Hier net een kleine en ben de laatste van mijn vriendinnen die een kleintje heeft gekregen dus eigenlijk is dit niet bij ons van toepassing. Maar toevallig is dit onderwerp van de week gepasseerd in een gesprek met (nu nog) kinderloze schoonzus. Zij merkte dat zodra bij haar vriendinnen kinderen kwamen dat spontaan niets meer kon. In de vorm van het huis niet uitgaan voor een afspraakje oid. Want ojeee de kleine moet slapen, fruithapje ed. Wijzelf nemen onze dochter gewoon overal mee naar toe desnoods campingbedje mee of iets maar ga niet thuis blijven omdat zij moet slapen. En als ze dat vertikt jammer dan. Nu hebben wij een erg makkelijke meid, want na een drukke dag overal zijn geweest en we zijn weer aan boord valt ze zo weer terug in haar ritme. Slapen kan bijna overal, eten geven ook dus waarom aan huis gekluisterd blijven? Dat je het niet iedere dag moet doen dat is logisch een kind heeft ook rust nodig, maar zo af en toe krijgen ze er echt niets van. Desnoods anders een oppas of papa die voor de kleine zorgt. Maar een beetje interesse tonen is wel fijn als dat gebeurt. Zelf ging ik ook pas later op kraamvisite bewust. laat ze eerst maar genieten als gezinnetje en de familie over de vloer komen is vaak al druk zat.
Ik ben de eerste in mijn vriendenkring die moeder is geworden. Mijn vrienden vinden het heel leuke en vinden het helemaal net erg als mijn dochter mee komt. Maar ik heb soms wel het gemis dat er geen andere kindjes zijn in mijn vriendengroep en te kunnen praten met andere moeders. Maar daarom hang ik hier ook op het forum
Ik heb juist het probleem dat ik geen vriendinnen heb. Ik heb me er jaren niet aan gestoord en vond het prima alleen. Maar nu ik een kind heb en 1 op komst benauwd het me allemaal wel hoor. Ik wil er zo graag uit maar heb geen kant om op te gaan. Daarbij is ML vaak weg op vrij en zaterdag want die heeft zo iets van zij doet toch niks. en dat begrijp ik wel, ik ben nu een makkelijke oppas maar dat is wel heel frustrerend. Ik mis dus ook contacten maar die heb ik nooit gehad enja waar haal je die vandaan als je altijd thuis zit met de kids?
mijn ervaring vriendschap wordt anders... en is beetje geven en nemen. Spreek ik met mijn kinderloze vriendinnen vaak af om naar hun toe te gaan in de avond of in het weekend als mijn man er is. En doordeweeks komen ze vaak naar mij. Ik heb het gewoon besproken en zo opgelost! Misschien kan je het eens bespreken. Wat je niet weet, snap je ook niet....
Ik heb het juist andersom gehad... Toen mijn beste vriendin ging trouwen en al snel zwanger raakte, was ik opeens uit beeld voor haar. Terwijl ik echt niet rare dingen eiste zoals dat we persé moesten gaan stappen ofzo... gewoon afentoe een kopje thee op de bank was ook prima geweest. Maar het is helemaal verwaterd. Kwam er vorige week toevallig achter dat ze inmiddels is bevallen van een tweede kindje Wist niet eens dat ze zwanger was
Mijn meisje was eerst net zo makkelijk als jouw kindje.. Ik nam haar eigenlijk altijd mee omdat ze toch wel in de wagen sliep... Ik wilde ook niet zo'n zeur moeke worden die nergens meer naar toe ging en haar vriendschappen liet versloffen! Maar sinds kort doet ze ergens anders geen oog meer dicht! Alsof ze weet dat ze in een vreemd huis is en niet in haar eigen. Ze zit nu ook in de eenkennigheidsfase, misschien heeft dat er ook mee te maken. De laatste keer dat we een gezellig avondje hadden met vriendinnen heeft ze veel gehuild omdat ze moe was maar niet in slaap viel. Als we bij mij thuis afspreken gaat het wel goed en slaapt ze gewoon heerlijk omdat ze in haar eigen bed en kamertje ligt.
