Volgens mij is dat wel breder te trekken dan alleen angst voor God hoor. Ik ken vrouwen die door hun moeders, waarvan sommigen met zekerheid misbruikt waren door mannen en anderen zeer waarschijnlijk, opgevoed zijn met een basale angst en wantrouwen naar mannen. Dat beheerst je leven net zo diepgaand als angst voor God. Ik denk niet dat dat met geloof te maken heeft, maar juist met de angst en heel normatief leven, (normatief leven komt met enige regelmaat voort uit een basale angst die iemand dan ergens heeft, de normen geven (schijn)veiligheid). Met de mensen die atheistisch opgevoed zijn en christen geworden, zit er niet zozeer de angst, maar die hoor ik vaak wel over een diepgaande skeptische houding, waarvan ze maar moeilijk afkomen en waarvan ze binnen hun geloof dus wel last hebben. Jouw vriend in kwestie is beschadigd door de manier waarop zijn ouders zijn omgegaan met geloof binnen de opvoeding, maar dat ligt wat mij betreft eerder aan ouders die normen nodig hebben om zich staande te kunnen houden, dan aan het geloof zelf. Die gevallen zie ik namelijk ook breder gebeuren en angst voor mannen, angst voor vrouwen, angst voor buitenlanders, enz enz opleveren...
Ik ben het ook zeker met je eens dat je dit breder kunt trekken en dat dit ook kan gelden voor de voorbeelden die je zelf aanhaalt in je post. En ja, dit zal zeker te maken hebben met het hebben van een zeer normatief leven. Maar, ik ben dus wel van mening dat dit (normatief leven) vaker binnen bijvoorbeeld streng gereformeerde omgeving voorkomt dan in andere (ook gelovige) gezinnen. En daar heb ik moeite mee. Natuurlijk heb ik ook moeite met de andere voorbeelden die je noemt. Maar aangezien we het hier hadden over homoseksualiteit en het accepteren hiervan en dit vaker een moeilijk punt is binnen streng gereformeerde gezinnen, haalde ik dit aan. En aangezien er meerdere kerken zijn waar zeker wel tegen homoseksualiteit gepredikt wordt en zie daarnaast sommige uitspraken van de paus, hoe sommige moslims met dit onderwerp omgaan, koppel ik dit wel aan geloof. Niet alle gelovige, dat zeker niet!
Het klopt dat bepaalde karakters vaker te vinden zijn binnen bepaald religieuze stromingen (daar is ook wel eea aan onderzoek naar gedaan, alsmede naar de vraag of en waarom bepaalde psychiatrische beelden vaker voorkomen binnen bepaalde kerkelijke stromingen, (depressie komt vaker voor binnen de 'zwarte-kousen-kerken' en psychoses en schizofrenie bijvoorbeeld weer binnen de extreme pinksterkringen) en dat zal elkaar wederzijds ws vaak niet bepaald positief beinvloeden en dan vliegt het dus keihard uit de bocht. Maar dat ligt dan wat mij betreft dus nog steeds niet aan het geloof, (want in dat geval zou elke christen dit gedrag moeten vertonen, of in ieder geval een overgrote meerderheid!).
Om bij beginpost te blijven. Tuurlijk zou ik het accepteren. Hij kiest er dan ook niet voor. Het overkomt hem... Ken homo mannen die er zelf moeite met de gevoelens hadden want opeens viel zijn plaatje in duigen van kinderen van zichzelf krijgen. En dat is als ouder wel moeilijk te zien als je kind daarmee worsteld.
Ach ja, mijn moeder is ook met angst/haat jegens christenen opgevoed. Haar ouders waren (en mijn oma is nog steeds) communistisch. Dus dat atheisten geen angst aanpraten klopt m.i niet hoor. Althans niet altijd dan. Het gekke is is dat nu ik moslima ben mijn oma er geen enkel probleem mee heeft, maar van christenen wil ze niets weten. Ze heeft een tijd zelfs Albert Heijn geboycot want dat was een 'katholieke winkel' volgens haar... Vind het erg jammer dat ze niet zo ruimdenkend is op dat gebied.