Nu zijn dit in grote lijnen mijn bevallingswensen: - geen mannelijke co-assistenten in de kamer, vrouwen heb ik geen problemen mee; dit was bij mij niet mogelijk. Dat waren de enigste die op dat moment dienst hadden. Ik wilde geen stagiares en zelfs die hebben ze er (stiekum) bij gelaten - de weeën in verschillende houdingen kunnen opvangen, het liefst hangend over een tafel of stoel; kon niet ivm met CTG banden om mn buik. Later ging er 1 of 2 banden vanaf maar kon en mocht ik nog niet van mn bed. Kleine had een electrode op het hoofd, registreerde beter dan de ctg. Moest in de gaten gehouden worden omdat kleine op weeen kon reageren. EN daarnaast had ik een infuus met vocht en antibiotica tegen de koorts. Hierdoor moest kleine ook extra in de gaten gehouden worden. - geen weeënopwekkers als er gewoon normaal schot in de zaak is heb ik gekregen omdat het niet opschoot - geen pijnstilling aanbieden hier wel gebeurd. En waarom niet aanbieden? Je kan nee zeggen. Ik heb gezegd dat ik geen pijnstilling wildr maar toen ze het aanboden met beide handen aan gepakt. - de uitdrijving niet liggend op mijn rug doen, het liefst op handen en knieën of alleen op knieën, op de baarkruk, op mijn zij, als het maar niet liggend op mijn rug is; mocht en kon niet ivm de ctg banden en de electrode bij kleine. - de baby zelf opvangen of mijn man het laten doen; - de navelstreng laten uitkloppen; - de baby gelijk bij mij op de borst en binnen een uur aangelegd.
Ik ben bij de bevalling van de oudste uiteindelijk in het ziekenhuis beland, ben dus onder medische begeleiding bevallen. Wilde het graag thuis doen maar dat was niet mogelijk, de ontsluiting vorderde niet meer. In principe moet je zoveel mogelijk zelf doen, weeénopwekkers krijg je alleen als je ze nodig hebt (was in mijn geval wel zo). Ik lag aan een ctg om de weeënactiviteit in de gaten te houden en een elektrode op het hoofd van de baby om die tr monitoren. Volgens mij is dat standaard bij een medische bevalling. Daardoor moet je dis wel op bed blijven en mag je er soms heel even af om te plassen oid. Ik kon wel op mn zij liggen, alleen bij toucheren etc moest ik op mn rug draaien. Met persen wel op mn rig maar dan zetten ze het hoofdeinde een stukje omhoog, ik zat half, lag zeker niet plat op mn rug. Opvangen van de baby, die is er met een vacuum uitgehaald dus daar was geen sprake van. Wel meteen op mijn buik/borst. Pijnstilling heb ik niet gehad, kon ook niet want daarvoor had ik al teveel ontsluiting. Zorg dat je met je partner afspreekt dat hij dat voor je bewaakt, hoewel het natuurlijk ook zo kan zijn dat je toch wel wat wil, ondanks dat je nu denkt van niet. Je krijgt nooit ongevraagd een ruggeprik tenzij medisch noodzakelijk, bv bij ee keizersnede. Knip krijg je wel ongevraagd trouwens maar ook alleen als het nodig is. Daarvoor heb ik wel een verdovinkje gehad, maar dat was eigenlijk wel prettig later bij het hechten. Mijn ervaring is dat er eigenlijk wel goed gecommuniceerd werd, wij waren er helemaal niet op voorbereid maar ik heb er geen slecht gevoel aan overgehouden. Het was nodig om het op deze manier te doen maar ik heb niet het gevoel gehad dat er dingen tegen onze zin in werden gedaan. Controles van de baby werden met papa gedaan, die mocht ook het eerse flesje geven (kan geen bv geven). Maar dat werd wel gecheckt, of het bv of kv werd. Oja, ook wel een goeie om aan te geen, dat je je baby zoveel mogelijk in het zicht wil, bijv. met hechten. Lijkt me goed om met je gyn je wensen door te nemen, hij zal je zeker niet uitlachen en een beetje professional zorgt ervoor dat het toch enigszins verloopt zoals jij zou willen. Zorg ook dat je partner op de hoogte is, jij zit straks in pijn en onder de hormonen, dat maakt misschien dat je dingen accepteert die je achteraf gezien niet zou willen. Geen garantie dat je man daar beter mee omgaat maar geeft je misschien wel het gevoel van een betere voorbereiding. Veel sterkte en hopelijk blijft je baby nog even zitten!
