Ik moet het ff van mij afschrijven en wil graag een mening van anderen. Ik zal vanaf het begin beginnen. Ik heb 4 jaar ingewoond bij mij schoonouders. Toen werd ik zwanger wat al een wonder was wegens ziekte, iedereen blij. Ik was in november uitgerekend en in oktober kregen we eindelijk onze eigen woning. De zwangerschap verliep niet vlekkeloos en in miste mn eigen moeder heel erg met alles. Zij wonen aan de andere kant van het land. Wij zijn naar mijn schoonouders altijd heel open geweest over hoe het ging en wat wij wilden. Mn schoonvader deed altijd heel afstandelijk hij begreep niet goed waarom wij nou zwanger waren. Toonde geen interesse. Toen ik bijna moest bevallen kwamen mijn ouders hier logeren omdat ze van ver moesten komen en zij ons naar het ziekenhuis zouden brengen. Mijn vriend heeft geen rijbewijs. We hadden duidelijke afspraken gemaakt dat als het zover was we zelf zouden bellen naar iedereen. En als we thuis waren de opa's en oma's konden komen. Ik beviel 's avonds rond 19.00 uur en moest een nacht in het ziekenhuis blijven. Mijn vriend belde gelijk naar zijn ouders dat ze opa en oma waren. Nog geen half uur later stonden mijn schoonouders en zwangers met aanhang bij mijn bed. Ik lag nog met vieze lakens en alles open en bloot. Mijn zoontje moest nog nagekeken worden. Ik was daardoor erg overdonderd dat iedereen er al was. Mijn vriend had graag zn eigen broers gebeld maar kreeg daar dus de kans niet meer voor. In plaats van rustig te gaan zitten deden ze heel druk en liepen steeds heen en weer. Mijn vriend moest ook gelijk heel de familie bellen en anders deden hun het wel. Ze kwamen met van allerlei cadeau's aanzetten. Waar ik op dat moment helemaal geen behoefte aanhad. Mijn schoonvader van het nodig om de verpleeging belachelijk te maken en een aap op het bord te tekenen als foto van mijn kind. Ik heb niks meegekregen van het wegen en meten en aankleden enz. Hun gingen daar allemaal boven op staan en ik werd 'vergeten'. Toen iedereen eindelijk na 2 uur naar huis ging. konden wij pas voor het eerste ff alleen zijn met ons kleintje. De volgende dag mochten we naar huis. Bij de ingang kwam opeens mijn vriend zn opa en zn tante. Mn schoonvader had gezegd dat ze nu wel al konden komen. Ik kwam dus voor het eerst thuis met mn zoontje en het huis zat al gelijk vol. Vond dit niet prettig. 's Avonds kwamen mijn schoonouders ff een borrel drinken samen met mijn ouders. De kraamzorg was er net dat zij binnen kwamen. Zij was dingen aan het vertellen en uitleggen aan ons. Mn schoonvader ging zich er gelijk mee bemoeien en vervelende opmerkingen maken. Hij haalde gelijk een camera uit zn tas met een grote lens eraan. Alles moest op de foto. Mn kind werd uit mn handen gepakt en moest bij opa en oma op schoot ik zat er gewoon bij alsof ik niet bestond. Ik kon mijn zoontje moeilijk uithanden geven. Wilde hem alleen bij mij. Als mijn schoonvader hier komt toont hij geen intresse in zn kleinkind. Hij komt ook bijna nooit. Wij wilde geen foto's van ons kleintje op facebook en toch deed mijn schoonmoeder dat keer op keer. Toen is mijn vriend boos geworden omdat wij dat niet wilde. Mijn schoonvader was toen weer boos op ons omdat zn vrouw als een aap met 7 lullen rondliep zoals hij dat zei. Ik zei je kan ook de foto's afdrukken en laten zien aan de mensen. Hij neemt ons dat nog steeds kwalijk. Onze mening werd nooit gerespecteerd ze deden alles wat hun wilden. We hebben verschillende keren gepraat maar ik ben steeds de schuldige. Ik ben erg depressief geweest na de bevalling en moet alles stap voor stap doen. maar hun geven me gewoon de tijd niet. Iedere keer als ik een stap vooruit zet zoals een flesje geven uithanden geven, krijg ik weer een trap na of ze denken dat alles weer gelijk oke is en kan ik weer van voor af aan beginnen. Ze proberen alles achter mijn rug om te toen en af te spreken als ik werk. Zodat ze dan op hun zoon kunnen inpraten om dingen wel toe te staan. Terwijl we af hadden gesproken dat ik eerst overal bij ben omdat dat het voor mij makkelijker maakt. Mijn zwangers hebben hun neefje alleen in het ziekenhuis gezien en daarna nix meer laten horen. Wij moeten maar contact zoeken wordt er gezegd. Alles gaat zo tegen mn gevoel in. Hoe ver moet ik hier in door gaan??
