Ik weet dat iedereen anders in elkaar zit, maar zou jij echt veel plezier kunnen hebben en genieten ergens ver weg als je weet dat je ouders door zo'n moeilijke tijd gaan? Ts, ik vind het een goede keuze om te blijven, zo te lezen is het momenteel nogal moeilijk, en ook al kan het nog lang duren, je ouders zitten waarschijnlijk nu emotioneel in een enorme put en voelen zich gebroken. En dan ben je als kind nodig, ook al kun je weinig doen. sterkte!
Voor die twaalf dagen wel ja, mijn kinderen hebben ook recht op een leuke vakantie in zo'n geval. Zo'n proces kan vele weken en maanden duren, zelfs jaren voordat alles is afgerond. Ik zou echt niet al die tijd thuis lijdzaam gaan zitten afwachten. En het gaat om een failissement he, niet om een ernstige ziekte o.i.d., dan zou het natuurlijk een heel ander verhaal zijn. Daarbij komt dat TS nog een broer en zus heeft die zich om haar ouders bekommeren dus ze zijn niet alleen.
respect tóch voor je beslissing. en je hebt zelf een goed idee. weekendje uit inNederland is dichterbij.e
Gewoon gaan! Van het aanvraag van faillissement tot daadwerkelijk faillissement zit nog wel ene paar dagen tussen, en een paar dagen later komt pas de curator in beeld. Best kans dat je zó 2 - 4 weken verder bent.
Ik was ook gegaan. Faillisement en de gevolgen kosten echt weken tot maanden of langer, het is echt niet zo dat er dezelfde week een curator voor de deur staat en alles mee neemt...
ik zou wel gaan, je kunt eventueel aanbieden om hun kostbare spullen bij jullie te stallen? is een vervelende situatie maar ik vrees dat je toch weinig kan doen...
Nou ja mijn kinderen hebben echt nog niet door of we in Turkije zitten of in Zeeland. Zo lang we als gezin samen lekker weg zijn is het al goed. Thuis zou dat trouwens ook prima zijn. Daar hoef ik het niet voor te doen. Heel de komende tijd thuis zitten is een beetje overdreven, daar heb ik het ook niet over gehad. Het is logisch dat die eerste stap toch veel heftiger is als wanneer alles, en dan bedoel ik uitspraak, verkoop bedrijf, curator, roddel en achter klap, achter de rug is. Een faillissement of een ernstige ziekte, ja dat is een heel verschil maar zoals je dat beschrijft lijkt het alsof je totaal geen idee hebt van wat dat in houd. ( ik hoop oprecht dat je dat ook niet weet ) Moet je voorstellen dat je ouders niks meer hebben! Geen inkomen, geen pensioen, in het ergste geval hun huis moeten verkopen en weinig zicht op een nieuwe baan (58 en 52). Keihard gewerkt vanaf je 15e, je bedrijf zou je pensioen zijn, de omschakeling dat je ipv lekker ruim en "onbezorgd" te leven er straks moet doen van de schuldsanering en een AOW tje. Tja dat is voor een groot deel materialistisch en er zijn zoveel mensen die dat moeten die ook altijd hard gewerkt hebben maar dat heeft echt een enorme weerslag op je psyche. Mijn vader is in 1 jaar tijd een compleet andere man... Anyway, ik ga zo maar is een vakantieparkje boeken!
Emotioneel is het idd zwaar. Zoveel gevoelens! Mijn vader voelt zich elke dag voor lul staan, vindt dat hij gefaald heeft, vraagt zich af of het aan hem ligt maar wilt ondanks dat blijven tot de laatste snik! Ik had vorige week aangeboden om op de zaak(horeca) "te zijn" ( want meer is niet nodig) zodat hij een dag thuis kon blijven. Dat wil hij niet want hij wil niet dat er straks ook nog gezegd wordt dat hij "ervoor weg gelopen is." Hij zit 6 dgn in de week in een lege "hut" alleen om personeels kosten te drukken en ondertussen vreet hij zich op omdat wel iedereen gebruik komt maken van zijn wc zonder consumptie. Mijn moeder is een beetje naïef maar dat komt voor uit de angst voor het onbekende! Het "ergste" is dat ze hiervoor een goed lopend bedrijf hadden maar hier naar over zijn gestapt omdat ze een nieuwe uitdaging wilde....