Ik ben helemaal niet zo hoor. Wilde juist graag afspreken omdat ik vrienden belangrijk vind. Maar onze interesses liggen nu best ver uit elkaar... Ik wil echt wel over bruidsjurken en over de kleur van behang praten maar laten zij dan ook wat meer interesse tonen in mijn leven. Bedankt voor al jullie reacties trouwens Toch herkenning bij meerder mensen... Inmiddels is mijn frustratie al een beetje gezakt hoor Er was iets voorgevallen waardoor ik er gewoon even klaar mee was. (een opmerking van één van die vriendinnen)
Mijn beste vriendin heeft geen kids en zal die ook nooit krijgen... Die heeft er gewoon niks mee. Ieder zijn ding... Ze doet echter wel heel leuk tegen mijn dochter en is altijd oprecht geïnteresseerd. Als ik me bezwaard voel om een afspraak om te gooien, brengt ze daar altijd begrip voor op... Ik probeer het geklets over de kleine wel een beetje tot een minimum te beperken, want ze kan daar nu eenmaal niet zoveel mee . Dat vind ik ook niet erg... Ze denkt ook mee als we wel afspreken... Waar ik bijvoorbeeld kan kolven en dat ik wel zo weer weg moet kunnen als er iets is, dus waar we dan de auto parkeren etc. Ik prijs me zeer gelukkig met deze vriendin, die ondanks haar ontbrekende kinderwens hartstikke enthousiast is over mijn kind en geen probleem van het afzeggen/omzetten van afspraken maakt. Dat moet beloond , morgen ga ik lekker lang met haar uiteten ZONDER baby...
Zo is hier ook een onuitgesproken 'afspraak' over... Ik wil wel graag dat de kleine of bij papa is, en als hij er niet is, gewoon in haar eigen bed kan slapen. Ik ga niet met haar slepen... daar is het het kind niet voor ( heeft soms moeite met andere situaties ). Vriendin komt dan gewoon zonder mopperen hier heen... Dan leuten we hier lekker na een zelfgemaakte maaltijd uren met een wijntje aan de keukentafel. Is vriendlief er wel, dan rij ik zonder mopperen die kant uit en gaan we soms ook lekker uit eten.
Wat fijn om zo'n vriendin te hebben! Helemaal omdat ze zelf geen kinderen heeft en toch met je mee denkt Dat mag idd wel beloond worden met een etentje
Herkenbaar. Hier werd het contact met kinderloze vriendinnen veel minder. Nu heb ik al weinig sociale contacten, omdat het gewoon veel te druk is. Ik moet dus echt tijd maken en dan spreek ik liever af met een vriendin die een zoontje heeft die even oud is, of met een vriendin die pas een baby'tje heeft gekregen. Ik ervaar die contacten ook veel ontspannender.
Aan de ene kant wel herkenbaar. Er wordt vaak vergeten dat je niet meer elk weekend weg kunt, of dat je soms gewoon heel moe bent. Maar aan de andere kant... Ik had een aantal jaar geleden veel contact met een vriendin die een dochtertje had gekregen. De hele dag ging het over niets anders dan over de baby. Ik kreeg er een punthoofd van en liet dat contact een beetje verwateren. Nu ik zelf een kleine heb merk ik hoe makkelijk het is om over niets anders dan je baby te praten. Bij elk onderwerp lijkt er wel een link te zijn met Robin, of er schiet me ineens wat grappigs te binnen wat ik wil delen wat eigenlijk alleen maar grappig wordt gevonden door mama's, papa's, opa's en oma's... Dus het is wel van twee kanten, maar ik weet niet of dat voor meer moeders speelt.
Maar dat heb ik juist helemaal niet. Omdat zij geen kinderen hebben begin ik juist niet zo snel over mijn dochtertje. Eigenlijk bijna nooit behalve als het toevallig die richting uit gaat of er iets voorgevallen is ofzo. Als ik dat wel deed zou ik het goed begrijpen dat ze daar geen zin in hadden. Zij kunnen daar in tegen over niets anders praten dan trouwdingen en huizen. Dat begint me soms echt de keel uit te hangen. Op deze manier heb ik er gewoon geen zin meer in om met hun af te spreken.
Inderdaad wel herkenbaar, Wij zijn met een groepje van 4. 1 heeft een kindje, ik ben in verachtiging van de eerste, de andere twee zijn net getrouwd. Nu stelde ze voor om in okt. een weekendje weg te gaan met ons 4tjes. Mijn kleintje is dan net een maand, dus ik heb nee gezegd. Ze zeggen wel dat ze het snappen, maar eigenlijk.. ach ja, ik hoop dat dat ooit nog komt