Ergernissen tijdens de opname van je ukje...

Ik zat vanmorgen nog eens na te denken over dit topic.
Realiseerde me nu eigenlijk pas dat Luc ook als eerste een flesje kv heeft gekregen. Vond dat toen eigenlijk niet gek, maar achteraf is dat niet goed natuurlijk. Gelukkig mocht ik hem wel zelf geven

En toen Luc op de blauwe lamp moest hadden ze dat niet verteld. Ik had even geslapen en zette de webcam aan en toen lag hij daarop opeens met een brilletje in blauw licht. Schrok me rot, wist ik veel wat dat was. Waren ze vergeten om even te komen vertellen

 

Even een kanttekening over de kv. Prematuren en zieke pasgeborenen hebben direct na de geboorte een hoog risico op een hypoglycemie, dus een te lage bloedsuiker. Onder bepaalde grenzen kan dat convulsies geven of zelfs hersenschade. Vandaar dat meteen met bijvoeding wordt gestart, en dan is er gewoon nog geen moedermelk voorhanden.
Wel een minpunt dat dit kennelijk vaak niet goed wordt uitgelegd.

 

@Sempje: Mijn dochter mocht de eerste dagen helemaal geen melk, kv of bv, zo ziek was ze. Ze kreeg alle voedingsstoffen via een infuus. Maar ik had direct veel melk, dus er was in mijn situatie geen enkele reden om kv te geven. Ik wou dat ze alleen mijn colostrum (en daarna de normale melk natuurlijk) kreeg zodra ze melk mocht.

Ik heb trouwens ook wel eens gehad dat ik bv via de sonde aan het geven was tijdens het buidelen en toen zag ik opeens op het etiket van het spuitje de naam van een heel ander kind staan dus meteen gevraagd of ik wel de goede melk had gekregen. De vpk zei van wel, dat ze alleen het etiketje verkeerd opgeplakt had. Maar ik heb me altijd afgevraagd of dat wel waar was.

Over welke ziekenhuizen het gaat.. Over heel goed aangeschreven ziekenhuizen in mijn geval. Ik twijfel ook niet aan de kundigheid van de artsen en de apparatuur, maar er worden helaas altijd wel fouten gemaakt, en er is ook een verschil van dag en nacht tussen de vpk's. Ik heb ook hele leuke en lieve gehad maar je had ze helaas niet voor het kiezen.

 

Ja, ik kan mij voorstellen dat dat erg vervelend is. Dat jouw melk wel beschikbaar is, maar niet gegeven wordt! Daar zou ik zelf ook boos van worden, dat colostrum zit zo boordevol goede stoffen, daarvan wil je juist zo graag dat je kindje het binnen krijgt.

 

Mijn dochter is geboren met 32w4d via spoedkeizersnee in Cwz in Nijmegen. Bij ons waren ze echt geweldig hoor. Nou ja 2 dames met wie het minder klikte maar voor de rest echt niks te klagen. Bij elke alarmpje kwam er gelijk iemand aan, ze informeerde ons over alles en haar mapje lag in haar kamer zodat wij alles konden lezen. Ik kreeg zelf de stikkers voor mijn flesjes bv,ik moest erop naam,datum en tijd op plakken en behalve dat had elk kind ander kleurtje die op de flesje zelf en dopje opgeplakt moest worden. Ik vind het heel erg om te lezen wat voor nare ervaringen sommige van jullie hebben.

 

Poeh dan komt er weer wat boven drijven..
met stip op 1: de trut die haartjes van mijn uk had afgeknipt omdat ze per ongeluk tape in haar haartjes had geplakt.
Na een halfkaalgeschoren bolletje wegens infuus en waanzinnig ellendige weken, was dit uiteraard hetgene waar ik over flipte. Nadat ik de vloer met haar aangeveegd had, heb ik echt hard gehuild.
Oja, en dat was nadat ze mijn dochter had gevoed ZONDER mij, omdat ze dacht ik wel lekker wilde slapen (terwijl uitdrukkelijk op het bord stond dat ik zelf flesjes bv gaf)
Lekker slapen doe ik wel als ze thuis is, wat een belediging. Van sommige vpk begrijp je gewoon niet wat ze te zoeken hebben op een baby-afdeling, aangezien die baby's nou eenmaal ouders hebben met je moet overleggen.

