Hoi dames, Mijn dochter is nu 5+ maanden... een tevreden, blije, pientere dame. Ik heb zelf thuis geen kind aan haar. Ze slaapt, ze eet, poept/plast en giebelt en kletst de boel bij mekaar. Bij mijn vriend is ze ook op haar gemak, maar wil ze nog wel eens ( of eigenlijk altijd ) haar schema flink door elkaar husselen. Oftewel, flink gaan huilen als ze net gegeten heeft, waardoor mijn vriend denkt dat ze nog honger heeft en in 'paniek' i.p.v. mijn zuur-gekolfde melk even au bain marie verwarmd, naar een flesje kunstvoeding grijpt. Geen big deal. Als ze maar op haar gemak is. Ook hier heeft het even geduurd, maar ik laat haar met een gerust hart bij haar papa achter. Dan de oppas ( opa's/oma's, zusje en een vriendin van mij )... Iedere keer als we een date plannen ( voor leuk of bijv. nu voor onze verhuizing ) weken van tevoren, dan heb ik gewoon buikpijn van het feit dat ik haar even bij iemand anders achter ga laten. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat het grietje al vanaf 9 weken 'moeite' heeft met 'vreemden', maar eigenlijk gaat het steeds beter. Ze moet heel erg inkomen als we ergens zijn, kijkt ontzettend lang de kat uit de boom voor ze iets van zichzelf durft te laten zien. Vaak gaat het het eerste kwartier op visite gepaard met flink verdrietig zijn. Als ze dan zo verdrietig is, krijg ik echt een knoop in mijn maag... dan denk ik dat het niet goed gaat komen en neem ik haar het liefste weer mee. De tranen staan dan nagenoeg ook bij mij in mijn ogen. Vreselijk vind ik dat. Maar vaak, als we dan echt weg zijn, krijgen we berichtjes en foto's ( om mij op mijn gemak te stellen ) hoe goed het gaat en hoe fijn ze het heeft. Dan realiseer ik me ook:'Zie je wel... het gaat wel goed' en heb ik ook helemaal goeie moed voor een volgende keer. Maar als die volgende keer zich dan aandient, begint mijn tegenzin van voor af aan. Zaterdag gaan we met vrienden even een hapje eten in dezelfde stad waar we wonen. Mijn zusje komt bij ons thuis oppassen. Maar nu dus al buikpijn dat ze in het begin zo verdrietig zal zijn en :'wat als ze blijft huilen' etc. Is nog nooit gebeurd dat blijven huilen, maar toch... Hoe kan ik hiermee omgaan? Verdwijnt dit moederkloek-gevoel vanzelf? Wordt het makkelijker? Ook voor haar? Kunnen we iets doen aan die eenkennigheid/vreemden-angst opdat we het allebei prettiger hebben? Ik ben dol tot en met op mijn meisje, maar met dat geprikkelde als we bij iemand zijn of als iemand goed-bedoeld even tegen haar gaat kletsen ( zoals de buren ) en ze dan verdrietig of angstig reageert, vind ik zo moeilijk... Ik neem haar met liefde bij me, maar ik vind het ook niet de bedoeling dat ze bangig voor anderen blijft of het altijd zo stroef verloopt in het begin. Ik maak me er best een beetje zorgen over. Het is ook zo'n contrast met hoe ik haar zelf ervaar, als een lieve, blije, tevreden baby. Help?!
Ik herken het gevoel helemaal! ik had en heb het nog steeds, gelukkig al een stuk minder dan in het begin. het ging eigenlijk al zo ver dat ik telkens wanneer mijn vriend iets leuks ging doen ik maar thuis bleef omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om mn zoontje 'alleen' te laten. uiteindelijk kreeg ik wel door dat we als stel ook leuke dingen samen moeten doen om de relatie leuk te houden en mijn zoontje het zeker wel naar zijn zin had bij mijn moeder/schoonmoeder. (het heeft trouwens ook voor mijn zoontje goed geholpen tegen zijn eenkennigheid)
Ik snap je gevoel heeeeel goed! Ik heb ook een knoop in mn maag als mn kleintje huilt en wil hem dan zo snel mogelijk weer tevreden stellen. De enige die hier op passen zijn mijn moeder en dan mijn man natuurlijk. Hij is zo aan hun gewend dat dit geen problemen op levert dus heb daar ook geen moeite mee. Maar bij een ander is hij nog niet geweest en dat ben ik ook nog niet van plan. T komt vanzelf dat je er aan toe bent je kleine wat meer los te laten denk ik. We zullen tenslotte wel moeten op een gegeven moment. Maar ze zijn nu nog zo klein....
