Mijn ouders hebben mij en mijn broers en zussen altijd heel erg vrij gelaten in alles. Ik heb mij daardoor als kind best wel eens angstig en verloren gevoeld, zonder dat ik wist waarom. Nu ik erop terug kijk vind ik dat mijn ouders ons teveel 'stuurloos' hebben gelaten. Ik heb daar ook met mijn zussen over gepraat en die hebben dat ook zo ervaren. Zoveel mogelijk alles aan je kinderen overlaten is dus niet altijd het beste. Soms hebben kinderen juist behoefte aan de veiligheid en duidelijkheid die ouders hun bieden door bepaalde keuzes uit handen te nemen. Misschien dat niet iedereen de vergelijking snapt maar als voorbeeld; de overheid wil tegenwoordig dat we ook overal keuzevrijheid in hebben. Qua energiemaatschappij en zorgverzekeraar etc. Maar ik heb helemaal geen zin om daar ook nog eens over te moeten nadenken na de keuze uit 6 supermarkten, 20 soorten koffie, 5 soorten suiker, 15 soorten melk, 30 verschillende toetjes, 10 telefoonabonnementen, internetabonnementen etc etc. Ik wil gewoon naar de dokter kunnen en dat mn tv en doet en daarmee klaar. Tegenwoordig moet je al zoveel kiezen.
Dit dus, ik heb kinderen in verschillende leeftijden: 22, die is de deur al uit, 16, 3 en 1 jaar. Mijn ervaring is ook dat je voor ieder kind andere keuzes maakt, globaal voedt je ieder kind nl hetzelfde op, maar in bepaalde gevallen verbied je een kind iets, wat je de ander toestaat, omdat er ook verschillen in de kinderen zitten. Mijn 16 jarige was nl behoorlijk roekeloos en ziet geen gevaar, nooit gedaan ook (autistisch) daar maak je toch net andere regels voor dan voor het kind wat wel goed uitkijkt. Hij krijgt bijv geen medicijnen, daar kan hij best nog wel eens vragen over stellen. En uiteraard mag hij best weten waarom zijn vader (mijn ex) en ik de keuze hebben gemaakt om geen medicijnen te laten voorschrijven. En uiteraard voor de 3 en 1 jarige: daar maak ik de meeste beslissingen voor, maar de 3 jarige mag wel meebeslissen wat ze op brood wil, dat kan de 1 jarige niet. Mijn 16 jarige beslist zelf of hij mee eet bij oma als we daar eten, of dat hij thuis een gebakken ei maakt en komt de oudste thuis eten, mag zij zeggen wat ze graag wil eten, aangezien sommige recepten van mij haar lekkerder smaken dan wanneer ze het zelf maakt Zo pas je je aan elk kind aan in verschillende levensfases.
Zo lang als ze klein zijn probeer je beslissingen te maken in het belang van je kind. Na maten ze ouder worden laat ik ze meer keuze.s zelf maken en dat is goed voor hun zelfstandigheid. In dat bewuste topic staat iets over mijn zoon en de beugel die hij nodig heeft. En nu is hij dus op een leeftijd dat je met je kind samen beslissingen moet gaan nemen. Weet wel dat ik de beslissingen die ik genomen hebt tot nu toe voor mijn kinderen uit hun belang gedaan zijn. Zie topic luioog. Kan raar reageren maar als ik even goed na denk over de gevolgen voor mijn kind zal ik als ouder de keuze maken die in het belang van het kind is. Met de oudste al verschillende keren wat te stellen gehad. Wat dat betreft vind ik opvoeden geen gemakkelijke taak. Zo lang je als ouder goed nadenkt voor je kind en met je kind mee denkt moeten de beslissingen die je neemt niet schadelijk zijn voor je kind. Ook al denkt je kind er achteraf anders over. Geen passend antwoord dus. Wel bijvoorbeeld als ze klein zijn dat jij als ouder nog de beslissing neemt of ze wel of niet mogen oversteken. Er komen tijden dat je.je kind meer laat mee beslissen. Denk aan alleen naar school alleen thuis blijven leren koken wat dan ook dan geef je ze meer beslissingen voor hun zelf. Kan wel uren door praten hier over maar doe als ouder waar jij je goed bij voelt. Uiteindelijk denk ik dat 99 procent in het belang van hun kind handelt. Hoe moeilijk soms ook.
ik vind het belangrijk dat ouders hun kinderen begeleiden in het maken van de keuzes...over vaccineren enz...tja dat doe je in mijn ogen toch voor een medisch doel en nee daar hebben ze helaas niks over te zeggen...wachten tot ze 16 zijn heeft in dit geval geen zin. Oorbellen ed heeft geen noodzaak en daar kan prima mee gewacht worden tot de kinderen/jongeren zelf kunnen beslissen. Zo bekijk ik het een beetje.
