Heel duidelijke afspraken maken. 1. Doordeweeks ben jij in de avond en nacht verantwoordelijk voor de baby. Dat betekent dat de beslissingsbevoegdheid ook bij jou ligt. Geen commentaar bij even laten pruttelen dus. 2. Oordoppen kopen voor man 3. Nacht is niet het moment voor commentaar, discussie of gemor. Slikken en doorslapen. Morgen praten. 4. Matras ergens leggen zodat man daarop kan slapen 5. Man heeft doordeweeks ochtenddienst (bijv tussen 6 en 7) 6. Ieder heeft een weekenddag recht op uitslapen bijv tot half 9 7. Weekendavonden/nachten draagt man steentje bij 8. Wat te doen bij huilen. Is er sprake van onoverkomelijke onenigheid dan zijn er verschillende opties. Hij doet hij op zijn manier en jij op de jouwe. Of jij neemt het over zie punt 1. Dit soort dingen bespreken tijdens bos of strandwandeling zonder kinderen. Maak duidelijke afspraken en spreek ook af dit 2 weken vol te houden. Dan evaluatie tijdens gesprek zonder kinderen. Voor je man is het ook heel heftig gok ik. Hij zal dit niet doen omdat het een nare man is lijkt me? Dus ruzie zoeken door niet meer voor hem te koken zoals hierboven wordt gesuggereerd is missvhien wel begrijpelijk maar ook heel primair en kinderachtig. Zinloos bovendien Heel veel succes. Ik vind het heel erg naar voor je.
Overigens is dit ook de reden dat mijn man de eerste drie weken na bevalling vrij neemt. Even wennen aan elkaar. Nu is zo lang niet altijd mogelijk maar misschien ook een idee dat je man een paar dagen vrij neemt.
Ik denk dat duidelijke afspraken zoals genoemd door voorganger zeker aan te raden zijn, maar ik blijf het echt niet normaal vinden hoe je man met je om gaat. Vind het misschien zelfs wel een beetje omlaag halen van jou. Jeetje waaromzo'n opmerking van "je nedmt het er wel van". Ik zou echt een goed gesprek aangaan en ook eens bekijken richting de toekomst. Moet jij, als jouw verlof voorbij is, ook helemaal alleen de opvoeding doen? Mag jij dan niet zeggen dat je morgen moet werken?
Ik denk dat je man misschien overspannen is, vooral door het slecht inleven in een ander, snel boos zijn, zijn eigen ding willen doen. Ik zou aanraden om hem eens naar de huisarts te sturen, en zelf ook mee te gaan, en de dingen die je hier vertelt daar ook vertellen. Ik neem aan dat je man normaal niet zo is, anders zou je er niet mee samen zijn en kids mee maken Veel sterkte ermee!
Vind het absurd dat hij zich zo opstelt.. Ja, hij moet werken de volgende dag, maar jij ook! Jij hebt de zorg voor twee jonge kinderen. Jullie wilden toch alletwee een tweede kindje, het is toch jullie kindje? Dan deel je toch ook waar mogelijk de zorg. En ja hij zal misschien minder doen, omdat hij ook werkt, maar als hij thuis is kan hij toch een handje toesteken? Ben erg verwend met mijn man die echt volop geniet zodra hij thuis is en echt het liefste tegen mij zegt 'ga lekker op de bank zitten met een kopje thee en laat mij maar' en bijv s ochtends mag en kan ik blijven liggen: regelt hij het ochtend gebeuren (hij werkt 11-22). Hij geniet van zijn kinderen en wordt er s nachts gehuild staat hij er als eerste bij. Dat is misschien weer helemaal niet wat je zou willen, maar gewoon uitstralen dat hij ook om de jongste geeft: haar uit zichzelf pakken en troosten of weet ik wat.. Zou al een hoop schelen! Is nu net of hij vindt dat er een vervelend 'iets' in huis bij is gekomen en dat jij dat maar even op moet lossen. Absurd!
