Ik praat niet graag over persoonlijke dingen maar hier wil ik even wat buitenstaanders advies over hebben dus zal de situatie zo kort maar duidelijk genoeg uit proberen te leggen. Ik heb met mijn dochter een hele moeilijke start gemaakt, ben om het maar even bot te zeggen gedwongen om haar te houden waardoor het hechtingsproces erg moeilijk is gegaan. Ik wil liever niet verder op de situatie ingaan dus dit is de meest korte en duidelijke manier om het uit te leggen. Ben erg depressief geweest naderhand en heb me altijd schuldig gevoeld tegenover mijn dochter over het feit dat ze een betere start verdient dan dat ze heeft gehad. Ze heeft wel altijd alles gehad wat ze nodig had, borstvoeding, moederliefde, aandacht ze was mn oogappeltje en we zijn dan ook erg hecht. Rond haar 4e kreeg ze last van hoofdpijnen die zo heftig waren dat ze overgaf, helemaal overstuur raakte en vervolgens in een diepe en lange slaap viel. Het was verschrikkelijk om mee te maken en ben via de huisarts doorverwezen naar de kinderarts nadat ze op school de aanval had en daar in de armen van de overblijfjuf in slaap gevallen was. Alle kinderen waren zo geschrokken dat de juf met ze naar buiten is gegaan om te spelen tot ik mijn dochter kwam ophalen. Ik ben toen direct naar de huisarts gegaan en een doorverwijzing geëist omdat ik de angst had voor een eventuele tumor o.i.d. De kinderarts dacht dat er wellicht een psychische oorzaak achter lag en vroeg of ik akkoord was met een doorverwijzing naar Altrecht voor een kinderpsycholoog. Mocht dit niet helpen dan konden we altijd nog een scan maken. Een scan zou namelijk zo'n impact hebben op een jong kind dat ze dat liever vermeiden als het niet echt nodig is. Eerst deze weg proberen dus. Ik ging daar natuurlijk mee akkoord want ik wilde graag weten wat er aan de hand is. Liever gister dan vandaag dus met spoed kon ik terecht bij een kinderpsycholoog die met haar aan de babbel ging. Daar kwam natuurlijk mijn verleden bij. Het feit dat ik eigenlijk helemaal nog geen moeder wilde worden en daarin gedwongen was, en het feit dat mijn man niet haar biologische vader is. Verder is hij in alle opzichten haar vader, ze weet niet beter dan dat dit "pappa" is en alleen de naaste omgeving weet hiervan, verder is niemand op de hoogte. Wettelijk en gevoelsmatig is dit haar vader, punt. De buren, school en wie dan ook weet ook niet beter als dat dit haar vader is. Nu wilde de school graag op de hoogte blijven van het verloop bij altrecht en ik heb toegezegd ze op de hoogte te houden en het eindverslag te kopiëren naar ze. Zodat ze net als ons, onze dochter optimaal kunnen steunen daar waar ze dat nodig heeft om die migraine aanvallen te verminderen al niet, te laten verdwijnen. Er is uit het verslag gekomen dat ALLES (inclusief het bedplastopic wat ik geopend heeft) 1 groot iets is en we dingen dus niet apart moeten bekijken. Het is 1 groot geheel, namelijk onze dochter is een perfectionist. Dit heeft ze waarschijnlijk van mij omdat ik alles zo goed voor haar wilde doen dat ik de lat bij mezelf ontzettend hoog heb gelegd. Ze doet dit ook voor haarzelf en als ze het overzicht kwijt is gaat het fout en krijgt ze dus zo'n migraine aanval of een woede aanval. Dit word in het verslag iets uitgebreider uitgelegd hoor maar zwart/wit gezien is dit de uitkomst van het onderzoek. Verder is ze psychisch op het juiste niveau en qua intelligentie komt ze netjes door de testen als "gemiddeld meisje" mooier kan niet. Alleen ik krijg nu dat definitieve verslag binnen en ik schrik heel erg. Ik wil niet dat de school weet dat ik haar "moest" houden en dat haar vader haar vader niet is en dat ik bekend ben met depressies om maar het topje van de ijsberg te geven van het verslag. Ik heb zo ontzettend hard gewerkt om mijn leven op orde te krijgen en dat is zo goed gelukt. we zijn een doorsnee gezin, zonder echte geldzorgen maar die elke maand normaal rondkomt. we hebben het niet breed maar ook niet slecht. wonen in een mooie hoekwoning, de 3e is onderweg. Niemand zou vermoeden dat dit mijn verleden is en dat vind ik fijn want ik heb hier ontzettend hard voor gewerkt. Ik moet nu dit verslag opsturen naar school maar dat wil ik niet. Ik heb het al toegezegd en ik ben er helemaal kapot van. Aan de ene kant vind ik dat ze recht hebben op het hele verhaal omdat ze dan misschien mijn dochter snappen en haar acties. Maar aan de andere kant zouden ze het met minder informatie ook moeten redden. het is een school! Wat moet ik hier nu mee, zit zo met mn handen in het haar. ik hou zo ontiegelijk veel van dat meiske en als het moet geef ik die beoordeling ondanks dat ze dan alles van me weten maar als het niet hoeft en ze het zonder die info ook kunnen doe ik het gewoon niet. ik zal nooit meer vol zelfvertrouwen het schoolplein oplopen of de juf durven aanspreken als ik weet dat ze allemaal weten hoe ik begonnen ben aan het ouderschap...
sorry mijn internet liep vast en na gefrustreerd meerderemalen op de "plaatsen" knop te drukken heb ik hem nu 2x geplaatst... sorry!
