Bij onze eerste had ik helemaal geen voorkeur. Dat is dus een jongetje geworden. Nu ben ik zwanger van de tweede en moet ik bekennen dat ik een meisje toch wel erg leuk zou vinden. Met een jongen zal ik net zo gelukkig zijn uiteraard. Hier vraagt trouwens bijna niemand aan mij wat ik liever heb, een jongen of meisje. Ik zie dat in dit topic ook vaak voorbij komen namelijk.
Ik denk dat de wens voor een dochter voortkomt uit het feit dat je jezelf misschien meer zal herkennen in "meisjesdingen". Bovendien bestaat er vaak het ideaalbeeld dat dochters later naar hun moeder trekken en dat je "een zoon voor even en een dochter voor het leven"hebt. In de praktijk loopt het toch vaak anders. Zelf heb ik bijv. een heel gecompliceerde band met mijn eigen moeder. Mijn schoonmoeder had 4 zoons en 1 dochter en alleen de zoons gingen in de buurt wonen. De dochter is aan de andere kant van het land gaan wonen. Zo heb ik veel voorbeelden in mijn omgeving waarbij het ideaalplaatje niet klopt. Door de band met mijn eigen moeder heb ik dat ideaalbeeld nooit gehad, dus ik ben nooit één moment teleurgesteld geweest over het feit dat ik 4 zoons heb. Ik heb ook nooit de uitdrukkelijke wens voor een dochter gehad. Alleen de omgeving.............pffff Na de geboorte van onze derde zoon hing er een grafstemming om mijn kraambed. Wat wás het zielig voor mij! Dat is ook de reden geweest dat we tijdens de zwangerschap van onze vierde zoon maar meteen na de 20 weken echo hebben gezegd dat we wéér een jongen kregen. Toen kon iedereen nog even zeggen hoe ontzettend wij wel moesten balen (en dat nadat we na een "slechte uitslag van de combinatietest toch een schijnbaar gezond kind zouden krijgen!), zodat iedereen na de geboorte gewoon weer enthousiast kon reageren.
Pffff lies wat een verhaal.. Ik snap dat echt niet, prachtig toch 4 zoons !!! Hier ook hoor, ik lijk in niets op mijn moeder en niemand geloofd dat ik haar dochter ben dus ook dat plaatje klopt niet ! Zou ik een leuk vinden om een meid te krijgen, ja tuurlijk ! Maar ik verwacht niet dat ze is zoals mij, dat weet ik namelijk niet
Wij hebben twee jongens en zijn daar super blij mee. Bij onze oudste had ik totaal geen voorkeur, bij de tweede een behoorlijke voorkeur voor een meisje ! Moest het ook ff laten bezinken dat de tweede weer een jongen werd. Maar dat neemt niet weg dat ik ze absoluut niet meer kan missen. We zijn nu ook al weer heel wat maandjes bezig voor een brusje, en ja, weer is voor mij de voorkeur een meisje! Maar met een derde zoon zou ik me ook absoluut heel gezegend voelen t.o.v. anderen bij wie het zwanger worden überhaupt al niet of nauwelijks lukt. Manlief heeft overigens nooit voorkeur gehad. Onze broers en zussen hebben allemaal de eerste en de tweede een jongen en een meisje of andersom, WAS daar wel eens jaloers op !
Onze eerste is het mooiste jongetje van de wereld !!! Nu zwanger van de 2e, en ja mijn voorkeur gaat absoluut uit naar een meisje. Tuurlijk gezondheid staat zeer zeker voorop. Maar een duidelijke voorkeur heb ik en daar schaam ik mij absoluut niet voor. Mijn man heeft al 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Hij is een stuk ouder als dat ik ben en wil 'maar' 2 kinderen met mij terwijlik er het liefst 4 of 5 wil. Oké het blijven er 2 en als ik dan 2 jongens zou hebben dan zou ik mij minder compleet voelen. Ook zou ik mij minder makkelijk neer kunnen leggen bij 'maar' 2 kinderen. Nu groeit er een klein meisje in mijn buik dus ik kan mijn geluk niet op!! En langzaam aan ben ik afscheid aan het nemen van mijn droom.
