Zoals de titel al zegt heb ik een opvoedvraag. Momenteel vind ik het lastig om mijn dochter van 4 te corrigeren. Het was al langer wat lastig, maar nu begin ik er echt genoeg van te krijgen en ben ik op zoek naar een wat positievere aanpak. Wanneer we haar nu corrigeren is het meestal iets in de trant van: "Kom nu mee naar boven, anders dan lezen we vandaag geen verhaaltje voor." Het zorgt niet echt voor een goede sfeer, want daar wordt ze weer boos om. Ze gaat nu net een paar weken naar school dus vermoeidheid zal ook zeker meespelen, maar eigenlijk was het dus voordat ze naar school ging ook al zo. Alleen nu heb ik er genoeg van Ik ben dus op zoek naar een andere wat positievere aanpak (met woorden), waardoor de sfeer wat beter blijft.
Je kan proberen een spelletje ervan te maken? Ik kan me nog herinneren dat mijn ouders dat ook deden als ik niet naar bed wilde. Iets in de trant van: ik ga je pakken als jd nu niet naar boven gaat! (op een speelse toon en al in de startblokken om ons achterna te rennen) Waardoor wij altijd de benen namen, om de een of andere reden altijd naar boven hihi misschien dat het werkt?
Lees het boek 'Lastige kinderen? Heb jij even geluk!' maar eens. Het gaat over problemen die er niet zijn en het omdenken van problemen. Er zal een wereld voor je open gaan.
Wij doen inderdaad wie het 1e boven is bv, blijft nog steeds leuk. Verder valt me op in je verhaal dat je gelijk begint met zeggen wat ze niet krijgt als ze niet luistert. Maar wil je dat ze naar je luistert omdat jij het zegt of omdat ze bang dat er dan een straf op volgt. Kies samen een verhaaltje uit wat je gaat lezen voor het slapen gaan, zeg wat je van haar verwacht dus bv naar boven tandjes poetsen, pyama aan en dan gaan we het verhaaltje lezen wat je zelf hebt uitgekozen, waar zou het overgaan denkje... zoiets
@Roos dat is precies waarom ik dit topic geopend heb. Ik wil niet meer dat 'als, dan' verhaal ik wil het juist anders. Het is een misverstand als gedacht wordt dat het alleen met naar bed gaan is, het is altijd zo, de hele dag door..... Het is misschien duidelijker als ik zeg dat ze haar eigen ding doet en vertikt om naar ons te luisteren als het haar niet uitkomt. Ze gaat niet gillen of schreeuwen, maar negeert ons gewoon en doet haar eigen ding. Dat frustreert ons en omdat wij niet weten hoe we het op een andere manier kunnen doen komen we uit op het 'als je dit niet doet, dan.....' verhaal. Dat vinden we erg vervelend, daarom zijn we op zoek naar alternatieven. @Mol81; bedankt, ik zal het boek eens gaan lezen.
Op zich is het toch niet verkeerd om een consequentie aan slecht gedrag te hangen? Ik waarschuw 1 keer, S, ik wil dat je daar mee ophoudt, want.... (je doet je zusje zo nog zeer bijv) De tweede waarschuwing is: Als je nu niet luistert kun je op de trap zitten. Dan tel ik meestal tot 3, en bij 1 stopt ze. Dan gaan we direct over op wat positiefs, fijn dat je zo goed luistert, zullen we samen even de cavia's voeren ofzo. Of, ze gaat 4 minuten op de trap, ik zet dan de kookwekker. Ze heeft een paar dagen gehad dat ze soms wel 40 min op de trap zat omdat ze dan tussendoor weer tegen de deur ging schoppen of gewoon weer naar binnen kwam. Dat was echt rot want ik twijfelde toen of ik het wel goed deed, want zo ben je echt lang bezig. Maar uiteindelijk na overleg met mn man toch doorgezet en dat heeft goed resultaat gehad, ze luistert nu 9 van de 10 keer na de 2e waarschuwing. Veel succes in ieder geval, soms is het echt niet leuk!
