puber!!!!!!!!!

Ik hou niet koste wat kost vast aan het plan dat ik al in mijn hoofd had. Ik luister naar mijn kinderen en soms pas ik het plan dan aan, omdat ik vind dat ze een goed punt hebben.
Dus nee, ik vind dat geen schijn.

 

Nee zo werkt het niet.

Mijn zoon mag zijn mening geven en dan maak ik een afweging van wat is het mij waard en in hoe ver is het hem waar om zijn zin door te drijven. Als ik echt iets wil maak ik een afspraak met hem van deze keer is het mijn zin de volgende keer weer jou zin.

Ik dat het opvoeden vooral geven en nemen is met kinderen. Ja er zijn hier ook dingen die moeten. Maar er zijn ook momenten van mijn kind heeft ook wel eens gelijk. En dat krijgt hij dan ook van mij.

Er is geen handboek wat te doen met kinderen. Heb het wiel echt niet uit gevonden. Mijn handboek bestaat vooral voor mij van het volgen van mijn gevoel. Dat heeft me vaker gered dan op mijn strepen te staan van je MOET nu dit.

 

Niet om je aan te vallen hoor, maar het zou jou denk ik heel erg helpen eens wat informatie op te zoeken over het puberbrein. Wellicht krijg je daar heel andere inzichten van.
Ik werk met deze leeftijd en het heeft mij veel opgeleverd!

Volwassen behandeld willen worden en dus dan ook maar volwassen gesprekken kunnen voeren is natuurlijk veel te hoog gegrepen voor een kind van 11.

Logisch dat je met je eigen neefjes en nichtjes beter door een deur kan. Dat is je eigen familie en daar hoef je van nature minder moeite voor te doen.
Dat je minder goed kan opschieten met je stiefkinderen ligt natuurlijk niet alleen aan hen. Iets gaat fout in jullie contact en ik denk dat je daar als volwassenen toch echt de meeste invloed op kan uitoefenen.
Het lijkt een beetje alsof je geen moeite meer wil doen om de band te verdiepen, maar dat is echt nog niet te laat hoor. Verdiep je eens in de kinderen, wat vinden ze leuk, waar worden ze blij van. Laat ze merken dat je ze begrijpt en neem ze eens mee om iets leuks te doen.

Je moet goed begrijpen dat deze kinderen zich eens per 3 weken ineens een paar dagen moeten aanpassen aan een andere omgeving. Waar ook nog eens van ze verwacht wordt dat ze ´gewoon mee moeten draaien´. Dat kan je gewoon echt niet verwachten, want voor de kinderen voelt dat waarschijnlijk niet zo. En gevoel is nooit fout!
Ik snap ook goed dat ze je niet zomaar knuffelen en kussen. Zou jij dat doen bij iemand met wie het niet klikt en die je eens per 3 weken ziet. En ook nog iemand die eigenlijk helemaal niet op je zit te wachten?

Laat het los dat je deze kinderen moet opvoeden in een weekend. Dat gaat je never nooit lukken. Voor de basisopvoeding is echt intensiever contact nodig en daar is dus de moeder voor. Dat ze zich aan jullie regels moeten houden, is logisch. Maar je kan niet de wereld van ze verwachten.
Je kunt kinderen niet programmeren en hoe harder jij gaat trekken/eisen, hoe meer je je eigen ruiten in gooit!

 

Zoveel mensen zoveel meningen

Vind vaak dat er tegenwoordig teveel gezegd en bepaald mag worden door kinderen en daar worden het niet per defintie leukere kinderen van....

 

Eens met jou jij zegt eigenlijk het zelfde als ik alleen vertel je het wat korter. Ben nog wel eens lang van stof.

 

Als je écht luistert naar je kind, doorvraagt op zijn mening en die vervolgens in overweging neemt, zal je kind zich zeker gehoord en begrepen voelen ook al gaat het daarna niet zoals hij dat zelf zou willen. Je kind uitleggen waarom je beslissingen neemt leert je kind te begrijpen waarom de dingen gaan zoals ze gaan.

 

Voor de rest trek ik me nu terug uit deze discussie.

Ik ga een weekend op vakantie en mijn kinderen zullen 90 procent bepalen wat we dit weekend gaan doen. En daar van ga ik heerlijk genieten. Even een echt kinderen weekend...bye.

 

Maar als je niet kan verwachten dat ze gewoon meedraaien, wat ik op zich wel begrijp, dan moet er ook eens gestopt worden met zeggen dat stiefouders hun kinderen als eigen moeten behandelen en dat ze ook gewoon in een thuissituatie zijn... En dat wordt vaak anders gesteld...

 

Heb jij hier van iemand gelezen dat hun kinderen van alles mogen bepalen?
Ik probeer juist uit te leggen dat wij als ouders beslissen. Maar dat wil niet zeggen dat we geen rekening houden met de wensen van de kinderen.
Ik kan me in alle eerlijkheid niet voorstellen dat ouders echt volledig voorbij zouden gaan aan wat hun kind wil. Vandaar dat ik de kriebels krijg van een uitspraak als 'jij hebt niks te willen', ik hoop dat de werkelijkheid een stuk genuanceerder ligt dan dat ene zinnetje.

