Precies, daarom kan ik er nu ook (nog) niks over zeggen. Ik heb nu een beeld hoe ik het zou doen. Maar misschien moet ik mijn dochter als ze ouder is en misschien toch moeilijker zou worden qua eten toch meer dwingen dan ik eigenlijk wil, of ga ik toch zo nu en dan dubbel koken om eens een avond geen gedoe te hebben. Elk kind is anders, dus de aanpak van dit soort dingen ook. Ik denk zeker niet dat opvoeding altijd het probleem is. Sommige kinderen zijn nu eenmaal moeilijker qua eten dan anderen. Net als dat sommige kinderen snel huilen en andere niet, verlegen zijn of niet enz. Dat zit ook in het kind zelf. En natuurlijk zijn er ook ouders die het misschien wel in de hand werken, die bestaan vast en zeker ook De meesten zullen hun best doen om hun kind wel dingen te laten proberen, als dat dan niet zonder slag of stoot gaat, dan kun je daar niks aan doen lijkt me.
Mijn oudste lust ook geen friet, ik maak er altijd een salade bij, die eten de 2 oudsten altijd graag. En idd om ste beurten spreektijd...maar je weet vast al hoe moeilijk dat is
Met het ook met jou en Rm eens hoor. Hier misschien iets beter moeten aan sturen op regelmaat met voeding. Hier wel een cultuur probleem wat er ook nog aan hangt.Maar dwingen nee staat me zo tegen altijd al. Ben zelf altijd als kind gedwongen om te eten wat de pot schaft en daardoor weet ik zeker eet ik al heel me leven niet optie maal gezond. Dwingen werkt echt niet goed.
Mijn zoontje lust eigenlijk alle soorten broodbeleg, maar die heeft van die fases.. Nu is het chocoladepasta, daarvoor kokosbrood en daarvoor pindakaas.. 's Morgens krijgt ie zoet op brood en 's middags kaas/vleesbeleg. Zo heb ik het altijd gedaan en nooit strijd erom gehad. Avondeten daarentegen is 1 groot drama. Als hij niks wil eten mag hij zelf opzij schuiven op zijn bord wat hij wèl gaat eten, dat werkt meestal wel.. Soms eet ie helemaal niks. Tja pech, we maken er geen drama meer van hoor (wel gedaan).. Eten moet leuk blijven.
Dus het ligt aan onze opvoeding dat onze oudste zo ontzettend slecht eet? En hoe verklaar jij het dan dat onze jongste wel alles eet? Ik voed haar toch echt niet anders op
Mijn oudste was altijd een hele makkelijke eter, maar sinds ze 2,5/3 is is ze omgeslagen. Dacht dat het een fase zou zijn, maar inmiddels is ze 4 en doet ze het nog.. De regels die wij hebben: 's morgens hartig beleg en 's middags mag ze zelf kiezen zoet of hartig. Ik wil niet dat ze straks alleen maar pasta en hagelslag lust op brood. Met warm eten moet ze van mij minstens 4 happen eten, de laatste tijd eet ze dan vanzelf nog een paar happen door. Ik denk dat het wel werkt, zo leert ze toch smaken kennen. Met aardappels en groenten trouwens weinig problemen, pasta's en rijst is echt ellende.
Ik ken jou niet, en je oudste ook niet.. Lees ook niet over het woordje "gros" heen. Maar het zou natuurlijk best kunnen, dat je in verloop der tijd bent veranderd, dat je onbewust toch een hoop dingen nu anders doet, wat ook heel logisch is als je een tweede krijgt. Misschien heeft iemand je wel de gouden tip gegeven of weet je nu beter hoe je er mee om moet gaan. Tuurlijk zijn er kids die gewoon slecht eten, mjah hoe ga je daar dan mee om.. Dat is iets wat voor iedereen anders is, en waar sommige helaas gewoon niet de juiste beslissingen in nemen. Omdat ze het niet zien, of niet kunnen of stomweg niet willen. Het ene kind is het andere niet, de ene ouder is het de andere ook niet. Maar bij een tweede doe je het nooit hetzelfde, want je hebt geleerd in al die jaren, dus het is moeilijk om te zeggen dat iets wetenschap is Ik weet in elk geval dat ik zometeen ongetwijfeld een andere ouder zal zijn voor de volgende dan dat ik voor de oudste was. Natuurlijk blijf je dezelfde, en natuurlijk is er geen verschil in opvoeding op dit moment, maar je wordt ook wijzer, en ouder, en je ziet dingen.. Ik kan niet zeggen dat ik er nu hetzelfde voor zou staan als bij de oudste, waar was ik dan al die jaren?
Maar heel vreemd.. een tweede of derde (of 10e) kind kan ook opeens een slechte eter zijn of een slechte slaper of ... Terwijl je dan toch meer ervaren bent en 'wel weet hoe je daar mee om moet gaan' . Zo werkt het gewoon niet. Ieder kind is sowieso ook anders (of kan heel anders zijn). Totaal andere gebruiksaanwijzing. Het ligt niet puur aan de opvoeding.
Oke, jij weet het het beste.. vertel me; Hoe krijg jij eten na binnen by een peuter die haar tanden op elkaar klemt?? Geloof me, ik ga die strijd al 1.5 jaar aan.. het eten de volgende dag geven, laten zitten tot ze 't op had ( ze viel aan tafel in slaap) etc. Etc. We hebben het allemaal gedaan, geprobeerd en volgehouden. Maar mevr. Doet haar mond geen mm open. Wie bij ons de baas is? Mijn vriend en ik! Dat heeft niks met eten te maken.
