Vandaag ook uitgebreid gesproken over het verschil tussen man en vrouw. Tenminste, ik heb uitgesproken hoe ik dat ervaar bij ons en dat bevestigde hij wel. Ik hou zo ontzettend veel van dit nieuwe wonder. Al vanaf de geboorte en daarvoor. Als ik naar haar kijk krijg ik vlinders in mijn buik, als ze huilt voel ik me ook verdrietig. Als iemand aan haar komt, dan komen ze aan mij. Een soort oer-instinct, misschien hormonaal gedreven, maar toch. Ik ben op en top 'een' met haar in gevoel. Mijn man heeft dat niet. Tuurlijk 'houdt' hij van haar, maar puur omdat het genetisch gezien zijn kind is. Het echte gevoelsmatig houden-van groeit bij heb met de maanden/jaren. Het gevoel 'ik wil/kan niet meer zonder jou' is nog in aanleg. Terwijl dat bij mij van nature al aanwezig is. Voor de duidelijkheid: niet om alles goed te praten hoor. Want het blijft heel heel moeilijk. Even om mijn gedachten te ordenen. Dat helpt mij soms al door het even op papier te zetten.
Nou meid ik sta echt perplex met de tranen in mijn ogen. Wilde je man wel een tweede? ik kan het me niet voor stellen dat je je vrouw zo behandelt na een bevalling. Ik hoop echt dat jullie eruit komen. Sterkte ik geef je een dikke knuffel
Dan snap ik echt niet waarom hij zo doet. Doet me echt pijn als ik zoiets hoor. Probeer toch te blijven praten met elkaar
Fijn dat jullie gepraat hebben! En ik snap het verschil wel zoals je omschrfijft. Maar als je 0,0 interesse hebt voor je nieuwe dochter, zegt dat ze je avond verziekt etc dag vind ik persoonlijk wel heel wat meer als 'het gevoel moet nog groeien'. Dat is mijn inziens ook totaal niet je best doen een band op te bouwen. Maar gelukkig praten jullie er in ieder geval over.
Lijkt me erg zwaar en moeilijk voor je, dit hele verhaal. Kan me voorstellen dat je deze situatie snel anders wil hebben. Ik begrijp ook uit je verhaal dat je een hele sterke en zelfstandige vrouw bent, hulde natiurlijk, maar het kan natuurlijk zo zijn dat dit voor het eerst een situatie is waar je ook echt een beroep doet op je man om ook zijn aandeel in het gezin te leveren en dat hij daar erg onzeker over is. Dat neemt niet weg dat het niet goed is Om bepaalde opmerkingen te maken, tegen of over zijn kinderen. Wat misschien wel helpt is duidelijk zijn in wat jij verwacht of wat je nodig hebt van hem, en hem ook de ruimte geven om dingen op zijn manier te doen. Misschien is hij wel onzeker omdat hij van heel veel dingen toch niet goed weet hoe het moet en jij er al heel handig in bent. En blijf een bijdrage van hem vragen, lukt het niet om met je jongste dingen te doen, dan in ieder geval met de oudste en af en toe met je jongste. Dan kan hij in ieder geval een band met ze opbouwen, dat lijkt me wel belangrijk. Heel veel sterkte en hopelijk verbetert jullie situatie snel.
Dank voor je reactie anke. Het is idd dat ik erg veel aankan en niet snel hulp vraag of aangeef het niet te trekken. Ik denk niet dat hij onzeker is, maar mij nu ervaart als een vrouw die hij niet kent: eentje die ook grenzen heeft en geen super-woman is. Toch hebben we bij onze oudste ook wel een periode gehad die hier op leek. Misschien kon ik het toen beter aan, al was de situatie er niet naar. Onze dochter had een erg moeilijke start en had veel (medische) zorg nodig. Hij is soms lomp en gebruikt mij dan als emotionele boksbal. Dit is niet goed en moet veranderen. Zeker nu ik zie dat ook de kinderen hier de dupe van worden. En als je aan mijn kinderen komt... Pfff, maar hoe doe je zoiets?
Voor de duidelijkheid, ook bij de oudste had ik een probleem met zijn 'afwezigheid' en heb dit toen ook aangegeven, maar zelf zat ik toen nog niet aan mn taks. Dus heb ik het uitgezeten en uiteindelijk kwam het redelijk goed. Al heb ik toen ook wel dingen geslikt die ik niet wilde, maar waar ik de kracht niet voor had om tegenin te gaan. Zo sliep onze oudste ook thuis aan een hart-monitor, bij ons op de kamer. Maar mijn man werd na 1 dag al gek van het apparaat en zette dochterlief de kamer uit. Heb een matras gepakt en ben er achteraan gegaan. Zullen velen als belachelijk ervaren: kind net uit het ziekenhuis en dan al zo. Maar ja, voor iedereen ligt zn taks op een ander punt. De kunst is alleen je eigen grenzen op tijd te zien en daar op een redelijke manier mee omgaan. Ook naar anderen toe. Dat is duidelijk nog een puntje voor verbetering Mijn taks ligt wat de kinderen betreft veel hoger. Kan onze jongste krijsend op mn schouder leggen, naast mn oor. Knop om en ik hoor het niet meer. Of nou ja, tuurlijk hoor ik het, maar mijn 'drive' om te troosten is groter. Mijn man krijgt spontaan hoofdpijn en hartkloppingen....
