N.a.v. het topic over oorbellen, wat enorm offtopic gaat... Daar wordt het argument geopperd dat je geen gaatjes in de oren zou mogen schieten omdat het een beslissing van je kind moet zijn. Ik wil daar wel op reageren. Er zijn dingen die je jouw kind kunt aandoen waar hij of zij de rest van zijn/haar leven last van kan ondervinden. Neem bijvoorbeeld een (meisjes-)besnijdenis. Dit is niet alleen dermate pijnlijk dat het een trauma kan veroorzaken, het behoudt je kind er ook van om op een natuurlijke wijze seks te kunnen ervaren op latere leeftijd. Ik neem aan dat de meeste forummers het met me eens zijn dat je een kind dat niet aan kunt doen. Oorbellen zijn een ander verhaal. Dat merk je al aan de discussie hier op het forum, de meningen zijn enorm verdeeld. De pijn is niet traumatisch en het belemmert geen lichamelijke functie op latere leeftijd. Voor de één draait het om esthetiek (het is toch wel mooi), bij de ander is het een ethische discussie (het is een beslissing voor het individu). Wat de ethische discussie betreft: waarom wordt er zo'n enorm onderscheid gemaakt tussen de lichamelijke eigenheid van het kind en de mentale eigenheid? We maken continu beslissingen voor onze kinderen wanneer we deze opvoeden. We geven ze kernwaarden mee, maar conditioneren ze ook om bepaald wenselijk gedrag te vertonen. Dit zijn ook beslissingen die JIJ als ouder voor je kind maakt en die je kind voor de rest van zijn/haar leven vormen. Dit zijn ook beslissingen die de eigenheid van het individu "aantasten" omdat het kind zichzelf deze gedragingen niet eigen gemaakt zou hebben. Misschien interessant om de discussie wat te verdiepen? Dus niet: "Ik ben tegen oorbellen want het kind heeft er zelf niet over besloten!" Maar: Hoe (bewust) maak je beslissingen voor je kind?
Nja meisjes besnijdenis is strafbaar in NL dus dat zal hier niet zo veel voorkomen denk ik. En ik denk dat ik bewuste beslissingen neem voor mijn kind zeker weten doe je het niet want over 15 jaar kunnen ze er weer anders over denken. En wbt pesten op school er valt om alles wel te pesten dus ook daar kom je niet helemaal om heen.
Ik probeer zo min mogelijk beslissingen voor mijn dochter te nemen. Maar... Ik weet ook dat ze als goede 5-jarige veel beslissingen niet zelf kan maken. Die beslissingen neem ik dus. Bijv naar welke school ze gaat, dat ze niet alleen mag oversteken en ook (in ons geval) dat ze zelf moet vragen om oorbelletje ipv dat ik ze er al klein in heb laten schieten) Maar wat ze voor kleding draagt, hoe d'r haar zit en wat ze op d'r boterham doet ... Kan ze prima zelf bedenken. Ik vind het lastig... De beslissingen die ik neem.. Zijn niet enkel op basis van wat ik denk dat dochterlief graag zou willen. Ze zijn gebaseerd op mijn eigen normen en waarden (en op die van manlief natuurlijk) en op wat ik denk dat het beste is. Wat ze wil speelt natuurlijk mee... Maar al gaat ze op d'r kop staan.. Ze mag NIET alleen oversteken bijvoorbeeld. Want ik vind dat eng en gevaarlijk. E wat zij wil.. Tja dat doet er niet zo toe (Jij wil het graag... Dat snap ik... maar wat vind ik? Ik vind dat ze hier te hard rijden. Dus mag je het toch niet. )
Ik maak de hele dag door beslissingen voor mijn kinderen.. Met 3 en 1 jaar kunnen ze dat namelijk nog niet zelf.. En ja daar zullen vast beslissingen bijzitten die zij later niet leuk vinden, maar dat is dan jammer voor ze.. Mijn kinderen hebben allebei een bij-oortje.. Die gaan we weg laten halen. Als ze dan over 20 jaar zeggen dat ze dat onzin vonden, en dat we ze 'verminkt' hebben, jammer voor hun. Wij maken beslissingen met de beste bedoelingen en ja dan kan het voorkomen dat ze het er later niet mee eens zijn..
