Deze discussie gaat niet over rode of blauwe schoenen maar over fundamentele opvoedbeslissingen waar je diep over na hebt gedacht. Geen koetjes en kalfjes verhaal. Ik zeg niet dat er niet gecommuniceerd wordt, dat wordt er nu nl ook. Ik bedoel dus, nogmaals, dat ik een hekel heb aan het gezever wat kinderen hun ouders aandoen..Er bestaan hier zoveel topics met gezeur over ouders die hun kind (in hun ogen) tekort hebben gedaan.
Okay, voorbeeld: ik heb op een basisschool gezeten die net nieuw geopend werd. Mijn ouders waren ervan overtuigd dat dit echt de school voor ons was. Dat was dus het tegendeel, want ik ging de basisschool af met een enorme leerachterstand, bleek achteraf. Ze hadden het beste met me voor, zich laten informeren enz. En toch de verkeerde beslissing gemaakt. Vind ik dat vervelend: ja, ik heb mezelf veel moeten bijleren. Vind ik dat ze een fout gemaakt hebben: nee, want ze wisten toen niet beter. En we kunnen er gewoon over praten. Ik verwijt ze niets! Zij hebben ervan geleerd, en wij hebben ervan geleerd! Wat wil je dan nog meer? Dat snap ik niet.
O vind dit totaal niet kloppen wat jij zegt. Je ouders sparen om wat ze gedaan hebben. Er zijn ouders die grenzen voor bij zijn gegaan en waar van je als kind het recht hebt om ze daar op te wijzen en dan hebben we het over hele erge dingen of moet je die ouders hun gevoel dan maar ook besparen er zijn on vergevelijke dingen die ouders hun kinderen aan kunnen doen.... Denk aan mishandelingen dergelijke en erger. Dus??
Jawel, dat heeft wel nut. Ik heb ooit eens bij mijn vader aangeklopt. Ik zat ergens mee, iets wat hij vroeger heeft gedaan, en het kostte me al mijn kracht en moed om dit tegen hem te vertellen. En het enige wat ik hoorde was: "Ik snap niet waarom je daar nog mee zit." ... Mijn vader en ik hebben geen contact meer. Als hij nou met me had gepraat en had toegegeven dat hij fout had gezeten, dan hadden we wellicht nog contact gehad.
Precies! Het heeft wel nut, voor je eigen gevoel, voor het gevoel van je ouders, voor je eigen leerervaring. En ook al is het verleden tijd! Het is zeker belangrijk. En als je vind dat je nooit iets verkeerd doet. Dan had je geen ouder moeten worden. Dat kan je op je buik schrijven.
Dit dus. Wat jij denkt dat goed is voor je kind. En natuurlijk maak je eens verkeerde beslissingen, die je hopelijk weer ongedaan kunt maken. Gaatjes in oren vind ik niet in het belang van het kind. En dat is geen beslissing die je persé voor hun moet maken, dat kan ook wachten tot ze ouder zijn.
ik maak de keuzes voor mijn kids en waarom omdat ik hun moeder ben, ik doe altijd alles in het belang van mijn kinderen op dat moment denk ik dat dat het beste is voor dat kind, opmerkingen als mijn kind mag zelf bepalen als ze 14/15/16 is gaat hier niet op, ook dan is ze nog niet volwassen genoeg om te bepalen want als het aan mijn oudste ligt 15 jaar heeft ze nu al 16 tattoos en 3 piercings dat gaat dus niet gebeuren en ja ze hebben allemaal oorbellen vanaf hun 3e maand, en toch kan ik oorbellen niet vergelijken met tattoos of piercings dus ze krijgt ze niet als ze 18 is en ze wilt het nog steeds is ze vrij om te doen wat ze wilt tot hun 18e bepaal ik wat er wel of niet gebeurt zelfde met keuzes wat wil ik op brood, als het aan mijn kinderen ligt eten ze helemaal geen brood en als het dan toch moet dan het liefst met zoete rommel, dus ik smeer hun brood en ik bepaal wat ze wanneer mogen eten, zelfde met avondeten echter hierin mogen ze wel keuzes maken zo mag elk kind 1 dag eten uitzoeken echter krijgen ze wel 3 keuzes waar ze uit mogen kiezen school bepaal ik ook eigenlijk bepaal ik alles dat heet normen en waarden meegeven en ben ik perfect vast niet, en mijn kinderen zullen later hun kinderen ook niet perfect opvoeden dus als ik nu verkeerde keuzes maak op basis van onze normen en waarden dan zou ik daar idd niet wakker van liggen later, en de kinderen heel duidelijk uitleggen dat het toen zo was omdat.....
