Aan de leeftijd te zien een sprongetje... Deze was bij ons ook redelijk heftig... Helpt een draagzak niet? Lekker wandelen in de wagen met je dreumes erbij aan de hand...
Dan krijgt ze toch ook geen rust als je zelf tv aan het kijken bent? Onze knul heeft 5 weken bij ons op de kamer geleden maar omdat ik in de avond altijd op bed tv kijk kreeg onze knul gewoon niet de rust die hij moest hebben om te gaan slapen. Daarom al met 5 weken naar zijn eigen kamer verhuisd omdat hij daar wel de rust kreeg. Lijkt mij ook geen goede manier van leren inslapen.
Sophietje, helemaal eens zo deden wij dat hier ook, maar kleine werd onrustig van tv/nachtlampje. Dan werd ze elke keer wakker en sliep de nacht ook onrustig. Nu leggen we haar in haar bedje (slaapt wel bij broertje op kamer) en we horen haar niet meer, alleen de eerste nacht dat we het zo deden moesten we een keer terug voor het speentje te geven. Nu ligt ze in het wipstoeltje te slapen, maar weet nu al dat ze van het minste of geringste wakker schrikt. Ach ja een alert kindje noemt het CB ze... iets minder mag wel voor d'r eigen rust, en eerlijk is eerlijk, ook voor de mijne Net heeft ze nog even liggen krijsen, vechten tegen de slaap, maar goed ik was erbij, zat in haar zicht, maar soms moet de was ook even opgevouwen worden
Wij hadden een huilbaby en later een 's nachts een huildreumes tot een paar weken geleden, nu is het over. Ik heb mijn kind na alles geprobeerd te hebben wel eens laten huilen. We hadden alles gehad, dokters, alternatieve therapeuten, kruidenmiddeltjes, flessen, spenen, knuffels, licht aan/uit, slaapzakken, dekens, werkelijk alles. Nu is gebleken dat mijn zoontje altijd veel last van onverwerkte prikkels heeft gehad. Nu hij kan vertellen over de prikkels is het over. Achteraf gezien durf ik niet te zeggen of we hem maar beter meer hadden kunnen laten huilen, het voelde niet goed. Aan de andere kant gaf het telkens teruggaan/oppakken/praten/aaien hem steeds weer nieuwe prikkels. Huilen is voor elk kind ook weer anders en soms kun je de oorzaak ook niet aanpakken. Zo deden wij al heel veel aan prikkelbeperking, rustige avondrituelen maar hij moest ze gewoon kwijt en kon dat toen blijkbaar niet anders.
Waarschijnlijk 'slechts' een sprongetje. (of net prikjes gehad?) Mijn jongste reageert, voor mij, best heftig op de prikjes. Hij is dan echt 2 dagen van slag, huilen, jengelen, kreunen, koorts etc. Tot nu toe kon ik het redelijk plannen zodat mijn oudste op het kdv zat, maar nu mijn verlof over is kan dat natuurlijk niet meer. Wat ik dan doe is of in de draagdoek (als hij niet te hoge koorts heeft), of toch maar wat meer 'mee-slepen'. In de draagdoek heb ik mijn handen gewoon vrij, maar als hij 40 koorts heeft is dat niet echt een optie Ik ga dan extra wandelen (in de wandelwagen tijdens het wandelen is het goed), of de oudste mag wat extra tv kijken. Maar ik weet dat het na een paar dagen weer over is. Of hij bij mij is of in bed ligt, hij blijft kreunen, jengelen etc. Maar ik merk wel dat hij het net iets prettiger vind. Uiteraard gebeurd het soms ook dat ik de jongste even huilend moet wegleggen en dat hij alleen ligt. Maar dat is af en toe max 10 minuten. Soms kan het niet anders en moet hij ook maar even wachten.
Ze slaapt zelfs door een stofzuiger heen. Maakt haar geen zak uit hoor. Ze kan vanuit haar bed ook geen tv kijken. De tv staat zo zacht dat je het amper hoort. De buren hun tv staat harder daar geniet ik namelijk elke avond van mee.