Als we nu naar boven gaan lees ik een mooi verhaal voor... Dat is de zelfde boodschap maar positief. Kondig je tijdig aan wat je verwacht? En in tijdselementen die ook begrepen worden. Dus niet " over 5 minuten" maar "als mama opgeruimd heeft" ex
How2talk2kids van Mazlish en Faber (in het Nederlands) is een leuk boek over hoe je op een andere manier met je kind kan praten. Ik ben helemaal van het Onvoorwaardelijk Ouderschap (Unconditional Parenting), dat is een visie waarbij je vanuit respect voor je kind, je kind opvoedt. Googel er maar eens op. Sinds ik het zo doe, is het veel harmonieuzer bij ons thuis. Als je er meer over wilt weten, mag je me altijd pb-en.
Het schijnt vaker voor te komen hoor als kinderen naar school gaan. Thuis kunnen ze dan heel vervelend worden. Ik denk dat je hte tot op een bepaalde hoogte gewoon op zijn beloop moet laten.. Maar je kunt natuurlijk gaan belonen met stickertjes ofzo...bij goed gedrag een sticker plakken op een mooi stuk papier. Hier ook gedaan en madam heeft geholpen een mooi kleurplaat ervan te maken en de stickers hielpen daadwerkelijk. Nu niet meer nodig...
Wat ik doe bijvoorbeeld: -zo min mogelijk straffen en dreigen, dan zetten ze meteen hun hakken in het zand -zoek naar behoeftes. Mijn dochter wordt altijd heel vervelend als ze honger krijgt. Dan krijgt ze snel even een krentenbolletje, of ik probeer eerder aan tafel te gaan. Of geef ze een spelletje, als ze ergens op moeten wachten. -leg uit wat je van je kind verwacht, zonder er meteen een voorwaarde, als ze het niet zou doen, aan te verbinden. Als we op visite gaan, bereiden we haar van te voren even voor, dat we het fijn vinden als ze oma even een handje geeft en dat oma dat ook erg fijn vindt. -vertel waarom iets niet mag. Kinderen worden veel meegaander als ze begrijpen waarom iets niet mag. Dus: 'Blijf daar maar van af, anders gaat het kapot". -Geef een alternatief. Dus niet: 'Niet op de straat rennen!' Maar: 'Blijf maar op de stoep". -Neem je kind serieus. -Probeer ook eens mee te buigen. Wees eens wel toegeeflijk. Iedereen is zo bang dat ze dan meteen verwende krengen worden, maar ik heb gemerkt dat af en toe meebewegen, je kind ook meer met jou wilt mee bewegen. -Gebruik humor: wie is er als eerste boven?? Of als je kind zich niet wilt aankleden, zeg je bijvoorbeeld: 'oh, ik help je wel even.' En dan zet je zn onderbroek op zn hoofd bijvoorbeeld. -Geef je kind een keuze: wil je nu je tanden poetsen voor of nadat je je pyama hebt aangedaan? Misschien heb je er iets aan!
Ik ben een beetje bang dat we misschien teveel meegebogen hebben al die jaren en dat ze dus inderdaad nu teveel meent haar eigen zin te kunnen doordrukken. Aan de consequenties die we aan haar gedrag stellen gaat namelijk al veel onderhandeling vooraf, dus wellicht moeten we daar sneller een grens in trekken. Heel veel van al jullie tips doen we eigenlijk al, maar pakken we het net niet goed genoeg aan. Bedankt voor al jullie tips in ieder geval.
Kan je eens een voorbeeld noemen over dat onderhandelen? Wij onderhandelen ook veel. Maar jij hebt de leiding. Je hoeft je kind niet de hele tijd zn zin te geven, maar neem de leiding, zonder dat je dat je over zijn wensen heen walst.
Hier ook een vierjarige, volgens mij is dit gewoon een lastige fase. Bij ons helpt het ook om een spelletje van dingen te maken, zoals bijv. naar boven jagen als het bedtijd is. En niet zeggen: als je nu niet.... dan lezen we geen verhaaltje voor', maar juist 'kom, als je nu goed meewerkt, heb ik nog tijd voor een leuk verhaaltje'. Je bedoelt hetzelfde, maar het komt heel anders over. Ik vind het zelf ook lastig hoor, maar dingen positief formuleren ipv negatief werkt hier heel erg goed. Ook voor jezelf, want van elke keer maar 'nee' en 'niet' zeggen word je vanzelf chagerijnig.
