Eens met ninien over de discussies, zie het bij een schoonzus, gaat in elk klein lullig dingetje met haar kind mee in een discussie... Eens met bri wat betreft die zelfstandigheid, hier 3 van 10, 13 en 15 jaar en die worden steeds meer geleerd zelfstandig keuzes te maken... Kind van anderhalf beslis ik nog steeds alles voor logischerwijs.... Ook al laat ik geregeld 2 dingen zien en mag hij kiezen welke van die 2 hij op zn brood wilt...
Las net ergens de vraag hoe het zit met personen. Ik heb geen contact meer met mijn vader. Dit omdat hij mij veel pijn en verdriet heeft gedaan mijn zoontje ken hij niet en mijn zoontje hem ook niet. Hij heeft een opa (mijn stiefvader) Ooit zal ik wel de vraag krijgen hoe het met mijn echte vader zit en waarom hij deze nog nooit gezien heeft. Ik zal hem dan uitleggen waarom. Als hij hem graag wilt zien en contact met hem wilt zal ik de laatste zijn die zegt dat dat niet mag maar zal hem wel uitleggen wat voor persoon mijn vader is zodat mijn zoontje zich kan behoeden voor veel verdriet. En heel eerlijk liever heb ik niet dat mijn zoontje ooit vragen gaat stellen over hem en hoop ook dat dit niet gebeurd. Dus ja in zekere zin bepaal ik nu voor hem dat hij zijn opa niet mag zien of hij mij dat ooit kwalijk gaat nemen? Ik denk het niet.
ja wat ik vaak doe (bij kleding en andere minder belangrijke zaken) zijn twee opties geven, ik leg twee dingen klaar en DAAR mogen ze uit kiezen. Dan weet ik dat het snel gaat maar ook dat ze het gevoel hebben alsof ze zelf mogen kiezen en mijn dochter gaat mee winkelen of kijkt mee via pc en kiest haar eigen kleding uit (ik vul het dan soms aan tot setjes bv) dat scheelt zoveel gedoe, ze is haar eigen persoontje en dat is een goed iets dus mag ook best, ik hoef niet alles te bepalen, ik bewaar het voor de belangrijkere dingen..
Saja, ik denk dat je zoontje je stiefvader ook gewoon als opa zal zien en dus, zolang jij er niets over verteld, er ook niets over zal vragen... Of zie ik dat verkeerd...?
ja ik vind als je dat vanuit wat jij denkt dat het beste is voor hem (want hij kan ook daar schade van ondervinden anders) dat dat goed is en dan hoor je elkaar dat soort dingen ook niet kwalijk te nemen, ik had wel eens vriendinnen tegenwoordig en die konden echt zeiken over dingen dat ik dacht "jemig je pa/ma dacht toch alleen aan je eigen bestwil" doen ze echt niet om je pijn te doen, je kan er dan prima over praten maar echt boos worden, nee dat heb ik nog nooit gehad bij mijn ouders...ik weet dat ze van mij houden en dat ze het beste met me voor hadden..
En dat is idd de reden waarom ik hem daar nu voor behoed mocht hij ooit oud genoeg zijn en hij wilt hem zien prima na uitleg waarom we hem nooit hebben gezien. En ik denk ook niet dat mijn zoontje het mij kwalijk gaat nemen ik doe dit uit best wil voor hem zelf en niet omdat het nou zo'n hele lieve man is haha. En mvl klopt mijn stiefvader is zijn opa hij weet niet beter (alleen mijn stiefvader is een donkere man en mijn broertje en ik niet) dus daar kunnen vragen over komen en die zal ik ook eerlijk beantwoorden. Ik zal daar geen geheim van maken en ook over mijn echte vader niet. Maar zoals ik al zei komt de vraag niet zal ik er niet uit mezelf over beginnen.
Ik denk dat je niet moet denk in termen als "goed" of "fout" als het om dit soort beslissingen gaat. Veelal kan je van te voren niet weten en moet je ook soms beslissingen nemen om te ontdekken wat uiteindelijk te juiste blijkt te zijn. Oorbel of geen oorbel, ik denk dat dat inderdaad geen wezenlijk verschil zal maken in iemands leven. Je kind niet van school halen terwijl je weet dat hij/zij daar niet goed aard kan wel verschil maken. Beslissingen neem je en daar vertrouwd je kind op. Kinderen hebben die veiligheid nodig om terug te kunnen vallen op hun ouders. Het gevaar van onze huidige individualistische maatschappij is dat we mogelijk juist teveel verantwoordelijkheid neerleggen bij onze kinderen. Kinderen die op zeer jonge leeftijd al beslissingen moeten nemen. En dan denk ik dat een gaatje in het oor geen trauma zal ontwikkelen bij kinderen. Dit gezegd te hebben, draait het natuurlijk allemaal om een balans tussen alles. Dus neem je verantwoordelijkheid als ouder en laat niet alle beslissingen bij het kind, maar geef ook ruimte, laat het zich ontplooien tot diegene die hij of zij wil worden en wees daarbij steunend. .....dus..... ik zeg "balans"
Nou wij zijn op zich wel streng... Wat niet mag mag echt niet. En asociaal of ander irritant gedrag doen we ook niet aan. Maar daarbinnen is meer dan genoeg vrijheid. (E ze kleedt zich al sinds 2,5 eigenlijk elke dag zelf aan naar eigen smaak zonder rommel of veel discussie.. )
