Overdreven? Lees dan eerst alle berichten van mij! Die pzijn nam ik maar als voorbeeld! Nogmaals ik had eens geen zin om te kijken, gelukkig was mijn vriend er terwijl dylan alleen maar jengelde,...ging hij niet kijken dan was onze zoon waarschijnlijk dood!!!!! Tjessa niet als een aanval naar jou bedoeld want ik vind je een toffe meid hoor Sorry dat ik jou quote, toeval ik had evengoed iemand anders kunnen quoten Een ongeluk kan gewoon snel gebeuren
Dag dames, Ik verwacht, als alles goed gaat, in januari ons eerste kindje. TS Ik vind het mooi en goed beschreven...ik was al voorgenomen mn kindje niet te laten huilen! Ik hoop troost, liefde en veiligheid te mogen bieden, zodat de hechting goed gaat en de kleine uiteindelijk mag groeien tot een zelfstandige, zelfverzekerde individu! Daarbij schrik ik ook wel van sommige reacties...ik denk daarbij dan dat het jammer is dat niet iedereen een cursus ontwikkelingspsychologie moet volgen mbt wat babys gedurende leren in hun eerste levensjaren. Daarbij leer je ook dat een baby niet kan manipuleren...simpelweg omdat het nog geen ikbesef heeft Dit komt pas na een jaar of 1,5 a 2 jaar.... Teken een stip op het voorhoofd van je kindje en zet hem maar eens voor de spiegel...wrijft hij het eraf? Of wijst hij of zij op de spiegel aan...of heeft helemaal niets door Schaamte komt rondstreeks 4 jaar.... oorzaak en gevolg komt pas bij het schoolgaande kind....verbanden kunnen leggen, etc.... Het is interessant, vind ik, om je daar eens in te verdiepen....dan snap je dat babys niet kunnen manipuleren... Ik las ook iets over afleiden, als het iets pakt wat niet mag....Fantastisch! Zo wil ik het ook graag doen....
tja ik zit er een beetje tussenin. Ik laat ze niet bewust huilen omdat ik er geen zin in heb ofzo, maar soms komt het gewoon even zo uit ivm de drukte. Aan de andere kant heb ik wel het idee dat er heel veel moeders (en misschien ook vaders) zijn die te snel hun kind bij zich nemen en teveel onrust veroorzaken, veel baby's hebben gewoon even een 'naar bed gaan-huiltje' wat niet per definitie betekent dat de baby pijn heeft of eenzaam is, maar soms gewoon moe. Maar op deze manier zwaar oververmoeid raakt door het gewieg en het rondgewandel met de baby.
Mijn dochter huilt weinig, maar ik kan meestal horen wat er is. Als ze echt moe is kan ze gaan huilen, ze wil dan niks ook troosten helpt dan niet. Ze wil dan echt geen aandacht of een fles. Ik leg haar dan in bed en dan huilt ze zichzelf in slaap binnen een paar minuten. Ieder kind is anders en wil ook anders benaderd worden.
Dit heb ik letterlijk zo ervaren. Ik ben er vrij laat achter gekomen dat dit averechts begon te werken voor mijn dochter. @NdNk: haha, ik ben het met je eens. En het is nog eens hartstikke leuk ook. Ik heb ontwikkelingspsychologie gestudeerd (hoewel ik nu in de praktijk met volwassenen werk). Ik ken de ontwikkelingsfasen van baby's maar al te goed ... dacht ik... Totdat ik m'n eigen kindje kreeg en merkte dat ik in de praktijk toch nog vaak dingen moet uitzoeken/voor raadsels sta (zie bovengenoemde). Toch blijft het handig om achtergrondkennis te hebben. Het boek oei ik groei heb ik niet gekocht want ik heb een kast vol met soortgelijke boeken.