Verder ook veel goede zorg en geweldige vpk gelukkig hoor.

 

Bah meiden, verschrikkelijk om te lezen. Mijn zoontje is niet te vroeg geboren, maar heeft wel op de neo gelegen ivm operatie.
Ik had aangegeven dat we geen speen wilden.. de eerste morgen lag meneer met een speen in zijn mond. Toen ik er watvan zei, zei de vpk dat dat goed voor zijn zuigbehoefte was.. aan haar reactie had ik dus niks, uit boosheid waar ze bij was naar een andere vpk gegaan en die haalde meteen de speen weg en zei dat het niet meer zou gebeuren.
Toen hij klaar gemaakt moest worden voor de spoed(!!) operatie vlak na de bv, hebben ze 1,5 uur erover gedaan om het infuus aan te leggen. Beide handjes en voetjes waren lek geprikt. De ok belde ondertussen al twee keer waar hij bleef, maar het lukte ze niet... uiteindelijk is de ka die in de ok erbij aanwezig zou zijn gekomen en prikte gelijk de eerste keer raak... mijn zoontje was toen al helemaal overstuur.. fijn gevoel als hij daarna aan allemaal slangen en piepers naar de ok gereden word..

Het is gelukkig bij die ene vpk gebleven, later is nog voorgevallen dat ze ons zei dat we niet mochten praten. Dat was toen ik voor het eerst mijn zoon weer vasthad, na de bv en toen yeb ik hem ook niet echt vast kunnen houden omdat hij toen met spoed naar ander zh werd gebracht.. En dat praten was trouwens heel zacht in innnieminnie taal. Maar we mochten niks zeggen omdat er twee artsen stonden te overleggen ivm de situatie van onze zoon.. artsen zeiden er niks van.. en nog steeds denk ik, als ze het zo vervelend hadden gevonden hadden ze best ergens anders kunnen overleggen. Het leek hun dan ook niet te storen maar die vpk wel.
Beetje raar allemaal, zo werd het moment gewoon verprutst.. de rest van de vpk waren top. Gelukkig zijn wij er dan ook geen lange tijd hoeven blijven.

 

Ja, dat komt door de leeftijd van je dochter. Tot een bepaalde leeftijd krijg je dat altijd, omdat het maagdarmkanaal de benodigde hoeveelheid voeding nog niet kan verdragen. Als een baby bijvoorbeeld met 35 weken geboren wordt dan mogen ze direct alle voeding oraal (tenzij er natuurlijk reden is om dat niet te doen)

 

Wat ik het allerergste vond, is hoe het met de borstvoeding is gegaan. Ik wilde met hart en ziel dat hij borstvoeding kreeg, maar hij kon niet aan de borst drinken ivm vroeggeboorte. Op aanraden van de KA kreeg hij een flesje bijvoeding. Dat nam hij goed. Ik vroeg naar de mogelijkheden van fingerfeeding, maar dan kon niet om een of andere reden. Toen sloeg ik aan het kolven en had meteen melk. Maar hij kreeg toch nog een paar keer een flesje bijvoeding. Toen hij met infuus op een warmtebedje en onder de lamp moest kreeg hij niet eens meer een flesje, maar sondevoeding omdat dat "makkelijker" was, want dan hoefde hij niet steeds uit de couveuse gehaald te worden. Ik wilde dat hij wel uit die couveuse werd gehaald omdat ik wilde buidelen en nog vaker wide proberen om aan te leggen, maar de zusters hadden het druk, sondevoeding was sneller. Het kon toen maar 2x per dag op de manier die ik wilde, maar had een paar keer een hele lompe zuster die al snel zei: "Hij drinkt niet aan de borst, ik ga hem een flesje geven."

De dagen daarna kreeg ik hem echt niet goed meer aan de borst. Bij het eerste bezoek van de lactatiekundige een tepelhoedje aangesmeerd gekregen, maar het mocht niet baten. Bij thuiskomst heeft de kraamverzorgster haar uiterste best gedaan om me te helpen met de borstvoeding, maar het lukte nog steeds niet (de productie wel, ik liep de hele dag te lekken). Een dure lactatiekundige langs laten komen, maar wederom zonder resultaat. Uiteindelijk 3 maanden fulltime gekolfd en toen gaf ik het met pijn in mijn hart op.

Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk nog steeds dat het me best was gelukt borstvoeding te geven als ik vanaf het begin een beetje meer medewerking en mogelijkheden had gehad... Het doet me nog steeds verdriet dat het niet gelukt is.

 

ooooh als ik die verhalen lees begin ik alweer te koken! mijn zoontje is met 32 weken geboren en mocht in het streekziekenhuis blijven, ik lag 2 verdiepingen hoger op de "mama afdeling" nou ook daar was van alles mis!

-leren kolven okee, maar wel binnen 3 minuten anders heb je pech
- ik wilde de volgende dag natuurlijk naar mijn zoontje (ben snachts bevallen) en ik kreeg letterlijk te horen "als je maar niet denk dat ik je breng" dus de kraamtijd al marathon lopend doorgebracht.
-BV wilde niet op gang komen, ik heb geen problemen met fv maar had graag een kans gehad. In plaats daarvan vertelde de ziekenhuis lactatiekundige me dat ik geen echte vrouw was, anders was het kolven me wel gelukt, want iedere vrouw kan bv geven/kolven.

op de kinderafdeling
- de camera boven de couveuse om de haverklap uitzetten omdat de vpk zich bekeken voelde
- de plakkers niet goed opplakken zodat er heel veel dips waren die later vals bleken te zijn. hier kwam we achter nadat de vpk nieuwe plakker ophad gedaan, het alarm afging voor een apneu terwijl Sander gewoon rustig lag te slapen.
- een voeding vergeten en vervolgens mij bellen met de mededeling dat hij "krijste als een speenvarken" of ik ff wilde komen. ik als een speer naar het ziekenhuis, kijk ik op zijn kaart zie ik dat hij ruim een uur daarvoor een voeding had moeten hebben!

Gelukkig is mijn man wel mondig, ik stond vaak aan de grond genageld omdat ik het gewoon niet kon geloven dat zulke fouten worden gemaakt....

 