Dat mannen wat minder geduld hebben qua troosten enz. oke.. maar hoofdpijn en hartkloppingen?? Mijn man zucht ook weleens, wat mij betreft, wat te snel als onze kleine man even een onrustiger momentje heeft... maar hoor hem niet klagen over hoofdpijn... Hoop dat je man snel bij draait en ziet wat voor wonder het is om een 2de kindje te mogen krijgen. Zeker als het via de mmm is zou je denken dat je dat extra voelt... zo ervaren wij het in elk geval wel! Sterkte en goed dat jullie praten in elk geval!
Ja, mijn man is ook altijd 'zieker' dan ik, ookal hebben we hetzelfde, haha. Zit me alleen af te vragen wat ik wil/moet als hij niet verandert...
ik denk dat de meeste vrouwen wat opofferingsgezinder zijn dan de meeste mannen. Ik merk hier ook wel dat ik de neiging heb om gewoon door te gaan terwijl mijn man eerder opgeeft. Laatst hadden we beide griep en ben ik buiten nog dingen gaan doen met de oudste terwijl manlief alleen zielig was en dat met een stuk meer slaap dan ik. Dat is tot daaraan toe. Soms is het zelfs wel eens goed om een voorbeeld te nemen aan hem. Hij voelt zich echt niet schuldig als hij een weekend weg gaat met vrienden, iets wat natuurlijk ook niet hoeft mits in overleg. Ik heb daar wel moeite mee terwijl mijn man me juist stimuleert om de deur uit te gaan. Dat is allemaal prima. Maar: opmerkingen als je zusje verpest onze avond, je vrouw die net bevallen is op de bank laten slapen, je ergeren aan de hartmonitor, een kindje met pijn gewoon laten huilen vind ik te ver gaan. Een kindje met pij probeer je te troosten. Zelfs als het niet werkt. Vrienden van ons hadden bij de tweede een huilbaby. Die verdeelden de huilperiode, van half zes 's avonds tot 1 uur 's nachts zodat ze ieder nog een beetje konden functioneren. Hij gaf eerlijk toe dat hij op die momenten niet veel van haar hield, maar wist dat dat nog zou groeien en dat zij dit gewoon nodig had. Als ouders offer je jezelf gewoon soms op. Dat is een vereiste. Ik zou hulp zoeken. Dit gedrag is echt ondermijnd voor jou, je kinderen en jullie relatie. Als hij nu nog niet veel met de jongste kan, dan moet hij in ieder geval de oudste veel meer op zich nemen. Anders ben jij straks kapot.
Wat jij zei zou ik geschreven kunnen hebben femkes. Mijn man ligt bijvoorbe nu nog in bed want hij is zoooooo moe, terwijl hij 's nachts gewoon slaapt en ik dus echt niet en dat ochtendje ook wel zou kunnen gebruiken. Ik geef er dan maar een positieve draai aan, dat hij gewoon eerder zijn grenzen aangeeft en ik iets te laat. Maar het zijn bij ons maar kleine dingen, wat ik hier lees in het topic verbaast me best wel, hoewel ik weet dat er zulke mannen zijn kan ik het me eigenlijk niet voorstellen. Onze eerste was de ideale baby. Onze 2e ook. NADAT hij 2 maanden alleen maar gehuild heeft. Dat was voor mij naar, want ik zat er de hele dag in, maar voor hem ook. Werken, naar huis komen met een jankend kind (en inmiddels een jankende vrouw en gefrustreerde oudste kind), Tim van mij overnemen, soms dan ook nog koken, wakker blijven zodat ik vroeg naar bed kon (ik deed de nachten zodat hij door kon slapen maar hij deed dan de avond zodat ik na een dag gehuil even een paar uurtjes kon bijtanken). En ja, hij klaagde erover dat het zo zwaar was, maar hij deed het allemaal mooi wel, want dat doe je gewoon voor je kind en je vrouw vindt hij gelukkig. En ja, ook hij heeft minder met baby's maar als hij me hierin geen steun had gegeven had ik dar niet van hem gepikt.
Ik heb bijna alles gelezen en ik zou me in je situatie wel af gaan vragen wat jullie dan wel bindt. Voor mij zou een goede verdeling zorg kinderen, werk, huishouden en vrije tijd ook erg belangrijk zijn. En als deze verdeling en daarnaast ook de negatieve houding van mijn vriend zou zijn als die van jou, zou ik het liever allemaal zelf doen. Een relatie hoort in mijn optiek iets toe te voegen aan een leven. Die van mij en aan die van de kinderen. Als dit niet het geval is, dan zou ik het dus wel weten ...