Interresant allemaal! We laten Moira zo min mogelijk huilen. Ze heeft last van verborgen reflux- en ze is erg gevoelig. Nog voordat ze huilen gaat, van streek raakt, speel ik in op haar behoefte. Of dat een kroel, afleiding of stilte is- of honger... Maakt niet uit. Het is haar manier van communiceren als er naar haar lichaamstaal en stille emoties niet geluisterd wordt. Heel soms als we weggaan en ze de maxi cosi inmoet gaat ze huilen, dan laat ik het heel even. Ik weet dat ze in de auto heerlijk in slaap zal vallen. Maar dat is altijd in gezelschap. Als ik haar niet troosten kan- dan nog doe ik haar in de draagdoek, oordopjes in en zoek ik afleiding in tv of een blokje om. Dan maar huilen dicht tegen me aan! Als pedagoog werk ik op professioneel vlak met kinderen- en als het om mijn eigen kindje gaat ben ik opeens heel onzeker. Gek he. Maar als ik doe wat ik denk/voel wat goed is, komt t meestal wel goed. (en als m'n dochter langer dan 'n half uur huilt wisselen mijn man en ik van de wacht. Kan dat niet- dan drink ik even een glas drinken of ik zet thee, en kom dan weer terug. Vaak is ze dan halverwege al in slaap gesukkeld langer dan 'n half uur haar huilen horen doet pijn aan elke vezel van m'n lijf... En dan ga ik zelf ook huilen. Dat helpt niet met troosten, hihi) Het blijft zoeken met je eigen kindje, en iedere ouder doet het anders. Ik vind het een goede discussie- probeer wel persoonlijk commentaar te vermijden- want daar wordt t niet gezelliger op!
ik zit er tussenin, ken mijn kind ondertussen wel en ze kan er heel goed een spelletje van maken als ze niet wil slapen. En dan word er weer gespeculeerd dat dat niet kan , maar rond deze tijd gaan ze zulke dingen echt wel door hebben , tenminste mijn kind wel en ook dat merk je gelijk aan der of ze een spelletje speelt of het echt meent. Ik laat haar nooit lang huilen maar vaak heeft ze 3-5 minuten nodig om in slaap te komen. Nu sinds 2 weken slaapt ze direct, zonder te jengelen of huilen. Mijn dochter is er heus niet slecht van geworden ofzo hoor.
Amen! Je haalt echt de woorden uit mn mond Als ik teveel steeds maar naar mn dochter ging en nu ook bij mn zoontje werden ze alleen maar super overprikkeld. En wbt huilen kan ook een manier van verwerken zijn, als jezelf gespannen en druk in het hoofd bent kan het ook heel fijn zijn om even flink te huilen. Dus 5min huilen vind ik geen drama. Kijk een uur daarintegen wat je in je openingspost beschrijft, nee dat geeft geen gevoel van veiligheid en ik denk dat geen van de moeders die de kindjes af en toe laten huilen dit doen, dat kan toch geen enkele mama over het hart krijgen.
Dat is overigens volgens mij ook wat dit topic 'getriggerd' heeft he, iemand die over een erg jonge baby zei dat ze 'm maar moest laten huilen, ook al was dat een uur. Ik ga hier zeker niet ontkennen dat mijn dochter nooit even heeft moeten wachten. Ik ben een periode zo ontzettend moe geweest, dat ik haar niet eens hoorde door de babyfoon en ik dus pas wakker werd terwijl ze al even (flink) huilde. En verderzat ik soms natuurlijk ook net op de wc terwijl zij begon te huilen etc. Dat lijkt me ook niet te voorkomen, zeker niet als je veel alleen bent (mijn man werkt ontzettend veel, dus ik stond er 's nachts soms ook alleen voor na een slopende dag, en dan sliep ik werkelijk als een marmot ). Daarnaast heeft mijn dochter als baby nooit gejengeld. Het was gewoon meteen uit volle borst keihard huilen, en vervolgens echt hysterisch huilen. Dat was geen 'ik moet even de dag verwerken'-jengeltje ofzo. Dat is ook wel heel anders. Sindskort jengelt ze soms dus wel, vooral als ze wakker wordt 's nachts en bv zonder speen ligt. Dat is meteen voorbij zodra ze weer een goede houding heeft gevonden, plus speentje en knuffel. Inmiddels kan ze dat natuurlijk helemaal zelf, dus daar ga ik m'n bed niet voor uit
@ts ik vind je tekst nogal dramatisch.... En ik ben zeker geen voorstander van maar laten huilen. Huilen met traantjes, volgens mij hebben kleine baby's nog geen traantjes dus dat kan al niet? Ik laat mijn zoon ook wel eens huilen, max 10 min. Dan ga ik kijken, en is er verder niks dan laat ik hem huilen. Maar je moet er wel zeker van zijn dat hij zijn natje en droogje heeft, geen pijn etc.
