Hier speelt Maud (nog) niet alleen buiten. Andere kinderen in de buurt trouwens ook niet (of ze zijn een stuk ouder). Maar we wonen aan een drukke straat, de dichtsbijzijnde speelvoorziening is zeker een kwartier lopen (inclusief een aantal drukke wegen oversteken). Dus ja, er is buiten ook gewoon niets te doen. Hier dus geen kwestie van dat ik het niet zou durven (als er een speelvoorziening in de straat, of om de hoek ofzo zou zijn zou ik haar beslist genoeg vertrouwen om er zelf heen te gaan), maar de omgeving is er (helaas) gewoon niet naar.
Ik vertel de betreffende moeder dat mijn dochter nog niet alleen buiten op straat mag spelen. Ik laat een ander kind ook niet buiten op straat spelen zonder toezicht. Dan ga ik er gewoon bij zitten.
Inderdaad wat Miss T zegt, ik laat speelvriendjes nooit alleen buiten spelen, buiten de tuin dan, dan ga ik altijd mee. En de meeste moeders uit de oudste haar klas denken hier hetzelfde over gelukkig. Ben 1 keer met oudste en vriendinnetje naar de speeltuin gelopen en iets verderop zit een supermarkt. Ik moest even een boodschapje doen en hun mochten daar spelen, het zat me al niet lekker en toen ik terugliep stond er een man met hun te praten sindsdoen doe ik het nooit meer, je hebt wel de verantwoording ook voor een ander kind.
Ja hier ben ik ook bang voor.. Het is in 1 minuut gebeurd, dat een gek je kind een busje in trekt,, hoeveel huizen er ook omheen staan.. Ik heb m'n dochtertje uitgelegd dat ze nooit met vreemde mee mag,, altijd moet schreeuwen 'NEEEEE' en naar mama rennen Dus toen vroeg ik haar eens.. Als een man aan jouw vraagt of je de baby poesjes in de auto wilt zien, wat doe je dan? Toen zei ze.. Dan roep ik NEEEE en ren ik naar mama... ( maar daar achteraan zei ze heel zachtjes... "'Maar ik wil de babypoesjes wel zien" Dus hierin vertrouw ik haar niet niet 100%
Tja, dat vind ik ook (nog) wel. Vandaag had ze weer een afspraakje geregeld en die moeder heb ik t ook gevraagd. Gelukkig mag dat meisje ook nog niet alleen buiten spelen Maar bijv onze buurjongens, die 1 en 2 jaar ouder zijn, mogen al lang alleen buiten rondwandelen, een heel blok om. Maar hun moeder gaat dus echt geen rekening daarmee houden als mijn dochter daar komt spelen. Nu is dat misschien ook wel net anders, buurtkindjes die aan komen waaien of klasgenootjes (al laat ze die ook altijd naar buiten). Maar dan moet ik dus in de tuin zijn om mijn dochter in de gaten te houden, als ze buiten de tuin komen. Zij gaat háár kinderen geen rekening laten houden met de mijne - als ze daar komt spelen. Maar ja, om mijn dochter dan te verbieden om daar te gaan spelen.. Mijn 'ervaring' is dat het nogal afhangt van de ouder óf ze er rekening mee willen houden en óf ze het ook daadwerkelijk doen.. En op zich kan ik het ook wel ergens begrijpen. Als jouw kind gewend is om iedere dag buiten (de tuin) te spelen, wil die ws ook naar buiten als er een speelvriendje is. Want tja, anders is spelen met een vriendje ook niets aan..?
