Houdt het ziekenhuis (over het algemeen) genoeg rekening met je bevallingswensen?

Zo denk ik er ook over hoor. Mijn gyn is een man en ik heb speciaal om hem gevraagd omdat hij de redder is geweest bij mijn eerste bevalling.
Kindje komt toch wel of het nou een man of vrouw is

 

Dit vind ik dus ronduit schandalig en dit is dus ok ongeveer waar ik bang voor ben. Hoop dat je het een plekje hebt kunnen geven.

 

Mijn ervaring met de vorige bevalling was wel positief. Ik was thuis begonnen, maar toen ik 8 cm ontsluiting had en mijn vliezen nog niet waren gebroken heeft de vk dit gedaan. Toen bleek de kleine gepoept te hebben en moesten we in alle haast naar het ziekenhuis.

Eenmaal daar had ik idd weinig bewegingsruimte vanwege de hoofdelektrode en weeenmonitor (of hoe je dat ook mag noemen.)

Vooraf hadden we met het ziekenhuis niks besproken over wat we wel/niet wilden. Maar ik weet dat dit wel mogelijk is. Een jaar geleden zaten we in hetzelfde ziekenhuis bij de kaakchirurg (zijstapje, maar op het gangetje waar we moesten wachten stond bordje verloskamers, en daar kwam een stel langs (zij hoogzwanger) die een 'rondleiding' kregen.

Toen ik mocht persen vroeg de gyn of ik een spiegel wilde zodat ik zelf het hoofdje kon zien. Dat was superfijn. Ik heb mijn eigen kind geboren zien worden. Hij werd direct bij me gelegd, Henk mocht de navelstreng doorknippen (werd gevraagd). Mijn eigen verloskundige die mee was mocht me hechten. Onze zoon bleef op mijn buik liggen tot ik volledig gehecht was en werd pas daarna onderzocht.

Het enige wat ik nu anders zou willen is dat ik hem eerst mag aanleggen. Ik weet zeker dat als we dit bespreken, dat dat daar ook mogelijk is. Nu hadden we er gewoon helemaal niet bij stilgestaan, en vond ik het achteraf jammer dat hij al helemaal aangekleed was op dat speciale moment.

Naderhand heb ik die kamers bekeken. Het was echt heel ruim. Er was een bad en douche aanwezig.

Mijn advies aan jou is om een gesprek aan te vragen bij het ziekenhuis om jouw wensen te bespreken. Weelicht is niet alles mogelijk, maar ze zullen vast met zoveel mogelijk zaken rekening houden als je het vooraf bespreekt.

 

Ik vind dit juist een domme gedachte gang.....
Dat hun het vaker zien, prima. Maar IK ben bijv niet gewend dat er een vreemde vent tussen mn benen kijkt. IK heb daar misschien vervelende ervaringen mee gehad of vervelende dingen met mannen en zie daar misschien zo tegenop dat het de bevalling serieus tegen zal houden. Als je je druk maakt om iets of erg bang bent dan komt er adrenaline vrij wat de weeen tegen kan houden.

Dus ja, ik vind dat iemand op zn minst mag vragen over er vrouwelijke artsen of gyns zijn. Als dat niet mogelijk is dan is dat pech hebben. Dan kan je inderdaad niet anders.
En dan kunnen vele zeggen dat je tijdens een bevalling niet merkt wat er om je heen gebeurd. Nou echt wel hoor. Ik vond het VERSCHRIKKELIJK dat er 6 man naar mn doos stonden te kijken en ik was ook meer met het publiek bezig dan met de bevalling.

 

Tja op een gegeven moment stonden er bij mij 7 man om het bed tijdens de bevalling, geen mannen, maargoed dat had mij niks uitgemaakt.

