nee, vind ik ook. Ik vind het dan al snel brutaal klinken. en helemaal als je er een verklein woord van maakt.
Ik snap het probleem niet. Ik noemde mijn tantes vroeger ook niet bij hun echte naam maar altijd een koosnaampje. Dat is toch leuk? Toen ik ouder werd noemde ik ze gewoon bij hun eigen naam.
Ik begrijp het helemaal. . Ik wil sowieso dat mijn kind andere volwassenen aanspreekt zoals ik dat passend vind. En daar heeft niemand wat over te zeggen. . Ook niet de persoon die aangesproken wordt, tenzij zij/hij het hier met ons als ouders over heeft omdat ze het echt storend vinden... Vind het ook irritant als mensen zeggen tegen je kind: o maar je hoeft geen u te zeggen hoor. . Jawel dat moet mn kind wel.. tenzij ik of haar vader haar anders leer
Haha sorry mensjes! Maar ik had gevraagd dit topic te heropenen inderdaad. Nu is het probleem Esther/Esje wel vort opgelost. Of ja opgelost.. ik probeer me er niet meer aan te storen. Het probleem nu is dat tante Esje graag een vinger in de pap wil hebben in hoe wij met ons zoontje omgaan. Een dikke maand geleden zijn we met de hele schoonfamilie, dus ook schoonouders, tante Esje dus P), en haar man en zoontje een paar dagen weggeweest, op kosten van schoonouders. Nu is onze kleine man, nogal temperamentvol en dwingend, en daarbij is hij de laatste maanden heel lastig. Nu waren er natuurlijk ook voorvalletjes waarbij wij streng moesten optreden, en nu vond Esje het dus nodig om onze manier af te vallen, in het bijzijn van ons zoontje: "Nou nou, jullie hoeven niet zo tekeer te gaan tegen hem. Dat is zielig. Kom maar bij tante Esje." Nou nee dus, wíj bepalen hoe we ons kind opvoeden, niet zíj. Ik heb dan ook gezegd dat ik daar niet van gediend ben, en dat wij ons ook nooit bemoeid hebben met hun manier van opvoeding.. Ze heeft later haar excuses aangeboden, maar een paar weken geleden bleek dus dat dat loze excuses waren. Ik zat toen bij mijn schoonmoeder, en uiteraard was zij daar ook. Mijn zoontje was toen weer lastig, en ik zei daar iets van. Toen kreeg ik weer een opmerking, en zei ze ook nog 'dat hij dat zo niet bedoelde'. Dus ik zeg dat ie dat zo wel bedoelt, dat ik tenslotte wel weet hoe mijn kind in elkaar zit. Maar dat negeert ze gewoon volkomen. Ik weet gewoon niet meer wat ik hiermee aan moet. Ik heb het zo objectief mogelijk beschreven, al zal dat niet helemaal meegevallen zijn. Maar hoe zouden jullie reageren, of juist wel of niet doen dan?
Owwww wat vreselijk irritant! Ik zou er absoluut iets van zeggen..laat je grenzen duidelijk weten en luisterd ze niet dan zou ik het blijven herhalen maar dan op een iets dwingendere toon
Moeilijk, tante Esje's karakter is blijkbaar zo, bemoeierig en " behulpzaam" bij jouw opvoeding. Ik zou er ook niet van gediend zijn, maar weet ook geen oplossing voor je. Wij hebben precies zo'n tante in de familie. Bemoeit zich met alle kinderen, ze mogen dit niet zeggen, dat niet doen, en ondertussen heeft ze zelf de allerergste plagen van kinderen, maar die doen nooit wat, altijd krijgt een ander op zn kop... Voor de lieve vrede zeg ik er dus eigenlijk nooit iets van, dus ben wel benieuwd naar wat voor oplossingen anderen voor je komen..
Niet op het moment dat zoiets gebeurd, maar het eerst volgende moment dat je haar ziet open kaart spelen! Knetter irritant zeg, bah! Wat denkt tante Esje wel niet?
Nou ik ben van de korte aanpak hoor.. na een tweede soortgelijke opmerking, fik ik de persoon in kwestie kort maar krachtig af. NIET MEE BEMOEIEN
Dit dus. Gewoon hard aanpakken: Zeg??? Waar bemoei jij je eigenlijk mee??! Als ik hulp nodig heb, dan vraag ik er wel om".
Ja dat doe ik al, de harde aanpak, maar het lijkt wel of ze dat een stimulans vindt om het erger te doen... Ook iets bijzonders is dit: Ons zoontje is in de zomervakantie jarig. De meeste mensen hebben dan ook nog vakantie. Nu hebben mijn man en ik besloten om zijn verjaardag dit jaar eens niet te verzetten, aangezien we dat weekend ervoor nog op vakantie zijn, en het weekend erna een buurtfeestweekend hebben. Dus dat vertelden we aan de schoonfamilie. Reactie van mijn schoonzus was dus: "Oh, maar dat is op een donderdag?!" Ik: "Ja klopt, wat is daarmee dan?" Zij: "Dan moet ik altijd werken, dan moet ik koopavond draaien." Zei ze met een chagrijnig gezicht. Ik en man: "Ja kunnen wij ook niks aan doen, en hij is de hele dag jarig hoor." Zij: "Nou, kun je het niet verzetten dan? Vind ik echt niet leuk hoor. Dan moet jij maar alleen gaan, E." Wij: "Nee, kunnen we niet verzetten." Nou wat denkt ze wel! Dat ze de koningin is? Vaag toch of niet?
Ik denk dat jullie al in een negatieve cirkel zitten met elkaar. Want op zich is het wel heel leuk dat ze naar zijn verjaardag wil komen, dat ze er nu al over nadenkt wanneer die verjaardag is etc. (mijn familie neemt die moeite niet eens bij mijn kinderen, en ja ik ga wel naar hun verjaardagen toe - ben ook de enige met kleine kinderen)
Ik zou hier gelijk korte metten mee gemaakt hebben. Ik ben dr moeder, manlief is dr vader en niet zij.
ik zou haar koosnaampje verlengen, en alvast je kleine man laten oefenen met rijmen...tante Esje oude besje...Tante Esje houd van een flesje.. ik denk persoonlijk dat het alleen maar voer is voor hun dat je je zo laat kennen, ik denk dat je er beter niet op in kan gaan, en zelf de naam goed blijft uitspreken tegenover je zoontje..