Ik heb medelijden met het zoontje en vindt zijn vader eerlijk gezegd maar een slappe z*k. Waarom zou die jongen meemoeten naar de moeder van zijn "stiefmoeder"? Hij heeft toch niks met jouw familie. Zo te horen komt de knul één keer in de drie weken! een weekend naar zijn vader en dan moet hij ook nog verplicht mee op bezoek naar mensen waar hij niks mee heeft. Ik vind dat vader hier een steek laat vallen. Besteed aandacht aan je kind en doe dingen die hij leuk vindt. En dat hoeft echt niet iedere keer een pretpark te zijn. Gewoon een balletje trappen is ook prima. Jij mag je wel wat volwassener opstellen in dus hele situatie. Je klinkt als een kind dat zijn zin niet krijgt.
Ja, echt? Ik weet nog wel hoe gruwelijk wij het vonden als we vroeger naar opa en oma M. moesten. Laat staan als we mee waren gesleept naar de ouders van degene waar onze ouders een relatie mee hadden. Ik kan me goed voorstellen dat een kind van die leeftijd daar helemaal geen zin in heeft en wel leukere dingen kan bedenken in een vrij weekend. Als het altijd zo'n strijd is en je weet dat je je kind, wat je eens in de 3 weken ziet, er geen plezier mee doet, dan ga je toch lekker in het weekend dat er geen kinderen bij zijn? Iedereen blij.
Altijd moeten stiefmoeders de stiefkinderen goed behandelen en als eigen en dat doet ts dat door stiefkind mee te nemen naar haar ouders en dan is dat opeens logisch dat stiefzoon niet wil? Stiefgrootouders krijgen het advies ook een foto neer te zetten van het stiefkind zodat die zich niet buitengesloten voelt (div. stiefmoederfora gelezen) en dan is het stiefkind welkom, neemt deel aan het gewone leven waar ook stiefmoeder en diens familie deel van uit maken en dan is het logisch dat het kind het niet wil terwijl anders op dit forum div. mensen (wellicht anderen dan nu reageren, dat weet ik niet..) de mond vol hebben dat een stiefkind niet op bezoek is maar gewoon thuis is. Prima dan gaat ie dus gewoon mee naar die verjaardag en verder geen gezeur...
ik begrijp je en ben het met je eens, maar daarentegen denk ik dat dit vooral opgaat voor de wat jongere kids. Ik sluit me aan bij de dames die het vreemd vinden dat het éne weekend dat vader en kind bij elkaar zijn gespendeerd moet worden bij grootouders. Dat is krom.
Waarschijnlijk is dat er zo ingehamerd dat ik er nu zelf ook zo over denk. Enne, ik vond het al verschrikkelijk om naar papa zelf te gaan. Naar nepoma vond ik wel altijd gezellig. (Ouders van T. was dan wel weer een verschrikking inderdaad..) Tsja, lastig hoor.. Gelukkig gaan wij nooit uit elkaar. Vind het trouwens wel verdrietig hoe je over je stiefzoon praat, TS.. Natuurlijk heel vervelend dat jullie zelf (nog) geen kindje hebben, maar krijg bijna het gevoel dat stiefzoon de dupe is omdat hij wel geboren heeft mogen worden.. Ik hoop maar dat ik gewoon veel fantasie heb..
Nee dat is niet krom want de moeder van TS vierde haar verjaardag schrijft ze... Dus dan zou dat zich allemaal aan moeten passen aan het stiefkind en die mag gewoon weigeren omdat ie zijn vader maar eens per 3 weken ziet? Lijkt me niet gewoon meedraaien in het gezin waar hij ook thuishoort en wellicht de omgangsregeling herzien in vaker... Denk juist dat het opgaat voor oudere kids want die voelen meer aan en dus ook wanneer ze zouden worden buiten gesloten...
Echt? Mijn oudste wordt dit jaar 17 en die gaat toch echt bijna nergens meer mee naar toe. Ja, wel als we naar mijn ouders gaan, want die wonen 2,5 en 3,5 uur rijden verder, die ziet hij bijna nooit, dat vind hij nog steeds leuk, logeren bij opa en oma, maar als wij gewoon op zondagmiddag naar vrienden gaan gaat hij echt niet meer mee hoor.