Ik heb het meer over het feit wat je doet als er alleen mannenlijke gyn's dienst hebben? Ga je dan maar niet persen? Dat vind ik gewoon raar. Voorkeuren prima, maargoed als je bevalling niet loopt zoals je zou willen, tja dan kan je er niks aan veranderen... En trust me, ik heb een horrorbevalling gehad en mijn wensenboekje kon zo de prullenbak in joh.

 

Bij mij is de bijzondere gebeurtenis van de terugplaatsing van ons enige embryootje redelijk overschaduwt door de mannelijke arts die het moest doen. Er was geen vrouw beschikbaar, en er werd bijzonder op mijn schuldgevoel ingepraat zodat ik vooral niet zou willen wachten tot ze wel beschikbaar kwam. Ik heb liggen huilen tijdens de terugplaatsing en heb me nadien gedoucht en voelde me net als na de nare ervaringen. En dit had een zo bijzonder moment moeten zijn. Ik ging er zo vrolijk, positief gespannen naartoe. En zo blij dat het gelukt was. Niets aan de hand, tot die kerel kwam...

Het kan best zijn hoor, dat je bij je bevalling met andere dingen bezig bent. Laten we het hopen. Maar ik ga dus wel wat dingen noteren waar ze rekening mee moeten houden. Moeten ja. Hele urgente noodgevallen daargelaten, maar in ieders belang denk ik wel dat het beperken van stress absoluut aan te raden is.

Dingen als:
- communiceren. Niet zomaar dingen doen
- niet platspuiten als ik stress heb en zeg dat ik iets niet wil. PRATEN!
- geen mannen aan mijn bed. Indien strict noodzakelijk, dan discreet, eentje en leg het me uit!
- dekentje over me heen, zodat niet de hele wereld naar binnen kan kijken, alleen die ene die daar wat moet doen.
- niet meer publiek dan nodig is. Dus geen co's, leerlingen, studenten, stagiaires en weet ik veel wie. RUST!
- laat dingen ook op zn beloop indien er geen gevaar is. Borstvoeding hoeft niet binnen 2 minuten. Kan best even wachten. Laat uk zelf even zijn weg zoeken of laat mij helpen. Er hoeft iemand aan mijn borsten te sjorren, zonder dat ik zelf om hulp vraag...
- etc

En ja, ik zal het keurig verwoorden
Ik ga dit voor die tijd met de vk doorspreken en denk dat ik ook een afspraak in het ziekenhuis maak om de haalbaarheid door te spreken en mogelijk wat bij te schaven.

Wat mij nog een moeilijk moment lijkt, is als ze me moeten hechten terwijl manlief wellicht met uk mee gaat/moet. Mijn man zei al gelijk: dat kan niet, ik moet bij jou blijven!!! Hartstikke lief, maar vermoedelijk neemt het oerinstinct het over en stuur ik m toch met onze uk mee
Iemand suggesties hoe dat op te lossen? Want dan lig ik daar...

 

Ik werk zelf in het ziekenhuis en heb er een bevalling meegemaakt.

Mijn beste tip: als je iets wilt en ze zouden het anders doen... dan is dat vaak in de werkmodus die ze hebben. Als je gewoon zegt ho even, ik wil dit of dat, dan is dat heel vaak echt geen probleem.

Verder hoe was het bij mij: ik heb ook aan het ctg gelegen, maar ze wisten van mijn wensen geen elektrode in het hoofd en geen pijnstilling. Heb heel lang een gewoon ctg gehad op de buik. Ben 1 x onder de douche gemogen en had veel bewegingsvrijheid. Ik kon uit bed en in bed wat ik wilde.

