Ze wonen niet bij elkaar, je kunt het zien als een co-ouderschap inderdaad Moet zeggen dat ze wel heel veel samen met de kleine doen, wat je niet zo vaak bij gescheiden ouders ziet. Hoe ze het doen als er een nieuwe liefde is, kunnen ze niet zeggen. We zeggen ze dat het belang van hun zoon voorop stellen. Ik denk ook als ze beide een nieuwe relatie krijgen dit met personen zijn die dezelfde levensstijl als hun hebben, waardoor het geen isseu is. Ben echt zooo super trots op ze! En ik weet zeker dat hun zoon een prachtig persoon gaat worden met zulke bijzondere ouders.
Als we het dan zo eens zijn met elkaar.......zó denk ik er ook over. Ik denk dat dit voor iemand die niet gelooft erg moeilijk te begrijpen is, omdat de vrijheid die je als gelovige kan ervaren, door niet gelovigen juist als bekrompen wordt gezien.
Nou ben ik zelf helemaal niet gelovig. Maar het geloof zelf vind ik totaal niet bekrompen. Wat ik wél bekrompen vind is de gedachten gang van sommige die geloven en het geloof daar de "schuld" van geven.
Hier ben ik het totaal niet mee eens. "God is liefde"is altijd een mooie, aanlokkelijke uitspraak. Ook voor niet gelovigen klinkt dit vaak heel vriendelijk en aantrekkelijk. Ik baseer mijn geloof op de bijbel en ik ken daaruit een God van liefde, maar Hij heeft ook een andere kant. Hij geeft ook grenzen aan. Grenzen die wij misschien iets minder leuk en aantrekkelijk vinden en die we graag een beetje voorbij gaan, maar Hij geeft ze wel! Ik vind dus dat je niet alles onder "de mantel van de liefde" kan bedekken, zodat je lekker alles kan doen waarvan je zelf vindt dat het moet kunnen. Verder vind ik het top dat de dochter van je man volledig geaccepteerd wordt hoor! # Nog even en het wordt hier ook nog een discussie tussen gelovigen die het óók niet met elkaar eens zijn!#
Nou simpel voorbeeld: Ik denk voor mezelf. Ik vind dat homoseksueel zijn normaal is. En dat denk ik niet omdat Pietje of Klaasje ook zo denkt. Mijn oude buren zeiden: Nee God zegt dat het niet mag dus vinden wij ook dat dat niet mag. Maar dat vind ik een excuus want dat "denkt" God blijkbaar en omdat hij dat denkt denken hun dat ook. Als er bijv in had gestaan dat hun kind Jantje had moeten heten hadden ze dat ook gedaan want dat moet van God. Eigen mening hadden ze verder niet nee alles was het moet van God of nee omdat God zo denkt denken wij ook zo. Maar waar zijn je eigen gedachtes? En waar is je eigen mening dan?
Ahaaaa, nu snap ik wat je bedoelt! Tja, als je gelooft dat God almachtig is en de wereld geschapen heeft. Dat alles Zijn eigendom is, is het logisch dat je graag wilt doen wat Hij zegt en van je vraagt (in de bijbel). Niet wat mensen zeggen, maar wat Hij zegt. Ik ben van mening (en dan stop ik hierover, want het is enorm off topic en ook niet toegestaan op dit forum) dat we van Hem ook zelf een verstand heeft gegeven dat we moeten gebruiken (anders had hij wel een stelletje voorgeprogrameerde robots gemaakt, toch?).
even helemaal los van het homo-verhaal.. punt is wel dat mensen teveel naar hun eigen mening of begeertes kunnen gaan leven en dit niet altijd de juiste weg is.
Dit ben ik met je eens maar ieder mens verdient het om gelukkig te zijn. Is het als vrouw niet met een man maar met een vrouw, prima. Je kunt er dan voor kiezen er niks mee te doen, prima. Maar daarmee gaat je gevoel niet weg. Wat als je dan juist iemand tegenkomt die hetzelfde gevoel heeft voor jou? Zou je dat dan niet mogen beantwoorden omdat dat niet is zoals het hoord? Natuurlijk wil iedereen het beste voor zijn kind. Niet ziek, een goed stel hersens, goed mee kunnen komen met sport, en een gewone toekomst. Oftewel een leven zonder problemen. Maar is geluk niet het belangrijkste?
Zolang zo leven niet tegen de wet ingaat, heb ik hier geen probleem mee. Meningen kunnen zo uiteen lopen, hoe wordt de norm bepaald wat een goede of slechte mening is. Wat is een goede begeerte en wat een slechte? In dit bepalen wil ik en dit wens ik andere ook, graag zoveel mogelijk eigen vrijheid behouden, nogmaals binnen een wettelijk toegestaan kader. Wat ik in sommige gevallen (hopelijk zijn dit uitzonderingen) moeilijk kan vinden van regels vanuit geloof die op jonge leeftijd al worden geïntroduceerd bij jonge kinderen/jongvolwassenen is dat het zo moeilijk wordt voor deze persoon om nog zonder negatief gevoel tegen deze regels in te gaan op latere leeftijd. Een vriend van me is homoseksueel, heeft in volle overtuiging gekozen voor zijn leefstijl en vriend en heeft hierdoor ook afstand tot zijn kerk/geloof moeten nemen, maar zegt nog steeds een soort van knagend gevoel houden. En hij zegt zelf; dit is niet God die me iets wil vertellen, maar de angst die bij hem is ontstaan op jongere leeftijd om tegen de regels in te gaan. Hel en verdoemenis verhaal.