Tsja beslissingen maak ik voor mijn kinderen want wie doet dit anders? Dat is toch 'part of the deal' van het opvoeden? Wat schoolkeuze betreft : Ik kijk naar het karakter van mijn zoon en dan zoek ik een school waarvan ik denk dat HIJ zich thuis zal voelen. (Dus niet ik) Lichaamsversieringen : Not done, mijn mening. Geen oorbellen dus of andere fratsen. Ik ga mijn kind niet versieren omdat ik dat toevallig mooi vind. Mijn kinderen zijn geen pronkstukken. Als ze zich later willen volhangen/volplakken met van alles dan moeten ze dat zelf weten, dan past dit blijkbaar bij hun persoonlijkheid. Maar dan hebben ze de keuze tenminste wel zelf gemaakt. Voor de rest maken wij keuzes altijd in het belang van onze kindertjes, dus altijd met de juiste intenties.
Precies. Zo zijn mijn ouders ook. Grote beslissingen lieten ze helemaal aan ons over. Uiteindelijk heb ik daardoor bijv vakken laten vallen omdat ik de leraar niet leuk vond, terwijl ik later het vak nodig had voor de opleiding die ik eigenlijk wilde doen. En moest ik dus daarna een ander profiel/opleiding kiezen, omdat ik er niet bij stil gestaan had. Dat soort dingen had ik achteraf toch liever anders gezien. En mijn zusje had heel graag gezien dat mijn moeder tijdens haar foute relatie eens had gezegd wat ze van haar vriendje vond. Zowel ik als mijn zussen/broer zeggen achteraf dat ze zich daardoor wel eens 'alleen' hebben gevoeld. Ouders zijn er toch ook een beetje om op terug te kunnen vallen. Maar ja goed. Mijn ouders dachten dat ze daar goed aan deden.
Ja goed, dat vond mijn moeder dus ook. Vervolgens heb ik de beslissing om gaatjes te nemen uit angst jarenlang voor me uitgeschoven. Durfde het echt niet. Uiteindelijk gaatjes genomen toen ik 11 was. En daarna gedacht, nah jaaaaaaaa zeg, heb ik me daar jaaaaaaaaaaren druk over gemaakt.
Heel herkenbaar, mijn ouders ook en ze hebben het zeker met de beste bedoelingen gedaan, ik ben er ook niet boos over, maar vind het wel jammer.
En hoe zit het dan met personen? Strontvervelende schoonmoeder of zus die je absoluut niet kan uitstaan enz??? (noem maar enkele voorbeelden hoor maar voel je vrij een eigen invulling te geven )
Je neemt beslissingen over gaatjes in de oren, aan de hand lopen en weet ik veel wat nog allemaal... Kan jij als moeder dan ook beslissen met wie je kind wel/niet in contact komt.... Er zijn mensen genoeg die in ruzie leven en waarvan (klein) kinderen worden weg gehouden. Hoe staan jullie hier tegenover want over oorbellen is er bvb een heel uitgesproken mening maar hierover lijkt me dat er ook veel meningen zijn... (Dus kort weg kan je als moeder bvb omgang verbieden met oma waardoor je kind zijn oma niet/nauwelijks zal kennen)
Nu hij dreumes is maak is de keuzes omdat hij het nog niet kan en het ook mijn verantwoordelijkheid is als zijn moeder. En ook komende jaren zal ik heel wat keuzes voor hem moeten gaan maken.. Altijd met mijn beste bedoelingen en waar mogelijk met zijn mening rekening houdend. Ik sluit me aan bij iemand die hier boven beschreef dat ze vroeger vrij is gelaten en het soms miste dat er keuzes voor haar gemaakt werden. Ik wens dus ook graag de middenweg. Ik maak keuzes samen met mijn zoon, en hierin zal hij soms achter me staan en soms niet.. En hoe ouder hij zal worden hoe meer de situatie zich om zal draaien; hij maakt merendeel zijn keuzes en ik zal er niet altijd achter staan. En zolang we er over kunnen praten en we respect hebben voor elkaar is dit helemaal geen probleem..