Dit is zeker erg dat dit is gebeurd. Maar ik krijg nu een gevoel dat je ons allemaal maar "bang" wilt maken. Omdat jij deze ontzettend nare ervaring hebt gehad. En dat is een beetje jammer dat je dat zo doet overkomen. Ook ik heb geen beeld babyfoon. En ben zeker niet van plan dit aan te schaffen. Ben ik dan een slechte moeder? Niet bezorgd genoeg?
Onze oudste dochter hebben we nooit laten huilen, maar toen het huilen overging naar wat slaperig jengelen, en bleek dat ze dit nodig had om in slaap te komen....ja toen hebben we haar elke avond een kwartier 'laten huilen'. Dit is alweer een tijd geleden en ze gaat nu zonder huiltje of wat dan ook gelijk slapen. Onze jongste dochter is even wat anders... Zij heeft verborgen reflux gehad, waar we overigens pas met 6 maanden zijn achtergekomen. Jeetje wat heeft zij veel gehuild! We hebben haar nooit alleen laten huilen, want het was duidelijk dat ze totaal niet lekker in haar vel zat. Toen we eindelijk wisten wat er was en ook medicatie kregen, ging het steeds wat beter. Maar... Omdat ik wist dat ze pijn had als ze huilde, was ik altijd supersnel bij haar en heb echt van alles uit de kast moeten trekken om haar rustig te krijgen. Het moeilijke was, dat als ze huilde ik gelijk in de stress schoot omdat ik haar absoluut niet alleen op haar kamertje wilde laten liggen als ze pijn had. Omdat het steeds beter ging, huilde ze natuurlijk ook wel eens als ze geen pijn had, maar dat kon ik niet meer zo goed horen omdat bij mij altijd de twijfel rees: " stel je voor dat ze nu toch pijn heeft en daarom huilt?" . Ik stond dus bij elk huiltje al naast haar bed. Ze is nu 13 maanden, van de medicatie af en de verborgen reflux is gelukkig weg. Maar omdat wij zeker een jaar lang al naast haar stonden als ze maar even piepte in bed, ljkt het alsof ze daar toch aan gewend is geraakt. We stonden er natuurlijk ook vaak genoeg als er niets ernstigs aan de hand was, maar dat wisten wij op dat noment natuurlijk niet zeker... Ze is enorm aan mij gehecht en wil savonds wel naar bed en gaan slapen maar na drie kwartier wordt ze wakker en dan begint het huilen. Ze stopt niet voordat ik haar oppak en tegen me aanhoud. De seconde nadat ik dat doe, kijkt ze op en krijg ik een grote smile en begint ze te spelen met mijn neus, oren en haar. We denken dat ze (nou ja, wij eigenlijk) een bepaald patroon heeft ontwikkeld, waarbij ze verwacht dat bij elke kik die ze geeft, ik naast haar sta. Op dit moment word ik steeds vermoeider en we moeten het doorbreken. Vanavond heeft ze van half negen tot half twaalf gehuild. Natuurljk was ik bij haar en de tijden dat ze bij me zat, was ze vroljk en aan het spelen. Er is niets aan de hand, ze heeft geen pijn, geen doorkomende tandjes, geen poep of plas broek, niet te koud, niet te warm...ze wil gewoon bij mij zijn. Het laten huilen zal in haar geval waarschijnlijk wel de oplossing zijn. Natuurljk wil ik dit gestructureerd gaan doen. De techniek waarbij je omde zoveel minuten naar haar toe gaat en de tussenperiodes steeds langer maakt, maar ik stel het steeds uit, omdat ik weet dat dit