Mama zijn: is het zoals je verwacht had?

Het had niet veel gescheeld of ik had nooit een kind gekregen. We zijn heel wat jaren bezig geweest en na een miskraam in 2008 is in 2012 d.m.v. IVF (laatste poging) onze zoon dan geboren. Dagelijks verwonder ik me er nog over en voel ik zoveel geluk en liefde als ik hem vasthoud of naar hem kijk. Echt een wondertje... De eerste maanden waren behoorlijk pittig. Hij had verborgen reflux en huilde veel. Ik sliep vaak maar 3,5 uur per nacht en was kapot op den duur. Na drie maanden werd het allemaal beter en makkelijker en nu is het op en top genieten! Heb het gevoel alsof ik aan een tweede leven ben begonnen en heb zoveel zin om van alles met hem te gaan ondernemen en ontdekken. Na al die jaren in de medische molen en altijd die voortdurende onrust in m'n lichaam omdat ik me steeds afvroeg wat we in ons verdere leven gingen doen als we geen kind zouden krijgen... heb ik nu eindelijk rust en is het tijd om te genieten!

 

Ik had het hier laatst met een kennis over. Zij heeft kinderen in de puberleeftijd die de nodige problemen hebben. (en echt geen kattenpies, zullen we maar zeggen.) Zij zei laatst: als ik dit allemaal van te voren had geweten, was ik er niet aan begonnen. En ik ken haar situatie en om heel eerlijk te zijn... Als je drie jaar geleden had gezegd dat het bij mij 100% zeker net zo zou gaan, zou ik er ook echt voor bedankt hebben hoor.
Je weet natuurlijk ergens wel dat het zwaar kan zijn. Maar zo heftig als met haar kinderen is echt niet normaal. Als je het gezin niet kent, zou je de verhalen niet eens geloven.

Toch denk ik dat ik voordat ik moeder was en ook op dit moment wel een reëel beeld heb van hoe het ouderschap voor de meeste mensen is. Met best pittige momenten, periodes die zwaarder zijn of juist makkelijker gaan. Situaties dat je enorm twijfelt wat je nu het beste kunt doen. Of jezelf voor je kop slaat omdat het anders had gemoeten. Maar vooral toch die alles overheersende liefde voor je kind, de momenten dat je van kleine dingen enorm geniet. De trots die je kunt voelen om de kleinste successen van je kind. Al die mooie momenten wegen 1000x op tegen de periodes dat het zwaarder is.

 

Tijdens mijn verlof heb ik weer ervaren een slechte thuisblijfmoeder te zijn. Ik kan te weinig genieten van de kindjes als ik er 24/7 bij ben. Sommige aspecten vind ik lastig. Ik heb het echt nodig om soms helemaal alleen te zijn en dat is een stuk meer geplan. Daar kan ik echt zenuwachtig en fysiek gespannen van worden.
Tegelijkertijd vind ik het meevallen. Ik ben minder controlerend dan ik had verwacht. Ik kan mijn zoontje goed loslaten. Hij reageert daar ook heel goed op. Ik kan ook nergens zo van genieten als van een liefdevolle knuffel van mijn manneke of het heerlijk verzadigde gezicht van de jongste. Iemand op het forum heeft als tekst geluk is snotterige kusjes. Daar ben ik het volledig mee eens.
Wat me wel wat verbaasde is dat k de babyperiode niet zo leuk vond. Ik verwachtte geen roze wolk, maar had wel moeite met hoe weinig interactie er in het begin is. Bij deze heb ik daar minder moeite mee omdat mijn verwachtingen anders waren. Mensen zeggen wel eens dat mannen kinderen pas echt leuk vinden na een jaar, maar dat geldt voor mij ook wel wat. Van 1 naar 2 vond ik interessanter dan van 0 naar 1. Toch geniet ik bij de tweede nu meer. Sommige dingen zijn minder eng. Ik denk vaker: het komt wel goed. Ervaring helpt in dit geval.

 

Voor mij is het moederschap veel mooier als dat ik verwacht had. Alle cliches zijn waar en wat ben ik een trotse mama. Alles in mijn leven draait om hem en dat vind ik helemaal niet erg. Wij kunnen genieten van zijn slapeloze nachten want dan slaapt hij lekker tussen ons. Wij zijn papa en mama van een enorme knuffekont dat graag in nabijheid van zijn ouders is. Hij kan zichzelf prima vermaken met speelgoed en weet ons goed te vinden als dat nodig is. Kortom.. ik ervaar het moederschap als genietengenietengenieten!