 

Ik ben het met je eens dat dit echt niet kan als je de kinderen maar eens per 2 of 3 weken bij je hebt. Bij een co-ouderschap gaat dit eerder zo, of als de kinderen het grootste deel van de tijd bij jou wonen (zoals de stiefvader van de kinderen uit dit topic - die ziet hen waarschijnlijk de rest van de tijd).
Dan nog blijf je als stiefouder stief, en geen echte ouder.

Neemt niet weg dat je partner wel hun ouder is, en dat zij een vader-kind relatie met hem moeten kunnen hebben. In die zin moet zijn huis ook hun huis kunnen zijn, waar zij zich welkom voelen.

 

Veel plezier!

 

Eens maar dan moet er ook niet gek opgekeken worden als een stiefmoeder weinig op heeft met de stiefkinderen want daarvoor is de tijd dan ook tekort om een band op te bouwen...

Overigens denk ik dat het idd genuanceerder ligt dan kinderen hebben niks te vertellen... Maar moet wel eerlijk zeggen dat ik vrij streng en strikt ben en dat aan het einde van de rit ik bepaal wat er gebeurd. En jullie zeggen niet dat kinderen alles mogen bepalen, maar die ouders zijn er wel. Bij mijn dochter in de klas zit een meisje dat gewoon bij de kapsalon alle koekjes opeet en loopt te drammen omdat ze niet geknipt wil worden, die ouders staan dit toe... Ik vind dat not done en ook geen leuker kindje van worden.. Kan zij niks aan doen, maar die ouders wel degelijk..

 

Het gaat wat mij betreft niet alleen om het "niks te willen hebben" of "ze bepalen wat er gebeurt". Maar meer om het luisteren, serieus nemen en overwegen van de mening (en het gevoel) van je kind.
Het geeft je een inzicht in hun hoofd, hun manier van denken, maar ook wat ze voelen bij/over bepaalde dingen.
Mijn beslissingen zullen in bepaalde gevallen hoe dan ook het zelfde blijven bijv. voor hun veiligheid. Maar in veel gevallen zal het zeker meewegen in de beslissing die mij man en ik maken. Misschien niet of we het wel of niet doen, maar wel hoe, wanneer en voorbereiding.

Als ik de situatie neem van ts neem.
Ik zou graag willen weten waarom mijn stiefzoon niet mee wil. Stel dat hij aangeeft dat hij gewoon graag met zijn vader wil zijn en samen iets leuks doen, dan zou ik zeggen; jij en papa gaan mij weg brengen naar opa en oma. Blijven een uurtje en dan gaan jullie lekker samen wat doen. Al ik "klaar" ben dan halen jullie me weer op.

Zo neem ik hem serieus, maar moet hij toch mee naar mijn ouders. Alleen doen we het gewoon wat anders, dan ik in eerste instantie wilde.

 

Stiefkinderen moeten mee naar de verjaardagen van mijn familieleden. Nou zijn zij pas net 5 & 8 maar ook als zij 11 zijn moeten zij mee ja. Familie komt ook op hun verjaardag. En buiten dat, dit hoort er gewoon bij.

Als zij wat ouder zijn en graag wat met papa willen doen dan gaan ze een uurtje en dan lekker wat met papa doen. Maar als ze 'gewoon' geen zin hebben, sja dan ga ze toch mee. Wij moeten allemaal wel eens iets doen waar wij geen zin in hebben.

 

Ik vind de vakanties makkelijker dan de weekenden. In de vakantie hebben we meer tijd om ze een beetje in het gareel te krijgen. En je merkt dat zij het ook makkelijker vinden, het is altijd weer even wennen en in een vakantie hebben zij en wij daar toch meer de tijd voor.
Oh en ik ben ook best gek op mijn stiefkinderen hoor, maar ik ben ook ontzettend eerlijk ik voel geen 10e voor hun van wat ik voor mijn eigen kind voel. En ja ik verzorg ze troost ze praat lach en huil met ze. Maar mochten ze niet meer komen lig ik daar niet wakker van.

 

