Ik zit best wel met een groot dilemma. Mijn partner is sinds kort zzp timmerman, we weten allemaal dat er op dit moment zeer weinig werkgelegenheid is en de opdrachten blijven zo goed als uit. Ik heb ook geen baan meer, zoekende maar ook dit wil maar niet lukken. Nu is het zo dat mijn broer met zijn vrouw en dochter in Thailand woont sinds 7 jaar. Hij heeft het idee geopperd om voor een periode van minimaal 1,5/2 jaar daarheen te komen, er is daar werk voor mijn vriend genoeg en dan kunnen we gewoon lekker leven. Alleen ik vind het nogal wat, oke de kinderen zijn nog klein dus die zijn het probleem niet, mijn oudste zou/gaat na de vakantie naar de basisschool hier, daar kijk ik naar uit, vind het leuk, spannend etc, dan moet ze dus daar naar een Internationale school, ook perfect natuurlijk en ze leert goed Engels spreken. Maar ze zou bij vriendjes/vriendinnetjes in de klas komen, zelf zit ze daar geloof ik niet zo mee, ik ben meer diegene die dat jammer vind. Had het gewoon heel anders voor me gezien maar oke. Verder heb ik hier natuurlijk familie, mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder is alleen, mijn broer woont natuurlijk ook al in het buitenland en dan zou ik ook nog eens gaan met mijn kids, dus dan heeft ze geen kids hier meer en ook geen kleinkinderen, ik vind dat nogal wat, we hebben een goede band en ze woont hier vlakbij. Mijn kids kunnen natuurlijk ook niet meer bij hun opa en oma op bezoek. Dan heeft mijn vriend ook nog 2 oudere kinderen, ook die blijven dan achter. Hij ziet dan zelf zakelijker, ik meer emotioneel. Er moet geld verdient worden, kan dat niet in NL dan maar elders. Heb hier ook dieren, hond, kippen konijnen, ik ga zeker mijn hond niet wegdoen, die moet dan mee. Dat schijnt ook nog wel mee te vallen om te regelen. Oke er zijn ook voordelen, ik ben weer bij mijn broer in de buurt en zijn gezin, we kunnen daar riant leven, het is altijd mooi weer, het is voor de ontwikkeling van de kinderen goed, denk ik. Poeeeh ik vind het nogal wat en ze hebben er ook zo;n haast mee, voel me echt een beetje voor het blok gezet, zeker omdat ik diegene ben die alleen nog ja moet zeggen. Wie heeft er ervaring mee en heeft misschien tips of advies wat te doen.. ook als je geen ervaring hebt zijn alle reacties welkom! Ik weet het gewoon niet
Over de emotionele aspecten heb ik het even niet. Om legaal in Thailand te kunnen werken heb je een werkvergunning nodig en deze worden niet afgegeven aan timmermannen. Illegaal werken is een risico dat ik niet zo nemen aangezien je als gezin gaat.
Ik zou het doen!!! Geweldige ervaring en als het niet bevalt ben je zo weer terug, dat is wel makkelijk gezegd maar je zegt het eigenlijk zelf al.. Hier is geen werk maar elders wel. Voor de oudere kinderen die achterblijven zal het wel wat zwaarder worden maar er bestaat tegenwoordig zoveel Skype whats app en in de vakanties kunnen ze jullie komen bezoeken.
Ik lees in je verhaal meer nadelen dan voordelen. Waarom zou je dan gaan?! Een beslissing als dit overhaast nemen is niet de meest verstandige keuze dus neem er je tijd voor...
Er zegt ook wel heel veel in mij, doen! maar toch, vooral het emotionele, ik ben ook zo'n muts wat dat betreft..
Dat vind ik dus ook, het gaat veel te snel, zoiets beslis je niet in 1 dag toch? ik zeg al, ga jij eerst maar een tijdje alleen, kijken of het inderdaad wat is en of er genoeg werk is.
Mijn vriend heeft ook de droom om naar het buitenland te verhuizen. Ik zit, net als jij, ook met die emotionele aspecten en voor mij dus reden genoeg om het niet te doen. Ben van mening dat ik er juist emotioneel achter moet staan want zolang dat niet het geval is kan ik me niet voorstellen dat ik gelukkig zal worden.
Daar heb je wel gelijk in, ben zo bang dat ik er echt ongelukkig zal worden, ik ben er 4x geweest en ik vind het er heerlijk en prachtig maar was altijd blij weer naar Nederland terug te gaan, dus snap hoe jij er over denkt. Ik ben blijkbaar emotioneler daarin, wordt er gewoon naar van als ik eraan denk dat ik daar zit en niemand kan op zoeken enzo
Hoor net van mijn broer dat dit verbod in 2009 is opgeheven en sindsdien er weer werkvergunningen aan timmermannen worden afgegeven.
Hey, Tja zoon beslissing neem je niet zomaar natuurlijk. Maar proberen kan altijd. Ik ben 2 maal in Thailand geweest , 2x een maand. Is natuurlijk wel anders als wonen. Maar gezien je broer er woont heb je al wel iemand om op te leunen!! Dat is in de periodes dat je het even teveel word Mss wel prettig. Vroeger was ik nog nooit verder als Luxemburg geweest mijn zus ging backpacken in Australië en ik zei ineens ik ga mee ( niemand had het verwacht , ik durfde absoluut niet te vliegen) maar tot op de dag van vandaag ben ik zo blij dat ik gegaan ben!! Het was zoon geweldige ervaring heb er zoveel van geleerd!! Succes met je beslissing . Maak is een. Lijstje met voor en nadelen... Wellicht kom je tot een beslissing.
