Dus met een flinke dosis gedragstherapie is je zoon binnenkort ´genezen´ van PDD-NOS? Lijkt me niet, hij zal altijd anders naar zijn omgeving kijken en anders hiermee omgaan. Ook al wordt hem misschien wenselijker gedrag aangeleerd. PDD-NOS is meer dan alleen gedrag, net zoals homoseksualiteit, beiden terug te vinden in de hersenstructuur. En ik denk niet dat het een discussiepunt is of iemand er wel of niet gelukkig van wordt. M.I. wordt je er NIET gelukkig van om jezelf niet te accepteren zoals je bent. En ja, bepaald gedrag is een keus. Net zoals het een keus kan zijn om andere mensen (homoseksuelen) wel volledig te accepteren voor wie ze zijn.
Hoe kom je er bij dat ik denk dat mijn zoon zou kunnen genezen? Dat hoor je mij niet zeggen. Hij hóeft van mij ook helemaal niet te genezen, want hij is voor mij goed zoals hij is (wat nog steeds niet wil zeggen dat ik elk gedrag van hem accepteer). Toch kan hij, door aangeleerd gedrag, zich heel gewenst gedragen. Bovendien is hij heel gelukkig hoor! Mocht één van mijn zoons homoseksueel zijn, zou ik dat ook accepteren. Zelfs als ze er voor kiezen om met een man te gaan samenleven. Accepteren of er mee instemmen zijn alleen wel twee verschillende dingen. Ik weet dat ze weten dat ik het zal accepteren, maar heb alleen niet de illusie dat ze mijn instemming vragen of nodig zullen hebben.
Voor mijn kids zelf hoop ik dat ze gewoon hetero zijn. Dat is in je puberteit toch het makkelijkst. Heel eerlijk zou het mij echt geen donder uitmaken of ze met een man of een vrouw thuiskomen. Mocht 1 van mijn kinderen homoseksueel zijn, dan zou ik daar geen woorden aan vuilmaken. Wat dat betreft vind ik het net zo normaal als hetero zijn.
Lies, ik heb je eerdere bericht, zie hierboven, eerst gelezen en toen je latere berichten (ook nog een over de gelukkige homoseksuele buurman die bewust geen relatie aangaat met iemand). Deze meerdere berichten deden me denken aan christenen die zichzelf (of andere willen dit) willen ´genezen´ van hun homoseksualiteit. En net zoals je zoon een vorm van autisme blijft houden, hoe hij zijn gedrag ook weet aan te passen/wijzigen, blijft een homoseksueel homoseksueel of hij nu wel of geen seks heeft met iemand van hetzelfde geslacht. En ik ben van mening dat een persoon hier uiteindelijk niet gelukkig van wordt. Het was zeker niet mijn bedoeling om je het gevoel te geven dat je je zoon niet accepteert. Is dit het geval, excuses hiervoor. Ik was ervan uit gegaan op basis van je eerdere berichten dat je het gevoel homoseksualiteit niet afkeurde, maar wel het gedrag (seks) dat hieruit zou volgen. Nu lees ik in je laatste bericht dat je dit wel zou accepteren (zoon die zou samenwonen met een andere man). Maar stel je voor dat je zoon de man van zijn dromen ontmoet en hij je wel instemming zou vragen, zou je dan nee zeggen, wetende dat dit hem gelukkig maakt?
Dit lijkt me wel een vrij logisch gevolg. Je kan moeilijk verwachten dat hij dan zijn hele leven alleen zou blijven... Hier maakt het me echt niet uit. ik wil dat ze gelukkig zijn en blijven en gelukkig zijn met wie ze zijn. Of ze nou op mannen of vrouwen vallen. Het is wel makkelijker om hetero te zijn denk ik voor ze. En ik zou niet helemaal zo denken: " ooh dan krijg ik vast geen kleinkinderen..." Want er kan heel veel in deze wereld. Dus nee, ik zie het allemaal wel
Dan zijn we het meer met elkaar eens dan we dachten. Al geef ik eerlijk toe dat ik het heel moeilijk zou vinden als één van mijn zoons met een man een relatie aan zou gaan. Ik zou het accepteren, maar er niet mee instemmen (hebben ze ws ook niet meer nodig op die leeftijd).