Ik wilde dat het zo makkelijk was. Wij maken ons wel eens grote zorgen om de oudste. Hij is nu bijna 4 jaar en eet vanaf zijn tweede erg slecht. Ik mag blij zijn als hij per dag één boterham eet. Ook ik heb alles geprobeerd, uren aan tafel gezeten, emmers vol geduld, verschillende methodes geprobeerd om het eten er in te krijgen. Het helpt niets. Hij is een vrolijk en ondernemend mannetje. Niets wijst op iets medisch. Hoe en wat wij ook proberen, hij weigert te eten. En dan komt het erg hard over als jij zegt dat het aan ons ligt.
Mijn dochter lust alleen geen bloemkool en pannenkoeken, verder eet ze alles! Ze lijkt gewoon heel veel op haar vader... Ik heb een neefje die at vroeger alleen magnetron (!) frikadellen, poffertjes en brood! Mijn zus heeft alles geprobeerd, tevergeefs toen. Nu een zeventienjarige veelvraat die toch richting de 2 meter gaat! Hier zei de huisarts dat de strijd aangaan met je kind om eten niet handig is. Dit is een van de weinige dingen die kinderen kunnen 'winnen'. 1 boterham en 2 glazen yogi worden ze ook groot van. (Gezond is misschien wat anders, maar groot kunnen ze erop worden)
1 boterham per dag? jeej.. das niet best.. Het hoeft niet aan jullie te liggen.. Maar er zijn er wel een heleboel waar het wel aan hun ouders ligt.. Als jij weet dat het niet aan jou ligt, dan is dat toch goed zo? Er zijn alleen zoveel ouders die het weten dat ze er niet alles aan gedaan hebben en het wel roepen. At hij voor zn 2e wel goed? Is er iets veranderd tussen zijn 2e en 3e jaar?
Nee er is niets veranderd. Waar wij dachten dat het een fase was. Maar helaas zijn wij inmiddels alweer 2 jaar verder. Hij leeft van de lucht zeggen we hier. Hij is natuurlijk te mager voor zijn lengte en leeftijd. Ook al meerdere gesprekken gehad op het CB. Hun zijn ook door hun tips heen.
Wanneer is de tweede gekomen? Zou het misschien een vorm van negatieve-aandacht-vragen kunnen zijn?... Ik probeer even met je mee te denken...
Was hier ook. Aan tafel blijven zitten tot ik m'n bord helemaal leeg had, ook al was het ijskoud inmiddels. Dooreten terwijl ik zat te kokhalsen omdat ik al veel te vol zat, want m'n bord was nog niet leeg. Dat soort taferelen. Niet dat mijn ouders van die gruwelmensen waren, die het allemaal erg vreselijk deden, maar zo ging dat dus 30 jaar geleden meestal. Het bracht bij mij alleen maar heel veel weerzin voor eten. Ik had er geen lol in en dat is heel lang zo gebleven. Totaal het omgekeerde effect. Bij onze oudste hebben er eerst medische problemen gespeeld, en toen hebben we dus wel voor de TV haar laten eten en voor een aantal dingen alternatieven gezocht. Brood kreeg ze bijvoorbeeld niet weg, (kauw- en slikproblemen door oorproblemen), dus dan mocht ze pap, (uit een bordje, ze heeft dat nooit uit een fles gehad). En bepaalde fruitsoorten kreeg ze niet weg, dus ze is hier voornamelijk met de zachte fruitsoorten gestart en de moeilijker dingen zijn we stapsgewijs gaan introduceren -met afleiding erbij, want de negatieve associatie was met een aantal dingen al opgebouwd- toen de oorproblemen behandeld waren. Daardoorheen speelde uiteraard ook het normale peutergedrag: weigeren als middel om grenzen uit te proberen en kijken wat je allemaal gedaan kunt krijgen. Daarvoor dus altijd consequent de regels toegepast die Cygnet ook aangegeven heeft: vaste eettijden, geen tussendoortjes, geen alternatief, enz enz. Maar dwingen om te eten? Nee dus. Ze heeft hier echt een hele tijd van lucht en liefde geleefd en desondanks groeide ze wel, dus tsja... daar heb ik me dan gelukkig nooit druk om hoeven maken. Ze heeft duidelijk niet alleen mijn smaak geërfd, maar ook mijn spijsvertering Mijn stiefzoon, dat was wel een kwestie van puur gedrag en grenzen testen. Nouja, die belandde dus wel eens zonder eten in bed. Haalde hij dan de volgende ochtend aan het ontbijt meestal wel in... Maar onze oudste is dus nog steeds geen beste eter, en mijn stiefzoon is een redelijke/matige eter. Daar verander je gewoon helemaal niets aan met pedagogische trucs. Pedagogische trucs zorgen dat je gedrag onder controle krijgt, die hebben geen invloed op iets wat blijkbaar genetisch wel bepaald en vastgelegd is....
Dat "scheiden" van eten herken ik, bij hem moest alles in een vakkenbordje toen hij klein was, want stel dat er een spercieboon op je aardappel terecht komt Was best lastig, maar hij at dus wel met bepaalde regels, zeg maar. Daarom kan ik ook best boos worden dat er hier gesteld wordt dat het maar aan de ouders ligt als een kind niet wil eten. Mijn dochter mankeert niets, maar weigert gewoon vaak, en dan kun je niet zomaar ineens beweren dat je het als ouders dan maar niet goed doet. Met mijn oudste genoeg te doen gehad met het eten door zijn autisme, maar dat was echt 100x beter te doen dan een weigeraar.