Bij de eerste werd gedacht dat het een jongen werd, niet dus, het is een mooie meid geworden En nu? Nog geen idee, zou het wel leuk vinden als het een jongen werd, is toch weer heel anders dan een meid. En als het een meisje is ben ik er net zo blij mee, dan is het huis gevuld met girlpower
Ik heb nu een jongen en een meisje, bij de eerste maakte me niets uit bij de tweede ja dan zou een meid natuurlijk helemaa geweldig zijn (omdat we al een jongen hadden) en nu maakt het me niet zoveel uit, ik denk dat ik een lichte voorkeur heb naar een jongen (maar dat kan ook komen omdat onze meid zo'n pin is haha, grapje!) Ik ben (denk ik) meer een jongensmama al vind ik dat gedoe met jurkjes e.d. helemaal geweldig, ik vind dat stoere ook keileuk, kortom ik vind alletwee keileuk, ze hebben alletwee hun eigen voordelen, ik weet ook niet of ik het deze keer wel wil weten, mijn gevoel zegt nu van niet, terwijl ik bij alletwee dat wel heel sterk had, dus we zien wel!
Ik heb dat eigenlijk helemaal niet gehad, ik had bij mijn eerste zwangerschap wel heel sterk het gevoel dat het een meisje zou zijn en dat klopte. Ik ben nu weer zwanger en het maakt mij echt niet uit of het een jongetje of een meisje is. Heel veel mensen vragen nu juist aan mij hoop je dat het een jongetje is zodat je een jongen en een meisje hebt. Dat heb ik ook niet, ik ben echt heel cliche van mening dat het gewoon belangrijk is dat je kindje gezond is.
Ja dat staat voor iedereen op nummer 1 maar je kan toch wel stiekeme kleine dromen hebben toch? Ik snap dat in elk geval wel heel erg goed ondanks dat ik nu het allebei prima vind..
Ik vind ze allebei super leuk, ik heb een neefje. Een echte peuter, maar ik ben dol op hem! Zelf krijg ik een dochter, ik ben er blij mee, toch wil ik ook graag een jongen! Waarom mensen liever een meid hebben als een jongen, ik hoor van vriendinnen met zoontjes, dat een meisje zo schattig is, staartjes jurkjes.. Dat tutten.. Geef mij maar beiden, heerlijk!
Ik heb nooit een voorkeur gehad en vanaf het moment dat ik een positieve test in hadden had, switchte ik ook elke keer van gedachten. Het ene moment dacht ik een jongetje, het andere moment een meisje.. het maakte me echt niks uit! Máár... toen mijn moeder 16 mei jl. werd opgenomen in het ziekenhuis omdat het enorm slecht met haar ging (hersenmetastasen n.a.v. borstkanker), hoopte ik toch heel erg (stiekem) op een meisje, omdat ik haar heel graag wil vernoemen naar mijn moeder. Mijn moeder is helaas 23 mei overleden en ja.. ik heb 28 mei liggen jánken op de tafel bij de echoscopiste toen we te horen kregen dat we een meisje krijgen. Ik ben dol en dolgelukkig, omdat ik zó graag mijn moeder wil vernoemen. Een jongetje was natuurlijk ook hartstikke goed geweest en meer dan welkom... maar m'n geluk is niet te omschrijven dat we nu een dochter krijgen.. mijn eerste kind, het eerste kleinkind van mijn moeder.. zal een prachtige naam krijgen.. vernoemd naar mijn moeder!
Wat vreselijk dat je moeder is overleden, gecondoleerd en veel sterkte met verwerken van dit grote verlies... Ik snap heel goed dat je 'stiekem' graag een meisje zou willen, ik heb namelijk hetzelfde. Mijn moeder is een aantal jaar geleden overleden en ik had een enorm sterke band met haar. Mijn eerste was een jongen maar ik wilde perse dat mijn eerste kindje haar naam zou dragen dus heeft hij haar naam als tweede naam (doopnaam zeg maar, alhoewel hij niet gedoopt is). Nu ben ik weer zwanger, waarschijnlijk de laatste keer en ik hoop ook dat dit kindje een meisje wordt! Dit omdat ik gevoelsmatig dan zo'n zelfde band kan opbouwen als ik met mijn moeder had.. Rationeel gezien weet ik natuurlijk dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn of dat ik dit misschien juist wel met een zoon doe maar emotioneel gezien denk ik dan toch steeds dat als ik een meisje krijg, we dezelfde band krijgen.. Het is een gevoel, niet rationeel en als het een jongen wordt ben ik net zo happy! Maar als ik nu zou mogen kiezen... Dat is de pest met gevoelens, hoeven soms helemaal niet reëel te zijn..
hier nu 3 jongens in huis en heb altijd gezegd tegen iedereen, ik ben een jongens mama, meisjes ik weet niet maar dat lijkt me echt niks voor mij. nu onverwacht en totaal ongepland zwanger van nummer 4, maar dit keer zo anders zwanger als de andere 3 dat ik toch echt licht in paniek raakte......je raad het al het wordt een meisje!!! moest echt heel erg wennen aan dit idee en elke keer vraag ik weer is het nog steeds een meisje? hahaha maar het is overduidelijk hoor madam showt rustig en trots wat ze is, dus moet het nu toch echt maar gaan geloven....een echte prinses
Heb alleen de openingspost gelezen haha... Nou ik had gewoon echt voorgevoel dat mijn mannetje een meisje zou zijn, tot dat bij de echo werd gezegd dat dit een meisje met een piemeltje was, hartelijk om gelachen. Ik ben heel blij met een zoontje en zou het persoonlijk niet anders willen. Mochten we nog een kindje krijgen dan denk ik echt als het maar gezond is maar wil ik uiteraard wel weer weten wat het wordt! Vooral ook omdat ik neutrale kleding erg saai vind!