Ik ben het er niet mee eens dat je je ouders geen vragen zou mogen stellen over de manier waarop ze je hebben opgevoed, uit 'respect' voor hen. Mijn vader was vroeger erg streng tegen mij, waar op zich niks mis mee is, maar hij ging daarbij echt voorbij aan mijn gevoel. Ik kreeg straf, terwijl ik dat echt heel onrechtvaardig vond, ook als dingen eigenlijk misverstanden waren. Hij wilde dan niet meer luisteren, ik kreeg straf, terwijl hij niet eens wist hoe het echt gegaan was of wat ik eigenlijk bedoelde. Ik voelde mij daardoor enorm miskend door mijn vader en dit heeft heel veel problemen en verwijdering gegeven in onze relatie. Mijn moeder voelde mij veel beter aan, en hoewel mijn ouders naar ons als kinderen altijd één front vormden, merkte ik wel dat zij mij anders aanpakte, op een manier die beter bij mij paste. In mijn studententijd heb ik meerdere uitvoerige gesprekken hierover met mijn vader en moeder gesprekken gehad. Mijn vader voelde natuurlijk ook dat we een slechte band hadden, dat hij een kind had, waar hij niet van hield. Dat vond hij erg. Toen kreeg ik ook te horen dat mijn moeder het destijds inderdaad vaak niet met hem eens was over hoe mij aan te pakken. Achteraf ziet hij ook dat hij dat niet goed heeft aangepakt en dat hij beter naar mijn moeder, en mij, had moeten luisteren. Het feit dat hij dat achteraf wel ziet, al zag hij het toen niet, en dat hij zijn excuses heeft gemaakt, heeft heel veel goed gedaan. Die erkenning had ik echt nodig om hem te vergeven, over mijn gevoel heen te stappen en een band met hem op te kunnen bouwen. We hebben nog steeds botsende karakters en het gaat niet altijd goed. Maar er is nu wel liefde en vertrouwen dat hij het beste met mij voorheeft. Als ik naar mijn ouders bel, bel ik niet meer alleen maar om mijn moeder te spreken (al heb ik met haar natuurlijk wel een veel betere band), maar vind ik het ook fijn om mijn vader te spreken. Hij zegt nu ook veel vaker tegen me dat hij van me houdt en trots op me is. Dat had hij vroeger nooit gezegd. Ik vind het zeker niet respectloos dat ik hierover het gesprek aan ben gegaan. Sterker nog, het feit dat mijn vader ruiterlijk kon toegeven dat hij mij vroeger niet goed inschatte en mij liet voelen dat hij dat echt inzag, heeft mijn respect voor hem alleen maar vergroot. Het hangt er inderdaad wel van af hoe je het brengt: dump je al je verwijten in een boze tirade, of ga je met een open houding het gesprek aan? Daar zit wel een heel verschil in.
Dit stuk laat me weer even zien, dat ik niet altijd mijn eigen regels koste wat kost uit moet voeren. Ik heb nogal de neiging om teggen de oudste te zeggen ik ben baas en jij hebt naar mij te luisteren
Ik denk dat ze bedoelt dat je nu de beslissing maakt waarvan je nu denkt dat dat de beste is. Als over vele jaren blijkt dat dit een verkeerde beslissing was dan kun je daar immers niets mee aan doen. Je kunt daar dan wel over piekeren en schuldig voelen maar daarmee verander je niks aan de gehele situatie die mss wel 10 jaar daarvoor heeft plaatsgevonden. Falen vindt ik in deze een zelf bekritiserende uitspraak...
ja naja, toen wij jong waren (mijn broer en mijn zussen) ik was 8 en mn broer 16, zussen 15 en 14, besloot mijn vader na een jaren lange strijd over het voogdijschap met ons te emigreren.(uiteraard met toestemming van de rechter want papa kreeg het volle gezag over ons) achteraf gezien waren wij niet blij met zijn beslissing maar dat was in zijn ogen in die tijd de beste keus. ik heb het hem geen seconde kwalijk genomen hoor. het was alleen " vervelend" dat toen wij ouder waren en terug kwamen naar ned wij veel gemist hadden zeg maar. ik kwam op mijn 16de terug en wat mijn leeftijdsgenootjes in hun jeugd speelden, zagen, deden enz kende ik niet en andersom ook niet. bv, ooo ken je dat programma nog van vroeger? nee ken ik niet jaweeelllll iedereeen kent het, keek je er niet naar toen je een jaar of 10 was? nee ken ik niet, toen woonde ik niet hier
Dat mag je best regelmatig zeggen hoor. Waar het bij mij en mijn vader fout ging, is dat ik vaak niet eens de kans kreeg om mijn verhaal te doen, zodat mijn vader dat mee kon nemen in zijn beslissingen. Goed naar je zoon luisteren en zijn wensen oprecht meenemen in je afweging, maar wel zelf beslissen (het is géén onderhandeling!) en dan zal hij toch regelmatig dingen moeten doen omdat jij de baas bent. En hij hoeft ook heus niet op elk wissewasje inspraak te hebben. Ik moest ook regelmatig dingen tegen mijn zin doen van mijn moeder, omdat zij nu eenmaal de baas was, en dat heeft mijn relatie met mijn moeder totaal niet in de weg gestaan. Maar mijn moeder nam 10 seconden de tijd om mij uit te leggen waarom wat ik wilde niet kon, of waarom het moest zoals zij zei.