Moeilijk...als je er niet volledig achter staat, niet doen. Als het jou niet bevalt, ga je dat toch afreageren op je man met alle gevolgen van dien. Het is niet niets om alles achter te laten. En zomaar even terug gaan, is makkelijker gezegd, dan gedaan. Voor je dochter hoef je het niet te laten, voor haar zal het een verrijking zijn. Bij het KIT in Amsterdam kan je trainingen volgen van een dag waarbij ze je de cultuurverschillen uitleggen en je voorbereiden op de emotionele aspecten van een emigratie. En ze hadden daar gelijk, ik had het niet verwacht, het is af en toe best zwaar. Wij zijn maar van NL naar BE (Franstalig deel) gegaan en hier zie ik al wat afstand doet met al je relaties. Ook "even" met de kinderen langs opa en oma gaan is er niet meer bij. Wij stonden er allebei volledig achter en willen graag na deze uitzending verder weg van NL. De kinderen hebben zich ontzettend snel aangepast. Wel hebben wij contact met een kinderpsychologe en een instelling die het NLtaal onderwijs voor kinderen in het buitenland bevordert en ze bij terugkomst bijles zullen geven op school. Mijn kinderen, vooral de jongste spreekt prachtig Frans, ondanks dat ze NL spreken op school. Maar 90% van de leerlingen is Franstalig. Alleen haar Nederlands heeft dan ook dat accent en wij zitten met haar dus 24/7 in "Allo Allo" En vergeet ook niet dat een internationale school een behoorlijk prijskaartje heeft, zeker als je het zelf moet betalen.
Dank je wel, ja het is inderdaad wel fijn dat mijn broer er is en zijn gezin, we zijn niet helemaal onbekend, ben er ook een aantal keer geweest. En als ik het even niet zie zitten heb ik hen natuurlijk en het is ook niet voor eeuwig natuurlijk. Ben je lang in Australië geweest?
Ik zit een beetje in dezelfde situatie. En onze kids zijn ook nog even oud Wij vertrekken over 1.5 maand voor 2/3 jaar naar het buitenland, ivm het werk van mijn man. Ik weet het al wel langer en heb er dus meer over na kunnen denken. Ik zal mijn familie ook missen, mijn vrienden, werk etc. Ook baal ik, omdat mijn oudste zou beginnen op de basisschool en we daar allemaal naar uitkeken. Nu zal ze naar een engelse school gaan en dat vind ik wel zielig voor haar. Het is zo'n kletskous en in het begin zal ze niet kunnen communiceren met andere kinderen. Maar heb wel begrepen dat kinderen heel snel de engelse taal oppikken. Vooral als ze dagelijks met de taal in aanraking komt. Klinkt allemaal negatief tot nu toe de positieve dingen zijn voor mij dat deze komende jaren echt family time zullen zijn. Even geen verplichtingen, en alle vrije tijd die we hebben is echt voor ons gezin. Verder is het een hele ervaring en uitdaging die ik niet wil missen. Je ziet zoveel nieuwe dingen en leert er zoveel van. Daarnaast weet je dat het maar voor 2 jaar zal zijn en dat je daarna weer naar nl terug komt ( waar ik zelf eigenlijk heemaal niet zo naar uitkijk) Voor jou scheelt het natuurlijk ook dat je broer daar zit en je dus al iemand hebt daar.
Ik weet inderdaad niets van werkvergunningen, maar ik zou die ervaring wel op willen doen. Anderhalf tot twee jaar is relatief kort en slechter kun je er financieel niet van worden. Bevalt het niet, dan kun je terug. Als je het niet probeert dan weet je zeker niet hoe het geweest zou zijn. Alleen een ding, neem in dit soort zaken nooit een overhaaste beslissing! Het is een grote stap die rustig overdacht moet worden. En is het geen optie voor je man om tijdelijk alleen te gaan? Half jaartje ofzo?
Bedankt voor je reactie, Interessant dat KIT, ga ik eens naar kijken, wie weet is het wat om eens te doen. Ben idd ook bang het dan af te reageren op hem, zo van, ja jij wilde hier naar toe. En het is idd ook geen België, het is wel 10,000 kilometer verderop, en als jij al zegt dat zelfs voor jullie al vervelend is. Internationale school is zeker duur, mijn broer is nu bezig alle kosten op een rijtje te zetten, we moeten het wel kunnen betalen natuurlijk anders heeft het nog geen zin. Wat leuk dat jou kinderen zo goed Frans spreken, ze pikken dat zo snel op he, ben voor de kids nog het minste bang, dat komt wel goed!
Het klinkt mij in de oren als een avontuur en zou het wel doen. Wat zijn 1 a 2 jaar op een mensenleven? Zelfs als het niet bevalt, je komt wel weer terug naar huis. Voor opa en oma is er Skype, je kinderen leren een andere taal en leren van een andere cultuur... Het lijkt me een verrijking.
Mijn dochter is ook een echte babbel. Ze was net drie toen ze hier naar school ging en binnen een maand kwam ze al met verhalen thuis, die ik niet meer kon bijhouden. Mijn zoon van toen vier heeft een maand of drie nodig gehad, maar die babbelt sowieso niet veel en graag.
Tja, inderdaad wat is 1 a 2 jaar op een mensenleven. Als je niet gelukkig bent, is het heel erg lang. De eerste maanden zijn spannend en uitdagend, maar het nieuwe gaat er toch vanaf. De problemen waar je tegen aanloopt, bureaucratie, verzekeringen, taalbarriere en dan niet even bij iemand terecht kunnen om je te helpen. Gelukkig heb je daar al wel familie zitten, dat scheelt denk ik enorm.
Ik zou het niet doen, vind het zielig voor de kids, zowel die van jezelf als de andere kinderen van je man, sorry..