Mijn peuter zegt nog geen woord! Bij wie ook?

Echt ongelofelijk hoe snel hij idd vooruit gaat. Zijn taalachterstand is zo goed als verdwenen, op een paar letters na die hij nog niet goed kan uitspreken. Hij gebruikt nu de meest ingewikkelde woorden die weer helemaal niet bij zijn leeftijd passen

Twee jaar geleden zag ik het nog erg somber in, maar er kan een hoop veranderen in een paar jaar. Heel goed van je dat je op tijd in actie komt. Bij mijn zoontje zit ook een kindje op school (groep 1) met een taalachterstand. Dat kindje is gewoon naar school 'gestuurd' zonder behandeling, logo of rugzakje. Heel sneu het kindje komt niet mee, kan zich niet duidelijk maken en je ziet dat ze erg ongelukkig is. Ik word er verdrietig van als ik dat kindje zie, maar ben ook blij dat wij dat wel voor onze zoon allemaal 'geregeld' hebben. Het is soms zwaar en moeilijk, maar er zijn mogelijkheden!

 

Waar mijn zoontje zat waren 3 behandelgroepen. 1 voor gehoorproblemen en taalachterstand, 1 met alleen taalachterstand en 1 met gedragsproblemen en taalachterstand. In de eerste 2 groepen zaten voornamelijk meisjes, maar in de laatste groep meer jongens.

 

Dat is nu precies waarom wij al zo vroeg hulp hebben ingeschakeld. Maar loop daarom ook wel eens tegen 'onbegrip' aan.
Mensen die t niet goed begrijpen en vinden dat hij nog jong is.
Als er iets zou zijn, dan komt t er op de basisschool wel uit, vinden ze dan.

Ik wil dat graag voor zijn om hem een goede start te geven.

 

Mijn oudste heeft ook ASS. Hij was ook laat met praten/communiceren. Ik dacht ook dat hij van die 'schittermomenten' had, kon voor zijn tweede dingen als zandkasteel, kinderboerderij, graafmachine, hij zei het allemaal, maar daar bleef het wel bij.
Hij heeft (volgens de logopedist) moeite met het verbinden van woorden. Hij kan moeilijk zinnen maken. Hij boekt nu wel vooruitgang, maar maakt nog wel kromme zinnen (nou ik wil deze) en foute uitspraken krijg je maar moeilijk recht gebreid. Zo gaat Piet Piraat druien in de zee, ipv van duiken en is de bultrug een uilbruk.
Geen fixatie op deuren, wel op ventilatoren en andere draaiende dingen. Mijn zoontje is heel rigide. Dingen moeten zoals ze altijd gaan, wijk je af van de routine dan is het brullen geblazen. Een andere route naar huis bestaat niet, want dan kom je waarschijnlijk niet thuis aan. En echt hoor, hij stapt van de fiets af en gaat niet meer voor of achteruit. We hebben al heel wat showtjes weggegeven. En krijsen of wordt hij ernstig mishandeld. Zo vermoeiend.
Ook moet in de auto de gordel vast, in de fietsstoel idem dito.
Hij heeft een ijzersterk geheugen, dreunt hele dvd's op (ook vrij onbekende filmpjes), leest complete boeken voor zonder een letter te kunnen herkennen.
Heeft een zeer lage frustratiedrempel en vergeet te communiceren. In plaats van praten gaat hij gillen, krijsen en brullen en kan ook fysiek agressief worden naar spullen of mensen in zijn omgeving.
Op school (pzs met VVE) gaat het goed. Als je hem goed voorbereid op wat komen gaat en hem de tijd geeft om te schakelen doet hij het prima. Hij gaat in oktober ook gewoon starten op een reguliere basisschool. Wel een kleine school (groep 1&2 zijn nu 12 kinderen). Ik zie er wel tegenop, geen idee hoe hij het gaat doen. Hij is nou eenmaal niet zo goed in het opvolgen van instructies.

We hebben een tijd gehad dat de dagen vooral bestonden uit gigantische driftbuien, als het niet ging zoals hij had bedacht liet hij zich languit op de grond vallen (alsof de wereld verging).

Mijn man en ik volgen nu de Hanen-cursus voor ouders van jonge kinderen met een vertraagde taalverwerving. Klinkt een stuk vriendelijker dan taalachterstand. Dan kijk je meer naar de manier waarop je kind communiceert en sluit je daarop aan. Worden ook thuis gefilmd. Ik geloof vast dat we daar een heleboel aan gaan hebben. Hierbij gebruiken we het boek: praten doe je met z'n tweeën.

Klinkt best negatief, maar sinds we hulp hebben gaat het eigenlijk best heel goed. Hij is in ieder geval weer vrolijk en daar ging het ons vooral om toen we het hulpverleningscircuit in gingen.

 

Ja heel herkenbaar!! Voor vele autisme kindjes hoor!
Owen verzamelde ( en nu nog steeds ) al het speelgoed. Erik ook. Alles bij elkaar op een bepaalde manier. Allemaal op 'n rijtje of op een stapel of alle auto's op zn kop.

Owen heeft heeeel erg lang met iets in zn handen gelopen. Altijd in tweevoud. Dus in iedere hand een lepeltje bijvoorbeeld. Nu moet ie nog steeds alles in tweevoud hebben maar hij loopt er niet de hele dag mee rond meer. Een meisje bij hem op de groep wel. Die heeft altijd wel iets in dr handen. Daar doet ze dan niks mee. Maar ze heeft het gewoon vast.

