@Babyengel: als ik het dus goed lees was voor jou die derde bevalling juist een goede afsluiting en verwerking van de eerste bevalling?! Ik ben trouwens wel benieuwd naar hoe dit onderzoek is gedaan en of dit voor alle landen geldt of alleen in de westerse samenleving...
Posttraumatische stress-stoornis (PTSS) - Angst - Informatie patienten - Landelijk Kenniscentrum Psychiatrie en Zwangerschap Hier staat trouwens dat het maar om 1,5-2% van de vrouwen gaat, die na de bevalling PTSS krijgen. Dat is wat minder dan de 9% die de onderzoekster van het UMCG heeft gevonden, maar gaat nog steeds om een heel fors aantal vrouwen.
Daar ben ik het wel mee eens ja. Daarnaast is een de term traumatische bevalling wat anders dan PTSS. Bolkje, dat klopt wel. Deze bevalling deed ook veel pijn natuurlijk maar al met al ben ik tevreden met hoe het is gelopen.
Trauma na bevalling: het kan echt | RTL | Volg het nieuws terwijl het gebeurt En hier staat het bericht over het UMCG onderzoek ook wat genuanceerder: 9% van de vrouwen vindt een bevalling traumatisch, en 1% ontwikkelt kenmerken van PTSS. Dat komt ook overeen met die 2000 vrouwen - dat is ongeveer 1% van het aantal vrouwen dat jaarlijks bevalt in NL. Nou ja, wat de aantallen en definities ook precies zijn, er zijn vrouwen, meer dan een paar, voor wie een bevalling wel wat meer is dan alleen maar pijnlijk. Kan ik me ook wel voorstellen. Hoe vaak gebeurt het je nou dat je echt vreest voor je leven, of voor dat van je kind? Heb ik niet gehad bij mijn bevalling, maar er zijn vele vrouwen voor wie dat wel het geval is. Ik kan mij indenken dat het voor een deel van hen een oprechte traumatische ervaring is, en dat zij bij inadequate behandeling of onvoldoende onderkenning risico lopen op het ontwikkelen van een PTSS.
Ik heb na mijn 2e bevalling op sterven gelegen maar die impact was even groot als het niet kunnen opkomen voor mezelf van de 1e bevalling.. is dat niet raar?
Ik vond het geen traumatische ervaring. Ging super vlot, goede begeleiding van mijn VK. Die was zooo top! En het was appeltje eitje, ik deed het gewoon ff. Maar kan me goed voorstellen dat als je een slechte ervaring hebt ermee, dat het inderdaad traumatisch kan zijn!
Precies dit.. Ik wil heel graag nog een kindje maar als ik aan de bevalling denk word ik echt heel erg bang..
Dat meen ik echt oprecht, ik vind het echt knap van mijn man dat hij het wel eens heeft gezegd. Het was een hel, bij de spoedsectio was ik al (in gedachte) afscheid van hem aan het nemen aangezien ik echt dacht dat ik doodging. (Astma, ruggeprik te hoog gezet dus geen lucht dus ik dacht écht dat ik eraan ging op dat moment, totdat ze me zuurstof gaven). Dus ik kan me echt goed voorstellen dat mijn schat echt dacht dat hij me nooit meer zou zien nadat ik daar na adem lag te happen en echt het gevoel had dat het mijn laatste minuten waren.... Vind het ook wel moeilijk hoor, een nieuwe bevalling. Wel denk ik eraan om een geplande keizersnede te vragen. Ja het is een heftige operatie, maar na 3 dagen weeen en uiteindelijk een spoedks wil ik de volgende keer gewoon weten waar ik aan toe ben. De geboorte daadwerkelijk meemaken en niet als een half dood iets daar liggen. Ik meen oprecht dat ik vrees voor een depressie cq. trauma als ik weer een hele dag lig met weeenopwekkers en persweeen en dan uiteindelijk een spoedsectio krijg. Dan liever gepland. Dus niet met spoed naar ok, ruggeprik die slecht gezet wordt etc. Als het gepland is kan er ook in alle rust een prik worden gezet etc.
Ik ben 5 keer bevallen en heb zeer heftige dingen meegemaakt. De eerste duurde 36 uur om te bevallen en vacuumverlossing. De tweede duurde 24 uur en werd het hoofdje geboren en schoudertje bleef hangen. Dat duurde en duurde. Hier heb ik echt problemen mee gehad. De derde was dysmatuur en heb ik zoveel bloed verloren tijdens de bevalling dat ik een bloedtransfusie nodig had. De baby heeft nog 10 dagen op de kinderafdeling gelegen. De vierde ging geweldig zonder complicatie´s De vijfde was de grootste baby van allemaal door diabetes. En de gyn durfde een normale bevalling niet aan. Dit werd een keizersnede. Ondanks dit alles was ik alleen bang vooraan de bevallingen en heb ik wel achteraf veel over de bevallingen gepraat. Echt een trauma heb ik er gelukkig niet van. Wel kan ik me voorstellen dat veel vrouwen een trauma overhouden aan een bevalling. Helemaal als er weinig kennis is over bevallen en evt complicaties. Of er erg vervelende complicaties zijn.