Bedoel je niet jammer voor jou, dat dan blijkt dat je de verkeerde beslissing hebt gemaakt toen ze kind waren? Als mijn kind mij later zou confronteren met verkeerde keuzes zal ik dit zeer serieus nemen en het zien als het falen van mij als ouder in een bepaalt opzicht. En hier ook mijn uiterste excuses voor aanbieden. Ik weet ook wel zeker dat ik later op zijn minst met 1 ding geconfronteerd zal worden waarin ik toch misschien de foute keuze heb gemaakt. Je gaat je kinderen dan tochniet afschepen met een simpele 'jammer dan voor je', hoop ik..
Hier was ik net over aan het denken toen ik het topic over oorbellen las. Wat toevallig nu dit topic. Even volgen.
Mijn dochter is 1, dus ook ik neem de hele dag beslissingen voor / over mijn dochter. Naarmate ze ouder gaat worden, zal ze steeds meer zelf beslissingen gaan nemen over haar leven. Daarbij geldt dat ik beslissingen neem over keuzes met consequenties die ze op de desbetreffende leeftijd nog niet kan overzien. Ik sta er dus een beetje als volgt in: - Als ik twee keuzes heb, A en B, en A is op korte of lange termijn beter / gezonder / veiliger voor haar, of het komt mij gewoon beter uit kwa planning , dan kies ik A. - Als ik twee keuzes heb, A en B, en het maakt eigenlijk niet zo veel uit, dan mag ze zelf kiezen. Ze mag straks zelf kiezen welke kleren ze draagt, mits het niet te koud/warm is, of ze haar haar in een staart wil of los, of ze überhaupt lang haar wil, wat ze op haar tweede boterham wil (eerste is hartig), enz. - Beslissingen over haar lijf / gezondheid, neem ik alleen als ze genomen MOETEN worden, dus als ze niet kunnen worden uitgesteld tot ze oud genoeg is om er zelf wat over te zeggen. Als ik moet kiezen of zij op vierjarige leeftijd wel of niet geopereerd wordt, dan kies ik. Is ze zestien, dan ga ik in gesprek.
Ik kan me niet voorstellen dat ze dat dan letterlijk zo zal zeggen... Maar ik denk wel dat als dochterlief mij later zou confronteren met een in haar ogen slechte beslissing... Ik wel zou denken van tja.. Ik maakte die beslissing met wat ik toen wist en met de beste bedoelingen en in de toekomst kijken konden we niet. Dus schuldig voelen... Ja maar ook nee. Omdat het blijkbaar niet zo uitpakte als ik voor ogen had... Maar met de kennis toen was dat de juiste beslissing..
Nouja in zoverre, op het moment dat je een beslissing maakt doe je dat omdat je dat een goede beslissing vind.. En als zij dat een verkeerde keuze vinden, kan dat wel maar dat hoeft dan toch niet te betekenen dat het een verkeerde keus is? En dan zou ik totaal niet het gevoel hebben dat ik gefaald heb. Natuurlijk zullen er beslissingen bij zijn die achteraf gezien niet zo handig zijn van mij en mijn man, en natuurlijk kan ik dan toegeven dat ik het anders aan had kunnen/moeten pakken, maar falen... Nee zo zou ik dat echt niet zo kunnen zien. Oh enne over dat 'jammer dan'.. Nee dat zal ik niet zo zeggen. Ik zal uitleggen waarom ik die beslissing heb gemaakt en dat ik dat op dat moment de juiste beslissing vond.
Je maakt veel beslissingen voor je kind. Denk alleen al aan onderwijs. Lichamelijk en qua geloof ben ik niet degene de deze beslissingen mag maken dit moeten ze zelf doen. Ik ben van mening dat als het geen medisch risico is dat het dan niet nodig is en het kind er zelf over mag beslissen als ze het beseffen. Geloof ik ga ze vrij opvoeden ja ik ben gelovig maar dat betekend niet dat mijn kinderen dat ook moeten zijn. Wij hebben ook niet gedoopt. Wij willen onze keuze niet opdringen aan de kinderen. Hun mogen hun eigen keuze maken als ze er aan toe zijn.
