets dat ze wat aan ons wilden vertellen, maar eerst aan ons voordat het nieuws de wereld inging. Toen wist ik al genoeg natuurlijk.. ze vertelden dat ze zwanger was met tranen in hun ogen. Dat ze het ons zo gigantisch gunnen en dat ze het zo moeilijk vinden om het ons te vertellen. We zijn huilend in elkaars armen gevallen. Van blijdschap en verdriet.
Deze manier van vertellen heb ik zeer kunnen waarderen, zonder allemaal familie leden erbij die onwijs blij gingen reageren. Deze manier heb ik als 'fijn' ervaren, een zeer speciaal moment wat je zus je zeker in dank af zal nemen, echt waar!!

 

rustig vertellen idd

enkele dagen na mijn miskraam kwam de neef van mijn vriend af met het nieuws dat zijn vriendin zwanger was.. het was een ongelukje (ze waren nog maar 6 maand samen!) ik en mijn vriend waren al 4jaar en half samen en wouden graag een kindje.. heeft lang pijn gedaan!! & in het begin kon ik echt niet happy zijn voor hun..nu ben ik super blij voor hun.. maar je moet begrijpen dat dat in het begin wel pijn kan doen..

 

Heb niet alles doorgelezen, maar toen mij zus zwanger was van nummer 2 waren wij ook al even met ICSI bezig.. Ze heeft het mij eigenlijk gelik verteld toen ze het wist, was dit leuk? Ik was oprecht blij voor hun ben daar ook makkelijk in, maar achteraf heb ik wel even gehuild, want het is gewoon teleurstellend en frustrerend als het niet lukt.. Maar ben heel blij dat ze het mij eerlijk gelijk verteld heeft, zij kan er niets aan doen dat het bij ons niet zo makkelijk ging..

Maar hoe te vertellen ligt denk ik ook het karakter van je zus..

 

Als toevoeging op alle goede.tips hierboven:geef aan dat je begrijpt dat het voor hen misschien moeilijk is.
Ik heb een aantal vriendinnen gehad die idd deden zoals is gezegd (vroeg vertellen, zonder verhaal er omheen en zonder anderen erbij), maar daar bleef het bij. Juist de erkenning, dat ze begrepen dat het voor mij gemengde gevoelens zou geven, was voor mij erg belangrijk.