Nee nimmer zou ik excuses maken voor 'verkeerde' keuzes. Ik heb mijn uiterste best gedaan, bloed zweet en tranen hebben het gekost om ze op te voeden en beslissingen aan te gaan. Ik ben van mening dat het zeer kwetsend voor ouders is om van hun volwassen kroost te horen dat ze 'het niet goed hebben gedaan'. Het getuigt van geen respect. Daar zou ik dus nooit in mee gaan.
Niet? Weet je hoe het voelt als je als kind niet tegen je ouders kan zeggen dat je iets liever anders had gezien. Toegeven is geen zwakte hoor en daar mee verdient het kind niet minder je respect. Respect moet van twee kanten komen en je moet vind ik als ouder je altijd het gevoel van het kind serieus moet nemen. Mijn ouders hebben veel ( fouten gemaakt) en het ergste wat ik nog steeds vind is dat ze hun fouten ontkennen en daar mijn wezenlijk bestaan. Ongeacht hun op rechte goed bedoelde keuze.s. En dat probeer ik toch echt heel anders met mijn kinderen te doen. Als ik iets verkeerd gedaan hebt in hun ogen dat ik hun gevoel niet wegwuift. Zal wel proberen uit te legen waarom bepaalde keuze.s gegaan zijn zo als ze gaan.
Omdat het totaal geen nut meer heeft, je kunt het niet meer veranderen. Je kunt het hoogstens zelf anders doen. Ik heb een hekel aan dat gezever tegen ouders dat ze vanalles verkeerd hebben gedaan, bleghh.
Ik maak de hele dag door beslissingen voor mijn kinderen.. Met 3 en 1 jaar kunnen ze dat namelijk nog niet zelf.. En ja daar zullen vast beslissingen bijzitten die zij later niet leuk vinden, maar dat is dan jammer voor ze.[/QUOTE] Dit dus. En ik laat haar zelf beslissingen nemen. Zoals wat ze op haar brood wil, en wat ze voor fruit wilt. Kan mij t boeien of ze een bak aardbeien eet, een appel of een banaan. Die keuzes zijn goed voor haar zelfvertrouwen en de weg naar volwassenheid. En als ze het later ergens niet mee eens is, prima. Dat kan. Als ik maar met heel mijn hart kan zeggen dat ik dit heb gedaan wat volgens mij de beste beslissing voor haar was in die tijd. En gaatjes: ik zie niet in waarom gaatjes in de oren prikken zo'n verminking is wat sommige noemen. Maargoed, ze zou het hier mogen als ze er zelf om vraagt en ik merk dat het geen hype is maar iets dat ze echt graag wil.
Maar als die ouders wel dingen( verkeerd) hebben gedaan? Moet je dan maar zeggen van het is verledentijd ( ja dat is het ook inwezen) Of mag je nooit dingen bespreekbaar maken. Het is altijd moeilijk om kritiek te ontvangen. Wel ben en blijf ik van mening ontken een kind zijn of haar gevoel niet.
Persoonlijk denk ik dat Tjessia het nog zwaar gaat krijgen dan. Volgens mij zie jij je als iemand die ver boven je kinderen staat. Dat klinkt misschien heel hard, maar ik vind de uitspraken die je doet erg apart. wat is er mis mee als een van je kinderen later aan je vraagt mam, waarom heb je die beslissing genomen? Wat nou als... Niets mis mee. Je weet namelijk nooit of wat je beslist goed is. En... Elke ouder voelt zich weleens tekort schieten, en verkeerde beslissingen, die zijn zo genomen. Het gaat erom wat je er DAARNA mee doet. DOODZWIJGEN? NOOIT! Ik zou er met mijn kinderen over praten. Communicatie is het sleutelwoord.
En het gevoel van de ouders dan? Moet je die met opzet kwetsen? Kwetsen om iets wat ze niet meer ongedaan kunnen maken. En wat vaak ook nog door een kind flink uit zijn verband is gerukt. Ze hebben hun uiterste best gedaan en dat zou voldoende moeten zijn, daar zouden kinderen respect voor moeten hebben.