Ik vond altijd dat mijn moeder goede beslissingen had genomen omtrent mij en de opvoeding van haar kinderen. Nu ik zelf moeder ben vind ik nog steeds dat ze het goed gedaan heeft alleen zou ik dingen anders doen omdat ik vind dat het niet mijn keuze zou zijn. Maar ik denk ook dat je als kind niet beter weet ( tot een zekere hoogte natuurlijk )
Ik denk dat je je ook moet realiseren dat wij allemaal weten hoe moeilijk het soms kan zijn om kinderen op te voeden en dat je gewoon met de beste intenties en vanuit veel liefde voor je kind handelt, ook al pakken dingen soms minder goed uit dan je had gehoopt toen je die keuzes maakte. Dat geldt ook voor onze ouders (in de meeste gevallen) en zo kan ik ook naar mijn ouders kijken. Ik hoop dat mijn dochter later ook zo naar mij en mijn man zal kijken.
Je kunt er niet omheen dat je beslissingen maakt voor je kind en dat je ze vormt door die beslissingen. Alles wat je doet en zegt beïnvloedt je kind. Je kinderen worden al niet eens blanco geboren, want wat je in de zwangerschap allemaal doet en laat beïnvloed ze al. Wat mensen niet lijken te beseffen is dat 'niet kiezen', niet bestaat, want dat is ook een keuze. Ik vind het dus behoorlijk naïef om te denken dat je een neutrale 18-jarige kunt afleveren. Daarnaast vind ik dat keuzevrijheid nogal eens wordt overschat als waarde. Soms moet je kinderen tegen zichzelf in bescherming nemen. Dat is best een moeilijke balans tussen in bescherming nemen en eigen fouten laten maken. Mijn ouders hebben onze schoolkeuze bijv. totaal aan ons over gelaten. Geen mening over gegeven of wat dan ook. Dat vind ik wel jammer want als ik bepaalde dingen had geweten, had ik andere keuzes gemaakt. Een vriendin van mij heeft zo een zelfde dilemma. Zij heeft een totaal waardeloze kunstzinnige opleiding gedaan omdat ze dat graag wilde toen ze 16 was. Maar zit nu al jaren in de bijstand omdat ze er geen werk in kan vinden. Je moet dus zeker ruimte laten voor hun eigen identiteit. Maar ook oppassen dat je daar niet in doorslaat. Ik soms het idee dat ouders zich schuldig voelen om keuzes te maken voor hun kinderen omdat tegenwoordig ineens 'not done' is. Terwijl ik daar niks mis aan vind. Als het maar uit liefde is, en niet vanwege een minder nobel motief (zoals sociale acceptatie, politiek correct willen zijn, je eigen belang etc.).