Ben je er klaar voor Voorbeeld: Wij: Blijf je nog even aan tafel zitten je bent nog niet klaar met eten. E: Ja, maar ik moet nog even de baby op de bank leggen. Wij: Dat kan dadelijk na het eten ook. E: Nee dat moet nu. Wij: Dat doen we dadelijk, nu zijn we aan het eten. En ik wil dat je dan blijft zitten. E: Nee, ik wil dat nu doen. (en hup ze gaat van tafel) Wij: Als je nu van tafel gaat ben je klaar met eten en zetten we je eten weg. (ze gaat weer even zitten) 1 minuut later E: Ik moet even naar de wc. Wij: Plassen had je voor het eten moeten doen E: Ja maar toen hoefde ik nog niet. Wij: Ga maar snel dan, maar morgen eerst even plassen voor het naar de wc gaan. (en toch elke dag weer niet hoeven voor het eten) E komt terug van de wc en gaat haar pop op de bank leggen Wij: Je komt nu hier aan tafel zitten, je hebt nog bijna niets gegeten. E: Ja maar de baby moet op de bank liggen. Wij: Nou, leg die baby gauw op de bank en kom eten. Ze eet een paar happen, praat meer dan ze eet en gaat weer van tafel. Wij: Oké je bent klaar met eten. E: Nee!!! Wij: Dan blijf je aan tafel zitten. E: Ja maar ik wil nog iets doen. Wij: Dat kan, maar dan ruimen we je eten op, maar dan krijg je vanavond na het eten ook geen boterham meer als je honger hebt. Vervolgens eet ze even wat en dan begint het riedeltje weer van voor af aan als we bij het toetje aankomen. Het vervelende is dat ze echt wel honger heeft en haar bord leeg wil eten, maar ze heeft gewoon de rust niet in zich om al die tijd te blijven zitten. Vind ik dat ze moet blijven zitten? Ja, ik vind dat ze moet leren aan tafel te blijven zitten tot ze haar eigen bord in ieder geval leeg heeft. Moet ze dat nu al kunnen? Een kwartier moet zeker kunnen denk ik. Als ik zo teruglees denk ik dat er echt wel een aantal momenten zijn waarop we verkeerd gereageerd hebben, maar op dat moment wil je zelf ook rustig eten en niet de hele tijd politieagentje hoeven zijn. Bovendien zit de manier van reageren ook zo ingebakken. Dit soort tafereeltjes zijn we echt moe.
Ik probeer altijd erg in te gaan op wat ze zegt eerst door bv : Oh echt moet de baby op de bank? Waar ligt hij nu dan? Oh ja... ik zie het nee dan is de bank beter ja... weet je wat we doen..??? als je straks je bordje leeg hebt en ik maak het toetje leg je hem snel even op de bank .. nu moet de baby even wachten.. " zeg baby, Sanne moet eerst haar bordje leeg eten hoor.. dan komt ze je op de bank leggen.. he Sanne.. ? " Meestal gaat ze in dit soort dingen wel mee als ik maar begrip toon voor haar idee zeg maar...