Ik had een bevalplan, dat had ik besproken met de vk. Zij vertelde mij per item of het haalbaar was, of in welke omstandigheden het lastiger zou zijn. Ik vond dat heel verhelderend. Ze gaf bij sommige onderdelen ook aan wat bij een bevalling met de vk erbij wel zou kunnen, maar onder begeleiding van de gyn onwaarschijnlijk zou zijn. Ik beviel uiteindelijk bij een gyn. Ik zal hieronder mijn ervaring op jouw punten delen: - geen mannelijke co-assistenten in de kamer, vrouwen heb ik geen problemen mee; Heb ik niet overwogen. De gyn bleek wel een man. Schrok even toen hij binnenkwam, want het leek me een macho. Maar hij was zeer deskundig en heel prettig in de omgang. Ik schaamde me nergens voor. - de weeën in verschillende houdingen kunnen opvangen, het liefst hangend over een tafel of stoel; kon niet ivm met CTG banden om mn buik. Ik vond dat een groot minpunt, want kon eigenlijk niet liggen tijdens de weeën. Daarna mocht het niet meer ivm ruggeprik. - geen weeënopwekkers als er gewoon normaal schot in de zaak is Heb ik niet bij stilgestaan. Ik kreeg ze toen het niet opschoot na de ruggeprik. - geen pijnstilling aanbieden Werd niet aangeboden, had ik zelf ook gevraagd. Nadeel daarvan was dat ik heel erg moest doorvragen aan de vk (want het was een discussie die thuis plaatshad) over wat ze verstandiger vond: zelf doorzwoegen of hulp. Uiteindelijk gaf ze aan dat ze zelf pijnstilling verstandiger vond om uitputting te voorkomen. - de uitdrijving niet liggend op mijn rug doen, het liefst op handen en knieën of alleen op knieën, op de baarkruk, op mijn zij, als het maar niet liggend op mijn rug is; mocht en kon niet ivm de ctg banden en de electrode bij kleine. - de baby zelf opvangen of mijn man het laten doen; Dit was een punt waarvan de vk aangaf dat het in het zh wrs niet mogelijk zou zijn. Maar al het personeel kende mijn bevalplan en de gyn zei dus vlak voor het zover was tegen mijn partner dat hij zich moest voorbereiden: kansman heeft de baby opgevangen en aan mij gegeven. - de navelstreng laten uitkloppen; Was geen enkel probleem zolang er geen medische noodzaak was om het anders te doen. - de baby gelijk bij mij op de borst en binnen een uur aangelegd. Dit is het beleid in de meeste zh, zolang er geen medisch probleem is. Ik had zelf aangegeven dat ik zo lang mogelijk in rust wilde genieten, om de baby rustig te laten bijkomen. Het personeel liep rustig, sprak zacht en de kleine werd pas na enkele uren gecheckt. Heel fijn. Ik had ook gezegd dat ik niet wilde dat ze werd gewassen en gekleed. Ze is vier dagen niet gewassen (uiteraard wel een doekje over hoofd en gezicht en bij vieze billen, maar geen echte wasbeurt), tot ik het zelf okee vond. Kleden deden ze na een paar uur wel omdat ze dat verstandiger vonden. Ik zou je plan zeker bespreken. Met de gyn, maar zeker ook heel goed met je partner. Want zijn taak tijdens de bevalling is letten op jouw wensen. Mijn partner heeft bij iedere overdracht van personeel opnieuw kort de punten doorgenomen met degene die voor mij verantwoordelijk was (een arts in opleiding). (Dat klinkt groter dan het is, in iedere fase van de bevalling golden maar een paar puntjes.) Zij namen het serieus en zorgden ook dat de gyn de punten kende. Moet er wel bij zeggen dat ik naderhand hoorde dat deze gyn verreweg de meest prettige is in de omgang van het hele zh... hoop dat hij ook in 2014 dienst doet als ik kom bevallen En als laatste: wees flexibel. Goed om je wensen te bespreken, maar iedere bevalling verloopt anders... het is ook echt een verrassing hoe het zal gaan.
