Een goede kennis van ons is altijd ziek, zwak en misselijk. We kunnen niet echt om haar heen in onze omgeving en ze heeft ook veel leuke kanten waar ik me op probeer te richten. Echter ik merk dat ik me steeds meer ga irriteren. Ze is altijd moe, heeft allerlei 'vage' klachten zit steeds bij de dokter met dan weer dit en dan weer dat. Ze ZEURT de hele tijd. Ik wil haar klachten niet bagataliseren maar het is wel opvallend dat ze wel altijd energie voor 10 heeft voor de leuke dingen. Dan zijn alle klachten spontaan 'weg'. Ze neemt totaal geen verantwoordelijkheid voor zichzelf. Zo zouden veel van haar klachten volgens haar arts en diëtist verdwijnen als ze zou afvallen maar dat doet ze dus gewoon niet. Sterker nog ze eet echt mega ongezond, als ik dat at zou ik me ook slap en lusteloos voelen! Ze vind zichzelf vooral heel zielig en eist veel aandacht. Ik kan er heel slecht tegen als mensen continu zeuren maar er niets aan doen, slappe hap vind ik dat. Zeker als je dan ook een uitkering trekt...:x Ik denk dat ze de verantwoordelijkheid voor zichzelf moet nemen en zichzelf eens een rotschop onder haar kont moet geven... Maar kan ik zoiets zeggen (maar dan netjes)? Ze merkt wel aan mij dat ik moeite met haar heb. Ik heb als ik me irriteer echt weinig tact...advies graag!
Wat heeft uitkering trekken nu met eten overgewicht en slap en ziek voelen te maken? Misschien zit ze wel niet lekker in haar vel en eet ze daarom ongezond en veel! Woont ze alleen? Want toen ik alleen woonde hong ik van worstenbroodjes cola en magnumijs aan elkaar. Ik wilde niet voor mezelf alleen koken had nergens geen zin in door de week, maar vanaf donderdag tot zondag was ik in de discotheek te vinden. Sinds 2011 ben ik mama geworden, 13augustus 2010 laatste werkdag, toen wist ik net 5 dagen dat ik zwanger was, heb tot vorige week maandag volledig voor mijn meisje gezorgd. En geloof me sinds vorig jaar augustus voelde ik me ook ziek zwak en gestresst. Ik kon er niet meer tegen om continue thuis te zijn niks te doen, totaal geen sociale contacten, natuurlijk kwamen er wel vriendinnen hier. Maar dat was het dus ze kwamen hier nooit ging ik weg. Mijn vriend werkt in 2 ploegen dus meeste tijd was ik alleen. Nu sinds vorige week dus werk max 25uur per week. Het is wennen weer maar ik geniet ervan om even af en toe alleen te zijn. Misschien moet je eens vragen wat er aan de hand is in plaats van er je te aan storen. Meestal zit er wat anders achter
Tja ik werd ook zo passief toen ik thuis zat. Voelde me niet fit en vaak ook zo nutteloos. Ik heb nu een baantje van 1 a 2 dagen en voel me veel beter. Misschien is dat ook aan de hand met je vriendin? Ik snap wel dat jij je er aan irriteert, dat zou ik op een gegeven moment ook hebben. Maar probeer de reden te ontdekken waarom ze zoveel aandacht probeert te vragen.
Als het 'maar' een goeie kennis is, zou ik haar wrsl gewoon negeren Indien je toch veel met haar optrekt, kan je haar ook gewoon zeggen dat ze moet stoppen met zeuren! Soms mag je zeuren, maar als je meer zeurt dan positief praat, is dat echt vermoeiend voor jezelf en andere mensen. Ik heb soms zelf ook van die zeurdagen zonder dat ik het zelf merk. Dan zegt mijn vriend of beste vriendin mij dat ook (soms op een aardige manier, soms heel direct). Mss heeft ze het niet in de gaten? En is het gewoon haar manier van doen geworden?
Ik vind het ook lastig als mensen constant klagen, maar niks doen om uit die vicieuze cirkel te komen. Vaak is het echter wel zo dat die mensen de energie niet meer hebben om er iets aan te doen of gewoonweg hun doel in t leven kwijt zijn. Sinds ik zelf een ppd heb gehad en dus weet hoe het voelt als je echt nergens zin meer in hebt, zelfs niet in je eigen kind, kan ik er veel meer begrip voor opbrengen. Ik zou dus zeker met haar in gesprek gaan, misschien zit er wel veel meer achter dat geklaag dan jezelf denkt en heeft ze hulp nodig. En van hoe jij je nu opstelt tegenover haar wordt ze vast alleen maar onzekerder.