pffft dan weet ik er ook wel een paar. Onze dochter is nog maar een weekje thuis, dus alles nog heel recent. Ik heb de weken voor de geboorte in het ziekenhuis doorgebracht en dan zie je echt een hoop, ik ben zelf verpleegkundige dus heb wel enig idee hoe dingen moeten gebeuren. De frustraties begonnen al in die weken eigenlijk. Ik heb ernstig nierfalen, mag geen zout door mijn eten of zoute producten. Daarbij ben ik diabeet en heb een heel erg strak schema met eten waar ik niet vanaf mag wijken. Ze hadden in dit ziekenhuis combi maaltijden die je kon kiezen. Je hebt speciale dieeten voor zwangeren, voor zwangere diabeten, maar er was blijkbaar niet iets mogelijk voor zwangere diabeten met nierproblemen ofzo.... elke dag weer drama om eten te krijgen waar ik echt wat aan had. Het was te zout, te veel eiwit of koolhydraat of juist enorm weinig in wat ik wel mag, daar kan je normaal al niet op leven. Uiteindelijk kreeg ik het wel voor elkaar om extra salade erbij te krijgen zonder sausjes (te zout vaak) om nog iets aan te vullen. Mijn bloeddruk was extreem hoog, had een schema waarbij ik om de 2 uur medicatie moest krijgen (had 4 soorten pillen die niet samen mochten en waar bepaalde tijd tussen moest zitten), maar het was ALTIJD te laat, dus mijn hele schema lukte zo niet (en mn bloeddruk dus ook niet)... ging op een gegeven moment maar steeds bellen als ze een kwartier te laat waren en geloof niet dat ze dat heel fijn vonden. Het was onmogelijk om een internist aan je bed te krijgen op de afdeling, daar heb ik me heel vaak boos om gemaakt. Zeker omdat mijn interne gezondheid de reden van mijn opname was, de baby deed het geweldig al die tijd. Mijn man heeft echt een aantal keer zitten koken van woede en dan kon het wel opeens allemaal. Ik lag de laatste 2 weken op een stiltekamer ivm rust en minder prikkels, achterin de gang. Maar tijdens het rustuur was het zo verschrikkelijk rumoerig op de kamers naast me of op de gang. Bellende patienten die echt niet zacht praten (dat ze bellen moeten ze zelf weten, maar doe het dan een beetje rustig , maar er was nooit geen controle op), bezoek die toch gewoon doorliep voor de kamer tegenover. Ze moesten langs de zusterkamer, maar er werd nooit wat van gezegd. Heb weinig aan mijn rusturen gehad in iedergeval. Er waren duidelijke afspraken gemaakt over wanneer er acties gedaan zouden worden aan de hand van mijn bloed, urine en bloeddruk checks..... die zijn veelvoudig overschreden zonder actie te ondernemen, altijd was er wel een reden om de grenzen op te schuiven. werd daar erg onzeker van en op een zeker moment ook erg passief (had er gewoon geen zin meer in om tegengas te geven!) En zo nog veel meer kleine irritatiemomentjes.
Tijdens de bevalling ging er iets gigantisch mis met mijn ruggenprik, daarom was het onmogelijk om natuurlijk te bevallen en werd het toch een spoedkeizersnede. Op de OK was een heleboel mis, ik heb dit gelukkig allemaal niet meegemaakt door de angst en onzekerheid die overheerste.... mijn man die al niet zo gezellig was door de hele situatie, moest dat allemaal wel horen en hij zei er tegen mij express niks over, omdat ik al compleet over mn toeren was... maar dat de gyn achteraf zelf vroeg of we een klacht wilden indienen over de hele situatie zei natuurlijk al genoeg. De OK was niet schoongemaakt en er lag nog geen schoon matje voor onze dochter die elk moment geboren kon worden, toen ze richting het kamertje ging waar ze haar gingen nakijken moest het schone matje nog komen. De monitor voor hartregistratie deed het niet, en dat was nu net de reden dat we richting OK gingen. Ze waren vergeten om mijn infuus opnieuw aan te sluiten voor continu medicatie, die mijn verdoving in stand zou houden. Nu had ik daar zelf geen last van, door de verlamming van de ruggenprik (maar goed je zou er maar wel baat bij moeten hebben) De vacuümpomp deed het niet en de reserve konden ze niet vinden. Ik ging naar de OK met een hb van 5.1 en ik heb veel bloed verloren, ze waren pas na 2 uur zo slim om mijn bloed opnieuw te checken ( o was dat nog niet gebeurd dan??). Toen moesten ze opeens in alle paniek bloedtransfusie gaan doen..... gelukkig is het allemaal goed afgelopen!
Met de kleine ging het na de geboorte heel erg goed, geboren met 35+2..... ze werd samen met papa naar de couv gebracht, daar werd hij neergezet in een kamertje zonder uitleg van bellen of andere belangrijke zaken. Het is zijn eerste kindje dus helemaal nieuw in hoe een baby zich moet gedragen. Werd hij na geinstaleerd te zijn, 45 min alleen gelaten zonder hij iets wist. Hij zag dat ze helemaal blauw aanliep en is naar de gang gerend om iemand aan te spreken om te komen.... oeps was het en toen opeens kind aan toeters en bellen. Ze viel in de eerste week erg veel af (tot 20%) en kreeg een sonde. Ik vond dat ze erg weinig geduld hadden voor de flesmomentjes en ze dan snel de rest via de sonde erin gooten.... Wij deelden de laatste week een kamertje met 2 andere babies. Het ene gezin was net als ons gewoon rustig op de afdeling en zocht een eigen plekje op een beetje privacy te hebben. Het derde gezin was erg geluidruchtig (hele hordes familie zaten er de hele dag, inclusief hele maaltijden), aanwezig door heel de kamer, zat met handen in de bak van de andere babies en moeders ging zonder schaamte (vpk had er al iets van gezegd maar nederlands en engels spraken ze amper, dus ze deed het toch) midden in de kamer borstvoeding geven zonder bovenstukje aan terwijl wij en bezoek ook de kamer door moesten. Ik heb er helemaal niks op tegen hoor, helemaal niet zelfs want vind het jammer dat ik geen bv mag geven ivm mijn medicatie, maar zoek dan een beetje privacy op (je kon er met gordijnen een hokje maken) ipv dat iedereen eromheen moest lopen en ik er zelfs niet langskon met mijn rolstoel omdat ze midden in het pad zat. Was blij dat ze zo slim waren om haar na 4 dagen apart te zetten. Vond wel dat er erg weinig tijd door bepaalde zusters werd vrijgemaakt om dingen uit te leggen. Als je dan ergens om vroeg dan werd je soms afgekat. Toen we zelf wat meer draai hadden gevonden en je je eigen ding deed met de baby, waren ze eigenlijk best wel te doen hoor! Op de kinderkamer waar ze het laatst lag, daar ging het heel erg gemoedelijk en normaal!
Baby mocht om te proberen 2 nachtjes naast me staan op de kraam. Ik was zelf nog compleet niet mobiel door keizersnede, tijdelijke verlamming rechterbeen en alle andere kwaaltjes, dus ik zou hulp krijgen met voeden en wassen zodat ik haar niet zelf hoefde te tillen (was bang dat ik haar zou laten vallen ofzo). We hadden tijden afgesproken, ukkie is erg van de klok dus dat was makkelijk plannen, maar je zag nooit iemand rond die tijden. Dus dan maar bellen als baby niet meer te troosten was.... en dan mocht je nog minimaal een half uur wachten op hulp of opgewarmd flesje. Erg slordig. In de laatste week in het ziekenhuis ging het met mij helemaal niet goed, dus er moest een internist bij komen, maar heb niemand gezien (pas op de laatste dag gingen ze actie ondernemen) en pas nadat mijn man wederom uit zn slof schoot tegen de co-ass kon er opeens wel van alles en bleek inderdaad dat mijn bloedwaarden uit de grenzen sprongen en kreeg ik andere medicatie. Ze zullen wel gedacht hebben wat voor aggressief type ik getrouwd ben hahah hij is normaalgesproken een hele rustige en lieve hubbie. Ze gooiden het steeds op het feit dat ik op de kraamafdeling was en dat ze daar alleen op gynaecologisch gebied naar me keken pffft ik zat toch in een ziekenhuis??? Heb me uiteindelijk laten ontslaan, omdat ze mijn baby naar huis wilden sturen en ik naar andere locatie moest (zonder baby!!!!!). Ik was van mening dat als ik net zo ziek was als ze zeiden, dat ze dan in iedergeval misschien ook eens langs moesten komen aan mijn bed, want als ze die moeite niet nemen dat ik dan beter thuis kan gaan zitten met checkup van de huisarts. Ik moet nog minstens 4 weken wachten op mijn nieroperatie, omdat ik mijn buikwond eerst volledig genezen moet zijn. Dat was ook de reden dat je na mijn bevalling opeens geen artsen meer aan je bed hebt, omdat ze weinig kunnen doen.... nou dan vond ik dat ik dus gewoon thuis mijn tijd uit kon zitten, dus dat heb ik gedaan ook!
Wat een rust thuis, heerlijk!