Ik herken het wel maar daarom zijn wij ook nog geen leuke dingen wezen doen met z'n tweetjes sinds de geboorte van de jongste. Altijd blijven mijn man of ik bij de kinderen. Ja we zijn een keertje uit eten geweest zonder kinderen maar waren binnen 2 uurtjes alweer terug. Nu de jongste 8 maanden wordt gaan we er wel aan denken om samen weer wat quality time door te brengen..
Oei ik heb dat gevoel helemaal niet. Mijn dochter heeft superlieve grootouders en tantes en een geweldige onthaalmoeder. Ze zorgen allemaal zo goed voor haar dat ik me eigenlijk nooit zorgen maak. Tuurlijk weent ze wel eens als ik haar ergens afzet, maar als ik haar weer ga oppikken blijkt steeds dat ze zich geweldig geamuseerd heeft. Zij blij, ik blij, iedereen blij. Toch?
Ha meid, ik herken het deels. Heb het bij familie totaal niet, wel bijvoorbeeld als er op het kdv een invaller werkt. Dan ben ik bang dat ze zich de hele dag verloren zal voelen. Het zal vast overgaan naarmate ze ouder wordt! Mijn dochter is bijna 1,5 en zwaait ons nu vaak lachend uit (niet altijd hoor), dat helpt wel! Ik was wel een beetje verbaasd over het eerste stukje wat je over je vriend schreef. Ik heb nooit moeite gehad om onze dochter bij mijn man achter te laten, ze is tenslotte net zoveel zijn dochter als de mijne. Maar misschien is dat ook wel omdat mijn man alles gewoon hetzelfde aanpakte als ik en dochterlief niet van haar structuur afweek. Dus wat dat betreft heb ik wel makkelijk praten. En over gevoelens valt nu eenmaal niet te twisten!
ik had/heb dat ook.. maar toch blijf ik haar af en toe wegbrengen.. het wordt elke keer makkelijker....
Ik ken het helemaal!! Ook dat eenkennige naar andere mensen toe! Ons mannetje is nu bijna 5 maanden en als er een vreemde even de kinderwagen intuurt is het heel hard huilen gelazen!! Ook als hij erg in zn wereldje zit met mij en mn moeder komt bijvoorbeeld binnen om een bakkie te doen kan hij ineens gaan huilen... Terwijl hij heel tevreden en blij is en verder bijna nooit huilt.. Ik denk zelf dat het erbij hoort en die kleintjes gaan vanzelf wennen aan andere mensen! Ik vermijd geen sociale dingen omdat hij anders gaat huilen maar probeer wel naar mn kleintje te luisteren. Zoek dus een middenweg en hoop dat hij zo gaat wennen aan anderen. Bij mn man heb ik het nooit moeilijk gevonden hij is geweldig met de kleine man en het is nu al twee handen op 1 buik wordt wat later haha Maar ik snap je wel hoor meid!! Als je zaterdag weggaat gewoon zeggen dat ze moet bellen als het echt niet meer gaat. Als je dat vertrouwen hebt dan zit je ook rustiger. En probeer ook even te genieten van zonder kleintje want hoe leuk en bijzonder het ook is even tijd voor jezelf is ook wel eens fijn! Liefs
Zoals jij het aanpakt met de kleine, zo doe ik het ook... Niet vermijden, maar ook weten wanneer iets teveel is en daarop anticiperen. En het is niet zozeer dat ik mijn man niet met haar vertrouwde hoor... Maar gevoelsmatig was ik gewoon nog niet klaar om zonder haar te zijn. Om gescheiden van haar te zijn zeg maar. Ik ben blij dat veel het gevoel herkennen... Dan voel ik me niet zo 'raar' en alleen