Buiten dat het bij mijn zoontje waarschijnlijk ook op een heel ander vlak ligt (lichamelijk) heb ik inderdaad ook gewoon geen zin in strijd, toen mijn dochter slecht at had ik daar ook geen zin in.. waarom? Omdat ik als moeder met 3 kinderen aan tafel zit waarvan 1tje dus al praktisch niks eet, een kleuter die ook haar nukkigheden heeft op z'n tijd en een dreumes die ook gewoon rustig wil eten omdat hij anders teveel afgeleid wordt. Andere tijden per kind gaat hier niet werken.We eten nu, ik kook 1 maaltijd en klaar, ik ga niet lopen dreigen en ruzie lopen maken.
Doen wij ook niet hoor, eten gaat hier echt geen strijd worden en we eten gewoon wat de pot schaft (ik houdt natuurlijk wel rekening met dingen die niet gelust worden.) Onze zoon is nu oud genoeg dat hij het "nut" van groente eten weet en dus ook weet dat hij er van moet eten. In ruil daarvoor zorg ik wel dat er groente op tafel staat dat hij lust (dus geen prei) Dingen die er niet gelust worden en dat is toch voornamelijk door zoonlief komen er in aparte schaaltjes bij te staan (uien, champignons etc). En als er dan toch iets op tafel komt wat hij niet lust (zoals vanavond sla) dan weet hij ook dat hij dat niet hoeft te eten (eet hij wel meer aardappelen).
Dat heeft niets te maken met een makkelijke of moeilijke eter. Hoe presenteer je je.. Vraag je of ie t wel lust.. Zit er misschien een andere reden achter waarom men zogenaamd vol zit.. Die kids die alleen maar shit eten elke dag hebben bij mij met veel plezier een salade gegeten. Ze wisten niet eens wat het was ! Positief brengen en geen ruimte creëren voor nee. Je hoeft geen boeman te zijn om ze te overtuigen. Als je dan een discussie krijgt met ik wil niet mag ik t laten staan of iets in die trant dan is het nee. En verder geen discussie. Als hij het écht niet lekker vind merk je dat wel maar over het algemeen is eten iets wat je leert. Natuurlijk kun je voorkeuren hebben maar kleine kids lusten alles. Alle smaken zijn vreemd en nieuw, en dus net zo vies of lekker als het andere. Later gaan ze echt duidelijke voorkeuren krijgen. Niet als ze 1 of 2 of zelfs 3 zijn hoor. Mijn zoon heeft dingen waar hij soms geen trek in heeft of wat hij niet zo heel lekker vindt. Hij heeft dan pech en eet gewoon wat de pot schaft. En natuurlijk hou je er wel rekening mee tot op zekere hoogte, maar dat ga ik hem niet vertellen. Gewoon eten.. Ene keer is dit lekkerder dan de andere keer. Als ie aan het mopperen slaat dan ga ik altijd vertellen welke vitamine erin zit, dan zie je die blik al veranderen en dan gaat hij vertellen waar de vitamines voor zijn.. En opeens eet hij dan.met plezier zn bord leeg. Maar goed die van mij is een stuk ouder dan de gemiddelde hier. Toen hij klein was, was er geen discussie mogelijk. Tuurlijk heeft ie wel gekrijst en later nee geroepen.. Maar wie is er de baas? Heb geduld.. Een emmertje of 10. Uiteindelijk wint ie niet. Tuurlijk is het rot om een strijd aan te gaan maar het is wel nodig. Als je die strijd niet aangaat geef je je veel te kleine kind een zeggenschap in wat het wilt eten. Denk niet van het komt wel goed... Te makkelijk gedacht. Hoe wil je dat ie straks de juiste keuzes maakt als je nu in dit stadium al alles best vindt? En nogmaals.. Het is niet altijd feest of gezellig aan tafel geweest maar nu doorbijten betekent wel dat je er later profijt van hebt. .. Vraag je niet af of ie t wel lekker zou vinden. Dat voelen ze. Sta jij daar onzeker in dan voelen ze dat en gaan ze daar omheen. Lekker! Die instelling moet je uitstralen. Positief en duidelijk. Heb je dan toch strijd, nooit vergeten dat jij de baas bent. Jij bepaald en niet andersom.
Zoals ik al zei: kom maar een weekje logeren, dan praat je wel anders en laat je die eerste zin iig wel weg, (en de rest van deze post zeker weten eigenlijk ook wel).
Van mijn 5 kinderen zijn er 2 probleem eters. De oudste was het moeilijkst maar nu ze ouder wordt gaat het stukken beter en lust ze steeds meer. Sterkte aan de moeders van probleem-eters het is echt niet makkelijk. Kim11 ik wil van alles typen maar ik denk dat het weinig zin heeft. In mijn ogen weet je duidelijk niet waar je over praat wat dit betreft.
Hier dus een makkelijke moeder en kan zeggen met een zoon van dik 12 die eet werkelijk waar bijna alles. Dochter gaat de zelfde kant op. Dus een makkelijke opvoeding met eten en zie het resultaat. Een probleem speelt hier wel en dat is met de oudste die snaait en daar mee moet ik echt aan de slag. Dat staat buiten het makkelijk zijn. Omdat hij gewoon ook rauwe ui paprika en zo lust en ook gewoon eet maar hij snaait dus en daar ben ik wel de fout mee in gegaan met van ja is goed pak maar. Moet dus echt op letten hij is altijd een normale jongen geweest met een normaal postuur maar nu begint hij toch echt de verkeerde kant op te groeien en moet ik alle zeilen bij zetten om op hem te letten. Maar dat is een ander probleem. En ik mag niet jokken denk dat ik WEL verkeerd bezig geweest ben omdat ik zelf ook slecht eet ( gezond) het zou echt gezonder moeten...