- geen mannelijke co-assistenten in de kamer, vrouwen heb ik geen problemen mee; Ik had niks te willen. Ik kreeg gewoon wie er dienst had. Ik had ook liever geen mannen gehad, maar helaas. Heb met beide bevallingen iedereen in het ziekenhuis wel gehad. - de weeën in verschillende houdingen kunnen opvangen, het liefst hangend over een tafel of stoel; Nee, ik lag aan de ctg en 2 van de 3 hadden een electrode op hun hoofdje. Ik vond het vreselijk. Kon niet draaien, niks. En die verlosbedden zijn mij toch een partij hard. - geen weeënopwekkers als er gewoon normaal schot in de zaak is Ik ben beide keren ingeleid. We hebben pogingen gedaan om de opwekkers uit te zetten maar mijn lichaam maakte geen weeën. Zgn luie baarmoeder. - geen pijnstilling aanbieden Hebben ze niet gedaan. Ik heb er zelf om gevraagd. - de uitdrijving niet liggend op mijn rug doen, het liefst op handen en knieën of alleen op knieën, op de baarkruk, op mijn zij, als het maar niet liggend op mijn rug is; Had ik niks over te zeggen. Ik moest op mijn rug blijven liggen. - de baby zelf opvangen of mijn man het laten doen; De eerste keer niet. Dat was een tweeling bevalling die 5 weken te vroeg op gang kwam. De 2e keer mocht dat wel maar ik wilde het niet. Een baby is best glad. Ik was bang dat ik hem zou laten vallen. - de navelstreng laten uitkloppen; Lijkt mij dat dat wel mag als alles volgens het boekje verloopt. Maar wel DUIDELIJK zeggen. Ik heb gemerkt, vooral als het druk is op de verloskamers, dat veel gynaecologen op de automatische piloot gaan. - de baby gelijk bij mij op de borst en binnen een uur aangelegd. Als alles goed gaat dan wel. Bij mijn tweeling ging dat natuurlijk niet. De eerste is via de natuurlijke weg geboren (vacuuüm) en heeft 10 minuten bij mij gelegen. Moest toen de couveuse in. De 2e is via een spoedKS gehaald. Ik heb hem 2 seconden gezien en toen werd ook hij naar de couveuse gebracht. Bij de 3e daarentegen verliep alles zo soepel dat dat geen probleem was. Het was eigenlijk de normaalste zaak. Hij heeft ruim een uur bij mij gelegen waarin zelfs binnen 10 minuten ik geholpen ben om hem aan te leggen. Na dat uur ben ik gaan douchen en is hij aangekleed om vervolgens daarna weer lekker samen te zijn.
Als ik dit allemaal zo lees, had ik echt wel geluk dan. Het ziekenhuis waar ik ben bevallen werd echt wel goed rekening gehouden met mijn wensen. Alles in overleg, ik kon gewoon onder de douche weeën opvangen. Infuus met weeënopwekkers wilde ik niet en kwam er ook niet. Ik had overigens wel een mannelijke arts assistent. Maar hij was heel relaxt en nog een lekker ding ook hahaha. Uiteindelijk ging de vevalling zo snel dat een vrouwelijke verloskundige de baby op moest vangen.... hij was niet meer op tijd. Vond ik nog wel jammer ook eigenlijk. Terwijl ik eerst ook ff aan het idee 'man' moest wennen.