MeiNoNa: Onder dat soort omstandigheden snap ik heel goed dat je een voorkeur hebt ... wat mooi dat je een dochter in je buik hebt die de naam van je moeder zal dragen ... en gecondoleerd met dit verlies ... Ik had 'vroegah' altijd het idee van mezelf als moeder van vier jongens. Dus toen bij de echo werd gezegd dat er een meisje in mijn buik zat, was ik verbaasd (en blij ). Mijn beeld heb ik direct maar bijgesteld naar vier meiden . Dus weer verbazing bij echo T ... Bij S maakte het ons niets uit, maar M wel. Zij in tranen bij de echo, wij blij omdat hij gezond was ... dat was wel lastig. Nu dacht ik dat het weer een jongen zou zijn (toch bijna terug naar mn toekomstbeeld uit mn jeugd). Maar het bleek een meisje! Kortom: mijn gevoel sucks Ik weet niet of ik daarbij ook een voorkeur had, ik denk het niet. Mensen in mijn omgeving hadden dat bij deze vierde in ieder geval wel en daar kreeg ik soms wel de kriebels van. Het idee dat als het 'weer' een jongen zou zijn dat er dan een grafstemming zou ontstaan: aaaaah wat rot voor jullie ... Bizar is dat! (dus herken die 'omgevingsidiotie' wel een beetje van Lies) Tutten heb ik niets mee, ik sta (in mezelf) te vloeken als M een of twee vlechten wil 's ochtends ('Wil je niet liever je mooie haren los, dat staan zo mooi?!?!?!?' ). M is wel een meisjemeisje, knutselen, tekenen, rustig boekjes lezen, lief en zorgzaam. Maar ook heel dapper en stoer. T is enerzijds echt een jongen: auto auto auto auto! Maar ook heel erg lief en een beetje bangig. Echt een scheet, aandoenlijk en stoer tegelijk (niet op een politiemotor durven, zn zus wel en dan zeggen: later als ik 18 ben dan durf ik het wel!) S is nog klein, maar een echte boef. Klautert over op en af, levensgevaarlijk . Banjert door de aarde, zand in zn mond, snottebel, in de modder spletsj! Een schooier tot en met. Maar ook een knuffelkont. En meisje ... tja ... we zullen zien.
haha van dat vlechten herken ik zo, ik ben er echt vreselijk in, ik moet echt een keer zo'n workshop ofzo volgen...
ach meisje toch, gecondoleerd wat vreselijk voor je... wel hele mooie gedachte om naar je moeder te vernoemen, ze zal een beetje voortleven in je dochter.. Mijn moeder is vorig jaar overleden en vind het nog steeds moeilijk dus dikke knuffel!
Het maakt mij niets uit als het maar een gezond kindje is, mijn vriend heeft wel een lichte voorkeur naar een meisje. Wel hebben we al heel lang een meisjesnaam in gedachten, terwijl de jongensnaam nog heel vers is. Dus de naam voor het meisje voelt wel meer natuurlijk al.
Ik had zelf niet zo veel met jongentjes.. ik heb altijd sterk de voorkeur gehad voor een meisje en schaam me er ook niet voor.. Tot ik zwanger werd en het me eigenlijk niets meer uit maakte.. toen ik toch een dochter bleek te krijgen was ik wel echt super blij lekker alles roze en tutten..maar een jongen leek me ook leuk.. Nu zou ik het wel leuk vinden als ze later een broertje krijgt! Maar ben al gezegend met de zwangerschap van mijn dochter, en ik vind ook dat je weinig te willen hebt.. het is en blijft een wonder en wereld geschenk.. jongen of meisje..
Ik zie het probleem van een lichte voorkeur niet. Als je een lichte voorkeur hebt voor een meid, wil dat helemaal niet zeggen dat je niet NET ZO BLIJ bent met een jongen. Het zal er wel mee samenhangen dat je je eigen geslacht beter begrijpt. Het maakt hier niet uit wat het wordt... maar eigenlijk denk ik wel dat 2 meiden of 2 jongens meer aan elkaar hebben dan een meid en een jongen.