Soms is het wel lastig omdat wij fulltime werken. Hij komt vaak doordeweeks niet thuis en ik draai wisseldiensten. (vanaf juli niet meer). Dat maakt het een stuk prettiger!

 

Voor mijn gevoel val ik met mijn ervaring compleet buiten de boot hier. Ik vind het moederschap zwaar, en voor mn gevoel is mn leven helemaal veranderd, en ik verlang echt nog regelmatig terug naar de periode toen wij nog samen waren. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen; een tweede zal er nooit komen.

Daarnaast geniet ik nu wel veel meer van mn zoontje. (Pnd gehad)
Maar ik vind het gewoon zwaar en een enorme verandering.

 

Precies dit, niks meer aan toe te voegen.
Het eerste half jaar was gewoon niet genieten. Nu, ze 9 maanden is, is het makkelijker en geniet ik meer, er komt steeds wat meer interactie, maar een 2e, zal hier nooit komen.

 

ik vind het moederschap bijzonder en nu bevalt t me super goed, nu we echt een ritme enz hebben opgebouwd....had het wel zo ongeveer in mijn hoofd. de eerste maanden vond ik onwijs zwaar omdat onze dochter t qua voedingen nogal moeilijk heeft gehad en ik steeds naar andere mensen luisterde..
maar na 4 maanden ben ik echt op mijn moedergevoel gaan inspelen en dit werkte vele malen beter.

ik ben een vrij jonge moeder en wij zijn de eerste binnen onze vrienden kring , wij zien sommige van hun erg weinig en dat valt me soms toch vies tegen.. ik nodig ze vaak uit maar ze laten het steeds af weten sinds onze dochter geboren is..erg jammer vind ik dat maar zo leer je wel je echt vrienden kennen

 

Ik herken dit maar niet bij mijzelf. Mijn vriend heeft dit net zo ervaren. Ook had hij op voorhand nooit de wens voor 2 kinderen. Hij twijfelde zelfs of hij er uberhaupt wel 1 wilde. Het gaat nu heel erg goed. We genieten beide. Hier gaat er ook geen tweede komen maar dat is dus eigenlijk de beslissing van mijn vriend. Ik leg me er bij neer en ben blij met het wonder wat we nu hebben. Ze telt voor twee zeg ik altijd maar.

 

Ik had dit kunnen achrijven, helemaal mee eens!

 

Ik ben nu 23 jaar, op mijn 22 raakte ik "gepland" zwanger.
Na de vele clomid's en spuitjes had ik na de 5x iui een positieve zwangerschap test in handen.
Was was ik gelukkig en nog steeds.

Mijn zoontje heeft de eerste 3 maanden veel last gehad van krampjes en moeizame ontlasting.
Huilde daardoor ook best veel en was daardoor ook moeilijk in slaap te krijgen.

Maar ik ben zo intens gelukkig , als ik naar hem kijk en zie hoe leuk hij speelt, of als hij tussen mijn benen op de bank tv zit te kijken zo af en toe omhoog kijk naar mij,zijn lach,kusjes echt alles.

Ik heb ook echt geen moment gedacht in moeilijke tijden van had ik maar... langer gewacht.
Ben super dankbaar voor dat ik dit allemaal mag meemaken, hoop ook dat alle vrouwen die graag een kindje willen dit gaan meemaken.

 

Ik had altijd een beeld bij het ouderschap van "loodzwaar, vermoeiend, geen eigen lever meer" en wou dan ook geen kinderen. Maar toen bleek mijn man toch wel kinderen te willen en werd ik ook steeds nieuwsgieriger naar wat een combinatie van ons zou opleveren en zijn we er toch voor gegaan.

En het is zoveel makkelijker dan ik dacht, en zo mooi... Nu hebben we ook een erg makkelijk, rustig, tevreden kind dat al heel snel doorsliep. Nauwelijks slaapgebrek gehad (en ik kan daar slecht tegen dus dat was een opluchting ) terwijl ik dacht dat ik 6 maanden in zombiemodus zou moeten verkeren. En zo'n lief, schattig, blij, etc. etc. jongetje erbij. Het is gewoon erg gezellig met zijn drieën. Dat we nauwelijks meer naar de bioscoop gaan en minder uit eten zal me een zorg zijn (wat ik me 10 jaar geleden niet had kunnen voorstellen). Dus nee, het is niet zoals ik verwacht had, maar veeeeeeel leuker.