Hier werd nergens rekening mee gehouden. Ik had een oudere vk van het ziekenhuis, type van "bevallen doet pijn, dat hoort zo en je doet wat ik zeg" en ze heeft precies alles gedaan wat ik niet wilde.
Ik heb nagenoeg dezelfde wensen. Ik heb wat dingen meegemaakt en het is voor mij echt cruciaal voor het reduceren van de stress. Ik heb dat in het voortraject al gemerkt, ook bij bijv het terugplaatsen van het embryo, wat toch een bijzondere en positieve gebeurtenis zou moeten zijn. Ik heb daarom al snel gevraagd of ik in de verloskamer mocht kijken. Dat mocht, en ik heb gelijk wat vragen gesteld. Ik kreeg al gelijk te horen dat de meeste verloskundigen in het ziekenhuis vrouw zijn, maar dat het bij de gynaecologen 50-50 is. En dan is het net wie er dienst heeft. Ofwel... dikke pech. Ik wil ook niet dat ze me gaan platspuiten als ik stress heb. PRAAT met me. Gewoon communiceren. Leg dingen uit. Ik heb van andere verloskundigen/gynaecologen al begrepen dat er eigenlijk maar bar weinig situaties zijn waarin ze je niet die halve minuut kunnen gunnen om even op adem te komen (om rustig te worden) en even met je te praten. Ik ben een gevoelsmens. Weet precies hoe ik in elkaar zit, hoe ik met mijn stress moet omgaan en wat je wel en niet moet doen op dat moment. Sommige dingen werken echt averechts. Nou ken ik de situatie van het bevallen op zich niet, maar als een wals over me heen denderen zodat ik me rot schrik, zal ongetwijfeld ook dan niet de beste methode zijn om me rustig te houden. Ik wil dus ook perse niet in het ziekenhuis bevallen (heb een grote hekel aan ziekenhuizen en inmiddels al zoveel voorbeelden van belachelijk slechte communicatie dat ik er weinig vertrouwen in heb. Maar ja... dikke kans dat je niets te kiezen hebt he? Ik heb min of meer begrepen dat als je 'gewoon' bevalt in het ziekenhuis, met de verloskundige (van jezelf of van daar) dat je de opties van de diverse houdingen enzo wel hebt, maar dat het nog wel eens lastig kan zijn. Ze vertelde het een beetje alsof ik natuurlijk wel een beetje rekening met die arme gynaecoloog moest houden. Hoop dat ze dat niet zo bedoelde, want t kwam er vrij rottig uit :-D Als een gyn je moet hechten, doet ie vaak alleen het moeilijkste en laat hij (kan een hij zijn) het daarna vaak over aan een verloskundige (zij). De tijd dat de man daar doorbrengt zou dan redelijk beperkt zijn. Wat ik ook niet wil, is dat ik daar open en bloot lig en jan en allemaal binnenkomt lopen. Allemaal vast hele nuttige mensen, maar mijn blootje is niet voor iedereen. Kinderarts? Leg even een dekentje over me heen, please? Als ik straks met de kleine bij misschien wel dezelfde kinderarts kom, hoeft ie ook niet tussen mijn benen te kijken. Hij heeft gewoon een andere rol in het geheel. Hij is er voor het kindje en niet voor het deel tussen mijn benen. Kan best zijn dat hij dat gewend is... ik ben het in ieder geval niet gewend en heb ook niet de behoefte om daaraan te wennen Wat ik ga doen, is in ieder geval een briefje maken en dat doe ik in de tas, in de portemonee van mn man, in mijn handtas enzovoorts. Er is er dan altijd wel eentje in de buurt. Zelfs als je niet echt in staat bent tot een goed gesprek, is er vast wel een mogelijkheid om je wensen te communiceren, al is het maar dmv dat briefje. Maar probeer je er toch op in te stellen dat zeker die mannen waarschijnlijk niet uit de bevallingskamer zijn weg te houden, hoe belangrijk dat ook voor je is. Ik moet zeggen... ik snap dat t lastig is voor het ziekenhuis, maar er zijn zoveel vrouwen met een verleden, dat ik het eigenlijk raar vindt dat het zo'n probleem is voor veel artsen om daar rekening mee te houden. En dan bedoel ik niet de noodzakelijke medische handelingen, maar vooral ook de communicatie. Als je als arts aangeeft dat je meedenkt en vraagt wat je kan doen om het wat makkelijker voor je te maken, heb je al veel punten gescoord. En of dan alles mogelijk is, is een tweede. Zo bouw je gewoon wel vertrouwen op en dat scheelt al de helft. Bij mij wisten ze de voorgeschiedenis in de kliniek en bij de gyn, en als je dan specifiek een afspraak maakt bij een vrouwelijke arts, zijn ze nog in staat om gewoon je afspraak door te schuiven (zonder bericht naar mij toe) naar een onbekende mannelijke arts. Moet ik zakelijk niet doen, zonder belletje een collega naar een afspraak. Maar ja, ziekenhuizen kunnen alles maken he. ...