Omdat mijn bevalling al 30-31 uur bezig was moesten ze uiteindelijk besluiten tot weeënopwekkers. Dat deden ze hier echt uit noodzaak. En omdat alles heftiger werd is mij toch pijnstilling aangeboden. Ik heb het geaccepteerd, ook omdat het verstandiger was. Ik had er niets aan om uitgeput het persgedeelte in te gaan, waardoor de kans op medische ingrepen VEEL groter werd. Dus ik heb aan het infuus gelegen. GEEN rugegprik, waardoor ik de weeën prima voelde, maar het was draaglijk. Heb zo bij kunnen komen en toch echt mijn bevalling kunnen waarnemen. Maar door die weeënopwekkers moeten de elektroden helaas wel en ja... dan is het kind belangrijker dan mijn wensen.
Het is hier SUPER verlopen. Niet geheel hoe ik wilde, want ik moest hierdoor liggend bevallen, maar er is super goed rekening gehouden met mijn wensen binnen de grenzen die mogelijk waren.

Maar echt... veel ligt ook echt aan jezelf. Mijn ervaring als verpleegkundige is ten eerste dat veel mensen gewoon helemaal niet duidelijk zijn in wat ze willen en achteraf klagen. Of ja zeggen, maar nee bedoelen en zo meer.
Als je echt zorgt dat je weet wat je wilt en je ook aan die grenzen houdt (en dat kan op een heel rustige manier), dan gaat het heel vaak goed.

Dus... geef je wens aan de verloskundige van dienst aan en is er dienstwissel, leg het de andere dan ook weer uit.

 

Bij mij is ons kleintje ondertussen op mijn buik gebleven. Maar als het zo zou zijn? Dan verplichtte ik mijn man om met de kleine mee te gaan. Jij en ik kunnen ons best zelf redden en voor onszelf opkomen, die kleine kan dat niet.
Dus dan zit er niets anders op dan te accepteren dat je even alleen bent. Mocht je bang zijn, verwoord dat dan ook en geef aan dat je het akelig vindt om daar zo alleen te liggen met alles open en bloot.
Praten!

 

Indien mogelijk kan de kleine gewoon bij je op de buik blijven liggen tijdens het hechten. Wel zo fijn, want dan heb je een heel leuke afleiding.
Maar het kan natuurlijk zijn dat er iets niet helemaal in orde is. Dat lijkt mij idd ook vreselijk. Lig je daar met dat geprik in je onderste terwijl je je ook nag es zorgen maakt. En idd. Ik zou in dat geval ook mijn man achter het ukkie aan sturen. Maar leuk is anders.

Maar hopelijk gaat alles gewoon goed, en mag het kleintje lekker bij je blijven tot ze met jou klaar zijn.

Over mannen aan het bed. Dat zou mij niks uitmaken. Sterker nog. Toen ik een miskraam had gehad en ik nog voor controle moest kreeg ik een mannelijke arts met een mannelijke stagiar. Werd wel vriendelijk gevraagd of hij ook mee mocht kijken, maar op dat moment boeide het me totaal niet. En ik heb altijd zoiets van. Die moeten het vak leren, en als ze steeds worden geweigerd mee te kijken dan wordt dat alleen maar moeilijker. Dus ben ik snel geneigd mee te werken.
Maar snap wel, dat wanneer je vervelende ervaringen hebt gehad dat je er dan anders in staat gevoelsmatig. Maar als je er rationeel over nadenkt dan kun je wel bedenken dat die man daar niet staat om jou pijn te doen.

 

Ja, natuurlijk begrijp je dat die artsen meer vrouwen hebben gezien en snap je dat studenten het moeten leren.
Maar eerlijk is eerlijk... ik ben pas 1 mannelijke arts tegengekomen die rekening hield met mijn mogelijke spanning. Ik ben er open in en vertel gewoon dat ik gespannen zou kunnen zijn omdat hij een man is. Dat ik hoop op open communicatie en dat ik wellicht wat gerustgesteld moet worden. Waarop menig mannelijk arts gaat vertellen hoeveel hij geleerd heeft en hoeveel ervaring hij heeft. Alleen die ene sprong eruit. Die zei dat hij begreep dat het dan moeilijk kon zijn. Of hij wilde dat ik er een vrouwelijke assistente bij zou halen, of dat ik de afspraak wilde verzetten (bij bevallig wellicht ff geen optie), of wat hij kon doen om het voor mij prettiger te maken. Top! Echt zo fijn iemand die dan bereid is om mee t denken. En dan voelt het al zoveel beter, dat al die mogelijke maatregelen al niet eens meer nodig zijn. Zo simpel kan het soms zijn he?!