Of met naar bed gaan; Loop naar haar toe.. fluister in haar oor; Hee weet je wat ik bedacht heb.. als we nu heeeeel snel naar boven gaan kan mama een lang verhaal voorlezen vanavond.. ik dacht aan de Huunkvogel ? Sttt niet tegen papa zeggen snel de trap op.. EN een lol dat ze dan heeft meestal is ze dan ook heel snel boven. Maar eerlijk is eerlijk .. ik heb hier ook niet altijd zin in en hoor mezelf ook wel eens roepen: ik tel tot 3 .... 1...2.... 2,5 .... etc etc.. ach
Oh wel heel erg herkenbaar! Mijn dochter heeft ook de grootste moeite om haar bord leeg te eten, ze treuzelt er heel erg over, uiteindelijk eet ze altijd wel alles op, maar dat kan wel een uur duren, soms.... Mijn dochter moet ook altijd plassen tijdens het eten. Ik maak daar zelf nooit een probleem van. Ze hoeft van mij ook niet verplicht te plassen voor het eten. Ze wil dan ook vaak op de terugweg naar de tafel een speeltje pakken, en dat mag ze vaak mee nemen aan tafel. Maar als ze daar teveel mee gaat spelen, dan moet de pop/speeltje op de hoek van de tafel, en dan moet ze toch echt door gaan eten. Ik zeg dan vaak, je gaat nu even eten, je houdt je broodje in je hand, niet neerleggen, tot het op is. Of je lepel/vork bij het avondeten. Als je klaar bent met eten, mag je weer verder met je pop spelen. Ik zou niet meteen gaan dreigen met bord weghalen. Sommige kinderen vinden het ook gewoon gezellig aan tafel en willen wat meer kletsen, of zijn wat meer afgeleid. Ik maak daar niet zo'n probleem van, want uiteindelijk eet ze toch alles op. De truc is om de spanning eruit te halen. Naar de wc en met haar pop spelen zijn dan haar behoeftes, terwijl jij wilt dat ze gewoon normaal aan tafel zit en dooreet. Ik sluit dan een compromis, je mag naar de wc, je mag even je pop op de bank leggen, en daarna kom je gewoon weer aan tafel. Dus ik respecteer haar wensen wel, maar daarna wordt er wel van haar verwacht dat ze gewoon weer komt eten. Nou ja, dan duurt het wat langer, maakt mij niet uit. Het is wel een stuk gezelliger aan tafel.
Oh en dat van dat je eigen manier van reageren erin gebakken zit, dat vind ik ook erg herkenbaar. Zo zijn de meeste van ons ook opgevoed. 'Als je nu niet doet wat ik zeg, dan geef ik straf of ontneem ik je bepaalde privileges.' Of wat tegenwoordig 'in' is, is de time out. Onderzoek wijst uit dat een time out slechts op korte termijn werkt. Kinderen veranderen hun gedrag om onder de straf uit te komen, maar echt begrijpen waarom iets niet mag, of wat er dan wel wordt verwacht van ze, wordt vaak niet uitgelegd door de ouder. Zo is het erg moeilijk om het gedrag te veranderen. Eigenlijk wil je dat je kind gaat beseffen hoe bepaalde dingen horen (dingen niet stuk maken, niet je broertje slaan etc.) Een time out zorgt hier niet voor. Sterker nog, vaak worden ze alleen nog maar bozer. Ze gaan niet even hun zonden overdenken, zoals je misschien zou hopen. Ik zette mijn dochter ook vaak op de mat, of dreigen, met ik tel tot 3 etc. Maar sinds ik het niet meer doe, gaat het gek genoeg veel beter en komen er steeds minder situaties voor waarbij het nodig zou zijn.
Hier ook een bijna 4 jarige en ik denk ook dat het een beetje bij de leeftijd hoort. Bij jou is het natuurlijk nu ook school die een rol speelt. Invloeden e.d. Ik merk in je voorbeeld dat jullie maar blijven ingaan op wat zij zegt. Waardoor zij weer kans heeft om wéér wat te zeggen/willen. Ik deed het eerst ook hoor Zat ik constant te steggelen met zoonlief en had er genoeg van. Nu houd ik mijn antwoord kort en duidelijk. Vraagt hij iets wat niet kan/mag dan zeg ik 'nee omdat..(uitleggen waarom)...' Zegt hij iets terug dan zeg ik 'je hebt gehoord wat ik zei'..klaar. Niet blijven uitleggen want ze hebben je echt wel gehoord maar proberen het toch. Discuseren heeft geen zin, je verliest toch Belangrijk is om de dingen die ze goed/lief/leuk doet te 'belonen'. Al is het maar een aai over haar bol als ze leuk zelf aan het spelen is. Overdrijf desnoods af en toe een beetje