De eerste weken ging mijn man er 's nachts elke keer uit om mijn zoon, bij voedertijd, te verschonen en naast me te leggen omdat opstaan mij teveel pijn deed. Jouw man lijkt geen enkele notie te hebben van hoe zwaar een bevalling is Ook als je het redelijk schadevrij weet te doorstaan. Het argument 'ik moet morgen werken' is volslagen kul in de eerste weken. Dan ben jij moeier van de bevalling dan hij van een paar uurtjes minder slaap. En trouwens, met een 2e thuis kun jij vast ook niet uitslapen, of wel? Hij zou trouwens ook een week of twee vrij kunnen nemen, lijkt me vrij logisch in de kraamweken. Ik denk dat je heeeel duidelijk moet zijn over hoeveel moeite alles je kost. Zet het lekker dik aan, overdrijf het maar. Misschien valt het kwartje dan. Enne, 's nachts zou ik me dus echt niet mijn bed uit laten jagen! Als hij toch wakker is (en ligt te zaniken), kan hij de kleine wel even terug in de wieg leggen na de voeding. Ik denk dat zoveel mogelijk zelf proberen te doen in zo'n geval averechts werkt. Dan denkt hij dat je het wel aankan... en het moet duidelijk zijn dat je het niet kan en ook niet zo moeten hoeven.
Zo die had me toch een rotschop gekregen, alleen niet in mijn kraamweek, want toen was ik vooral heel erg emo. Nee ik mag niet klagen over mijn vriend. Hij had 3 weken vrij genomen na de bevalling en ging er echt elke nacht voor me uit zodat ik kon rusten. Nam stofzuigen en al het andere zware werk op zich en bemoeide zich net zo goed met die kleine spruit. Het kan dus wel anders! Trouwens. Vriend moet hier ook werken en die zeurt ook niet over het feit dat de kleine huilt. Kleine is inmiddels al 20 maanden en ja. Hij heeft het overleefd hoor .
Ben het eens met de dames hier. Het ligt niet aan jou, jouw man heeft blijkbaar veel te weinig inlevingsvermogen. Praat open met hem, zonder drukte om jullie heen en zonder verwijten te maken. Misschien staat hij echt op het randje van overspannen? Verder heel duidelijke afspraken maken en daar niet meer aan tornen. Jullie zijn een gezin, jullie hebben samen twee kinderen gekregen en je dient daar samen je verantwoordelijkheid voor te dragen. Vooral het argument 'ik moet werken' is echt kul, iedereen moet werken en hoe doen al die andere moeders en vaders dat dan??
Ik herken het wel. Mijn vriend heeft ook zo'n periode gehad. Wat hij vooral erg moeilijk vond was het gehuil aan het begin en het niet doorslapen. Hij is iemand die veel slaap nodig heeft. Daarbij heeft hij de 2 jaar voordat onze dochter er was ook een zware periode gehad en zat daardoor al niet goed in zijn vel. Het klinkt alsof je man veel stress ervaart (net zoals jij wrs). Vermoeidheid/stress zorgt ook voor een slecht humeur en nukkigeid (dit waren bij mijn vriend soms zelfs woedeaanvallen). Dit is overigens niet om het goed te praten hoor Jullie zouden inderdaad samen naar een oplossing moeten gaan zoeken. Wij hebben veel gepraat en afspraken gemaakt over het verdelen van de taken. Hier is het vanzelf goed gekomen nu onze dochter ook beter slaapt. Ik hoop dat jullie er snel uitkomen. Ik voelde me op een gegeven moment ook wanhopig. Opeens zag ik weer licht aan het einde van de tunnel en nu begint hij het zelfs heel erg leuk te vinden onze kleine.
Misschien is het idd goed om afspraken te maken zoals Salapio voorstelt. Ik moet er even goed over nadenken. Nog een voorbeeld (en ik hoor het graag als mijn handelen of denkwijze niet klopt): Van de week was mijn man eerder thuis van het werk, uurtje of vier. Ik had nog geen boodschappen gedaan, want dat is toch best een gehannes met twee kinderen, waarvan er 1 niet kan lopen en de ander in ieder geval niet loopt in de richting dat jij zou willen... Dus ik zei dat ik nog boodschappen moest doen, dat ik de oudste mee zou nemen en de jongste dan even thuis liet (had ik dat moeten vragen???). Ikke met twee zware tassen en kind weer naar huis. Krijg ik thuis het verwijt: 'Ja, kom ik vroeg naar huis van het werk, zit ik hier gelijk weer met een kind!!!' Ik snap zo'n reactie echt niet... Wat Ismene zegt is waar denk ik. Ik probeer alle ballen in de lucht te houden, probeer zo veel mogelijk te sussen, huilende kinderen af te leiden, alles om maar geen woede of commentaar van hem te krijgen. En voor mij belangrijker nog: Om te voorkomen dat er negatief gesproken wordt over mijn (onze) kinderen. Het breekt mijn hart als we onze oudste naar bed brengen en de jongste ligt beneden te huilen (leggen we dan vaak even in de box) en mijn man zegt tegen onze ouste: 'Ja, je zus ligt beneden onze avond ook weer lekker te verzieken...' Dat is mijn (onze) vlees en bloed! Dat is ons kind waar ik heel veel van hou. Dat kind verdient deze negatieve uitlatingen niet en zij verziekt niets... Ze heeft gewoon het bekende 'huil/ik-heb-kramp-uurtje'. Pfff, sorry hoor, moet het gewoon even allemaal kwijt.