Ik denk dat ik vooral onder de indruk was van de snelheid, daardoor niet de bevalling beleeft zoals ik heb/had gehoopt. Maar ik heb in principe over het echte 'beval' gedeelte wel, uiteindelijk, een goed gevoel over gehouden. Het gedeelte daarvoor was vervelender omdat er niet naar me geluisterd werd. Er werd steeds gezegd dat ik niet aan het bevallen was en mijn man was dus gewoon thuis. (ik was 36 weken zwanger en ivm gebroken vliezen opgenomen voor een nachtje) uiteindelijk gewoon mijn man gebeld, bijna gesmeekt of ze me wilden checken op ontsluiting en toen bleek ik 5 cm te hebben. ruim een uurtje later had ik mijn zoontje al vast. Ik had een heel bevalplan.. maar daar heb ik niet eens aan gedacht. het enige dat ik dacht was.. ik heb piiijjnn. Voor nu heb ik mij voorgenomen echt meer mijn mond open te trekken en te geloven in mijn lichaam. ik voelde aan alles dat ze ongelijk hadden, vond het alleen zo moeilijk om goed over te brengen. Nu dus geen beval plan, maar wel een goed gesprek met mijn man hoe ik zijn rol zie. Hij was nu ook zo overdonderd dat hij niet echt wist wat te doen.
Ik had niks te vertellen, het ging allemaal zo snel! Mijn dochter kreeg ook een draadje op haar hoofd omdat de apparaten dat niet goed konden meten. Ik werd wel lekker met rust gelaten en kon vrij uit rondlopen en naar de wc gaan (zolang ik maar op het draadje lette). Mijn weeën werden op een gegeven moment zo erg dat ik zelf om een morfineprik had gevraagd (rotspul, doe ik nooit meer). Uiteindelijk zat mijn dochter vast, ze lag gedraaid (geen stuit maar sterrenkijker) dus kreeg ik haar er zelf er niet uit. Haar hartslag daalde ook enorm dus toen kwamen alle doktoren en assistenten binnen met spoed. Schrok me kapot! Vacuümpompen, tangen, verdoving, 2 zusters bovenop mijn buik duwen als 2 malloten want ze moest eruit en uiteindelijk voordat de verdoving werkte ingeknipt... Brrrrr dit wil ik nooit meer... Kreeg mijn dochter meteen op mijn buik en mijn ma knipte de navelstreng door. Ze werd een halve dag later pas aangelegd aangezien ik zwaar gehavend was, nog gehecht moest worden enz. Dus ik zou het eigenlijk niet weten qua wensen maar was zeker blij dat ik in het ziekenhuis beviel
Als je wordt aangesloten aan de monitor en je uk een draadje op zn hoofd krijgt, hoe gaat dat dan? Waar zit die band bij de moeder, en hoe brengen ze dat aan bij uk?