Ik zou al gek geworden zijn in het ziekenhuis! Ik weet natuurlijk niet hoe beduusd ik was geweest maar als ik dit zo lees denk ik: ik had ze weg gestuurd! Dit was niet afgesproken... Voor nu moet je toch echt je mond open trekken. Ik zou als ik jou was eens goed met je vriend praten. Het is zijn familie en hij moet voor jou opkomen dus hij moet het heft in handen nemen en er wat van zeggen. En dan op een manier dat het duidelijk is. Dit kan toch niet? Vooral over t feit dat ze aan je bed stonden terwijl jij nog aan het bijkomen was van de bevalling vind ik het ergste. Die mensen tonen totaal geen respect!
Wat vervelend voor je meid. Hou altijd in je achterhoofd dat t jullie kleine is.. jullie bepalen en jij geef aan op welke snelheid jij toe bent aan bepaalde dingen.. Is echt niet raar dat je t gevoel hebt t liefst alles zelf te doen!
Wat is er over jou grenzen heen gelopen zeg! Ik geef zelf mn kleine babies NIET uit handen en zeg dit ook altijd heel duidelijk. Daarbij vertelden wij al in de zwangerschap dat we bellen als de baby er is en dan wel vertellen hoelaat ze mogen komen. Zowizo pas bellen als we het eerste moment met de baby hebben gehad. Nu zijn mn schoonouders - net als mn eigen ouders - niet opdringerig qua baby. Maar ik herken 't wel dat ik moe en al terug kwam uit ziekenhuis, er allemaal bezoek was, de kraamzorg voor 't eerst kwam, de baby huilde, er eten besteld werd, de baby niet goed wou drinken etc... Dat heb ik toen de 2e keer wel anders aangepakt... Baby en ik eerst, man en dochter op 2 rest op een verre 3e plek.
Meis, wat een vreselijke situatie. Je stelt je echt niet aan en al stel je je aan volgens je familie je bent kraamvrouw en daar hebben zij rekening mee te houden. Ik zou als eerste eens met je vriend gaan praten over hoe je je voelt met alles wat er gebeurt is. Daarna zou ik samen met je vriend erover praten met je schoonouders. Eerst samen op 1 lijn, zodat je vriend jou ook kan steunen. En als je schoonouders dan jou alleen de schuld geven kan hij ook voor je opkomen zeg. Wij hebben om een andere reden tijdelijk weinig tot geen contact gehad met mijn schoonouders. Dit heeft echt goed gedaan. Zegt niet dat dit altijd werkt, maar we krijgen wel meer respect voor de keuzes die wij maken. Zeg niet dat je dit moet doen en sowieso moet je vriend daar ook achter staan. Mijn man is toen wel af en toe bij zijn ouders geweest, maar met onze dochter gingen we toen niet naar hun thuis ivm de situatie die daar was. Als ze haar wilden zien kwamen ze maar bij ons thuis en daar respecteerden ze ons wel. Anders was het gat van de deur daar.
Het is jou kindje en jij bepaald wie wat doet. Niet je schoonfamilie. Ik was al flink kwaad geworden in het ziekenhuis als iedereen bij mij zo binnen was komen walsen terwijl je nog helemaal moet bijkomen van je bevalling. Ik zou eens goed gaan praten met je schoonfamilie en misschien een keer flink kwaad worden dat ze het dan wel begrijpen.
