Vorig jaar is ons zoontje geboren. Toen hij 7 weken oud was kwamen we er bij toeval achter dat hij leukemie had. Na onderzoek bleek het ook nog eens om de zeldzaamste aggresieve vorm te gaan. Chemotherapie had geen zin, een stamceltransplantie volgde. Bij de behandeling zijn diverse hevige complicatie gekomen en uiteindelijk heeft hij 21 weken in het ziekenhuis gelegen. Gelukkig is hij nu alweer een half jaar thuis en gaat het best redelijk. Maar dit alles heeft zoveel effect gehad op ons leven. Op onze dochter, onze relatie. En ik merk dat we onbeschrijfelijk moe zijn en daadoor allemaal erg prikkelbaar.Maar daarnaast wordt ik soms ineens zo overvallen door angst. De kans dat de leukemie terugkomt is best groot. En de meeste dagen sta je daar niet heel erg bij stil maar sommige dagen,zoals vandaag speelt alleen maar de gedachten door mijn hoofd dat ons kindje doodgaat en branden tranen de hele dag in mijn ogen. Geen idee waarom ik dit topic open maar wil t gevoel gewoon even kwijt denk ik zonder weer bij mijn naasten te "zeuren"
Lieve sidmick dit is echt geen zeuren en dat snapt je familie ook! En natuurlijk overheerst de angst enorm. Heb je er wel eens hulp voor gezocht? Soms kan dat enorm opluchten
Heel, heel heftig Wij zitten in een ander soort situatie, maar ik ken de angst. Soms heb ik een heerlijke dag, mijn kleintje ook. Dan krijg ik het in mijn bol en bedenk ik me, ooooh we kunnen wel op vakantie of een weekje naar familie! Dan ineens bedenk ik me, dat kan helemaal niet op het moment, wat als? Of we spelen buiten, bij vrienden, en mijn ventje rent en dolt en lacht, wat een lol! En dan ineens bedenk ik me, mijn hemel... Hij kan zo dood neervallen (hart kwaal) Het is zo moeilijk soms... Lukt het je nog wel om te genieten soms? En om de zware gedachtes even te laten voor wat ze zijn?
Oh meid, wat lijkt me dat zwaar inderdaad. Wat een heftige tijd hebben jullie gehad. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent. Jullie hebben ook een flinke klap gehad. Ik denk dat het er juist uitkomt nu hij al een tijdje weer thuis is. Eerst werd je compleet geleefd en dan is het logisch dat nu al je angsten en de moeheid eruit komen. Ik hEb geen tips of zinnige woorden voor je, maar toch.... Hopelijk kun je toch een beetje genieten van leuke dingen
o het lukt me absoluut om te genieten hoor. Gelukkig wel. Maar het zijn gewoon van die dagen dat je het liefst heel hard wil gaan rennen om weet ik veel waar te eindigen. En soms ben ik ook heel boos om hoe ons leven veranderd is. En inderdaad bang want wat als het terug komt....
Ik denk dat het zo gek nog niet is dat je je zo voelt. Degene waar je onvoorwaardelijk van houdt is ziek en je kunt niets doen dan afwachten of de behandeling aanslaat. Dat is zo geweest maar nu ga je door een soort rouwperiode. Je moet weer leren vertrouwen te krijgen in de gezondheid van je kindje en je hebt helaas moeten ondervinden dat ernstig ziek zijn, iedereen overkomen kan. Geef het nog wat tijd.
Het is ook vreselijk oneerlijk. Je gunt het niemand, maar jezelf ook niet. Het 'hoort' gewoon niet. En dan ben je thuis... En dan? Blijven proberen te genieten, van de simpele dingen. Wat al gezegd werd, je gaat echt door een zwaar proces heen, je moet je weg vinden.. En soms? Soms gewoon even wegrennen!
Ach meid het is ook niet niets allemaal wat jullie hebben meegemaakt Je gevoel is heel begrijpelijk en ik ben bang dat de angst altijd zal blijven. Alleen zal je er mee om moeten leren gaan en ook weer vertrouwen moeten krijgen. Ik zeg dit nu heel makkelijk maar merk dat ik er zelf ook tegenaan loop. Binnen een jaar tijd twee heftige gebeurtenissen meegemaakt en doordat ik twee keer heel plotseling met de dood ben geconfronteerd zit er ook veel angst. Zo zaten we vorige week met ons dochtertje bij de hap omdat ze ineens een hele dikke wang had en ik wist bijna zeker dat het om een ontsteking ging zo snel als het opkwam maar toch was daar de angst en was ik zo bang voor slecht nieuws. Ik moet ook weer vertrouwen krijgen dat niet alles fout afloopt en dat er ook een hoop goede dingen gebeuren. Als je merkt dat je er heel erg tegenaan loopt is het misschien een idee om eens met iemand te gaan praten. Ik kan alleen maar zeggen dat ik je gevoel begrijp. Een hele dikke knuffel voor jou!
Lijkt me erg logisch dat de angst je soms (of vaak) naar de keel vliegt .. dat hebben zelfs ouders die nooit iets ernstigs met hun kinderen hebben meegemaakt. .. Sterkte!!
Wat vreselijk heftig.. Die angst is helemaal begrijpelijk, ik hoop dat je de ruimte hebt en neemt om er over te kunnen praten, dit is echt geen zeuren! Sterkte..
We moeten nog een jaar wachten totdat we weten.of de behandeling blijvend effect heeft. Soms lijkt het of je omgeving en de maatschappij verwacht dat je weer gewoon vrolijk verder gaat. En als ik dan kijk naar hoe mijn oudste worsteld met dit verdriet en.hoe het haar veranderd heeft dan breekt mijn hart. Het zet ook veel druk op onze relatie en we vechten hard om daar uit te komen. Wat iemand hiervoor al zei, het vertrouwen moet terug komen. Bij de eerste beste blauwe plek denk ik toch in mijn achterhoofd "het zal toch niet?!" Ik denk dat veel mensen niet beseffen wat een impact zoiets op een heel gezin heeft. Ik hoop dat als hij over een jaar schoon verklaart kan worden het allemaal iets makkelijker zal worden. En nogmaals, ik heb genoeg leuke dagen hoor...
Helaas heel erg herkenbaar... Ik heb zelf kanker gehad, het is de komende jaren afwachten of het niet elders in mijn lichaam opduikt. Die angst is altijd aanwezig, ook op momenten wanneer je er niet aan denkt. En juist als je het heel leuk hebt, is de confrontatie het grootst. Wat als?! Het hangt altijd als een donkere wolk boven je. Soms ineens is het er en vliegt het je naar de keel. Ik snap dus precies hoe je je voelt. Het blijft moeilijk om daarmee om te gaan. De ene dag kun je de angst in een hoekje parkeren, de andere dag ben je er heel erg mee bezig. Het blijft dagelijks een gevecht. Heel veel sterkte met alles, hou je taai! En de duimen draaien hier op volle snelheid voor jullie zoontje!
Heftig! Kan me voorstellen dat je hier angstig om bent. Sterkte! Hopelijk blijft het weg! Geniet van ieder moment.
Ik zie nu hoe mijn zusje geleefd wordt omdat mijn kleine neefje leukemie heeft. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit minimaal behandelen tot januari 2015 als hij dat al redt. Het heeft zoveel impact op het gezinsleven en brengt heel veel onzekerheid met zich mee. Ik snap dus helemaal hoe die angst je af en toe kan aangrijpen. Een hele dikke knuf voor jou!