een grote vermoeidheidsslag gaat worden.. Maar nu ben ik ook vermoeid en kom nergens aan toe. Smiddags slaapt ze overigens zonder een huiltje 2,5 uur achter elkaar, dat is de tijd dat ik iets in huis kan doen of iets voor mezelf. Ik ben super gestressed en krijg al hoofdpijn als ik de babyfoon alleen maar hoor ruisen. Dat dit geen gezonde situatie is, lijkt me duidelijk. Gelukkig kan ik heel geduldig en lief tegen de meiden blijven en realiseer ik altijd dat dit alles niet gebeurt om mij dwars te zitten. Komt nog bij dat ik vaak alleen thuis ben, mijn vriend is veel nachten weg en als hij er is, slaapt hij negen van de tien keer door het gehuil heen, waardoor ik weer degene ben die ook snachts haar bed uit gaat. Dit is trouwens geen klaagzang, maar wilde dit graag even delen omdat iedereen zijn of haar persoonljke verhaal heeft, en ik zeker weet dat niemand hier haar kind zomaar laat huilen. Even een editje: onze jongste dochter is trouwens een supervrolijk kind en huilt overdag nagenoeg nooit. Ze lacht en zwaait naar iedereen en ik krijg minstens 1 keer per dag te horen van mensen dat zetoch zo'n vrolijk kind is. Het is echt een drolletje (de oudste ook trouwens) en dat maakt het moeilijk uit te leggen aan anderen, 'Het zal wel meevallen met dat huilen, kijk ze eens lachen, wat een vrolijkerd, ze kan zo lief spelen en zichzelf vermaken, ieder kindje huilt weleens' etc, etc. Het is letterljk een verschil van dag en nacht.... Ze is zo happy, zit zo goed in haar vel overdag, maar savonds is ze zo verdrietig....
Mijn oudste heeft tot op heden max10x gehuild bij wegbrengen naar kdv. Ik heb daarin geluk gehad, maar meneer is ook, nog steeds niet, eenkennig. Dan laat ik hem even huilen, maar toen was hij sowieso al ouder dan 6 maand. Ik denk dat we hier de basis van het verhaal kwijt raken zoals, in mijn ogen, bedoelt. En dat is kindjes bewust in hun bed (overstuur) laten huilen, langer dan zeg 20 minuten. Oftewel kind in bed en pas na 15 a 20 minuten kijken, aai over de bol en weer weg. Net zolang tot ze slapen, of tot het etenstijd is. Dus niet het kindje wat het nodig heeft om 10 min te jengelen voor het in slaap valt. Ook niet toch even je kindje laten huilen omdat je eerst echt even naar de wc moet, of je kindje even laten huilen omdat je met een ander kindje bezig bent of omdat je bezig bent met een flesje klaar te maken. Huilt mijn zoontje wel eens? Ja natuurlijk. Zeker als mijn oudste een poepluier heeft moet ik de keuze maken. Of L even laten huilen en de luier vervangen of J een half uur tot 3 kwartier met een poepluier laten lopen. Sta ik bij elke zucht en huiltje naast zijn bed? Nee. En als mensen het vreemd vinden dat iemand enigsinds wordt aangevallen (ook door mij), lees dan eens alle berichten goed door. Mij kan het erg frustreren als iemand tips vraagt en deze volledig in de wind slaat. In combinatie met roepen 'lastige baby' 'reflux hebben en laten huilen' 'baby zijn sluw en manipuleren', tja... Maakt dat het acceptabel iemand aan te vallen? Eigenlijk niet, maar wel logisch. Mijn moederhart doet pijn als ik het lees.