Ik denk dat je de door jullie gestelde grenzen feller had moeten bewaken. Wij hebben vrij snel gebeld na de geboorte van M en aangegeven dat ze pas over twee uur welkom waren. Zouden ze toch al eerder op de stoep hebben gestaan dan was Jan al geknald: op dat moment wordt al een afspraak overschreden. Omdat jullie dat toen niet hebben gedaan: wacht nog maar even op de gang totdat iedereen er aan toe is, nu is het nog te privé, hebben je schoonouders het overgenomen. Ik denk trouwens niet dat het slechte mensen zijn, alleen hebben ze andere (hele sterke) ideeën. Dat betekent dat jullie beiden heel duidelijk en consequent moeten zijn. Maar eigenlijk is het al te veel geescaleerd. In deze situatie zou ik eerst zelf mn draai willen vinden met de baby en mezelf. Vervolgens telefonisch of via een brief contact zoeken en dan in een gesprek (of in de brief) heel duidelijk aangeven dat je 1. hun begrijpt en snapt dat het uit een goed hart komt maar dat ze 2. over de door jullie gestelde grenzen zijn gegaan en dat je dat in de toekomst niet meer wil. Met daarbij de vraag of ze jullie grenzen willen respecteren. Zoiets ... Ik zie nu de schoonouders van 'iemand in mijn omgeving' voor me, en dat is heel erg lastig. Zij hebben in het begin ook enorm over zich heen laten lopen, dat is geknald en nu zijn de grenzen heel duidelijk (en het contact is niet echt innig, maar wel ok).
ik zou zeggen dat je al te ver hierin doorgegaan bent. duidelijke afspraken maken met je vriend en je daar allebei aan houden. Zodra ze ook maar de neiging hebben om over die grens heen te gaan, dit meteen aangeven dat je dat niet wil hebben. Jullie zijn de ouders en jullie beslissen. Het binnenkomen in het zh, uit je handen pakken van je kind toentertijd kan je nu helaas niets meer aan doen, maar vanaf nu je grenzen stellen. en dat je zwagers niet komen: helaas pindakaas. hun probleem zou ik zeggen hoor. lekker genieten van jouw gezin en als ze niet komen dan komen ze niet. heb ik hier ook, kan me daar niet zo druk over maken.
Dank je wel voor jullie reacties. We gaan van het weekend ff rond de tafel zitten. Dan gaan we een brief schrijven naar mijn schoonouders en dat we er graag over willen praten. Afwachten wat dan hun reactie is. Heb net na mn bevalling al eens een mail gestuurd met mijn gevoel daarin. Kreeg ik op te horen dat hun dat normaal gedrag vinden. dus ben heel benieuwd.
Ik zou woest zijn. Op mijn schoonfamilie maar ook op mijn vriend. Denk dat je echt duidelijk moet zijn in wat JIJ wilt en dat zij dat maar zullen moeten respecteren en anders maar zeer minimaal contact. Dit vooral als ze echt niet naar jou willen luisteren.
Ik snap sowieso niet dat ze zomaar toegelaten werden op je verloskamer? Bij mij kwamen ze beide keren ná het wegen en bed verschonen en nadat ik gedoucht had enzo zeggen dat er familie was, en ze vroegen aan mij - dus niet aan mijn man - of ik de familie al wilde ontvangen.
Dit. En aangezien ze moeilijk om lijken te kunnen gaan met grenzen en al snel dan verder gaan dan jij wilt: dingen als een flesje geven dus gewoon niet uit handen geven. Waarom zou opa of oma in vredesnaam perse een fles moeten geven? Als je BV had gegeven, hadden ze de voedingen ook niet van je over kunnen nemen. Gewoon hele strakke grenzen stellen dus en duidelijk zijn dat daarin (iig voorlopig) geen rek zit en geen stappenplan van 'toewerken naar'.
Je moet vooral ook niet teveel gaan focussen op jouw gevoel, maar enkel duidelijk zijn dat wat jullie betreft dit niet fijn loopt zo en dat je het 'zo-en-zo' wilt in het vervolg. Geen onderhandeling, jullie geven aan wat wel en niet kan en daar moeten ze zich dan aan houden. Kan dat niet, dan mogen ze vertrekken. Zou ik ook doen met bepaalde niet-onderhandelbare grenzen hier in huis, (zoals bijv roken in huis of pal naast de kids). Meestal is het niet nodig om mensen dan het gat van de deur te laten zien, maar sommige mensen hebben het wel nodig om te weten dat je dat gaat doen als ze zich niet aan jouw grenzen houden....
Sowieso zorgen dat jij en je partner erover op 1 lijn zitten zodat hij jou kan steunen en voor je op komt. Wij hebben 40 weken geen contact gehad met schoonmoeder omdat haar iets niet aanstond op onze bruiloft. Hierdoor heeft zij de hele zwangerschap gemist. Ml en ik lagen op 1 lijn. Ik kreeg de schuld. Nu ga ik met veel tegenzin naar mijn schoonmoeder toe. Probeer dit te voorkomen. Ik geloof nooit dat dit goed is voor de kleine hoe klein hij ook nog is.