Een ziekte is vaak te genezen maar ik denk dat haar ouders psychisch zon klap hebben gekregen dat ze het levenslang houden. Duidelijk een opmerking van iemand die er nooit mee te maken heeft gehad. Zou ook niet naar buitenland gaan en lekker in Nederland iets zoeken, mochten ze je nodig hebben ben je zo terug sterkte! Moet een hele zware periode zijn voor jullie familie!
O, o, o, wat een veroordelend toontje weer. Bah. Misschien moet TS zich wel helemaal opladen om daarna pas van nut te kunnen zijn voor haar ouders. Die hebben er helemaal niks aan als ze straks instort omdat het allemaal te veel wordt. Ik zou niet weten hoe lang zo'n procedure is en zou inderdaad even met m'n ouders overleggen. Dan kun je in elk geval je gevoel uitspreken en zien hoe je ouders erop reageren. Edit: zie al dat je in NL blijft. Lijkt me een heel goede keus. Heel veel sterkte!
Wij hebben een eigen bedrijf, samen met schoonouders, en zie om me heen veel mensen met faillisement te maken krijgen. Is emotioneel heel zwaar! Ik denk dat je er goed aan doet om in nederland te blijven, zodat je ze eventueel sneller hulp kan bieden! Sterkte voor jullie allemaal, dit heeft echt grote impact op je ouders, broer, zus, maar ook jullie gezin
Ik zou gaan. Mijn moeder heeft het zelfde meegemaakt(en wij met haar) Ruim 25 jaar héél hard gewerkt en door de crisis failliet gegaan. Ze is al haar bedrijfspand én haar eigen woonhuis hierdoor kwijt geraakt. Gelukkig was ze al 65 en krijgt ze een uitkering nu.Op het moment dat het faillissement wordt uitgesproken zal het nog niet zo snel gaan. Tussen de uitspraak van de rechtbank en de verkoop van het huis etc heeft ruim 2 jaar gezeten. Sterkte! Helaas weet ik hoe het voelt.
Laat mij maar veroordelend zijn, ik zie hier dingen waarvan ik denk dat is persoonlijk, TS heeft al lang besloten niet te gaan, gelukkig denk ik dan, opladen hoeft niet in het buitenland, dat kan binnen NL, tevens ben ik echt als familie mens opgegroeid, dus voor mij is dat heel normaal en zou dat niet eens afvragen, ik schetste heel bewust de andere kant voor mensen die zo makkelijk lullen, en weet je ik spreek uit ervaring helaas, dus weet hoe moeilijk het is, wellicht daarom ook dat het me wat meer opwind. TS nogmaals sterkte voor je familie en geniet in NL, met het gevoel dat je er voor ze kan zijn zo nodig.
Ik heb BEIDE meegemaakt (ALLE familieleden aan kanker verloren op jonge leeftijd, incl. ouders) en juist dat heeft mij verschrikkelijk sterk en weerbaar gemaakt EN heeft mij enorm leren relativeren. En geloof mij, ik ga liever elke week failliet bij wijze van spreken dan zelf ernstig ziek zijn of (weer) een geliefde aan een vreselijke ziekte verliezen. De psychische klap van een faillissement kom je echt wel weer te boven, zeker met steun van familie en vrienden! En gelukkig zijn de voorzieningen in NL nog steeds goed te noemen..... Kortom, onder de omstandigheden van TS was ik gewoon lekker gegaan met mijn gezin!