Het lijkt me gewoon zo erg dat je ontevreden bent en je eigenlijk verlangt naar het ouder zijn van je kinderen. Zit je daar straks op de bank als je kinderen allemaal het huis uit zijn. Hopelijk dan geen spijt van gemiste kansen. You can't have it all. Ik denk dat je gewoon met minder tevreden moet zijn. Niet zoveel willen en maar door willen gaan. Soms moet je dat leren: op de bank met de jongste 2 uur lang een film kijken samen, met wat lekkers samen onder een dekentje op de bank, dat is toch genieten? En ook eens denken: die was komt morgen wel; lekker belangrijk! Ik ben de enige ft thuisblijfmoeder in mijn vriendenkring. Zij worden geleefd en zeggen soms ook jaloers te zijn. Nu ben ik ook weleens jaloers op hen hoor! Straks heb ik een kleuter 6 weken lang 5 dagen thuis. En dan dit weer? Gruwelijk! Ik ben dus zo'n moeder die heel veel op de vloer zit te bouwen en leuke dingen doet, maar 13 uur in een dag, pfoei, ik weet het soms ook niet! Dan verlang ik ook weleens naar twee dagen op kantoor hoor. Maar gelukkig is dat maar soms en prijs ik me gelukkig met de situatie zoals hij is.
ik heken het ook wel een beetje. maar weet je wat ik vaak denk, als ik nou oud ben, wat zal ik dan terug verlangen naar dit.. Kijk maar naar die oude mensen, allemaal lachen ze als je meet je baby en dreumes er aan komt, en beginnen spontaan te vertellen. Dát, zie je, laat me beseffen dat ik gelukkig ben om alleen al 'gezond en jong' te zijn.
Ontevreden ben ik niet, maar ik herken wel het gevoel van geleefd te worden door je gezin. Ook hier 3 kinderen en de 4e op komst en h et is ook gewoon druk, want er moet zo veel! Wat hier helpt Is een lijstje maken met wat echt moet, alles er om heen is extra en kan blijven liggen als het moet. Wees sneller tevreden met je huishouden, is het niet opgeruimd/sik en span, jammer dan, die tijd komt wel weer. En dwing jezelf tot leuke dingen (klinkt erg ja) Ga op die grond een toren bouwen, pak dat boek van Dikkie Dik en laat de afwas! Die staat er over 30 jaar nog wel, maar je kinderen zijn maar korte tijd klein. Investeer daar in.
Heel herkenbaar. Ik ben ook gewoon opgebrand. Ik voel me een slaaf van mijn eigen huis. En ik kan mijn jongste ook wel groot kijken.. Ik voel me wel beter als ik van te voren op mn planbord schrijf wat ik ga doen die dag qua huishouden. Dan doe ik dat in de ochtend en dan heb ik 'smiddags nog tijd om de dagelijkse dingen te doen zoals de wc en stofzuigen. Dan is de druk een beetje van de ketel zeg maar. En om de 2 uur koffietijd Even bijkomen!
Idd skippen, skippen, skippen.. Ik werk dan niet eens, maar mijn man heel veel en pak echt de tijd voor mezelf. Zoals nu ook, de jongste zit ff voor de tv met een broodje, de middelste speelt even met een waterpistool op de gallerij en de oudste is naar school, boodschappen net gehaald en nu ff rust. Lekker een bakkie drinken en geen gejengel aan mn hoofd, kinderen weten ondertussen ook dat mama even met rust gelaten moet worden.