Lastige situatie, vind ik ook! Mijn zoontje is 4,5 en die is er echt aan toe om buiten te spelen en niet de hele tijd onder toeziend oog van mama of papa. Dat werkt ook niet, merk ik zelf. Als ik er bij ben ga ik me er namelijk de hele tijd mee bemoeien (ook omdat ik me dan dood verveel) en dan vindt hij er ook niets aan. Nu is het zo dat onze steeg grenst aan het schoolplein van een lagere school (niet die waar mijn zoontje op zit) en daar spelen altijd veel kinderen. Als we in de steeg staan kunnen we hem zien (moeten we wel door de schuur, dus niet vanuit de tuin zichtbaar). En ik kan hem ook wel horen vanuit de tuin. Maar... om daar te komen moet je omlopen, want er zit een hek tussen het schoolplein en onze steeg. En dat is best een stuk lopen, met auto's e.d. Pfff... Ik vind het zo lastig. Want aan de ene kant luistert mijn zoontje niet altijd even goed, maar aan de andere kant: als ik te veel op zijn nek zit dan wordt hij strontvervelend en als ik hem wat vrijer laat gedraagt hij zich juist vaak weer wel verantwoordelijk. Plus als hij buiten mag spelen, speelt hij tenminste... Thuis is het ook vaak klieren en alleen maar zeuren om tv. Daarbij: vanmiddag paste mijn vader op (ik was thuis aan het werk) en toen is mijn zoontje gewoon zelf netjes naar huis gelopen. Hij weet dus heel goed de weg. (En toen hij mocht kiezen tussen tv kijken of buiten spelen, koos hij voor buiten spelen... Wow.) Ik vind het echt heel moeilijk. Ik gun het hem namelijk ook, dat buitenspelen. Hij fleurt er echt van op. En hij kan er ook niets aan doen dat we in een buurt wonen waar het nu eenmaal niet ideaal ingericht is op kinderen. (Ik zou met alle liefde verhuizen, maar dat kan nu eenmaal niet vanwege de crisis.) Lastig!
"Stond er een man met hun te praten...." Dit zegt mij dus helemaal niks he? Mijn man is ook vaak op het veld te vinden als dochter er ook is en dan komen alle kindjes vaak even een praatje met hem maken. Vraag me niet waarom maar hij is wat dat betreft echt een magneet. Dus alleen de opmerking "er stond een man met hun te praten..." dat zegt mij niet zo veel. Trouwens ook wel een leuke vraag. Het tijdperk "Mag ik bij die en die speeeeeleeeennn??" is echt aangebroken. Laat jij je kind ergens alleen spelen als je dat kindje en de ouders nog niet kent? Wij laten het klasgenootje bij ons spelen (ook omdat ik heel moeilijk onze dochter op kan halen, moet alles nog lopend doen) opdat ik (of man) een beetje kunnen zien hoe dit kindje is. Daarbij vind ik het geen fijne gedachten onze meid bij mensen te laten spelen die ik niet ken. Maar in hoeverre kun je dat doorvoeren? Er komt toch eens een moment waarop je ook dat moet loslaten? xxx
Tja, waarschijnlijk hebben die ouders dat ook..? Bij mijn dochter zitten iig alleen maar 4 jarigen in de klas. Ik vind het logisch dat wanneer ze de ene keer hier spelen, ze de volgende keer daar spelen. Tenzij een van de twee nog niet durft ofzo.. Ze gaat nu 4 maanden naar school. De meeste ouders 'ken' ik niet, maar heb ze wel al een tijdje kunnen observeren en met sommige wat gesproken (of het eea gehoord). We hebben ook een gezamenlijke ouderavond gehad. Maar dochter praat wel al weken over een aantal meisjes, dus heb me er een beetje op voorbereid. Van sommigen heb ik een klein onderzoekje gedaan (kijken waar ze wonen, wat voor buurt, facebook) . Ze is toevallig begonnen bij een kindje waar ik de moeder al langer van ken, dus dat scheelde. Al mogen ze daar nu net wél alleen buitenspelen. En het kindje waar ik in eerste instantie zo tegen op zag, daar mogen ze dus níet alleen buiten spelen. Sja, loslaten.. tot op zekere hoogte Ik vind de kleuterleeftijd echt heerlijk, maar dit is wel moeilijk he!