Ik heb het over normale ouders he niet van die mensen die hun kinderen mishandelen..pfff En over het schoolvoorbeeld, nou ik vraag me af waarom je dat aan je ouders hebt gevraagd, je snapt toch zeker zelf wel waarom ze toen die keuze hebben gemaakt? Je verwijt ze niets want je snapt het toch?
Ik heb het niet aan mijn ouders gevraagd. Het komt gewoon zo af en toe naar boven. vooral omdat ik nu zelf leerkracht ben. En nu naast die school woon, waar mijn kind dus echt niet heengaat. Sommige dingen hoef je niet te vragen ben ik van mening. Als je goed contact hebt met je ouders kan je overal over praten. En dat heb ik dus. En als ik advies nodig heb. Dan krijg ik dat, zodat ik zelf (of met mijn man) de beslissing kan maken op grond van alle informatie die ik vooraf heb verzameld.
Volgens mij heb jij hier ervaring mee? Niet alle gevallen zijn zo zwart wit als jij ze stelt. "met opzet kwetsen"? "vaak door een kind flink uit zijn verband gerukt"?? Deze insteek snap ik werkelijk niet. Een kind zal het slechts vertellen zoals hij/zij dat heeft ervaren, voor hem is dat zijn waarheid. Ik vind dat je dat hoort te respecteren. Ja, als iemand je bewust probeert te kwetsen, zou ik me daar ook liever voor afsluiten. Maar ik ga er even vanuit dat als kinderen bij hun ouders komen met iets wat zij belangrijk vinden. Dat ze dat niet zomaar doen en er goed over nagedacht hebben en geen kwade intenties hebben.
Ik zou, zoals Tjessia schreef, ook nooit mijn excuses maken voor beslissingen die ik gemaakt heb voor mijn kinderen, maar wel erover praten waarom wij als ouders deze keus gemaakt hadden, en uitleg geven. Maar gedane beslissingen zijn altijd ten goede geweest van de kinderen, dus excuses nee dat zou me te ver gaan. Verdere kleine beslissingen maken we hier tegenwoordig samen met de oudsten, we maken vaak in het weekend met zijn allen een lijstje met wat ze willen eten, en dan dus niet alleen de pasta, patat en pannekoeken, maar meestal komen ze zelf al aan met bloemkool, andijvie etc. Middagje weg met vriendinnen? We begeleiden ze, is al je huiswerk gedaan, wanneer denk je dat te doen, hoe laat thuis, maar ze maken dan uiteindelijk zelf de beslissing of ze weg kunnen of dat ze beter thuis kunnen blijven voor het huiswerk... We proberen ze zo zelfstandig mogelijk op te voeden, met eigen keuzes... Maar wel binnen onze grenzen...
Ik heb zelf een goede band met mijn moeder (hertrouwd toen ik 22 was) en heb geen contact meer met mijn vader. Met mijn moeder kan ik ook overal over praten maar er zijn ook wel dingetjes die ik anders zou doen. Ik vertrouw erop dat ze alle beslissingen in het belang van mij heeft genomen en zal haar er dus nooit op aanspreken uit respect die zij van mij krijgt omdat ze mijn moeder is.