Dit dus. Ik zie het bij mijn zus, ook vreselijk druk. Vorig jaar was mijn zusje door een ski ongeluk even uit de running. Kniebanden gescheurd. Nu was mijn man die week thuis, en heeft hij eigenlijk als chauffeur gespeeld Nu is mijn man niet snel geschockeerd, maar hier stond ie toch wel ff van de stuiteren. Kinderen gingen van hot naar her, van het ene clubje naar de andere, uit school, de een snel naar de knutselclub, de andere naar paardrijden, ophalen, boterham eten in de auto, nog even een boodschapje doen, snel naar de andere clubjes ... En dat zo 3 avonden per week. Dan ook nog de hobby's van mijn zus en mijn zwanger ... en dan ook nog hun sociale netwerk ... resultaat: 6 avonden per week waren ze de hort op. Als je het gevoel hebt dat je jezelf voorbij rent, geen rust vindt, zul je toch echt zelf moeten snijden in je activiteiten. Je zult die tijd echt zelf moeten vinden. Sterkte!!
Lijkt me dat jij tijd voor jezelf nodig hebt. Tijd voor maken dus! Zeggen dat dat niet kan en dat je niets kunt schrappen uit je huidige agenda, lijkt mij heeeeeeel stug. Overleggen met je man dus en prioriteiten stellen. Wat hoeft echt niet perse en wat moet wel perse en hoe verdeel je dat? En: minder werken een optie? Financieel hebben jullie het prima, zeg je, dus een (half) dagje minder? Over afspraken die echt niet hoeven: je MOET niet naar elke verjaardag waar je voor uitgenodigd wordt, om maar eens iets te noemen. Ik hoor vaak mensen die zich dan vreselijk verplicht voelen om alles te gaan doen. Heb ik hier, met een huilbaby in huis, ook nog een tijdje geprobeerd en dat werkt dus niet. En ja: als je weg blijft van bepaalde verjaardagen, wordt dat je niet altijd in dank afgenomen, maar echt: mensen die dat niet begrijpen en niet kunnen zien dat je niet altijd maar overal op kunt komen draven, zijn dat wel de mensen die je om je heen WILT hebben?
Ik heb het zo ervaren, dus ik begrijp je gevoel. Er moesten een paar knoppen om bij mij. Een is dat rust nemen ontzettend belangrijk is. Zorg voor voldoende slaap. Als 4 avonden per week iets ondernemen teveel is (voor mij in ieder geval wel) dan schrap je daarin. Daarnaast... Accepteer dat jij je nu zo voelt. En je kan doorzetten en jezelf blijven oppeppen maar, op dit moment ben je op het punt gekomen dat het niet werkt. Zoek dus uit hoe het voor jou wel gaat werken. Kies activiteiten die je op een lager pitje kan zetten, regel een hulp in de huishouding om jezelf te ontlasten. Wees lief voor jezelf in plaats van hard door blijven zetten. Ik heb nu een spreuk boven onze keukentafel hangen: de enige manier om tijd te hebben is om tijd te nemen. En als ik druk ben of gehaast en geïrriteerd daardoor dan zet dat mij even stil. Wat wil ik nu? Je hebt zelf een keuze hoor!
Maar wat doe je jezelf dan ook aan om juist dan een weekend weg te gaan? Was er geen simpeler weekend te kiezen, waarin je enkel 2 oppasadressen had hoeven regelen? En idd: dan nodig je niet de hele familie uit. Mailtje dat ze een voorstelling hebben, dat ze bij de voorstelling welkom zijn, maar dat het te druk is om bij jullie thuis te komen daarna. Klaar Waarom zou je altijd de hele familie bij je thuis moeten hebben op dat soort dagen? Serieus, en echt niet rot bedoeld, maar je maakt het jezelf wel echt moeilijk en dat je dan leegloopt en niet meer oplaadt, is niet meer dan logisch. Ga het jezelf en je gezin dus simpeler maken
Idd Rozemarijke, we zijn van de week ook al van alles wezen doen. Nu morgen ook weer uitgenodigd ergens wat wel enorm gezellig is maar ga het niet doen, heb al besloten lekker binnen te blijven met de kids in joggingbroek, hebben dat ook gewoon nodig.
