Als mijn zoon wat te ruw met mij omgaat, zeg ik juist niks over de baby maar alleen dat hij mij daarmee pijn doet. Ik ben juist bang dat als ik zeg dat hij dingen niet mag vanwege de baby, dat hij dan de baby stom gaat vinden. Ook de vermoeidheid koppel ik bewust niet aan mijn zwangerschap, maar aan hard gewerkt of moeie benen doordat ik veel heb gelopen. (Erg herkenbaar voor onze peuter met zijn korte beentjes, haha.)
Hier heeft het gelukkig nog geen negatief effect gehad dat ik bepaalde dingen niet meer kan vanwege mn dikke buik (en dat ook zo benoem) if anything kan ze niet wachten tot de kleine geboren wordt zodat wij weer fatsoenlijk kunnen stoeien . Maar ook nu al zijn het dikke vriendinnen. DL belt regelmatig met "bobbie", deelt haar eten met haar (door eten in mijn mond te stoppen) en wrijft over mn blote buik ("vindt bobbie fijn"). Dus vooralsnog geen spoor van jaloezie . Fingers heel erg crossed dat dat zo blijft!
Onze zoon heeft al lopen mopperen dat 'die baby' straks niet met zijn speelgoed mag spelen. Vandaar dat wij het er maar niet te veel over hebben. En zeker niet als het gaat om dingen waar hij 'last' van heeft. Hij heeft een fase gehad dat hij erg jaloers deed tegen alles en iedereen die bij mij in de buurt kwam. Daar is hij nu net uit, maar soms speelt het nog even op. Ik ben dus heel benieuwd hoe dat gaat straks! 't Is echt een mama's kindje.
Ligt inderdaad ook maar helemaal aan je oudere kind hoeveel/wat je over de nieuwe baby vertelt. Hier hebben we een echt moedertje in de dop rondlopen, die ook geen valse illusies koestert over wat ze straks kan doen met de baby. Als we daarnaar vragen zegt ze nooit "spelen" ofzo, maar alleen "knuffelen" of "wiegen". Zal vast nog wel even tegenvallen als ze ziet hoeveel tijd ik er daadwerkelijk aan kwijt ben maar daarom is het voor ons denk ik goed om haar zusje juist nu al zo onderdeel te maken van het gezin. Vandaag riep ze al: "bobbie, kom eens uit de buik!" Hahaha... doe nog maar even niet
Daar zijn wij ook heel alert op. Wij hebben het niet over 'spelen met de baby'. En als iemand anders dat wel doet, reageren we ook gelijk met een overdreven neeeeeejjj joh, een baby kan toch helemaal niet spelen. Zoon doet al mee. Hij weet heel goed dat babietjes alleen maar een beetje liggen en boeren laten, haha. Met een baby kun je knuffelen en verder liggen ze er maar een beetje bij, Vandaag hebben we ook nog een filmpje van zijn eerste drie maanden gekeken.
We hebben morgen de test gedaan toen we een luie zondag hadden dus de vreugde vond hij leuk en was gelijk nieuwsgierig dus gelijk verteld dat er misschien een baby bij kwam. Na een goede echo hebben we hem verteld dat alles goed was.
Een jaar geleden had ik een vroege miskraam (bij 6 weken). We hadden toen onze zoon (4 jaar) nog niets verteld. Maar toen dat gebeurde moest ik snel naar het ziekenhuis en de volgende dag nog eens terug voor controle. We hadden geen oppas, dus hij moest wel mee. Niet naar binnen, maar hij heeft toch veel meegekregen. Dat ik naar de dokter moest en dat we verdrietig waren. Naderhand zijn we dus samen wat gaan drinken en hebben we verteld mama graag een baby in de buik wilde, maar dat dat 'niet goed gelukt was'. Toen ik weer zwanger werd hebben we gewacht tot de eerste echo (met 7 weken) en daarna hebben we het verteld. Dat was echt een supermooi moment. Hij ging dansend de kamer door. kwam terug om te vragen of het echt echt waar was. En nadat we dat bevestigd hadden weer dansen. Sinsdien is hij de trotse grote broer en wil hij elke dag kijken of mijn buik al groter wordt, of even luisteren naar de baby (mijn darmen) en hij is supervoorzihtig met me. Papa is nog steeds het grote klimrek/springkussen, maar mijn buik wordt met de grootste voorzichtigheid en tederheid behandeld . We hebben hem wel heel duidelijk uitgelegd dat de baby in het begin echt nog niet kan spelen of praten. En dat papa en mama er dan ook heel druk mee zullen zijn. Als de kleine er is wil ik hem wel zoveel mogelijk betrekken bij alles wat met de baby te maken heeft. Helpen met verschonen en in badje doen ed.
Ik was hartstikke ziek dus hij moest opeens heel veel rekening met me houden vanaf iets meer dan 4 weken. Toen hebben we het vertld. Ik ben in het begin veel in het ziekenhuis geweest ivm bloedverlies. Het bleek een tweeling te zijn geweest en daardoor waren de eerste 3 maanden erg gespannen. Dat pikt hij toch op, dus daar waren we redelijk open over. Het lastige is namelijk dat als het niet goed gaat ze dat heus wel aan je merken. Dan vind ik het beter om eerlijk te zijn, dan weten ze dat het niets met hun te maken heeft.