Owen vond metaal heerlijk!! Nu nog steeds. Als ie de kans krijgt dan steelt ie mn gaspitten om het af te likken. Idem met sleutels en bestek.


Statistisch gezien treft autisme meer mannen/jongens dan vrouwen/meisjes.
De verhouding word geschat op 75% mannen en 25 % vrouwen.
Vandaar dat er ook vaak meer jongens op speciaal onderwijs zit.
En ook op het kdc zie je dat er meer jongens zijn dan meisjes. In owens groep zit 1 meisje en 7 jongens.
En dat is dus echt de jonge autistengroep



Ik ben benieuwd of jullie ook autisme in jullie zelf herkennen of in de vader van jullie kind of elders in de familie.
Het is bewezen dat het vaak erfelijk is. Hoewel het natuurlijk altijd ergens moet beginnen. Dus het hoeft niet zo te zijn dat vader of moeder autistisch is.

Mijn man is ook autistisch ( Asperger ).
Als ik kijk naar hoe ik vroeger was dan zou ik ook autisme hebben. Al weet ik dat niet zeker.
Mijn schoonmoeder is hoogstwaarschijnlijk ook autistisch.


Vorig jaar vond ik het vele vele malen zwaarder dan nu.
Vorig jaar was het zo erg dat Owen niet eens wilde dat we in de buurt kwamen. Vaak mochten we niet eens tegen hem praten en dan ging ie door het lint!
Nu heeft ie nog maar af en toe zulke buien. Vorig jaar elke dag wel. Toen ie nog niet naar het kdc ging dan zat ik vaak in een andere kamer omdat als Owen me zag of hoorde dan ging ie al door het lint.
Hij kon niet duidelijk maken wat ie wel wilde of niet wilde. Echt helemaal niks. Niet of ie honger had of dorst of tv wilde kijken of wat dan ook. Hij kon dan alleen maar een vreselijk dreingeluid maken en dan moest je maar raden wat er was.
Wat natuurlijk voor erge frustraties bij hem en ons zorgde.

Vorig jaar was ie ook vreselijk aan het hoofdbonken. Je kon niet met hem wandelen want als ie liep en er ging iets niet zoals hij het wilde dan sloeg ie zn hoofd tot bloedens toe op de stoep kapot. Vreselijk om te zien!
Of hij ramde met een aanloop zn hoofd tegen de muur.
We hebben toen echt gevreesd vaak voor erge hersenschade wat ie zo opliep. De aanvraag voor een helmpje was al bijna de deur uit.
Dankzij het kdc heeft ie geleerd om toch meer te communiceren.
Nu bonkt ie nog steeds soms. Maar niet zo erg meer als vorig jaar

 

Het kindje waar ik het over had heeft wel hulp aangeboden gekregen, maar de moeder vond het maar lastig om steeds met dat kind bezig te zijn. Ze heeft nog 3 kinderen, dus had ze hier helemaal geen tijd voor

 

wat leuk om jou verhaal te lezen, geeft me weer een beetje hoop. gier gaat zoon naar vroeghulp als hij 4 is, hoop dat het helpt!

 

hij vind sluitinkjes wel heel leuk inderdaad maar is er niet geopserdeerd door

 

Yep, beide kindjes draaien rondjes. De oudste die loopt rondjes. urenlang rond de tafel bijvoorbeeld.
De jongste draait rondjes rond zn eigen as.
Rondjes draaien is ook echt heel typisch voor kindjes met ASS.
In Owens groep doen ze dat bijna allemaal.
1 kindje die wil dat een ander draait. Dus als je daar binnen komt dan begint ie je al rond te draaien hahaha. Dan moet je best streng zijn en het niet toelaten anders dan blijft ie aan de gang


Owen die zat eerst op een groep voor meervoudiggehandicapten ( hij was nog erg jong en had meer verzorging nodig ) En daar zaten bijna alle kindjes in een rolstoel. Vond ie super!! Al die wielen die draaiden en de stoelen zelf konden ook draaien

 

hmmm nee ikzelf ben eigenlijk nooit verdrietig geweest.
Misschien omdat ik mijn man heb : ook autist, goede baan, vrouw, kids. Dus waar zal je dan verdrietig om zijn?

Ikzelf was vroeger ook niet het doorsnee kind. Draaide ook rondjes, kon niet spelen met andere kinderen, en noem maar op.
En ook ik ben zeer gelukkig. Oke, niet alle dingen zijn even makkelijk. Dingen uitleggen, dingen begrijpen, Feestjes zijn moeilijk en op bezoek gaan. Maar als je je eigen beperkingen kent en er vrede mee hebt dan zie je dingen wat je wel kan en wat je gelukkig maakt.

Het kost meer moeite en energie een kind dat autisme heeft ( of zoals Owen ook een mentale beperking en lichamelijke dingen erbij)
Maar ik weet ook niet hoe hij later zal zijn. Misschien kan ie ook wel zelfstandig wonen, een baan hebben, misschien wel een vriendin.
Als ie maar gelukkig is. Meer wensen heb ik niet. Nooit gehad
Misschien dat ik daarom niet verdrietig ben geweest. Ik hoefde nooit te rouwen om een droom/toekomstbeeld wat in duigen is gevallen. Ik neem het zoals het komt en vecht voor het geluk van mn kids en reik ze alles aan wat ze kan helpen zodat ze later gelukkig zullen zijn.
Of dat nu in een woongroep is of zelfstandig.