Haar oren zijn de afgelopen tijd meerdere keren nagekeken door de huisarts, helemaal schoon, niets mee aan de hand. Ik had daar ook al aan gedacht, aangezien ze erg verkouden is geweest en vaak naar haar oortjes grijpt, maar dat grijpen is bij haar ook een teken van vermoeidheid, dus daar kun je je nogal eens op verkijken. Het klopt dat mijn dochter wat ouder is, maar ik denk echt dat doordat we haar nooit hebben laten huilen vanaf de geboorte ivm haar verborgen reflux (is nu over) we haar een patroon hebben aangeleerd waarbij ze slecht kan doorslapen. Waarbij ik wil zeggen dat het nooit laten huilen ook kan leiden tot 'verwend' huilgedrag. (Bewust tussen aanhalingstekens want een kindje van haar leeftijd doet niets vanuit een vooropgezette agenda, maar wel vanuit aangeleerd gedrag) Gisteravond ben ik een eind gaan lopen toen het er na weer een uur huilen ( en lachen en spelen als ze bij me zat) er weer naar uitzag dat het een lange avond zou gaan worden (trok het even niet meer) Mijn vriend was thuis en is elke keer weer bij haar gaan kijken en heeft haar bij zich genomen.... Toen ik weer thuis kwam was ze nog wakker, inmiddels half elf alweer, en huilen. Zij komt niet tot rust en ik ook niet. Ben vervolgens een drie kwartier in haar kamertje geweest en bij haar gebleven, toen viel ze uiteindelijk in slaap. Opvallend was wel dat ik haar nu niet uit bed heb genomen, mijn hand opmhaar buik heb gehouden, daarna hand weg en bij haar blijven staan en zachtjes shhhhh heb gezegd om de paar minuten. Als ze maar dacht datbik er niet was ging ze weer huilen, alleen het shhhhh, was dan al genoeg. Dit werkte gisteravond, maar vanavond kan het weer iets anders zijn... Volgens mij is het een combinatie van aangeleerd oatroon en verlatingsangst. De vraag die ik stelde ik mijn vorige post, stelde ik omdat ik me afvraag of degene die zo sterk tegen het laten huilen zijn, ook nog zosterk zullen denken als ze na 13 maanden troosten, bij zich houden, uren op haar kamertje doorbrengen, lopen, wiegen , zingen, in bad doen, en wat al niet meer om haar rustig te krijgen...geen verbetering zien. (Bij ons in bed slapen werkt niet, want dan wordt ze eerst hysterisch, dan moe en dan rolt ze van de ene kant naar de andere kant, zodat ik constant een hartverzakking krijg wegens het gevaar van uit bed vallen, ik slaap dus een hele nacht niet en zij ook niet) Het is zo makkelijk oordelen, maar ik heb nog een meisje van 2,5 rondlopen en die verdient ook een vrolijke, niet gestresste en niet vermoeide moeder. Alshet zou gaan om huilen, even troosten en daarna heerlijk slapen...ja, dan snap ik ook niet dat je je kindje zou laten huilen, maar in dit geval werkt dat dus nietzo.
GaiaGaia, niemand zal jou 'veroordelen' als je dan toch maar eens probeert met even laten huilen, aai geven, terug weg, enz... Je hebt duidelijk (impressionant lang ) alles geprobeerd, en je kan jezelf dus niets verwijten. Als mijn dochter blijft logeren bij de oma's, dan blijven zij ook bij haar zitten tot ze slaapt. Dat kan ook uren duren, en zij vinden dat (begrijpelijk hoor) niet erg om 'een keer' te doen. Maar als ze dan terug thuiskomt, lijkt ze dat al 'aangeleerd' te hebben, en wijst ze naar de grond naast haar als ze gaat slapen. Ik heb het dan geprobeerd hoor, om dan ook bij haar te gaan zitten, maar dit heeft bij haar geen zin. Ze wordt alleen maar heviger ipv rustiger. Dus dan moeten we ook terug even aanpassen: kamertje in, dikke knuffel, muziekje op en deur toe. Soms moet ze dan weer even huilen (terwijl ze dat anders niet doet), maar de dag erop is ze er weer aan gewoon, en valt ze rustig en snel in slaap. Ik wil maar zeggen, het zal mss even doorzetten zijn, maar dat is nu voor jou ook al, als ik het zo lees. Misschien een kleine tip, zal ook niet voor iedereen werken hoor, maar bij haar is dat muziekje en een vaste knuffel onmisbaar. Het muziekje laten we een 8-15 min lopen, totdat ze echt slaapt, en daar wordt ze heel rustig van. Hoe onbenullig het ook klinkt, maar het maakt echt verschil.
