Ik had idd ook totaaaaaaal geen angst. Had er zin in! Was niet bang voor pijn of zo, keek er echt naar uit om mijn kindje op de wereld te zetten. Ppfffff....best moeilijk om in mijn hoofd weer terug te gaan naar dat moment. En dan is t voor mij al 20 maanden geleden. Bij jou is t nog veel verser...
Sjeee wat een *^&(%&*) heb je een klacht hierover ingediend?? Wat erg!! Hoe kunnen ze zoiets voor je verzwijgen! Ik ben echt laaiend en dan ken ik je niet eens.. :x
Ik vond het ook traumatisch moet niet aan een tweede denken! Hoop ooit dat ik het een plekje kan geven en weer zwanger raak!
Bij mij was dit het geval en heb mijn bevalling echt als traumatisch ervaren. Heb het nog vaak herbeleefd. Vooral toen dochterlief een jaar werd heb ik ieder moment weer meegekregen, ook van de dagen ervoor en wat ik heb gevoeld. Wat me vooral nu nog dwars zit is de besluiteloosheid en onrust van dat moment. Als ik foto's zie met op de achtergrond het ctg krijg ik nog steeds kippenvel , het had ook echt anders kunnen lopen. Omdat dl in nood was had ik meconium houdend vruchtwater. Ik ben naar het zkh gegaan omdat ik geen leven meer voelde. Daar braken mijn vliezen. (13uur) Na veel geprik en flinke blauwe plekken zat er rond 19.45 eindelijk een infuus in voor de weeenopwekkers. Daarna begon het dippen van de hartslag en de onrust en besluiteloosheid over een spoedsectio of niet. Uiteindelijk een vacuüm verlossing geweest, ze kwam blauw te wereld met de navelstreng om haar nek gedraaid en is gelijk meegenomen en gereanimeerd. Het besef hiervan duurde wel een aantal dagen, in het ziekenhuis heb ik echt het gevoel gehad geleefd te zijn.
Waarom een klacht indienen? Klachten die optreden na een sub heeft echt niet altijd te maken met slecht hechtwerk maar omdat een sub nogal ingrijpend is. Medisch personeel kan nog zo goed hechten maar wil niet zeggen dat je dan volledig hersteld.
Ik vind het wel bijzonder om van jou en Annedore te lezen, omdat in zekere zin onze bevallingen op elkaar lijken (spoedsectio, bijna doodgaan, gyn die zo geschokken is dat hij de volgende dag zijn excuses nog aan komt bieden) maar dat ik hem zo anders ervaren heb. In een notedop: na opgenomen te zijn met HELLP syndroom en steeds achteruit te gaan kreeg ik ineens zo erge schupp dat ik het bijna niet overleefd heb. Onderduk van 120, nieren en lever die ermee ophielden, geen bloedstolling meer. Ze hebben een hele nacht geprobeerd me te stabiliseren maar kregen dat niet voor elkaar dus hebben ze me echt rennend over de gang naar de OK gebracht. Ik ben op de gang al onder volledige narcose gebracht, de anestesist kwam de voorbereidingsruimte uitrennen. Toen ik bijkwam voelde ik alleen een overweldigend gevoeld van dankbaarheid dat ik dat overleefd had, en dat mijn dochtertje, ondanks prematuriteit en dysmaturiteit, nog leefde. Dus het fascineert me oprecht dat mensen gelijke ervaringen zo anders kunnen beleven. Dat sluit wel weer aan bij wat Bri zei denk ik.
Het was inderdaad geen goed begin zo, geen fijne kraamtijd, en een man die steeds meer begon te beseffen dat het bijna minder goed afgelopen was. Zo sneu om te zien dat hij er erg veel verdriet van had. Juul, erg fijn voor je dat je er vrede mee had zeg, kan me ook goed voorstellen dat je er anders instaat.
Ik vond het ook heel heftig. Weet niet of ik het traumatisch kan noemen, maar heb er vaak nachtmerries over gehad zeg. En ik zei ook: dit doe ik nooit meer!!! De bevalling duurde 60 minuten van begin tot eind. Heel fijn zo snel zou je denken, maar dat wil je dus niet, want je lichaam is er echt nog niet klaar voor. ze zeiden toen in het ziekenhuis bij mij dat ik het volgende keer niet redde om te komen als thuis mijn vliezen braken, want dan beval ik langs de weg... Vind ik ook geen fijne gedachte. Ik denk dat voor heel veel mensen een bevalling heftig is, en voor een klein deel ook traumatisch. Waar die grens ligt weet ik niet, daarin ben ik niet bevoegd om te oordelen.