`

Stiefmoeder zijn zal zeker niet makkelijk zijn. Ik ben er zelf geen, maar had er wel 1. Ik zou me ook goed voor kunne stellen dat het moeilijk/pijnlijk is als de band tussen jouw en je stiefkind niet goed is. Maar vraag me af of je wel genoeg geprobeerd hebt om de band wat beter te maken. Het zal sowieso heel moeilijk zijn aangezien hij maar 1x in de 3 weken daar is. Die regeling zal vast een reden hebben, maar ik vindt het(met wat ik nu weet) niet logisch en ook niet voordelig voor de kinderen(en ouders). Vraag me eigenlijk ook af waarom beide kinderen los van elkaar komen?! Samen 1x in de 2 weken lijkt mij een betere oplossing, maar nogmaals weet niet wat de reden achter deze regeling is.
Om terug te komen op het proberen een band met je stiefzoon te krijgen. Denk echt dat je er niet genoeg voor doet, niet aanvallend bedoeld. Je komt erg afstandelijk over(en dat merkt hij natuurlijk ook). Jij bent de volwassenen en als je echt wilt kun je zeker wel een beter band krijgen met hem. Desnoods met therapie. Dat je het idee hebt dat het niet aan jouw ligt, tsja beetje je hoofd in het zand steken. De vergelijking met jouw nichtjes en neefjes.......dat is echt en vergelijking van niks. De kinderen van jouw vriend zijn beschadigd door de scheiding. Hun papa en mama wonen net meer samen en dan komen er ook nog eens stief ouders bij. Misschien een idee om je wat meer te verdiepen in kinderen van gescheiden ouders, wat dit met ze doet. Je zou je sowieso wat meer kunnen verdiepen in hun ontwikkeling en wat je wel of niet kan verwachten van ze. Dan begrijp je ze een stuk beter(doe ik nu al met mijn dochtertje en dat helpt echt voor mijzelf).
Daarnaast kan je misschien wat leuke dingen met ze plannen(alleen jij en de kinderen, samen of los van elkaar) en dan echt iets wat zij leuk vinden en in overleg met hun moeder(al dat mogelijk is) ze ophalen buiten hun weekend bij papa om. Denk dat je sowieso meer gehoor moet geven aan hun gevoel en meningl. Jouw ouders zijn nog steeds samen(super trouwens! oh en nog gefeliciteerd met je moeder), dus is het lastiger te begrijpen wat er in hem omgaat, wat voor uitwerking de scheiding en de situatie nu op hem heeft(dus je erin verdiepen is wel handig). Ik weet dat mijn broertje geen vrouw bij mijn vader kon verdragen, want die pakte zijn vader van hem af. Juist door ze veel tijd samen te gunnen werd het stukje bij beetje beter. Ook zijn er gesprekken geweest waarin werd aangegeven dat er geen slechte bedoelingen zijn. Dat stiefmoeder nooit tussen vader en zoon kan(en wil) komen. En wat er voor nodig was om hem een fijner gevoel te geven. Dit alles heeft echt geholpen.


Oh en je opmerking over het volwassen willen zijn en dan ook volwassen gesprekken aan moeten kunnen........meen je dit nou serieus.....
Het is een jongtje van 11jaar.....
Denk echt dat het een heel goed (en belangrijk) idee is om je wat meer te verdiepen in kinderen en ontwikkeling!

 

wat je zegt; kinderen zijn beschadigd door de scheiding van hun ouders... Die moeten dat oplossen niet de stiefmoeder... En zo te lezen doet ze haar best maar zij hoeft zich niet weg te cijferen voor de kinderen dat moeten de eigen ouders doen. (behandeld ze ze wel als eigen is dat weer een belediging voor biomam schijnbaar, kortom als stiefmoeder doe je het toch nooit goed dus dan kan ze maar beter doen wat zij vind dat goed is, zolang je de kinderen niet bewust beschadigd en kwaad doet...)

 

Ts ik bedoel het echt niet als aanval, okal komt mijn mening misschien niet heel aardig over. Hoop dat je de tips in iedergeval leest en overweegt er iets mee te doen. Het zal absoluut niet makkelijk zijn om stiefouder te zijn. Er wordt veel van je verwacht, maar je staat eigenlijk bij iedereen(je partner, je stiefkinderen en andere bio ouder) op een andere plek(met een ander "taken pakket").
Ik vindt kinderen gewoon heel erg belangrijk en dat is vooral omdat ik zelf weet welke gevolgen dinge hebben. Heb wat dat betreft heeeel veeel meegemaakt (velen hier met mij). Wat meer moeite doen, om kinderen te begrijpen, een luisterend oor te zijn, je in bochten te wringen om het fijn/veilig voor ze te maken, enz. Maakt zoveel verschil.
Voorbeeld
Toen mijn ouders gingen scheiden kwamen wij bij mijn moeder in een hel terrecht. Mijn vader wist er de helft niet van, maar genoeg om ons daar weg te halen. Dit heeft hij nooit gedaan, omdat dat financieel gezien gewoon niet mogelijk was voor hem.
Heb het hem best kwalijk genomen en dan vooral het feit dat hij het niet eens geprobeert heeft.
De moeite doen was al genoeg geweest om mij het gevoel te geven dat ik belangrijk was. Nu leek de finaciele situatie en zijn werk belangrijker. En voelde ik me echt onbelangrijk en in de steek gelaten.

Ook jij als stiefouder maakt een verschil voor een kind, dus ook jij zou die extra moeite moeten doen(in mijn ogen).

 

Zo doe ik het ook. Ik bepaal wel uiteindelijk de regel, maar als mijn kind met een prima argument komt waarom het in zijn ogen anders of beter moet/kan dan hoe ik het had bedacht luister ik daar zeker naar.

ZO creeer je volwassenen die volwassen ZIJN, ipv volwassenen die alles voorgekauwd hebben gekregen van hun ouders en hierdoor bij alles gaan twijfelen en navragen van of ze het wel goed doen is mijn mening........Je leert je kind namelijk zelf een mening te vormen en er goed over na te denken en argumenteren.