Je hoeft haar echt niet met fluwelen handschoentjes te behandelen. Als iedereen dat doet dan weet ze nog niet waar ze aan toe is. Dus als je 'scherp' reageert dan kan dat geen kwaad. Je kunt haar gerust je frustratie vertellen maar wel met enige tact.
aaaah.. ik zit dus met iemand in mn omgeving met precies hetzelfde. Nu had ik bijv donderdag een leuk dagje met vriendinnen en kinderen waar ik al een tijdje naar uit heb gekeken en heb uiteindelijk echt een rotdag gehad omdat ze me bleef achtervolgen met haar gezucht, gesteun en geklaag. Ik neem mn telefoon echt niet meer op en ga haar echt negeren want raak er zelf gewoon depressief van.
Sorry, maar ik vind dit topic best gemeen. Ik weet zeker dat mensen over mij ook zo praten omdat ik geen zichtbare ziekte heb. Ik ben er ook altijd bij om leuke dingen te doen, mensen zien alleen niet dat ik daarna drie dagen nodig heb om te herstellen. Dat kan bij haar ook het geval zijn! En misschien zijn haar klachten wel "weg" als ze leuke dingen doet, omdat ze probeert om het leuk te houden en niet te zeuren. Verder snap ik wel dat het irritant is als iemand voortdurend negatief is maar ik vind je oordeel kort door de bocht. En die uitkering staat daar ook helemaal los van lijkt me.
Ja dat kan idd ook, die mensen kunnen letterlijk je eigen energie opzuigen. Heb zelf een vriendin gehad die ook heel veel klaagde en heb haar geprobeerd te helpen met van alles en nog wat, maar op een gegeven moment kon ik niet op haar dochtertje passen, omdat m'n eigen zoontje ziek was en toen was de vriendschap voorbij. Ik vond het heel erg, maar het werd wel een stuk rustiger in m'n leven. Kreeg weer wat meer lucht. Ik was op een gegeven moment alleen nog maar met haar problemen bezig.
Natuurlijkis het echt súper irritant als iemand zijn eigen verantwoording niet neemt dus dat staat los van wat ik nu ga zeggen! Ik ken ook de, soort van, andere kant van het verhaal. Misschien is dat hier niet van toepassing maar ik wil het toch even belichten. Ik ben 1 jaar lang ziek, zwak en misselijk geweest. Nooit zo ellendig gevoeld en ondanks vele zoektochten (van arts naar alternatieve geneeswijze) niemand is er ooit achter gekomen wat het was. En terwijl ik mij súper rot voelde (ik heb olgens mij echt niet veel geklaagd want ik pak mijzelf juist altijd heel hard aan. Wat ook niet altijd goed is) waren er mensen die na een maand of wat zich begonnen te bemoeien en ergeren. Het was toch zeker nu wel over??! Die en die voelde zichook wel eens niet goed. (dus stel je niet aan) Het duurde nu wel heel erg lang! Je mankeert echt niets! $ :x) Je gaat toch zeker wel werken (kwade toon) (en ja, ik werkte gewoon maar kon daarbuiten helemaal niets!) Etc Dat is ook echt heel erg naar! En mijn ervaring is dat mensen die zelf over hun grenzen gaan het heel moeilijk vinden als anderen wel hun grenzen aangeven. Ik zeg dus niet dat jouw verhaal vergelijkbaar is met die van mij maar soms wordt het wel te eenzijdig bekeken! Ennneee, advies voor jou: Als je je irriteert zou ik lekker een beetje afstand nemen! Want zij mag naar zichzelf luisteren maar jij ook! En niets zo erg als zeurende enegie zuigers!
Hier ook z'n kennis.. helaas zitten onze zoons bij elkaar op zwemles en komt ze dan elke keer naast me zitten.. ik wordt ook zo moe van dat geklaag over van alles en nog wat.. ook over geld en schulden enzo maar ondertussen wel je huis verven.. ik zeg tegenwoordig maar jajaja.. en hoop dat z3 snel klaar is met klagen.. maar een echte oplossing heb ik niet.