Toch wel herkenbaar. Mijn man zat met de hond op de bank en ik wilde flesje maken omdat de kleine weer jengelig werd. Dus ik vroeg of hij hem even wilde vasthouden. Nee dat kon niet want hij had de hond op schoot. 'Je kan hem toch in de maxi cosi doen en mee naar de keuken nemen?' Had echt verwacht dat hij er wel wat meer voor zou doen maar nee. Dat klagen snachts dat HIJ Wakker wordt en HIJ moet werken is ook heel herkenbaar. Ik probeer dan zo zachtjes mogelijk de fles te maken. Te zot voor woorden toch!!! Bah zo egoistisch
ja hier ook wel een beetje, maar niet zo erg als bij Ts hoor ik denk dat het wel goed komt als de kinderen wat groter zijn. Maar het is moeilijk voor te stellen omdat je dr nu middenin zit... Mijn vriend is ook sneller geirriteerd met huilen enzo, en hij heeft schijnbaar veel meer slaap nodig . Maar hij geeft wel zn grens aan, en hij geniet ook echt van onze dochter als ze goed te pas is. Dat vind ik voor mezelf belangrijke momenten om te zien, dat hij liedjes voor haar zingt, en met haar lacht, of haar kietelt. Je kunt echt aan onze dochter zien dat ze gek is met haar papa. Dan vind ik het niet zo erg om op de moeilijke momenten over mijn grens heen te gaan met kalm blijven en troosten. Ik zou niet zonder die papa-dochter momentjes kunnen, dan zou ik me ook vreselijk alleen voelen denk ik... Soms heb ik wel eens het idee dat hij me er expres alleen voor laat staan op moeilijke momentjes, heb wel eens laten vallen dat ik heeeeel graag volgend jaar nog voor een tweede wil gaan, voor hem hoeft dat niet zo. Soms voelt het alsof hij de lat hoog probeert te leggen voor me, zodat ik zelf misschien wel denk dat het mooi geweest is zo... Ik weet niet of het zo is hoor, maar als ik haar na een krijsuurtje stil heb door dat complete uur wiegend met haar door de kamer te lopen en ze slaapt in mn armen, zeg ik expres nog even "tegen mezelf" dat ik het fijn vind om mama te zijn, omdat onze dochter zich veilig voelt bij me nog even weer op topic, dat mannen minder met baby's hebben is 1 ding, maar laat hem dan meer met de oudere kind(eren) doen!!! :x
Ik schrik echt als ik sommige reacties lees, wat erg dat sommige van jullie er zo alleen voor staan. Wat ik alleen niet zo goed snap is, waarom je er dan voor kiest om bijvoorbeeld voor een tweede kindje te gaan...
S was een huilbaby en ik kreeg ook wel hartkloppingen van dat gehuil. Als he tolerantiegrens wat lager ligt vind ik dat niet zo dramatisch hoor... En M heeft ook aan een monitor gelegen (ziekenhuis) en ik was blij dat dat ding op de gang mocht. Daar kreeg ik nou echt hartkloppingen van. Maar in jouw situatie zou het je vent sieren als hij zou verkassen... Dus ik denk dat het deels ligt in goede afspraken maken over taakverdeling. En deels moet je man ook meer morele verantwoordelijkheden. Daarnaast moet jij dat meer afdwingen... Nou ja moet... . Te interpreteren als tip
Omdat heel veel mannen heel anders omgaan met de eerste maanden. En dat vaak vanzelf bijtrekt en er dus wel een meer betrokken man ontstaat. Of wat ik in mijn omgeving ook wel zie is dat de moeder gewoon bijna alles doet én naar zich toetrekt als het de kinderen betreft. We lezen hier ook alleen maar de mamakant. Misschien hebben de mannen (ik zeg niet dat dit bij jou zo is merah) het gevoel dat ze niets mogen of als ze iets doen dat het dan niet op de goede manier gaat. Zo advocaat van de duivel gaat weer in de tuin spelen
+1 Ik heb ook met stijgende verbazing zitten lezen. Je man doet net of er een kind van een andere vent in zijn huis bivakkeert. En zelfs dan doe je niet zo. Heb je wel eens gevraagd aan hem of hij een DNA test nodig heeft om normaal te gaan doen?? :x Inhoudelijk nog even een punt wat ik niet begrijp. Jullie gaan samen naar boven, of jij gaat naar boven, om de oudste op bed te leggen. En dan laat je je jongste beneden in de box. (Zo begrijp ik het hoor, correct me if I'm wrong) Waarom laat je je man niet gewoon je oudste op bed leggen? Dan kun jij beneden voor je jongste zorgen. Is toch zielig om haar in de box te laten huilen, en ook niet nodig.