Merah... Sorry maar wat je man flikt is echt niet normaal! Het verhaal wordt met elke post triester. Ga snel met elkaar om tafel, van mij part bij psycholoog of huisarts, maar onderneem ajb heel snel actie!! Ik vind je man echt een beetje asociaal met zijn opmerkingen "je zus ligt beneden onze avond te verzieken". Dat kan gewoon NIET. Dieptriest.
Ik vind de houding van je man erg zorgwekkend eerlijk gezegt. Ik zou er echt werk van gaan maken en eens op een rustig moment smaen goed praten. Je moet voorkomen dat jij op je tenen loopt en alle ballen in de lucht houd, je man steeds lelijk doet en je kids dit voelen. Maar dat er iets niet ok is lijkt me erg duidelijk
Een paar dagen later ben ik dus bepakt met buggy en maxicosi, met twee kinderen richting winkelcentrum gegaan om boodschappen te doen, terwijl hij gewoon thuis was. Dit om maar geen gezeik te krijgen. Maar dan sta ik in dat winkelcentrum en denk: Ik lijkt ook wel gek!
Ja... Hij heeft twee kinderen, wat verwacht hij dan aan te treffen als hij thuiskomt? Helaas, beste man, de tijden dat je je bij thuiskomst direct met een biertje op het balkon kon installeren zijn voorlopig voorbij. Dat vind ik ook weleens jammer, maar het is niet anders. Als hij leuker is met de oudste kun je hem in zo'n geval ook vragen of hij even boodschappen wil gaan doen. Maar dat hij íets mag doen als hij eerder thuis is lijkt me logisch...
Inderdaad.... Hoe gaan jullie dat dan doen als je weer aan het werk gaat? (dat zei je toch?) En hoe deden jullie dat daarvoor dan? Nam je toen ook alles op je?
En deze gedachtes moet je dus voorkomen. Straks kun je nl alleen nog maar negatief (en terecht hoor!) staan tegenover je man. Dat moet je voor zijn
Wat moeilijk zeg meid. Mijn man is ook niet goed met hele kleine kinderen pas rond een jaar/ander halfjaar begint hij het leuk te vinden. Maar dit wist ik voordat we aan kinderen begonnen. Dus het eerst jaar kwam er heel veel op mijn schouders, de nachten deed ik helemaal alleen. Maar dit ging dan alleen om de verzorging. Boodschappen doet hij altijd (vaker dan mij) en ook kookt mijn man altijd. Ik denk dat jullie even om tafel moeten gaan zitten, dat je man de verzorging nog niet ziet zitten is (in mijn ogen) helemaal niet zo erg maar dan moet hij wel andere taken (zoals b.v de boodschappen) op zich nemen.
In mijn beleving doe ik wel veel ja. Argument van manlief: ik werk full-time en jij maar drie dagen. Huishouden is dus van mij, tuin is van mij, koken is voor mij. Boodschappen is voor mij. Gedachtenkronkel: de grote boodschappen op zaterdagochtend met (toen nog) 1 kind noemt hij een 'uitje'. Zegt ie: 'Was zeker wel lekker om er even uit te zijn?' ??? Ja, was echt heerlijk met die buggy en die zware tassen. Ik geef toe, ik ben een sterke vrouw. Ik kan ook heel veel (aan). Ik probeer het soms goed te praten voor mezelf door te realiseren dat het voor hem moeilijk moet zijn te dealen met een vrouw die 'opeens' niet meer alles kan/wil. Kinderen is leuk. Als ze lachen en niet dwarsliggen, maar het moet je leven niet al te veel overhoop gooien. Bij 1 kind kon moeder de vrouw het meeste nog opvangen voor hem, maar nu met twee is die rek er een beetje uit. Het lijkt wel of hij dat onze jongste verwijt of zo. Weet niet of dit klopt hoor. Is een gevoel dat ik heb...
Nee ik vind dit niet normaal.. Wat had hij dan verwacht van vroeger thuis komen? Het huishouden en kinderen gaat ALTIJD door... Als dat zo grote opgave voor hem is had ie er niet aan moeten beginnen En die opmerking tegen de oudste.. Not done!! Die Ziet se baby dalijk alleen maar als een negatief/vervelend iets