ja en dat is hier dus ondertussen ook aan de hand, ik denk ook echt dat ze het ook op haar kinderen overbrengt want die hebben zogenaamd ook constant wat. Afgelopen donderdag was toch wel het toppunt want ben gewoon bijna 2 uur bezig geweest met haar over een ziekenhuisbezoekje waar ze niet heen zou kunnen omdat het met de bus te ver om was en lopend volgens haar te vermoeiend. De kinderen en oppas die ze nodig had en of ik wilde bellen naar het ziekenhuis en of ik dan wilde oppassen bij haar thuis (nee want ik ga mijn kinderen niet allemaal meeslepen want die zijn dan vrij, vond ze ook maar moeilijk van me).. Nou na tig voorstellen die ik deed maar geadviseerd het met haar man op te lossen.. Of ze dan mijn telefoon mocht lenen.. kreeg ruzie met dr man omdat hij niet inzag hoe moeilijk ze het had.. zuuuccchhhtt.. en nog tig oproepen gemist ondertussen maar heb het gewoon gehad en ga dat ook vertellen. z
Ik vind het niet zo gemeen overkomen. Heel eerlijk juist. Zoals ik het lees zou een schop onder de kont niet misstaan. Niet lekker in je vel zitten a la maar doe daar dan ook wat aan. Kom van de bank af, beweeg meer, eet gezonder en zoek proffesionele hulp als je psygische klachten hebt. Niet makkelijk misschien maar als je geen enkele effort doet ye veranderen, geen hulp wilt....sorry maar dan word ik ook moe van t geklaag. En in vele gevallen waarbij men niets aan de situatie probeert te doen erger ik me er ook aan dat ze een uitkering krijgen, lekker makkelijk. Zo'n kennis had ik ook. Afgekeurd vanwege een hernia maar ondertussen wel soepel bukken om een balletje voor de hond onder de bank vandaan te vissen. En het belette haar er ook niet van 3x een zwangerschap te dragen. Maar dan wel volledig afgekeurd zijn? Dat heeft me altijd heel erg verbaasd. Ik zou denk ik toch eens een gesprek met haar beginnen. Want waarom zoekt ze geen hulp? Xxx
Uit je bewoording is duidelijk dat je je aangesproken voelt. Ik ben alles behalve gemeen en heb heel veel voor deze kennis gedaan in het verleden. Maar als je eerst niet kan stofzuigen omdat je zoveel pijn hebt (en dus mij dat vraagt om te doen) maar een paar uur later wel naar de kermis kan en in allerlei attracties kan en je kinderen door de lucht kan zwieren...ahum...dan ben je je geloofwaardigheid wel kwijt. Ik ken bijvoorbeeld ook iemand met chronisch vermoeidheidssyndroom/Fibromyalgie maar dat is echt andere koek hoor! Die doet een dag wat leuks en is dat kapot, maar die springt niet opeens uit haar bedje als ze weer iets leuks kan gaan doen....
Het is ook zo bijzonder wat zo iemand allemaal van je kan vragen/redelijk vindt. Ik hielp ook waar ik kan maar ze vindt het allemaal zooooo vanzelfsprekend dat heel de wereld voor haar rent. Echt irritant! :x
Buiten alle mensen om die serieus iets hebben.. en dat geloof ik echt,snap ik precies wat ts bedoeld hoor! Ik ken ook iemand die zich altijd ( al vanaf dat ik haar ken.. en dat is nu zo'n 16 jaar) slecht voelt.. als je vraagt hoe het met haar gaat, gaat het noooit goed! Het gaat wel.. en dan komt het, ik heb dit en ik heb dat ik heb sus en ik heb zo! Geregeld heeft ze ook wel iets hoor.. maar om jezelf dan altijd maar zielig te vinden.. gatsie, word je toch ook zo behooooorlijk negatief van! Dit soort mensen moeten ook eens leren om te zeggen het gaat goed.. klinkt misschien heel gemeen, maar daar zouden ze zichzelf zo mee helpen! Inplaats van te kwijlen in zelfmedelijden zouden ze eens positief in hun leven moeten staan! Nogmaals.. hier bedoel ik echt niet de doorsnee mensen mee, maar ik praat vanuit de persoon die ik ken!
gewoon er wat van zeggen dat je eraan irriteert en dat ze is een keer niet moet zeuren.... Eerlijkheid duurt het langst, anders blijf je je eraan irriteren wat uiteindelijk tot geen vriendschap meer lijdt....
Die opmerking over de uitkering trekken i.c.m ongezond eten slaat inderdaad nergens op. Niet iedere uitkeringsgerechtigde is zo. Als ik jou was, zou ik inderdaad niet meer helpen in het huishouden daar. Ze heeft het helemaal niet nodig. Laat het gaan, zoek geen contact meer met haar.
Ik heb ook zo'n vriendin. Echt een schatje, maar altijd als je vraagt hoe het gaat, is er wel wat. Nooit zegt ze dat het goed gaat. Ze meld zich nog ziek als d'r teennagels te lang zijn bij wijze van... Het irriteert mij ook, maar wat moet je er aan doen? Ik heb werkelijk geen idee...