Als ik het me goed kan herinneren werd er een soort buis naar binnen gebracht zodat ze bij het hoofdje konden... Dat zeg ik als ik het me goed kan herinneren (heb het geprobeert gedeeltelijk te vergeten)
Ik zag al zo'n kolenschop van een mannenhand naar binnen gaan... prutspruts... Liever een buis dan toch maar
Weet niet precies hoe het ging met de elektrode, maar ze kunnen bij een beetje ontsluiting al eenvoudig bij de baby komen. Het was zo gebeurt, het draadje bungelt daarna dus uit je vagina.Jij bent dan van die vervelende buikband af.
Er word een buisje ingebracht daar zit een draadje met een haakje dat word op het hoofd gehaakt zeg maar. Het buisje gaat er dan weer uit en het draadje blijft zitten en word vast je maakt aan je been. De weeenband gaat gewoon op de buik. Maar hier in het ziekenhuis mag je kiezen dat je een knopje in je hand krijgt om de weeen door te geven zeg maar.
Als je medisch gaat bevallen, is het in (bijna) elk ziekenhuis procedure dat je CTG bewaking krijgt. Als het even kan, doen ze dat met een schedelelektrode, omdat die veel secuurder meet dan een band om je buik waar de baby makkelijk "onder vandaan duikt". Ik kreeg ook een catheter om de druk van de weeën te meten. Al met al had ik totaal geen bewegingsvrijheid en was aan het bed gekluisterd. Met mijn wensen werd weinig rekening gehouden (moest plassen op een postoel met tig man publiek). Toen dit niet lukte (gek, hé?!), omdat ik gewoon geen volle blaas had (heb ik ook gezegd maar werd niet naar geluisterd) werd ik zonder pardon op mijn rug gelegd en kreeg een blaascatheter. Lekker hoor, met rugweeën plat op je rug liggen tot dat ding er in zit! Na de bevalling wilde ik mijn zoontje (nr. 4) graag aanleggen. Toen dit niet meteen lukte (kind was hartstikke beduusd) werd meteen mijn borst in de houdgreep gepakt en de tepel in zijn mond geduwd. Na drie keer bv gegeven te hebben had ik die "hulp"niet beslist nodig. Ik werd half in mijn blootje per rolstoel door de gang gereden om te gaan douchen en toen ik klaar was en naar huis kon, werd mijn bed niet verschoond. Ik had er tenslotte maar een half uurtje in gelegen, dus daar kon de volgende patiënt best wel weer in! Al met al kan ik zeggen na 4 ziekenhuisbevallingen in drie verschillende ziekenhuizen, dat ze over het algemeen heel aardig waren, maar hier en daar de plank flink mis sloegen. Ik had ontzettend graag thuis willen bevallen (lekker in mijn eigen huis waar ik de regie heb en max. 2 vreemde mensen om me heen), maar helaas was dit niet mogelijk.
Hier ook aan de CTG, idd op het hoofdje, de arme schat heeft nu nog een klein litteken daar... Persoonlijk vind ik het weigeren van mannen zo raar... Dus als er alleen mannenlijke gyn's zijn wat dan? Ga je dan niet persen ofzo?! Vind dat altijd zo'n domme gedachtegang... Is echt niet de eerst poes die ze zien hoor.....
Waarom raar? Ik ben een paar keer verkracht geweest... door mannen. Niet door vrouwen. Mannen die niet mijn liefje zijn en ik daar voor de fun wil hebben, zijn daar wat mij betreft dus gewoon niet welkom. Kan ie nog zo goed een arts zijn, voor mij is het gewoon een onbekende man en dat geeft me stress. En hij kan al die dozen wel gewend zijn, ik ben HEM daar niet gewend en ook geen onbekende mannen. Ik geloof best dat hij daar dus geen stress van heeft, maar ik ben daar niet om hem blij te maken. Ik ben daar voor mij. Hoe minder stress bij de bevalling hoe beter, lijkt me toch. Dus raar... tja, ik kan alleen maar blij voor je zijn dat jij daar geen last van hebt