Hier ben ik het mee eens, het zijn JOUW ouders, kan me voorstellen dat het zoontje van jouw vriend geen zin heeft om daar heen te gaan naar mensen waar hij niets mee heeft, hij is 11, geen 3.
+ 1, je klinkt niet als een lieve stiefmoeder die het leuk vind dat de kinderen van haar vriend er zijn in het weekend, misschien klopt er niets van en vind je het juist geweldig, maar zo kom je niet over. En het stukje over: ik hoop dat de opvoeding van ons eigen kindje beter gaat moest ik echt hard om lachen....... Kom even uit je droomwereld meid, opvoeden is hard werken! En tegen de tijd dat je kinderen leuke, sociale, keurig opgevoede mensen zijn, gaan ze de deur uit en heeft je schoonkind er profijt van.
Als het *niet meewillen naar opa en oma* voor jou al zo dramatisch is en het je nu al "jaren van je leven kost" ...dan hou ik mn hart vast als hij echt gaat puberen......want hij is pas elf..en het echte werk moet nog gaan beginnen. (mijn zoon is 14.......volop in de pubertijd) Hoe meer je hem dwingt...des te harder zet hij zn hakken in het zand... want de term "hij heeft niets te willen" gaat misschien op voor een klein kind maar niet voor een puber. Jullie toekomstige kindje zal net zo gaan steigeren... bereid je maar vast voor
Vergeet niet dat het kind van af 12 straks nog kan besluiten alleen bij de moeder te willen blijven. Met 12 kan hij zeggen ik kom een dagje maar ga daarna naar huis. Om de drie weken is niet echt bij het gezin horen en mee draaien, mijn persoonlijke mening. Hij gaat de pubertijd in als je hier al van op je achterste benen gaat staan bereid je dan maar alvast voor. Ze gaan steeds meer hun mening krijgen. En kinderen die gescheiden leven kiezen straks dan eerder de ouder waar ze ( makkelijker mee over weg kunnen.. Even nog wat aanvullen ik vind persoonlijk het gedrag van deze 11 jarige niet raar. Het is normaal dat ze uitjes vaker niet meer leuk gaan vinden dan wel. Hoef hier echt niet elk weekend een uitje naar bekende of familie te plannen dan. Krijg ik te horen wanneer heb ik dan eens tijd voor mijn zelf mama. Heel de week school weekenden ziet hij als tijd voor zich zelf en ook dingen plannen voor zich zelf. Lijkt me volkomen gezond. dat kinderen na een bepaalde leeftijd steeds meer hun eigen leventje gaan willen leiden dat gaat stap voor stap maar begint wel rond de 10/11 jaar. Zie mijn zoon al elke keer verplicht mee trekken naar peuter dingen Daar zal hij niet vrolijker van worden.
Wat jij zegt is wat ik met mijn eerdere post bedoelde; dat je met eens per 3 weken niet zozeer bij het gezin hoort... Maar in andere topics (en nogmaals wellicht reageren daar andere mensen dan nu) toen er een halfbroertje kwam moest er geschoven worden met kamers, dat betekende geen eigen kamer meer voor de stiefkids die eens per 2 wkn. kwamen... Daar werd behoorlijk fel op gereageerd door sommige want zij hoorde ook bij het gezin en zo sloot je ze buiten en dat kon je niet maken, etc... En als ts haar stiefkind wel mee wil laten draaien stelt zij zich aan (even zwart-wit gesteld) en moet er rekening mee worden gehouden dat stief er maar eens per 3 wkn is... En heeft die niks met de stief familie (wat ook niet zal gebeuren als hij nooit mee wil) en die ommezwaai begrijp ik dan niet, los van het feit dat pubers soms gewoon niet mee willen. (en soms ook wat mij betreft hierin niets te willen heeben..)