Kweenie: ik bedoelde een niet fris uitziende man die toen ik eraan kwam zich snel uit de voeten maakte. Toen ik de meisjes ernaar vroeg zei mijn dochter dat ze hem wel vaker had zien kijken. Hij had naar hun namen gevraagd en waar ze woonden, dat laatste hadden ze gelukkig niet gezegd. Tuurlijk zijn er wel vaker vaders in de speeltuin, maar je merkt snel genoeg het verschil... Qua spelen lieten we eerst alleen op woe en vrij toe en had er dan geen moeite mee dat ik de ouders niet ken, je spreekt toch even op het schoolplein met elkaar bv het niet alleen buiten mogen spelen of allergieen ofzo voordat ze ging spelen. Nu hebben we het losgelaten en mag ze mits het ons ook uitkomt elke dag na school spelen. Ik denk trouwens dat je als moeder van jongens toch minder voorzichtig bent met het alleen buiten spelen dan met meisjes... ik zie dit namelijk ook bij mijn zus, die heeft 3 jongens en deze mochten al vrij snel alleen buiten spelen sowieso met 4 al. Terwijl ik daar nog steeds moeite mee heb
@kweenie: ik ging vaak de eerste keer even mee voor een kopje thee. Meeste ouders snappen dat heus.. E hebben zelf tenslotte dat gevoel ook gehad. En onze dochter speelde vaak met oudste kleuters... Die moeders waren nog het "ergst" en riepen vaak meteen al "kom even mee.. Kun je ook even zien of ze het echt leuk heeft en drinken wij gewoon even een bakkie"
Ben je kaal? Of bedoelde je iets anders te zeggen? Want het is nu niet echt duidelijk of je op TS of op iemand anders reageert
Met het verkeerde been uit bed gestapt Saskia? Quote ik iemand? Uiteraard reageer ik op openingsvraag. Heb voorgaande reacties niet eens gelezen.
Hier heel dichtbij een speeltuin. Zit een 30km woonwijk weg tussen en een woonerfachtigpleintje. De speeltuin is omringd met huizen en veel bekenden. M mag nog niet alleen daarheen vanwege 1. Idioten in bestelbusjes die de borden niet wensen te zien 2. Idioten in gewone auto's die (zie boven) 3. Geen zwemdiploma (geen water bij speeltuin wel veel water i de buurt) Gelukkig heb ik geen angst voor kinderdieven. Of kan ik die angst in ieder geval goed rationaliseren . M is heel voorzichtig en verstandig. Maar ook zij kan in een enthousiast moment of als ze pijn heeft oversteken zonder te kijken. Ik ben ook van het loslaten en zelfstandigheid gunnen. Dus misschien deze zomer wat oefenen. Volgende zomer mag ze echt los. Misschien dan al met T maar gezien zijn dromerige karakter en stuntelige motoriek gok ik dat ik mee ga (best gezellig hoor). Als we aan de speeltuin zouden wonen zou M het zeker mogen. T nog niet (ik zou dan in de voortuin gaan zitten denk ik. Heeft hij gevoel dat ie ook alleen mag en ikheb m int oog).
Mijn dochter is4,5 en ik moet er echt niet aan denken. Ze kan situaties gewoon nog niet goed inschatten, auto's ziet ze niet aankomen... Nu wonen wij in een appartement, dus dat is nog een stapje verder maar ook al hadden we beneden gewoond, had ze echt nog niet alleen naar buiten gemogen. Als ze bij vriendinnetjes speelt, zeg ik tegen de moeder dat ze niet alleen buiten mag spelen, en in de meeste gevallen mag het vriendinnetje dat ook nog niet. Ik ga dus altijd mee, vervelend voor ons allebei, maar ik moet er niet aan denken dat er iets gebeurd. Over anderhalf jaar kijken we wel verder
Ja, misschien is dat wel zo. Maar waarom eigenlijk? Meisjes lijken me over het algemeen voorzichtiger?
Mja hier vanmiddag ene kleuter die ook niet buiten mag spelen.. Dus dan gebeurd het ook niet. Maar ik ga er niet 100% vanuit dat andere ouders ook zo denken
Ik heb daar echt geen moeite mee. Zou wel kunnen redeneren "maar ik ken die ouders en het kind niet, dus kind komt eerst maar hier spelen", maar voor die ouders geldt dan toch precies hetzelfde? Die kennen jou en jouw kind toch ook nog niet? Als die ouders net zo zouden denken, zou er toch verdomd weinig afgesproken worden, lijkt me... Dat er voor jou ook nog een praktische kant (ivm ophalen) aan zit, laat ik hierbij gemakshalve even buiten beschouwing Maud mag al sinds ze naar de PSZ ging her en der spelen. Je spreekt de ouders op zo'n moment toch op het schoolplein al even, wisselt adres & telefoonnummer uit.
Dat is wel een ding ja.. Zonder telefoonnummer gaat ze nergens heen En ik vorm op het schoolplein al een redelijk deel van de menin gover ouders vrees ik. Maar tot nu toe mag ze altijd overal spelen. (Althans.. Als het uitkomt en kan natuurlijk.. Maa niet omdat ik iets tegen de ouders heb ofzo)