Ik vind de manier van communiceren steeds naarder worden, eerlijk gezegd.. Ik vind dat niemand afgeschilderd kan worden als slechte moeder, en zeker niet om de reden dat ze haar kindje wel eens laat huilen! Sydneys, ik begrijp inderdaad dat jij persoonlijk een hele nare ervaring hebt gehad! Je leest hier veel over kindjes met (verborgen) reflux e.d. Dan is het logisch dat je snel naar je kindje gaat omdat dat waarschijnlijk de reden is dat hij/zij huilt. Mijn dochter had hier helemaal geen last van, er was niks aan de hand als ze huilde maar toch was ze rond bepaalde slaaptijden niet in slaap te krijgen. Dus ja, wij lieten haar huilen, maar doen de babyfoon nooit uit: als het huiltje dan veranderde in iets wat klonk als 'er is iets aan de hand' ging ik wel meteen naar boven en soms was het zo dat zelfs dan niks aan de hand was. Ik heb het zelf altijd heel belangrijk gevonden dat mijn dochter leerde op haar eigen kamertje in haar eigen bedje te slapen zodat ze daar ook een gevoel van veiligheid ontwikkelde en dit is goed gelukt! Zij heeft sinds de kraamweek nooit meer op onze kamer geslapen en dat ging prima! Als er iets is, is mama er altijd voor haar, en dat weet ze ook. Gister had ze zich in bed pijn gedaan of iets, nou dat hoor je dan echt wel aan het huilen hoor. heel de familie was over de vloer en dan wil ze ook alleen maar mama, dus het binden tussen mij en mijn dochter is super gegaan! Dus het laten huilen hoeft niet altijd zo naar uit te pakken als dat bij jou heeft gedaan, ben ik van mening. En daar wil ik het ook bij laten: de ene moeder blijft met haar kind rondzeulen en de ander kiest ervoor om het kind te laten huilen en wat langer af te wachten. Prima toch? Ieder kind is anders en als ouders hebben we allemaal het beste met ons kindje voor, neem ik aan? Dus ik vind dat de aanvalshouding die sommige moeders ingenomen hebben er wel af mag..
Pffffff weer zo'n topic. Laat mensen (ouders) toch gewoon eens in hun eigen waarde!! Wordt er zo moe dat ouders als 'slechte ouders' worden weggezet als ze hun kleintje een keertje laten huilen. Jonge jonge zeg... Zelfde met de eeuwige discussie tussen kamp borstvoeding en kamp flesvoeding........
Eens dat de discussie netjes gehouden moet worden, maar het gaat helemaal niet over "een keertje laten huilen", maar over standaard lang laten huilen en dus ook geen slaaphuiltje oid.
Maar daar maak je het nou juist zelf een beetje naar: alsof moeders die hun kind troosten niet afwachten? Alsof die altijd direct naar hun kind toerennen en geen verschil maken in huiltjes? En dan noem je het rondzeulen, in plaats van het gewoon als troosten te benoemen. Wat mij betreft gaat deze discussie vooral over langdurig kinderen laten krijsen. Dat wordt door CB's geadviseerd. Ook door het mijne. Bij mijn oudste had ik een pedagogisch probleem volgens hen, (overigens enkel gebaseerd op het feit dat ze wisten dat met 7,5 maand m'n dochter nog niet doorsliep en enkel getroost kon worden met een voeding). Tja.... toen bleek het toch KMA+eczeem en chronische oorklachten te zijn. Oeps.... hadden ze toch even vergeten door te vragen HOE het huilen klonk en wat er mogelijk aan de hand kon zijn. Dat doen ze gewoon niet, eerste het beste wat ze zeggen als je kind 's nachts nog huilt en nog drinkt: laten huilen. Daar is ws de post van TS ook uit voortgekomen. Die vind ik niet terecht en -ws door haar ervaringen- extremer dan nodig is, (maar je ervaringen nuanceren is doorgaans een proces van minimaal enkele maanden... ).
En ook dat is toch juist het punt? Wij wisten ook niet waarom onze dochter zo veel huilde, en dat bleek dus door kma te komen. Hoe kun je nou zeker weten dat er niets is als een babytje huilt? Er is meer dan honger en een vieze luier. Ik lees zo vaak dat blijkt dat kindjes bijvoorbeeld last van hun oortjes hadden. Zoontje van een vriendin bv ook, die sliep tot 2 jaar slecht, huilde veel, maar iedereen (inclusief de kinderarts) zei dat er niks aan de hand was. Tot ze een kno-arts troffen die minimaal vocht achter het trommelvlies zag; hij kreeg buisjes en sindsdien is het een veeeeel rustiger ventje dat ook ineens doorslaapt. Dus kennelijk had hij al heel lang last van z'n oren... Hoe kun je nu ooit dat soort dingen uitsluiten en je baby laten huilen?