Dat verwacht ik niet, maar het zou wel kunnen. Ik ken een voorbeeld hier in de straat van een homoseksuele man die er voor kiest om alleen te blijven.
Nouja, dat zou theoretisch gezien wel kunnen. Dat is waar. Maar als het mijn kind was zou ik dat heel sneu vinden vinden voor haar (of hem). Ik zou het haar dan gunnen om te weten wat liefde is en om samen te zijn met iemand van wie je veel houdt.
Ik ben wel heel benieuwd wat "tegenstanders" van homoseksualiteit zouden doen als ze zelf met deze gedachten geboren zijn. Zou je dan tegen je gevoel in een relatie aangaan met een man omdat dat zo hoord? Toevallig vertelden een kennis van mij gisteren dat hij homoseksueel is en dus de stap had genomen te scheiden. Hij heeft er jaren tegen gevochten, heeft een vrouw en 5 kinderen. Hij is erg gelovig en heeft zijn gevoel altijd weggestopt en nu......nu heeft hij voor zichzelf gekozen. Vrienden laten hem zitten, is niet meer welkom bij de kerk en dat vind ik zo erg! Maar het aller ergst vind ik dat hij zich vroeger niet veilig en vrij genoeg voelde bij de kerk en de mensen om hem heen om zichzelf te zijn. Nu is hij getrouwd en heeft hij kinderen en kan hij het gevoel niet langer meer tegen gaan maar neemt in dit besluit wel de levens van zijn vrouw en 5 kids mee. Als hij vrijer was geweest in zijn gevoel had dit allemaal niet nodig geweest. Iemand is zoals hij is en ik vind dat je dat moet accepteren. Wij voeden onze kinden op met het idee dat je in principe valt op iemand van het andere geslacht maar dat het ook mogelijk is dat je verliefd wordt op iemand van het eigen geslacht en datvdat niet verkeerd hoeft te zijn. Onze kinderen hebben vriendinnetjes (3 in 1 gezin) die twee moeders hebben en ik hem een vriend die homoseksueel is. Voor hun is het dus heel normaal.
Ja, dit dus. Je leeft maar 1 keer, en dat is al zo kort! (Geloof ik dan he!) Wat zonde dat hij zo heeft moeten vechten tegen zichzelf in zijn leven. Daar word ik dus verdrietig van. Omdat er mensen zijn die er niet goed tegenkunnen of die er tegen zijn dat dit soort mensen er onder lijden.
Net als dat je niet kan weten hoe het zou voelen om verplicht te moeten leren lopen als je geen benen hebt, kun je ook niet weten hoe het moet voelen om homo te zijn en je als hetero zou "moeten "gedragen. Ik zal ook nooit iemand aanraden om als homo te gaan trouwen met iemand van het andere geslacht, terwijl je daar geen gevoelens voor hebt en vervolgens een gezin te stichten. Heel naar dat dit in dit gezin nu wel gebeurd. Het leven van man, vrouw en kinderen staat nu op zijn kop. helaas gebeurt dit heel vaak als ouders uit elkaar gaan/ als één van de ouders een nieuwe liefde vindt.
Dat ben ik niet met je eens. Ik ben hetro maar kan me toch wel voorstellen hoe het zou zijn als je verliefd zou worden op iets wat niet zou "mogen". Er wordt nu zo makkelijk gezegd, je hebt een keuze hier niet in mee te gaan maar zo simpel is dat niet dat zie ik als hetro ook. En ik denk dat het voor een vrouw of kinderen toch wel een vreselijk groot verschil is als vader uit een gezin gaat omdat ouders niet meer van elkaar houden en hij een nieuwe vriendin zou krijgen als dat je vader homo blijkt te zijn. Ik zou me behoorlijk in de maling genomen voelen. Daarnaast zijn zijn kinderen met hetzelfde gevoel opgevoed als die kennis en dat is dat homoseksualiteit verkeerd is. Als dan blijkt dat jouw vader homoseksueel is, is dat toch echt wel heel anders.