Ik heb ook heel veel respect voor mijn moeder. En we kunnen overal over praten. Dat maakt het juist zo fijn. En ik vind het eerder klinken "ik zou haar nooit aanspreken uit respect wat zij van mij krijgt omdat ze mijn moeder is" dat je het niet durft om haar aan te spreken. Ik snap dat echt niet. Juist als je een goede band hebt kan je dat toch doen! Het leven is al zo kort. Je hoeft dingen ook niet belerend te vragen, maar met oprechte interesse is er niets aan de hand.
Je kunt toch best zeggen "Ja, achteraf gezien hadden we waarschijnlijk een andere keuze gemaakt"? Dat is toch voldoende? Je hoeft toch niet te zeggen "Het spijt me dat ik je toen naar die school heb gestuurd"? Als je maar erkent dat je het achteraf misschien anders had gedaan als jij dat zelf zo voelt en je kind vraagt er naar. Je gaat toch niet zeggen "Nee hoor dat was niet fout van mij, ik zou het zo weer doen"?
Iedere ouder neemt aan de lopende band beslissingen die heel lang effect kunnen hebben op hun kind. Je zult wel moeten, want ze kunnen het de eerste tijd niet zelf en sommige dingen kunnen niet wachten totdat ze het wel zelf kunnen bepalen. Oorbellen schieten is iets wat prima kan wachten tot ze zelf in staat zijn om hierover een beslissing te nemen. Er zit geen enkel (rationeel) nadeel aan om een kind geen oorbellen te geven tot ze er zelf om vraagt. En verder vind ik het verkeerd om voor mijn dochter te beslissen dat er wel een gaatje in haar lichaam gemaakt mag worden, voor geen enkel ander doel dan verfraaiing. Ik heb zelf ook gaatjes hoor, ik vind er niks mis mee, maar ik heb die dingen omdat ik er zelf om heb gevraagd. En zo hoort het ook, wat mij betreft. Als je iets doet met een kinderlijf (gaatje prikken, sneetje maken, iets weghalen), dan doe je dat omdat je daar een reden voor hebt die het urgent maakt. Omdat het (beter) niet kan wachten tot het kind daarover beslist. Of omdat je het echt noodzakelijk vindt dat het gedaan wordt en dan liever maar zo vroeg mogelijk. Maar toch niet alleen maar omdat je het schattig vindt...? Verder vind ik gaatjes prikken voor een oorbel een zodanige kleinigheid dat ik vind dat ieder dat maar voor zich moet uitmaken. Maar naar mijn mening zou je dit gewoon niet moeten doen bij een kind dat er zelf niet om heeft gevraagd, en niet kan bevatten wat het inhoudt.
Dan heeft jouw moeder jou nooit iets aangedaan waardoor zij jouw respect is verloren. Trust me, als het maar erg genoeg was, is dat respect wel weg hoor. Dat is er niet enkel omdat ze je moeder is.
Je doet in je posts erg veel aannames omtrent mij Ik zie er persoonlijk het nut niet van in en dat heeft niets met durven te maken. De dingetjes die mij opvallen vallen in het niet bij wat ze allemaal voor ons kinderen heeft gedaan. En ik ga er nog steeds vanuit dat ze dingen niet anders 'kon' doen anders had ze dat wel gedaan.
Tjessia er komt een periode in je leven dat je dingen achter je gaat laten omwillen van je eigen gemoeds rust. En ja je begrijpt meer wat je ouders voor keuze.s die ze maakte. Kan wel zeggen dat waren niet altijd de beste keuzes wel meer begrip .
O ja, ik heb geen contact meer met mijn vader en die heeft wel hele erge dingen gedaan. Maar ik voel geen behoefte om te vragen waarom ie dat deed, en hij krijgt dus ook geen respect. En dit gaat dus niet over dingen 'van het leven' maar om ernstige dingen. Ik hoef zeker geen excuus.