De vraag is niet aan mij gesteld, maar het is een vraag die ik mezelf ook wel eens stel. Ik weet het op voorhand niet. Ik vind in elk geval niet dat ik er per se recht op zou hebben. En misschien zou ik het ook niet willen. Ik zie de dood namelijk niet als iets wat je altijd tegen iedere prijs moet uitstellen. Hangt helemaal van de situatie af. En weet je, een orgaantransplantatie leidt niet altijd tot een goede kwaliteit van leven. Dat soort dingen zou je je ook moeten afvragen. Organen zijn geen reserveonderdelen die je zo even inplugt.
Overigens denk ik er wel aan om na de zwangerschap bloeddonor te worden. Ik heb een bloedgroep die ze erg graag willen en goed kunnen gebruiken. Dat wil ik al een tijdje. Maar organen nee... en de vraag over mijn kind(eren),geef ik geen antwoord op...die is nogal gewaagd he
Hoe duidelijk wil je het? Zoals ik al zei, zou ik zelf wel een nier of bloed willen/kunnen doneren, hierbij kan ik zelf doorleven, dit zou ik dus ook van een ander accepteren dus. Maar bijv een hart die bij iemand is uitgehaald terwijl hij hersendood was (in mijn opvatting is hij dan nog levend, want het hart klopt en het bloed stroomt) dan zeg ik inderdaad nee, dankjewel.
Ik wel, als ik daarmee een ander kindje kan helpen om zijn leventje verder op te bouwen, jazeker. Natuurlijk zal dat op dat moment geen makkelijke beslissing zijn maar ik hoop ook dat als mijn kind in zo'n situatie terecht komt dat er dan ook ouders zijn die er zo over denken waardoor mijn kindje verder kan leven.
Ik denk dat alles in mij zou schreeuwen.. NEE! Niet in mijn kindje snijden etc etc Maar als ik dan zou nadenken over een kindje dat heeeeel hard wacht op een orgaan.. Dan zou ik het wel doen! Dan heeft de dood van mijn kind tenminste nog iets betekend voor iemand anders.
Ik ben zelf orgaan donor en ze mogen alles gebruiken behalve mijn netvliezen. Ik was in de 20 toen ik de beslissing nam. Verder sta ik er nooit bij stil behalve als er weer reclames zijn en onderwerpen zoals deze. Ik heb de keuze voor mezelf gemaakt. Op de vraag of ik organen van mijn kids zou afstaan kan ik geen antwoord geven.Ik denk dat moment bepaald als je (God behoede) voor zo een keuze komt te staan. Er nu iets over zeggen lijkt me niet echt realistisch behalve als je het al hebt meegemaakt.
Dat is jouw mening, ik heb mijn eigen. Je kan me niets gaan opleggen omdat jij dat hebt meegemaakt en zo hebt ervaren. Sommige mensen geloven en houden zich wel aan hun cultuur. Ik heb er vrede mee, ik geloof in leven na de dood, maar dan wil ik wel helemaal zoals mezelf naar het volgende leven gaan.
Altijd leuk zulke reacties.. Als ik eerder dood ga, is hij zoiezo al ongelukkig, als ik dan ook nog mijn organen of sta gaat die helemaal kapot. Dus doe ik het niet, sommige dingen gaan in overleg. Ik weet dat het mijn lichaam is en dat ik daar de baas over ben, maar het is niet zo dat ik uit mezelf zit te springen om donor te worden.
Ik heb de beslissing om donor te worden zelf gemaakt en hierbij niet de mening van mijn man gevraagd. Egoïstisch? Nee vind ik niet en als hij het niet had gewild had ik toch donor geworden.
Jij verwoord het prima, zo is dat hier ook. En dat mensen het hebben over hersenspoelen, alsjeblieft zegt uit welk tijdperk komen jullie? Omdat iemand een andere mening heeft of met haar man overlegt word dat niet geaccepteerd? Ik ga liever met mijn man mee die jaren voor me heeft gezorgd en waar ik tientallen jaren gelukkig mee ben geweest dan dat ik iets afsta aan een vreemde wat mijn man ongelukkig maakt. @ debaky of dekaby Ik snap je punt en als ooit iets met mijn dochter zou gebeuren zou ik eerst kijken of familie ervoor in aanmerking kwam, zo niet ja dan moest ik wel iets aannemen van een ander, je wilt toch dat je kind blijft leven en daar doe je alles voor. Maar desondanks zou ik nooit kiezen voor de organen van mijn kindje af te staan, zie hier boven maar waarom.