Ik maak heel bewust de beslissingen voor mijn kind, en hoe.. tja uit wat ik denk dat het beste is , mocht ze daar achteraf / later anders over denken en het niet eens zijn met de keuzes die ik voor haar gemaakt heb dan hoop ik dat ze zal begrijpen dat ik alles met de beste bedoelingen gedaan heb zodra ze ouder zijn en meer de eigen mening kunnen uiten dan zal ik zeker overleggen in bepaalde situaties maar als ik het ergens niet mee eens ben dan ben ik degene die uiteindelijk de beslissing neemt, ik vind dat dat ook je verantwoordelijkheid is als ouder. zodra ze 14/15/16 zijn zal ik ze het gevoel geven dat ze zoveel mogelijk zelf mogen bepalen en met 18 mogen ze doen wat ze zelf willen , of ik het er mee eens ben is punt 2 maar dan heb ik er eigenlijk weinig meer over te zeggen. al hoop ik dat ik zo'n goed opgevoed kind krijg want dan ook mijn mening nog meeneemt in haar beslissingen
Ik neem nu ook beslissingen voor mijn kindje, maar ze is pas 1,5. Ik maak de beslissing dat alles veilig moet, dus niet op straat 'los' lopen maar aan een handje. Ik vind het wel zeer belangrijk om naar de mening van je kind te luisteren. Als ze dus goed kan praten en zegt mama dat vind ik stom, zal ik wel overleggen. Probeer haar ook altijd voor keuzes te stellen als; kies maar een snoepje uit, of welke kleren wil je aan? Het is totaal niet mijn keuze om te zeggen wat ik al zo vaak heb gehoord; ik ben je moeder en je hebt te luisteren, zo gebeurd het. Daar gruwel ik van
Mja nu ik zelf een kind had dat verschrikkelijk op mij lijkt... Denk ik weleens... Als ze dat nou anders hadden gedaan toen ik klein was... Was ik misschien een "betere" persoon geweest dan nu. Heb nog steeds last van faalangst die niet geheel in proporties is, het doorzettingsvermogen van een tuinslak en moeite met veel mensen en uberhaupt vrienden heb ik niet heel veel. Mijn idee van de wereld... Is vrij negatief. Ik leef mijn leven zoals ik het wil en trek me daar op zich niet te veel van aan en ben tevreden met die paar vrienden die ik heb. Maar faalangst, geen ambitie en doorzettingsvermogen.. Is minder fijn en dat merk je elke dag toch wel. Daar probeer ik mijn dochter anders op te voeden dan mijn ouders dat deden. De keuzevrijheden die ze krijgt.. Die had ik vroeger ook en daar ben ik uiteindelijk toch heel goed mee terecht gekomen. Maar ik weet wel waar het vroeger bij mij mis ging... Omdat ik nu kennis heb die mijn ouders vroeger niet hadden. (Al was het maar het grote boze internet met alle fora waar je lotgenoten kunt zoeken en vinden) De valkuilen die ik (en in ouders) vroeger niet zagen.. Die zie ik nu wel. Andere valkuilen ongetwijfeld niet. Tja.. Dat neem ik mijn ouders niet kwalijk. Zij hebben mij geleerd zelfstandig te denken en eigen beslissingen te maken. E daar ben ik blijer mee dan de eventuele gemiste kansen En ik doe... Het nu een beetje hetzelfde en een beetje anders. En hoop maar dat dochterlief later net zo denkt als ik nu. (Liefst zonder de negatieve ondertoon dus )
we maken allemaak beslissingen voor onze kinderen soms grote en soms kleinere puur omdat ze dit zelf nog niet kunnen. ja je kunt met ze overleggen op een bepaalde leeftijd de een vind dan dat je teveel overlegt en de ander voed zijn kind te vrij op. zo is er altijd wat maar we doen het toch allemaal met de intentie om het beste voor je kind te willen.
Ik ben het deels met je eens, maar ook deels oneens. Ik vind het niet verkeerd om op een gegeven moment te zeggen "ik beslis, einde discussie". Natuurlijk mag mijn dochter leren dat ze soms inbreng heeft in hoe dingen in haar leven gaan en wil ik haar leren om keuzes te maken, want ze zal niet van de een op de andere dag belangrijke beslissingen kunnen nemen, dus kan ze maar beter beginnen met "onbelangrijke" dingen. Ze moet echter ook leren dat de dingen in haar leven niet altijd gaan zoals zij wil en dat ze zich regelmatig zal moeten conformeren aan anderen. (De dingen gaan in mijn leven ook niet altijd zoals ik wil! ) En dan beslis ik, inderdaad omdat ik haar moeder ben, of vooral omdat ik de verantwoordelijke volwassene ben en heeft ze toch echt te luisteren.
Moeilijk onderwerp hoor, want wanneer doe je het goed? Iedere moeder/kind is weer anders. Ik zeg altijd maar: mocht later blijken dat ik iets verkeerds in de opvoeding heb gedaan en ze krijgen daar last van later, dan zal ik hun psycholoog wel betalen... .