Dus ja, dat komt in mijn bevallingsplan. Praten, uitleggen, vriendelijk zijn, rustig doen indien mogelijk, begrip tonen etc.

 

Wat verschrikkeling dat over het algemeen geen rekening werd gehouden met jouw wensen, spanning en voorgeschiedenis.

Ik was tijdens mijn zwangerschap en bevalling een lopend studieobject (of ja, liggend), heb talloze co's aan mijn bed gehad, en me laten onderzoeken. En tijdens mijn bevalling waren 16 mensen aanwezig op de zaal.
Gelukkig had ik daar geen gevoelsmatige bezwaren tegen, maar er werd altijd aan me gevraagd of ik wilde dat een co-assistent me onderzoekt, of ik het prettig vind dat ze een lesuur houden tijdens mijn echo (met 5-6 studenten, die ieder even met dat ding over mijn buik gaan), en dat ik altijd moest aangeven als ze bij mijn grens komen. Of dat ik het gewoon kon zeggen als ik geen zin had in dat gedoe.
Tijdens de bevalling was het natuurlijk anders, al die mensen waren hard nodig, en aangezien het 2.30uur in de nacht was had ik ook niks te wensen. 80% van het personeel hadden ze uit bed gebeld voor mijn bevalling.

 

haha kon mijn bevalling zijn, weet je, je hebt geen bal aan een plan vind ik, laat het gewoon op je af komen en doe gewoon wat ze van je vragen goed luisteren en niet eigenwijs zijn, DAAR komt je baby het gezondste en snelst mee op de wereld en DAAR gaat het om, of jij het naar je zin hebt zou mij eigenlijk niet zo boeien...

Trouwens ik heb honderd keer liever een man aan me bed zijn in het algemeen veel liever en rekening houdend met je dan vrouwen hoor (die zijn zo van "duizenden vrouwen doen het dus jij doet het ook wel even" haha (niet allemaal hoor maar je hebt er een aantal krengen tussen) de mannen vond ik juist veel liever!

 

Overleg dit inderdaad met vk en gyn, ze horen er rekening mee te houden.
Ik heb het ook aan mijn gyn. verteld en er werd rekening mee gehouden, elke co assistent vroeg of het nog ging bij controles, en zo veel mogelijk de vrouwelijke gehad.
Bij de bevalling is er 1 andere gyn bij geweest en die is netjes aan mijn zijde gaan staan een heeft het een en ander uitgelegd.
Dus zeg het ze duidelijk en vriendelijk, vaak nemen ze het mee in je dossier, zeker als je echt angst ervoor hebt.

 

Maak je niet teveel zorgen. Ik heb echt een heerlijke bevalling gehad in het ziekenhuis. Moet zeggen dat ik ook geen wensen had, behalve geen onnodig gepruts aan m'n lijf. Ben maar twee keer getoucheerd en alles ging zoals ik hoopte. Zelf aanleggen, lieve mensen aan m'n bed. Slechts drie (1stagaire) en m'n vriend.
Tijdens het hechten lag ze lekker bij me. Als je kindje een goede start heeft dan zal alles meestal in alle rust gebeuren. Kindje eerst heerlijk bij je om te knuffelen, even bijkomen en dan pas controle van de baby. Enige hel was het hechten, nee niet feestelijk.

En mocht de baby wel weg moeten, maak vooraf duidelijke afspraken!
Je bent een volwassen vrouw dus je red het vast wel in je eentje. Ik zou gek worden als hij niet met onze baby mee zou gaan!