Even nieuwschierigheid. Voor je bevalling wou je toen meer kinderen? En vind je het niet jammer dat het er bij 1 blijft? Zijn hier ook vrouwen dan die na de bevalling in therapie zijn? Want PTSS moet echt vastgesteld worden en je komt daar toch zonder hulp niet vanaf toch?
mijn eerste bevalling was heftig maar niet traumatisch... mijn zoontje werd6 weken te vroeg geboren na een bevalling van 2 uur. Super snel gegaan, hij was helemaal blauw en had extra zuurstof nodig. Ik kon de weeen zo moeilijk opvangen. De weeen kwamen achter elkaar en wist mij geen raad. Gelukkig niet ingescheurd, geknipt of wat dan ook... Mijn 2e bevalling ging wat makkelijker, duurde iets langer (6 uur) maar mag niet klagen. Ik kon de weeen heel makkelijk opvangen, half uur in de douche gestaan amper weeën gevoelt toen, 15 minuten persen en hij was er... zo het zo nog doen... maar kan mij wel voorstellen dat een andere vrouw het traumatisch kan vinden... vooral bij een 1e bevalling. Je hebt toch iets heel anders in je hoofd als je gat bevallen... je leeft er 9 maanden naar toe en dan loopt het heel anders
ik heb therapie gehad voor een post partum depressie, en de aanleiding was alles rondom de bevalling. Dus zeker weten wel dat het ermee te maken heeft gehad
Ja, dat geloof ik zeker. Nam het ook niet in twijfel. Maar lijkt me heftig om het mee te maken maar ook om dan de keus te maken om dan niet meer voor een tweede te gaan of derde
Ik bedoelde ook niet dat je het in twijfel trok, sorry, maar in mijn situatie heeft de bevalling er echt mee te maken gehad. Ook de snelheid waarmee, de kraamvrouwenkoorts, de hg zwangerschap en dat ons meisje ziek werd. Ik heb ook altijd daarna geroepen ik wil geen tweede meer! Maar ja, nu zit ik weer kotsend thuis, en een bevalling moet ik weer doen... Ik vind het erg vervelend voor de mensen die echt geen tweede en evt derde enz. willen door de traumatische ervaring. Toch wel heel erg vervelend en misschien krijg je er later toch wel spijt van.
Dat is inderdaad nogal veel. Hier verre van een trauma. Ik heb een geweldige bevalling gehad, die in totaal (vanaf het eerste pijntje tot de geboorte) 12 uur duurde. Ik ben in bad bevallen in het ziekenhuis zonder knip en zonder (grote) scheur. De eerste paar uur vond ik enorm heftig wat de weeën betrof, ze kwamen algauw om de 2 minuten, maar daarna heel goed te doen. Ik had drie uur voor de persweeën begonnen een weeënstorm van buik- rug- en beenweeën, waarin ik van 4 cm naar 10 ben gegaan. Toen heb ik de fysiotherapeute zo in stilte bedankt voor haar ademhalingsoefeningen! Het persen vond ik spannend, maar niet enorm vervelend. Heb een uurtje moeten persen. Voelde ook niets van het staan van het hoofdje. Ik denk dat het warme water geholpen heeft om de boel daar mee te laten rekken.
Geen therapie want ik heb geen trauma. Maar een vriend van me heeft ptss en die heeft daar echt wel therapie voor, daar kom je in je eentje niet van af. Hij heeft cognitieve gedragstherapie en emdr.
Als ik lees dat pas laat "de aap uit de mouw" kwam bij de gyn, wist men het dus al eerder.. zij wist het pas laat. Dat bedoel ik.
Ik heb dat doordat het traumatisch was en dan ook nog de hele paniekstoornis eromheen. Pff. Natuurlijk is er een stemmetje wat zegt; "Zou je dat nu wel doen?" En ik ben bang dat ik weer in zo'n dip terecht kom als waar ik zat, maar om nu nooit meer een heerlijk klein frummeltje voor het eerste in je armen gelegd te krijgen? Dat gevoel is het mooiste wat er is. Daar kan niks tegen op. Ook geen traumatische ervaring nee!
Idd heel fascinerend, ben ik met je eens. Voel/voelde je alleen dankbaarheid, of daarnaast ook andere emoties? Wat een ervaring moet deze bevalling zijn geweest voor jullie. Hoe stond je daarna in je volgende zwangerschappen? Je hebt drie keer een sectio gehad begrijp ik? uiteraard was ik in het kraambed ook heel blij, opgelucht en dankbaar dat ik daar mocht zitten met mijn baby. Aan de andere kant was ik beduusd en in shock over wat ik had meegemaakt. Vandaag de dag ben ik dankbaarder dan ooit dat ik al 20 maanden elke dag van mijn zoon geniet, ik besef me dat het een groot goed is dat ons bijna ontnomen was. Maar als ik terug denk aan het moment dat ik naar de OK moest, daar was en alles onderging alsof ik er van bovenaf naár keek, dan beneemt het me de adem weer. Ik voel, in mindere mate, weer even de angst die ik toen ervaarde.
Ik voel helemaal geen andere emoties erbij, wel als ik denk aan hoe klein mijn dochtertje was en ik kan ook nog slecht tegen de tv series over prematuren. Die constante angst bleef wel vreten. Ik ben nooit bang geweest om weer te bevallen. Sterker nog, bij mijn oudste zoontje was ik helemaal niet meer bang voor hellp, omdat ik een zo heftige variant overleefd had voelde ik me bijna onoverwinnelijk of zo. Ik heb wel veel angst gekend in die zwangerschap maar dat was vanwege de miskramen die ik daarvoor heb gehad. En deze laatste zwangerschap ben ik al geinend met de gynaecoloog de ok ingegaan, en hij heeft helemaal beschreven wat hij deed en mijn man heeft zelfs gekeken hoe ze ons zoontje eruit haalden. Was helemaal super! Het lijkt me heel erg voor je om zo'n angst te voelen en weer te herbeleven. Dat heb ik denk ik alleen gehad bij mijn miskramen en daaropvolgende zwangerschap, maar ook niet in die mate dat ik er van ging herbeleven of zo.