Maar, stel je kindje (of wie dan ook) heeft een nieuw hart nodig, dit krijgt Hij/zij. En later als ze dan dood gaat dan is ze toch ook niet meer compleet met de organen waar ze mee geboren is, want haar eigen hart heeft ze niet meer.. Telt dit dan wel? Om naar de hemel te mogen? Of geloven jullie dat alleen als er helemaal geen hart meer inzit? (Serieuze vraag)
Wij en dan bedoel ik mijn vriend, geloven dat als er helemaal niks meer inzit. En zolang ik leef wil ik best mijn nier of halve lever aan mensen afstaan maar niet als we dood zijn dat is anders, maar heel moeilijk uit te leggen aan mensen wat een ander geloof hebben.
Ik ben donor sinds m'n 18e. Toen lag een klasgenoot op het randje door een of andere zeldzame leverafwijking en bleef gelukkig in leven door een donorlever, als klas hebben we dat heel intens meegemaakt. Man is geen donor, twijfelt erg en wil daar nu geen beslissing over nemen en laat het als het er op aan komt aan mij over.
Vraag voor de niet-donerende: zouden jullie indien nodig wel een orgaan van iemand anders aannemen? En zo ja, vind je dat dan niet hypocriet? Lijkt me prima om alleen organen te laten transplanteren bij mensen die zelf ook donor zijn (tenzij je geen keus hebt door ziekte o.i.d. dan kom je ook in aanmerking en kinderen natuurlijk altijd) Maar als je dus bijvoorbeeld niet je hoornvliezen wil doneren dat je die ook niet kan ontvangen...lijkt me wel fair, of gooi ik nu een 'bommetje'? Aaah zag dat bovenstaande al aan de orde geweest is en dat de reacties erg fel zijn...dat wil ik niet op mijn geweten hebben, hahaha!
Tja, mijn antwoord staat er al tussen, maar welke voorwaarden wil je er nog meer aan geven? Je moet minimaal 1 jaar geregistreerd donor zijn? Of de maximale leeftijd van 60 hebben? Beetje lullig als je net een kunsthart nodig hebt op dag 364.....pech mevrouw, u bent een dag te kort donor. Of: oh, u bent gisteren 61 geworden zie ik, sorry, maar u kunt niet geholpen worden, dan geven we het donorhart liever aan iemand van 35...... Niet te doen en niet humaan... En dat is toch waar het uiteindelijk om gaat?
Heej, ja zag te laat dat die vraag al gesteld was, had nog niet het hele topic gelezen en heb mijn vraag weer teruggetrokken!!! Hahaha jeezz wat een felheid zeg... Het is bij mij meer een gevoel, een heel gelovig persoon die zelf zijn organen niet kan missen omdat hij die nog nodig heeft in het hiernamaals mag eigenlijk ook best mijn organen hebben, als ik er zo over nadenk... Ik ben niet gelovig en heb ze dus niet meer nodig. En zo kan ik nog wel een paar gevallen bedenken waarin voor wat hoort wat niet op hoeft te gaan voor mij... Maar bij sommige mensen die het alleen maar 'eng' vinden of bang zijn dat ze de stekker er te vroeg uittrekken.. tja dan bekruipt mij tocht het gevoel dat het niet helemaal ok is om iets van een ander aan te nemen dat je zelf niet bereid bent te geven. Het zou dan toch ook die ander kunnen overkomen, dat ze te snel de stekker eruit trekken? Maar die neemt het risico wel...maar das mijn gevoel. Vind sommige reacties trouwens wel erg fel....Respectvol reageren zonder gescheld en verkapte krachttermen is voor sommigen erg moeilijk...jammer...we lopen maar een beetje met elkaar te kletsen op een forum: We moeten ons niet zo opwinden! Is niet goed voor je hart....en er zijn al zo weinig donoren