Mijn eerste bevalling was erg dubbel.... Aan de ene kant riep ik in mijn kraamtijd 'is me niks tegengevallen die bevalling, wat is nou 32 uur??' Nooit geweten dat een sterrenkijkertje zoveel anders is dan een 'gewone' ligging, dat hij een sterrenkijkertje was, was ook niet bekend voor de bevalling. Terwijl ik een subtotaalruptuur zou hebben, lukte het me niet om mijn ontlasting op te houden. Later kwam de aap uit de mouw bij de gyn, ik had een fikse totaalruptuur gehad, maar was gehecht door de vk. Na 2 jaar, 3 operaties (waarvan 2 zware) ben ik nu 'nog maar' 6-10% gehandicapt en ben ik belast met een neurostimulator. Over een jaar of 10 is de kans 70% dat ik een stoma krijg. Na deze bevalling heb ik ook een flinke pnd gehad waar ik bijna 2 jaar voor onder behandeling ben geweest. De tweede keer zwanger worden was anders, ik wist vooraf al zeker dat de baby met een geplande keizersnede zou komen. Ik mag absoluut niet meer vaginaal bevallen. Anders was ik er ook écht NIET aan begonnen hoe groot de wens ook geweest is. Mijn lijf is verminkt, mijn lijf ga ik niet nog een keer als inzet gebruiken voor een fantastisch wondertje....
Mijn bevalling duurde 40 uur, sterrekijker, ingeknipt... Maar vond het een supergave ervaring! Geen trauma's hier. Na 2uur naar huis en was meteen op de been. Van de knip nooit last gehad.
Ik denk dat je het ook vooral ervaart als trauma als je idd niet naar 2 uur naar huis mocht en wel elke dag nog dingen merkt van je bevalling. Elke dag in het zh kwamen vrouwen binnen en die zag ik dan na een paar uur weer gaan. Geloof me dat is niet fijn als je zelf een week moet blijven en je voelt je al rot omdat je niks kan.
Daar ben ik trouwens ook wel benieuwd naar, maar juist naar hoe andere vrouwen in de westerse wereld de bevalling ervaren, omdat de begeleiding daar over het algemeen wel anders is dan in NL.
Denk dat dit ook per persoon verschilt. Ik werd met 34,3 ingeleid ivm zwangerschapsvergiftiging en kindje wat niet meer groeide daardoor. Pas met precies 35 wk had ik voldoende ontsluiting om de bevalling in gang te brengen. Vliezen gebroken wachten gebeurde niks. Wee op wekkers en toen ging het snel. 4 uur later was hij er. Ik moest 4 dagen blijven zoontje 2 weken. Maar de bevalling zelf heb ik niet als heftig ervaren of traumatisch oid. Nee hij was er nog niet uit of ik riep ik wil dit nog een keer
Ik vond bevallen ontzettend leuk. Ik vond bv geven dan weer een heel vervelende ervaring. Niet traumatisch maar ook zeker niet voor herhaling vatbaar...
Ik vond bevallen ook erg fijn en prettig, de zwangerschap was dan weer wel allesbehalve leuk. Mijn eerste zwangerschap was stukken prettiger maar de tweede... Ik denk niet dat ik het nog eens doe, al heb ik dan zo'n gemakkelijke bevallingen gehad.
Niet meteen naar huis had ik niet direct traumatisch gevonden. Ik vond mijn zwangerschap veel minder leuk! Daar heb ik heel veel ziekenhuisdagjes gehad en heel veel tranen. Dus wat dat betreft vond ik de bevalling zelf echt heel fijn. Als je daarna weinig kunt is dat natuurlijk supervervelend.
ik zag heel erg op tegen de bevalling maar het is me zo meegevallen ja het doet pijn maar ik heb steeds in mijn hoofd gehouden straks is die pijn weg. sommige zeggen dat je alle pijn bent vergeten zodra je je kindje in je armen hebt nou ik ben het tot vandaag nog niet vergeten maar traumatisch nee bij mij gelukkig niet
Ik heb er nu 2 gehad maar ik zou ze zo over doen. Natuurlijk waren ze heftig maar traumatisch nee. De een 47 uur en 12 hechtingen de ander 2 uur met 2 hechtingen en een blauw geboren baby en een kinderarts voor reanimatie.