Niemand kan jou dwingen dat rapport op te sturen hoor, al zeg je het honderd keer toe. Als jij dat niet wilt hoef je het niet te doen, heel simpel.
Kan je niet aan de directeur van de school vragen of er een vertrouwenspersoon is op school die als enige het hele verslag mag lezen en dat zij/hij dan alleen het hoofdzakelijk met de desbetreffende leerkracht bespreekt. En dat jij dus aangeeft wat er wel en niet verder verteld mag worden? Of kan de psycholoog misschien een iets genuanceerdere versie van het verslag maken. In overleg met jou? Ik snap namelijk heel goed dat je al die persoonlijke informatie niet aan de school wilt geven. Je dochter krijgt nog meer leerkrachten en zij zullen allemaal op de hoogte gesteld worden of zullen allemaal dat verslag lezen. Ook komen je twee andere kinderen misschien op dezelfde school en weten vele leerkrachten allemaal dingen over jou die helemaal niet nodig zijn om jou dochter nu te helpen. De leerkracht moet weten waardoor ze de migraine/woede aanvallen krijgt, maar ze hoeft de oorzaak niet tot in detail te weten lijkt mij.
Dit. Niet met je handen in het haar gaan zitten hoor! Gewoon even de telefoon pakken en de psycholoog uitleggen hoe of wat. Niet alles uit het verslag is relevant voor school om te weten. Het moet voor de psycholoog geen probleem zijn om een 'gekuiste' versie van het verslag te maken. Succes meid!
Ik zou gewoon even een gesprek aanvragen op school en in dat gesprek beknopt de situatie uitleggen, dat ze last heeft van migraine en dat de oorzaak ligt in haar perfectionisme. Klaar mogen ze zelf een verslag van maken. Je hoeft echt niet tot in de details alles op tafel te gooien. Ze krijgen dat verslag gewoon niet klaar... Niet moeilijk over doen, je hebt het goed gedaan!!
Ik zou contact opnemen met de psycholoog en idd vragen of hij het wil herschrijven voor school en die stukken eruit wil halen.Wordt dat moeilijk dan niet opsturen naar school.De school hoeft echt niet alles te weten. Komt goed en school hoeft niets te weten van wat jij niet wil dat ze weten. Sterkte met alles.
Dat zou ik ook vragen als ik jou was. Gelijk heb je, de school hoeft niet alles over jou te weet. Je hebt zo te horen je leven op de rit en dat is het belangrijkste om te weten, voor de school is het niet relevant om te weten hoe het in het verleden was.
Bij mij kwam inderdaad ook gelijk in me op dat je de psycholoog om een beknoptere versie zou kunnen vragen. Uiteraard in overleg met jou zodat jij je er ook goed bij voelt als je het naar de school doorspeelt. En anders zou ik als ik jou was gewoon zelf met de school gaan praten en uitleggen wat er met je dochtertje is. Je bent niet verplicht om hen dat verslag te geven hoor, dus maak je niet druk
Je zou idd misschien kunnen vragen om een aangepast verslag. Maar aan de andere kant..... Toen ik zwanger was van de derde heb ik een pre natale depressie gehad en ben ik even goed de weg kwijt geweest. In die periode ging het met mijn oudste slecht op school wat geresulteerd heeft in hem te laten testen, hier kwam adhd/pddnos uit. In het verslag stond volgens mij ook ons hele verhaal. Ik ben trots op wat wij nu bereikt hebben. De derde is er gekomen ondanks dat ik tijdens de depressie dacht dat ik hem moest weg laten halen omdat het de oorzaak was van de depressie. Mijn oudste is ingesteld op medicatie en doet het nu goed op school. Wij zijn door te vechten zover gekomen. Wat juffen of meesters hier anders over willen oordelen zie ik, als dat negatief of zo zou zijn, als hun falen.... Ik weet dat wij het redden en het goed doen als gezin. Je hoeft je dus niet te schamen maar moet trots zijn op wat je hebt bereikt!! Als mensen hierdoor ineens anders naar je zouden kijken is dat het hun stukje, jij bent wie je bent en dat weet je!! Groeten Tara
Dat snap ik en het is hartstikke goed dat je zo sterk bent en zo kunt denken maar ik wil niet dat er anders naar mijn dochter gekeken worden omdat ze mij veroordelen op bepaalde dingen en gevoelens die ik toen had. Mijn dochter moet gewoon een eerlijke kans krijgen en als de juf haar wat extra handvatten kan geven graag maar daar hoeft ze in dit geval alleen het hoognodige voor te weten. Gelukkig hebben we een beknopte versie gekregen van Altrecht en deze heb ik aan de juf gegeven.