Maar wat ik ook niet verwacht had is het effect wat een kind op mij heeft. Ineens interesseert mijn werk/carriere me nauwelijks meer. Ik vond mensen die alleen maar over hun kind kunnen praten verschrikkelijk, terwijl ik daar nu zelf ook ontzettend voor moet oppassen. Ik kan wel over andere onderwerpen praten, maar die zijn lang zo interessant niet... en dat vind ik dan toch wel suf van mezelf

 

Ik weet eigenlijk niet meer wat ik ervan verwachtte.. Ik weet wel dat ik had verwacht dat slapen e.d. Allemaal vanzelf zou gaan, zoals ik dat wilde... Mooi niet dus! Heb uiteraard ook een dame die graag haar eigen weg volgt! Geen honger, dan komt er ook absouut geen fles in, terwijl ze dan ineens 2 minuten later kei hard gaat huilen voor de fles!
Ik liep in de medische molen omdat ze pcos vermoedden..ik moest toen stoppen met de pil en na den paar maanden als mn lichaam hersteld was van de pil, bloed laten prikken... Ik ben 2 keer omgesteld geworden, hebben het 1 x onveilig gedaan en toen had ik ineens dat rare gevoel vlak voorda ik inentingen moest halen voor de vakantie... Ik deed een test en BOEM! Zwanger! Ik heb heel het het dokterskantoor onder gesnotterd, heb de hele dag moeten janken.. Eerst vermoeden dat ik heel moeilijk zwanger zou worden en dan in een keer raak! Daar ben ik nog dagelijks dankbaar voor en ik moet er niet aan denken dat ik haar kwijt zou raken! Ik zou zelfs haar volgeschoten luier opeten als het moet...

 

Leuk om te lezen, al die verschillende verhalen over hoe jullie je moederschap ervaren.
Ik werd zelf op mijn 21ste onverwachts zwanger. Ik studeer nog en ik stond voor een zwaar stagejaar. Deze heb ik dan ook niet gedaan, ik heb het vooruitgeschoven tot aankomend studiejaar.
Het hebben van een kind vind ik echt het mooiste wat je kunt meemaken.
Eerlijk, ik vind het zwaar, vooral de eerste drie maanden. Onze kleine heeft een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen met een infectie, ik vond het verschrikkelijk. Daarna thuis viel de borstvoeding me gewoon erg zwaar. Slapeloze nachten terwijl ik in de kraamweek niet veel heb kunnen rusten vanwege de ziekenhuisopname van onze zoon. Ik kreeg spruw en krentenbaard en ik vond de verantwoordelijkheid voor zo'n kleintje enorm groot. Ik had totaal geen ervaring met baby's en in mijn omgeving had nog bijna niemand een kind. Ook had ons zoontje veel krampen en sliep hij slecht. Gelukkig zijn we op een gegeven moment begonnen met inbakeren, wat een verlichting!
Sinds dien geniet ik enorm van hem. Daarvoor ook wel maar minder door de enorme vermoeidheid. Het is geweldig om hem te zien kraaien, pogingen zien ondernemen om te kruipen, hij lacht heel veel, echt geweldig wel vind ik het erg lastig om hem los te laten. Ik durf alleen mijn moeder op hem te laten passen, verder niemand. Zelfs mijn schoonmoeder niet. Nooit van mezelf gedacht dat ik daar zo moeilijk in zou zijn. Voor mijn idee weet niemand hoe ze goed met hem om moeten gaan dus durf ik hem ook niet bij anderen af te leveren voor een avondje oppas ofzo. Daar moet ik nog veel in leren merk ik.
Gelukkig ben ik tot augustus nog thuis. Dan is onze kleine alweer 7 maanden.

 

Ik ben er een beetje blanco ingegaan. Wel met de insteek dat alles waarschijnlijk zou gaan veranderen, niet dat ik dacht: een baby doen we wel even.
Maar hierboven zag ik staan: "loodzwaar, vermoeiend, geen eigen leven meer", en heel eerlijk gezegd klopt dat voor mij wel een beetje. En dat vind ik soms wel een beetje jammer, ja. En toch zijn ook de positieve cliché's allemaal waar: het is het allemaal waard, de liefde voor je kinderen is met geen pen te beschrijven.
Dus als ik de eindbalans opmaak is die zeker positief.