 

nee hebben wel gesprek gehad met de gyn die uiteindelijk de keizersnede heeft gedaan. hij was er pas op het laatst bijgeroepen ( de gyn en co die mij hielpen hadden wat eerder actie moeten nemen,, dus hij kon er eigenlijk ook weinig meer aan doen. hij was bekend met mijn case en heeft wel 1000 keer sorry gezegd voordat hij de keizersnede ging doen. mijn man riep alleen maar dat hij rap ons kind moest halen ( heb ik allemaal niet eens gehoord) ze konden trouwens mijn weeen ook niet registreren, ik wist voor dat die ruggenprik kwam wel dat ze heel heftig en regelmatig kwamen en ging met 3 cm een ruggenprik krijgen, toen ik terug was bleek het opeens volledige ontsluiting te zijn en ben 40 min weggeweest. maar goed toen kon ik me niet meer bewegen, dus meepersen had toch niet gelukt.
klacht indienen hoefde van mij niet, ben blij dat onze dochter er heel uitkwam en dat ze nu gezond hlijkt. daar heb ik 7 maanden zorgen om gehad (mijn zoontje is met 26 week geboren en heeft dat niet gered).... mijn eigen gyn had helaas geen dienst, want dan was het vast allemaal vloeiender gelopen, ook omdat ze altijd rekening houd met mijn voorgeschiedenis en ziek zijn. sommige dingen moetje gewoon niet willen zien, horen of voelen denk ik