 

haha. Ja met een drieling valt er natuurlijk ook wel wat te bestuderen. Maar wel fijn dat je er zelf een stem in had.

Schiet met juist te binnen dat ik na de bevalling enkele dagen totaal geen gene had over mijn lijf of hoe ik erbij lag. Ging ik borstvoeding geven, deden ze heel discreet de lamellen dicht, terwijl ik zoiets had van, laat dat licht maar lekker binnenstromen (mijn kamertje lag precies voor de ingang van de afdeling, dus iedereen die daar meost zijn kwam pal voor mijn raam langs)

En ik mocht van de arts naar huis zodra ik zelf kon plassen (had eerst catheter) Dus ik zat (met de deur naar mijn badkamer wijd open en mijn man en een verpleegster in de kamer (om het hoekje dat dan weer wel). Komt er juist de arts binnen die zijn ronde deed met 6 studenten in zijn kielzog. Nou die stonden daar dus ineens voor mijn neus terwijl ik zat te proberen te plassen. Pas 2 dagen later begon ik te beseffen dat dat best een rare situatie is. En dat ik onder normale omstandigheden die deur echt wel dicht had gehad! Nu zat ik daar vrolijk met die arts te babbelen.

Tja... Als je alles al gehad hebt daaronder (bevallen, knippen, scheueren, hechten, na-onderzoek omdat de pijn niet wegzakt, operatie, catheter erin, eruit, opnieuw erin, weer eruit) maakt het blijkbaar niet zo veel meer uit.

 

Zou al deze vragen gewoon even stellen van te voren in dat ziekenhuis.

 

hahahaha.. het enige wat ik echt NIET kon was voor het eerst poepen na mijn keizersnee, en dan met 'publiek' erbij. Ik had echt helse pijnen en kon de dag na de KS totaal niet bewegen, laat staan opstaan. Maar het moest toch, en ik moest op zo'n stoel-po dat ze voor je neerzetten op de kraamafdeling. Vpk bleef erbij staan om te kijken of het goed zou gaan, en of ik bloed zou verliezen e.d.
Maar ik kon het echt niet, dus heb eerst netjes gevraagd of zij en mijn man even op de gang willen wachten. Nee, dat wilde ze niet, want ze moest het checken. Na 3x netjes vragen voelde ik dat ik het echt niet meer kon houden, en heb keihard geroepen 'ga nu meteen weg!!'.
En gelukkig stonden ze er niet bij, want er kwam nogal ahhumm veel lucht vrij

 

Na die stormbevalling moest ik ook gehecht worden, en dat deden ze direct want de verdoving van de knip werkte dan nog een beetje.

Ik lag in de verloskamer, beeb op mijn borst, man die van mij en de uk allemaal fotos nam, en de gyn die er nog was, de verloskundige en de verpleegkundige die geassisteerd had, en werd zo gehecht, met de beentjes wijd..maar eerlijk..ik heb ook een heel naar verleden op dat vlak, 6 jaar lang als kindzijnde...maar ik was zo overdonderd door al dat geluk en zo blij dat de pijn over was, dat ik het helemaal niet meegekregen heb.

Plus de koffiejuf, daar heb ik meer moeite mee eigenlijk..

Ik werd dus ingeleid en lag in die weeenstorm en de koffiejuf kwam gewoon telkens naar binnen voor een natje en een droogje.

Lag ik in mijn blote kont en dan ging ze met mijn man een babbeltje maken van hoe pittig ik het wel niet had hahahaha..

Daar werd ik boos om.

MEnsen die daar nodig waren, kl.verloskundige, verpleegkundigen, stagiaire, gyneacoloog, mijn man...prima, die had ik nodig...of moesten het leren, maar de koffiejuf hoorde bij mij niet in dat rijtje, ik half in mijn nakie...

....en wie was er om ons als eerste te feliciteren na de gyn en verloskundige...de koffiejuf