Ik las dat iemand onder andere als reden gaf dat zijn kind dan geen kinderen kan krijgen? Tegenwoordig kan alles! Een vriend van me is homo, hij heeft ooit met zijn beste vriendin afgesproken, als we voor een bepaalde leeftijd nog steeds beide vrijgezel zijn nemen samen een kind, ze hadden beiden grote kinderwens. Nu jaren later zijn ze trotse ouders van een prachtig jongentje! En ik vind dat ze het samen toppie doen! Super ouders zijn het! Mijn beste vriendin en vriend hebben ook deze afspraak, en nu ze zien hoe goed het kan gaan begint het bij hun ook al aardig te kriebelen hij is homo en zij biseksueel. Moet wel zeggen dat de weg ernaar toe erg zwaar is zowel medisch als psychisch. Het is geen natuurlijk bevruchting geweest, dat konden ze beide niet.
Dat is ook een intrieste situatie. En zo is het de bedoeling ook gewoon niet, zeker niet binnen de kerk. Mensen horen ten allen tijde geaccepteerd te worden en te kunnen praten over wie ze zijn en wat er in ze omgaat. Acceptatie is dan wel weer iets anders dan dat alles maar zou mogen. Als je de bijbel niet gelooft en niet gelooft dat er een God bestaat, snap ik dat je geen problemen hebt met homoseksualiteit en het tot uiting brengen daarvan. Ik als christen geloof wel dat de bijbel ons door God gegeven is om richtlijnen voor ons leven te geven. Niet om ons in hokjes te stoppen en ons te belemmeren, maar juist om vrij te kunnen zijn. Vanuit andere ervaringen in mijn leven kan ik zeggen dat dingen die je als mens in eerste instantie als beperkend of belemmerend kunt ervaren, later toch beter blijken te zijn op de manier die God daarvoor aangeeft. En dat daar waar ik erop vertrouw dat God mij bepaalde dingen niet toestaat, dat niet is om te pesten, maar om mij te helpen in vrijheid te leven en te groeien naar het volmaakte voorbeeld dat Jezus gegeven heeft. Vanuit die ervaring hoop ik dat ik, als ik zelf homoseksuele gevoelens zou hebben, daarmee niets zou doen naar een andere vrouw, in het vertrouwen dat God het beste voor elk mens in petto heeft en niet voor niets de grenzen geeft die Hij geeft. Net zoals kinderen hun ouders niet altijd dankbaar zijn voor de regels die zij geven, zijn wij mensen God niet altijd even dankbaar voor de grenzen die Hij geeft. Dat betekent niet dat die grenzen dan maar ineens niet OK zijn. Ik ken overigens homo's en lesbiennes die heel OK zijn met hun keuze om vrijgezel te blijven. Dat is in geen enkel geval een gemakkelijke keuze/proces geweest, maar het is dus wel mogelijk om uiteindelijk vrede te vinden met een keuze die je maakt die tegen al je eigen gevoelens in gaan. En ik ken ook mensen die daarin andere keuzes hebben gemaakt. Ik kan zelf eerlijk waar niet zeggen dat die laatste groep gelukkiger is.
Ik ga niet in op de discussie. . Maar wil wel even kwijt dat mijn man predikant is en zijn oudste dochter lesbisch. . Daar heeft hij nooit enig probleem mee gehad en wij ervaren dat absoluut niet als in strijd met ons geloof. .. eerder nog zouden wij het niet liefhebben van onze naaste als onszelf ervaren als in strijd met ons geloof. .. GOD is Liefde. . Hoe zou hij dan ooit de liefde tussen 2 mensen kunnen afkeuren. .
Hoe doen ze dat nu dan? Wonen ze bij elkaar of zijn het een soort van gescheiden ouders? Wat als ze wel een liefde vinden? (Geen afkeuring, alleen heeeeel nieuwsgierig!)
Ik ben het vrijwel nooit met je eens, maar hoera voor deze reactie. ZO hoort het! Dacht iedereen er maar zo over!
Ik geloof helemaal in geen enkele god of i.d. ( hooguit in Ghost Adventures ... ) maar zo zou het geloof moeten zijn voor iedereen die gelooft. Respect en liefde. Al die haat en het niet accepteren in het geloof. Gadverdarre. Dan ben je toch al uitgesch*ten als je zoiets wilt verkondingen en geloven?