@Gaiagaia: dat zei de huisarts bij ons ook, en de kinderarts vond bij Caitlyn ook niet echt een probleem, (ja, klein beetje vocht). En de huisarts van mijn broer en schoonzus vond dat bij mijn nichtje ook: geen problemen met de oortjes. Mijn twee meiden hebben beiden buisjes gehad en daarna waren de problemen met slapen veel minder/over. Mijn nichtje bleek zwaar geirriteerde oorbuisjes te hebben en heeft eerst een speciaal middel daarvoor gehad en uiteindelijk toch buisjes, en die knapte daar ook enorm van op. Was toen inmiddels al 6 jaar en een aardig scala aan gedragsproblemen door de oorproblemen, die allemaal ook enorm verbeterden toen die oren eindelijk dus geen pijn meer deden... Bij aanhoudende slaapproblemen waarbij de huisarts niets bij de oortjes vindt, zou ik toch eens een verwijzing vragen dus. Wat een huisarts of kinderarts met dat lullige apparaatje kan zien, is niet te vergelijken met wat de KNO-arts ziet met zijn apparatuur namelijk.... en dat kan dus nogal verschil maken Hier dus trouwens ook dat herkenbare: huilen in bed/liggend, lachen als ze overeind waren. Tja, met problemen met de oortjes dus niet zo verwonderlijk....
Ik heb gelukkig meer leeftijdsverschil, dus de oudste kan hier enigszins begrijpen dat ze soms even moet wachten. En mijn man is, door onze ervaringen met de oudste, er inmiddels wel van doordrongen dat het helaas niet altijd zo simpel is als 'laat maar huilen, dan vallen ze vanzelf wel in slaap'. Dus wij verdelen het gewoon. Als ze allebei zorg/aandacht nodig hebben, doet de een de ene en de ander de andere.
Net bij de huisarts geweest ondat mn meisje niet wil slapen, ondanks dat ze moe is. Het advies: als ze niet wil slapen en daarom gaat huilen, maar even laten huilen. Is niets aan te doen. Tis nogal een alert en nieuwsgierig meiske die daarom niet graag zal willen slapen... Zie er nu al tegenop. Krijg nog wel een doorverwijzing naar de kinderarts om evt medische oorzaken uit te sluiten. Ze heeft vandaag vanaf 10 uur hooguit 1 uur geslapen...
bouncytigger, wil alleen zeggen dat ik hoop dat je dit advies niet opvolgt en haar gewoon bij je neemt. Desnoods in de kinderwagen in slaap rijden.
Hoop dat je snel bij de ka terecht kan. Hier ook een slechte slaapster toen ze klein was. Buikligging was de oplossing ! Als je toch doet wat de ha zegt. Laat haar max 10 min huilen in een hele donkere kamer. Heb je haar wel eens op je eigen bed gelegd op buik ? Ruikt lekker naar jou
Nee de prikjes moeten nog . Ik heb een draagdoek en een stokke carrier, maar voor beide geldt dat hij het alleen fijn vindt wanneer er stevig gewandeld wordt. En eenmaal in slaap,wordt hij wakker wanneer je te langzaam loopt of stil staat. Dacht je het allemaal wel redelijk door te hebben, tast je weer volledig in het duister. Ik vind het ook zo rot voor mijn dochtertje.
Ik geloof dat ik het advies even niet begrijp; je wil je kind niet laten huilen omdat uit onderzoeken blijkt dat dit slecht is, maar wel op de buik laten slapen terwijl dat de kans op wiegedood vergroot? Kan zijn dat je bedoeld dat je er dan zelf naast ligt maar wat als je zelf ook in slaap valt? Misschien begrijp ik het verkeerd dat kan ook, maar dat vroeg ik me wel even af omdat ik het anders niet zo goed kan rijmen...
Ben bang dat mijn man niet bijster veel geleerd heeft van de eerste, zo te merken. Ook al hadden we afgesproken het deze keer anders aan te pakken. Hij heeft geloof ik niet zoveel met baby's...ja schattig om naar te kijken wanneer ze zoet zijn... Zoals nu ook; er zit een baby na een hysterische huilbui eindelijk zoet aan een borst te sabbelen. Dochter zit volledig verdiept in de baby spelletjes op de IPad. Maarrrrr ik ruik poep (dreumespoep ) en het is de hoogste tijd om eten te koken!
Tegen 5 voor 5 begon ze in de box te huilen. Ben met haar naar boven gegaan, schone luier en toen in bed. Brullen natuurlijk. Heb haar gekalmeerd, muziekdoosje aan en ben toen weggegaan. Heb 10 minuutjes wat voor mezelf gedaan en ben toen weer gaan troosten. Ze heeft nu af en toe nog een snikje, met steeds langere tussenpozen. Stukje rustiger voor mij en slaap voor mn uitgeputte meisje. Had liever gehad dat t op een andere manier werkte, maar helaas is t nuet anders. Ben ook benieuwd wie er hier harder gehuild heeft. Zij of ik...
Been there, done that.... Het werkt allemaal niet. Ze gaat er niet van slapen. Ik vind het echt niet leuk, maar als dit werkt om haar meer rust te geven, dan zij het zo. Ik moet me daar dan bij neerleggen. Ga morgen meer tijd tussen slaapjes doen. Misschien slaapt ze dan ook beter.