Mijn haren gaan overeind bij uitspraken als 'kind heeft niks te willen'. Zijn er echt ouders die zo met hun kinderen omgaan? Een kind mag toch gewoon zijn mening geven? Dat wil niet zeggen dat je altijd moet doen wat hij/zij wil, maar ernaar luisteren lijkt me wel het minste wat je kunt doen. En ja, dat doe ik ook met mijn kleintjes. Wat zij vinden is ook belangrijk. en bij een puber is dat alleen maar meer, die moeten juist hun eigen ideeën en identiteit ontwikkelen, daar helpt het niet bij om te zeggen: joh, jij hebt niks te willen, je moet gewoon doen wat wij je zeggen. Uiteindelijk beslissen wij als ouders, maar daarbij speelt de mening van onze kinderen wel degelijk een rol. Ik vind het ellendig om te lezen dat dit in veel gezinnen blijkbaar anders gaat. Verder vind ik dat knap130774 een hoop zinnige dingen opmerkt in dit topic. En TS, het lijkt me vreselijk moeilijk om de rol van stiefmoeder te hebben, echt waar. Ik benijd je niet. Maar de manier waarop je schrijft over hoe je het ervaart dat de kinderen van je vriend eens per drie weken een weekendje bij hun vader zijn, komt op mij hard over. Dus bovenal benijd ik deze kinderen niet, deze situatie lijkt me voor hen heel erg moeilijk.
Ik ben het helemaal eens dat kinderen met de gewone gezinsituatie mee moeten draaien.....Mijn ouders komen op hun verjaardagen dus ik vind het normaal dat zij ook minimaal 2 x per jaar de moeite nemen om daar heen te gaan. Als het dan hun weekend is want is dat niet zo ga ik ze niet bij hun moeder halen om naar mijn ouders te gaan...... Verder ben ik met harde hand opgevoed en bepaalde mijn ouders tot minimaal mijn 13de waar ik heen ging wat familie betreft behalve naar mijn oma.....Nu moet ik erbij zeggen mijn ouders zijn al bijna 57 jaar getrouwd dus ik weet niet hoe het is om gescheiden ouders te hebben. Ik heb geen hechte band met de kinderen van mijn vriend heb mijn best gedaan maar op de 1 of andere manier klikt het niet en vinden ze het leuk om bij papa te zijn vragen ze wel naar me maar daar houdt het mee op.... Krijg geen knuffel kus of iets van die aandacht van hen..... Zij weten al hoe het is om een kindje erbij te hebben want hun moeder kreeg een 1 1/2 jaar na de scheiding een kindje van hun stiefpapa. Overigens zijn ze over stiefpapa wel erg enthousiast en die krijgt wel knuffels en kussen enz. Maar ja hem zien ze natuurlijk veel vaker dus zal wellicht daar aan liggen. Ik ben niet jaloers op het feit dat ze het bij de 1 wel doen en bij de ander niet. Maar doordat de kinderwens zo groot is en al mijn nichtjes en neefjes toch wel naar mij toe trekken voelt het niet alsof het aan mij ligt..... Overigens hebben we maandag wel onze gevoelens naar elkaar uit gesproken. Mijn vriend vond dat hij het mijn ouders niet aan kon doen een puber mee te nemen in deze staat...... Ik heb hem gezegd dat ik het jammer vond dat er zo moeilijk gedaan wordt om een keertje bij mijn ouders op bezoek te gaan en dat hem dit zeker een keertje gezegd moet worden....als hij dan zo graag volwassen wil worden moet hij ook de volwassen-gesprekken aan kunnen........ Bedankt voor jullie reacties allemaal....Het blijft gewoon moeilijk om kinderen "op te voeden" in een weekend als het niet je eigen kindje is.... Hoe je het ook went of keert wel of geen kinderwens....het blijft lastig. Denk dat dat iedereen wel met me eens zal zijn :-D
Maar als een kind zijn mening mag geven en er gebeurd toch wat de ouders willen... dan heeft een kind in feite toch niks te willen? Of nou ja het mag wat willen en vinden maar als er vervolgens niks mee wordt gedaan is dat ook maar schijn toch?
Laat het opvoeden bij zijn vader en moeder. probeer alleen gewoon vrienden te worden met je stiefzoon. En volwassen gesprekken aan gaan tja het blijven gewoon weg nog kinderen die op weg zijn naar hun volwassenheid het duurt niet voor niks zo veel jaren voor je volwassen bent dat gaat niet binnen een dag. Daar gaan jaren aan voor af. Jou ouders waren streng dat kan. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Straks met jou kleintje doe jij het weer op jou manier wat je er nu ook van vind.