Paar keer je OP gelezen maar je spreekt jezelf wel tegen, lees maar eens goed. Moeilijk uit de kast komen, die vraag heb jezelf ook al beantwoord.
Maar dat geldt voor elke levensovertuiging. Zo ken ik ook mensen die atheistisch opgevoed zijn en christen geworden zijn als volwassene, maar nog steeds last hebben van hun achtergrond en ook last hebben van bijvoorbeeld ouders die totaal niet om kunnen gaan met het feit dat hun kind een andere keuze heeft gemaakt. Volgens mij is dat gewoon mensen eigen: je denkt in je eigen kader en kaders van anderen zijn per definitie lastig om mee om te gaan. De ene wat lastiger dan de andere, maar toch... Zo vinden wij westerlingen de zelfmoordaanslagen van extremistische moslims onbegrijpelijk, terwijl het binnen die cultuur volkomen geaccepteerd is. Wie bepaalt dan idd wat goed en fout is? Als christen laat ik de kaders daarvoor van God afhangen, zonder dus m'n eigen verstand uit te schakelen, (sluit me daarin aan bij Lies276). Maar elk mens heeft daarin zijn eigen vrijheid. Dat ik vind dat seksuele relaties man-vrouw zouden moeten zijn, wil niet zeggen dat ik vind dat ik anderen daartoe moet dwingen. Ik vind daarin echt dat elk mens daarin zelf een keuze moet maken: opleggen van welke keuze dan ook, heeft nooit zin. Is soms wel nodig als mensen de integriteit van een ander mens en/of diens lichaam schaden, (zoals bijvoorbeeld bij pedoseksualiteit), maar enkel met dwingend opleggen van keuzes, verander je de ander niet. Daar waar mensen een ander dus geen schade toebrengen en relaties vrijwillig en wederkerig en gelijkwaardig zijn, zal ik nooit een ander proberen te dwingen een andere keuze te maken. Ook niet als mijn dochters voor een relatie met een vrouw zouden kiezen. Dat zou ik heel erg moeilijk vinden, maar contact verbreken zou ik nooit doen dan. Het blijven je kinderen, wie ze ook zijn en wat ze ook doen.
weet niet welke cultuur je nu precies bedoeld haha, maar het aller allergrootste gedeelte keurt dit ook echt ontzettend af hoor. Denk dat we dan maar moeten spreken over de cultuur van de zelfmoordende extremistische moslims oid.
Ik geef ook aan dat dat binnen de groep van extremistische moslims gebeurt en geaccepteerd wordt, he? Ik zeg niet gewoon 'moslims'. Ik keur het zelf ook af hoor, en gebruik dit even als extreem voorbeeld, maar clou blijft dat wij mensen de omgang met andersdenkenden gewoon vaak lastig vinden.
Volgens mij is het voor TS wel duidelijk nu. Homoseksualiteit is bij veel mensen in Nederland wél een big deal, en niet even vanzelfsprekend om dat te zijn en ernaar te leven als voor een hetero. Het lijkt me onnodig te vermelden dat het in vrijwel alle andere landen veel erger is dan hier.
Die vriend die ik aanhaalde heeft geen last van het feit dat zijn ouders moeite hebben met zijn beslissing, dat is ok, daar heeft hij zich bij neergelegd. Ook zijn ouders hebben denk ik een dezelfde houding als jij hebt. Ze vinden het zeker moeilijk, maar contact verbreken met hun zoon willen ze niet. Als ik je voorbeeld lees over de atheïstische opvoeding en ouders die moeite hebben met het atheïstische kind wat een volwassen christen wordt, denk ik niet dat dit hetzelfde is, als wat ik bedoel. Ik ben het met je eens dat de meeste mensen moeite kunnen hebben andere stappen te zetten dan bijvoorbeeld de keuze van ouders. Ik heb het over iets wat dieper gaat dan dat. De atheïst is niet met angst voor een god/bepaald gedrag opgevoed, maar is opgevoed in een wereld zonder de aanwezigheid van god. Die vriend in kwestie is in mijn optiek opgevoed met een manier van geloven die erg gebaseerd is op angst. Het in mijn ogen ouderwetse hel en verdoemenis verhaal. Doe dit niet, want anders .... Wanneer dit beeld van jongs af aan wordt verteld door ouders en school aan een opgroeiend kind, internaliseer je deze angst als kind en kan het heel veel moeite kosten om hier van af te komen als volwassenen. Hij overweegt nu om rationeel-emotieve therapie te volgen omdat deze angsten/het knagen hem nu in de weg zitten. Ik weet dat veel gelovige in NL niet op die manier hun geloof beleven hoor.