Helaas werkt dit niet bij alle kinderen zo, in ieder geval niet bij veel Autistische kinderen, daar voelt het b.v niet goed in de mond en dan hoef je niet te rekenen dat ze het ooit weer proberen. Die verkiezen er dan voor om gewoon niet te eten (honger gevoel wordt gewoon genegeerd of herkennen ze niet eens).
Voor de duidelijkheid: oorlog voeren is niet nodig, maar duidelijkheid geven wel! Natuurlijk zijn er uitzonderingen maar het gros van moeilijke eters worden niet zo geboren hoor.. Dat ligt aan ouders.
Heel makkelijk gezegd allemaal, vooral de zin in de vorige post dat het gros de strijd niet aan gaat. Als je een makkelijke eter hebt lukt het met enige dwang als ze geen zin hebben, maar bij een moeilijke eter krijg je het er gewoon niet in. Moet je dan dreigen? Boos worden? lief doen? slijmen? beloven? Zeg jij het maar! Hier werkt het niet. En ik vind het nogal kort door de bocht om te stellen dat bij jou een slechte eter jouw salade ZO lekker vindt, en dat ze het niet kennen, lachwekkend gewoon! Net alsof iedere ouder van een moeilijke eter alleen maar agv of patat eet. Wij eten zeer gevarieerd, van hollandse kost tot buitenlands. En van mijn 3 kinderen heb ik maar 1 weigeraar aan tafel, maar dat ligt dan zeker aan mij, ik doe bij haar natuurlijk anders en ook ander eten neerzetten dan bij de andere 2 die het wel heerlijk vinden! Nou goed?
Sluit ik me bij aan.. ik denk ook dat het aan de gehele situatie te maken heeft. Mijn man is nooit thuis met het avondeten, ik zit met 3 kleine kinderen aan tafel waarvan er dus 1 amper eet (dus zeer waarschijnlijk vanwege andere zaken dan 'niet lusten'). 1 moet ik voeren, die wil alles zelf doen dus al een soort van gevecht met de lepel (hij kan gewoon nog niet altijd alles zelf doen, ik probeer hem wel eerder eten te geven maar vaak lukt dat gewoon niet), middelste zit al triest op z'n stoel en moet ik ook helpen om toch een paar happen te nemen, dan dochter die vaak wel een beetje hyper en uitgeput is van school en ik ook moet aansporen (eet wel maar is snel afgeleid en wil dan iets niet eten want haar broertje eet het ook niet). De jongste heeft het heel snel gehad in z'n stoel maar wil toch dat hij even blijft zitten, middelste blijven proberen te helpen, de oudste wil op een gegeven moment ook van tafel... tja.
Mijn autistische oudste eet trouwens dus WEL goed, en ook hij wilde niet alles eten, komkommer moest op een bepaalde manier gesneden zijn, maar dan at hij het wel. En ja, de spaghetti heeft bij hem weleens op de muren gezeten, maar eigenlijk nooit ontzettend veel problemen met weigeren gehad met hem.
Ja sorry komt een beetje door een gedoe met mijn zus. Kort door de bocht heen heeft ze altijd commentaar op mijn (eten) opvoeding en deed dit het liefst via facebook. Toen ik eindelijk zover was om haar te melden dat ik dit niet leuk vond heeft ze het contact verbroken. Ondanks dat dit "al" en half jaar geleden is merk ik dat ik nog steeds snel stijger bij dit soort onderwerpen
Ik zou denk ik proberen om hem bewust te maken van wat hij eet. Gesprek voeren over de rommel die erin zit.. Aangeven dat je van hem verwacht dat hij die verantwoordelijk zelf draagt. Zelf dus moet afwegen wanneer het genoeg is met snaaien.. Laat hem zelf vertellen waarom iets niet goed is.. Of wat je lichaam eraan heeft.. Mjah 12 jaar.. Die gaat zo puberen, ik vraag me af in hoeverre dat lukt.. Straks op school lopen ze ook met een zak chips in de pauze.. Misschien bewust maken en zonder dat ie t weet t aanbod in huis verminderen? Wat er niet is kan hij ook niet pakken.. Succes
Ik heb ook altijd goed gegeten als kind (en nog steeds hoor), ik heb pdd-nos. Maar ken dus wel mensen met een ASS die wél heel "moeilijk" zijn met eten. Dus een fobie voor 'vreemd eten' proeven, bijna niks lusten etc.
Fijn zeg. Nu hij wat ouder is (en op momenten dat hij goed in zijn vel zit) staat hij ook open om nieuwe dingen te proeven. OP zo'n moment introduceren we ook nieuwe dingen en als die eenmaal "gelust" worden dan is het ook goed. Maar zoals vandaag, met onweer en regen (waar hij heel sterk op reageert) hoef ik hem echt niet te laten proberen iets nieuws te laten proeven. Maar even kort door de bocht alles wat rauw is dat eet hij niet. En fruit hoort bij school dus is voor thuis erg moeilijk om naar binnen te krijgen. Op school hebben ze om het jaar gruiten en daar zijn we blij mee (ze krijgen dan op school groente en fruit aangeboden) want nu eet hij ook kiwi en mango ( toch een fijne aanvulling op de appels en mandarijnen)