 

Moeder worden en zijn is me reuze meegevallen. Ik kan soms van nature een beetje pessimistisch zijn en zag al beren op de weg voordat ons zoontje geboren was, maar het is tot nu best goed geweest. We hebben het ook niet gemakkelijk gehad (reflux en ernstige krampjes, slaapproblemen), maar ik vind mama zijn echt heerlijk. Ik denk steeds bij elke leeftijd dat dit het leukste is en dan word ie ouder en nog leuker. Het blijft een pittig ventje (tijdje problemen gehad dat hij mij sloeg uit frustratie bijvoorbeeld, dit is nu voorbij), maar als hij mij kusjes komt geven of zelf op mijn schoot klimt, dan ben ik echt innig gelukkig. Het blijft zwaar, ouder zijn, maar ik vind zelf dat je er enorm veel voor terug krijgt.

 

Ik weet niet wat ik verwacht had eigenlijk, maar ik vond de eerste maanden wel heel zwaar (sowieso hadden we wat 'gedoe' de eerste tijd; complicaties bij mij, kma bij dochter, daardoor slaaptekort bij mij, en voor je daar weer van bijgekomen bent, ben je een tijd verder). Maar nu is het gewoon echt super, natuurlijk soms zwaar en vermoeiend, maar ook ontzettend fijn. Als ik d'r snoet zie, ben ik trlkens weer helemaal verliefd. Ze is nu ook wel een heel makkelijk kind; zeer energiek, dus ik ben continu bezig, maar ze slaapt heel goed, ontwikkelt zich super goed en is gewoon ontzettend lief.

 

Sommige dingen zijn zoals ik had verwacht maar een aantal ook helemaal niet. Zo had ik het beeld dat babytjes de eerste 3 maanden bijna alleen maar slapen de hele dag... nou de onze was de eerste 3 maanden een huilbaby en dat was best zwaar en vermoeiend. Constant met hem rondlopen en bezig zijn, ik kwam nergens aan toe. Nu is het huilen gelukkig bijna over maar hij krijgt graag aandacht dus we moeten wel veel met hem bezig zijn. Maar dit doe ik met alle liefde!
Ook zag ik erg op tegen de korte nachten en het opstaan snachts. Ik HOU namelijk van slapen In het weekend lig ik met gemak tot 12.00 uur in bed. Op het moment dat ik snachts weer mijn bed uit moest vond ik het vaak niet zo leuk maar nu ik erop terug kijk (Joah slaapt sinds de leeftijd van 3 maanden door) is het eigenlijk allemaal heel goed gegaan. En vroeg opstaan heeft het voordeel dat je meer aan je dag hebt

Ook dacht ik dat ons hele leven op zijn kop zou staan en het een hoop geregel (financieel, opvang, etc.) zou worden. Maar dit is het totaal niet! Toen Joah 1 week oud was zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar: "het is alsof hij al jaren bij ons is" Alles gaat vanzelf. We kunnen hem overal mee naartoe nemen en zorgen gewoon dat we genoeg voeding mee hebben. Opa en oma zijn altijd bereid op hem te letten waardoor wij een avondje kunnen uiteten of een dagje weg kunnen en financieel gezien valt het me mee. De aanschaf van alle spullen was een flinke duit maar het onderhoud nu (voeding, luiers en soms wat kleertjes op speelgoed) valt me reuze mee.
Het "geregel" 's morgens loopt ook als een tiet. Om 06.30 uur sta ik op en ga ik douchen. Rond 07.00 uur word Joah wakker en geef ik zijn flesje. En rond 07.30 - 07.45 vertrekt mijn vriend met Joah naar zijn ouders om Joah af te zetten. Alles loopt in een gesmeerd ritme. Soms slaapt Joah zelfs nog dus dan halen we hem rond 07.30 uit zijn bedje en krijgt hij zijn eerste flesje bij opa en oma.

 

Het mama zijn is zoals ik had verwacht. De eerste paar maanden (zoals verwacht) behoorlijk zwaar. Maar hoe ouder ze wordt hoe meer ik er van kan genieten en hoe minder zwaar ik het ervaar.
Maar denk dat het ook vooral te maken heeft met de verwachtingen die je hebt.

 

Ik vind het geweldig!!
Ben een supertotse mama!
En hoe zwaar het soms ook kan zijn, als ik mijn meisjes dan s'avonds lekker in hun bed zie slapen.... Pure liefde!
Xxx