Ik merk het ook maar vind het wel goed! Ik zal nu veel sneller zeggen wat ik denk en korte metten maken met irritante schoonfamilie en vrienden die ineens niets meer laten weten of weinig. Soms moet ik me wel inhouden voor stomme dingen zoals vervelend doen tegen mijn vriend of even op me tong bijten als ik weer eens goede raad krijg van ouders enz.
Mja keb er de laatste maand ook redelijk veel last van.. Dat komt denk ik gewoon doordat ik me niet meer zo goed en snel kan verplaatsen. En dan gebeuren er steeds net van die dingen: Zit je net 10 seconden, gaat de deurbel weer. Heb je die dichtgemaakt, gaat de telefoon..niet snel genoeg bij de telefoon dus de mensen hangen al op..dan denk ik aaaaaaargh laat dat ding dan ook wat langer rinkelen!! En als mn vriend dan ook nog door de bocht komt met een mededeling die niet uitkomt, tja dan is het een zielig mannetje
Yep hier nog een al vanaf het begin van de zwangerschap gieren de hormonen door mn lijf nu 22 weken en lijkt wel of het steeds erger word Kan normaal om alles lachen wat m'n vriend doet maar nu !! Ooh hij prikkelt mij op de een of andere manier :x zo raar heb soms gewoon medelijden met hem. En dan nog die mensen die ongevraagd aan je buik zitten omg dan klap ik zowat zit toch ook niet zomaar aan hun tieten
Herkenbaar!!! Ik kan me nog redelijk verplaatsen, maar soms moet je gewoon even zitten/liggen vanwege een harde buik-aanval of gewoon moeheid. En dan begint het hoor; een wasmachine die piept omdat ie klaar is, zet je dat ding uit, gelijk alles maar weer in de droger dumpen als je toch bezig bent...Dingen die uit je handen vallen en je wéér moet bukken(mét zere rug of bandenpijn!). Een stofzuiger die niet meewerkt...Lig je helemaal languit klaar op de bank voor een leuk tv-programma, heb je de afstandsbediening ergens buiten je bereik laten slingeren...Gigantisch moeten plassen als je net midden in de winkel loopt en er is nergens een openbare wc... Hou op zeg, alles is gewoon zwaarder op 1 of andere manier. Bah!
Ik heb de eerste 7 maanden heel veel last gehad van mijn hormonen... Nou... ikzelf eigenlijk minder dan mijn omgeving... uch Ze noemden mij destijds Tante Hormonia Begon om het kleinste ding te janken en sprong om nagenoeg niets uit mijn vel en rende vervolgens stampvoetend naar boven. Eenmaal boven aangekomen, dacht ik altijd... nou, nou... stel je niet zo aan mopperkont. Maar was vervolgens te eigenwijs om excuus te maken Nu gaat het goed, maar met name mijn partner heeft het best zwaar te verduren gehad