Ja, dat verschilt nogal Werken kan juist een plek zijn om op te laden, maar kan ook net teveel vragen en juist energie kosten die je beter thuis in kunt zetten En dat kan dan ook nogal weel wisselen net met hoe het thuis is. Ik ben normaal gesproken iemand die energie uit haar werk haalt, maar het afgelopen half jaar zit ik in de WW en was het meer dan prima om thuis te zijn, met voor de tweede keer een huilbabytje in huis. Onder de huidige omstandigheden was een baan me echt in de weg gaan zitten. Nu het hier weer rustiger wordt, begint die balans weer te keren. Maar daarom dus wel ds te belangrijker om regelmatig te kijken naar hoe de balans werkt: kan best zijn dat je 1-2 jaar even wat minder gaat werken, om daarna juist weer meer te gaan werken. Het is iig beslist niet handig om vast te gaan zitten aan het contract dat je nu eenmaal hebt. Als er even verandering nodig is, moet je die wel durven te maken ook
zoals ik je verhaal leest bof je enorm... maar ik zou ook meer rust pakken door minder wat te doen met vrienden of het gezin maar gewoon lekker keer thuis te blijven...en ik zou wel blijven werken want dit kan je enorm veel energie geven doordat je contact heb met anderen... Als je er echt niet uit kom zal ik langs de dokter gaan misschien kan hij je verder helpen door met iemand te praten...succes!
Helaas heb ik nog geen kinderen dus kan ik je geen tips geven. Maar ik denk dat iedereen dit wel eens doormaakt. Ikzelf ben na een zware relatie in een nieuwe beland. Ben erg gelukkig maar vrij snel zwanger geraakt en ik heb weleens de gedachte : " Alles aanpassen - Daar gaat je leven " Het is toch iets waar je je hele verdere leven mee bezig bent en aan vast zit. Mijn vriend heeft zelf al wel 2 kinderen , deze komen dit weekend weer. Ze vragen van mij enorm veel aandacht , doen liever meiden dingen met mij , dus enorm vermoeiend. Ik merk dus wel dat ik er na zo'n weekend helemaal doorheen zit maar las tevens ergens dat dit weer anders is dan een eigen kindje. Ik begrijp je dus enorm goed , maar advies..... Zou het echt even niet weten. Wel wens ik je sterkte!
Ik herken het op dit moment ook een beetje. Maar ik leg de link wel met de vakantieperiode die er aan komt. Ik ben een ft thuisblijfmoeder en merk dat ik ook een beetje op mijn einde aan het lopen ben. Er zijn best veel dingen die nu nog even moeten in de avonden, 10 minuten gesprekken, schoonmaken op school en allemaal andere kleine dingen. Ook de kinderen luisteren gewoon totaal niet en aangezien ze daar al een paar weken last van hebben is mijn lontje erg kort en we reageren dus sneller geirriteerd op elkaar. Ieder jaar komt dit weer terug merk ik, dus het zal zeker hiermee te maken hebben. Probeer de dingen die niet MOETEN te wijzigen en zorg dat je rust neemt waar het kan. Mocht je echt overlopen en geen uitweg meer zien, zorg dan dat je zo snel mogelijk bij de huisarts staat zodat die je misschien kan helpen, want hoe eerder je er iets aan doet, des te minder hoef je naderhand weer op te klimmen.
O ja, en wat betreft het gelukkig zijn met wat je hebt, volgens mij ben je dat ook wel, maar soms zit je er gewoon even doorheen. Het is niet zo dat je je alleen maar ongelukkig mag voelen als je de boel niet goed voor elkaar hebt hoor. Soms is het ook nodig om je even ellendig te voelen zodat je daarna weer meer beseft wat je hebt en er van kunt genieten. Ik weet nog dat ze tegen mij wel eens zeiden dat ik niet mocht zeuren als mijn kind huilde 's nachts, want als je een huilbaby had was dat veel zwaarden. Nou, dat kan best, maar als je eenmaal gewend bent om 's nachts door te slapen en ineens een hele week een paar keer per nacht wakker bent, dan zit je er ook wel even doorheen. Natuurlijk maak je er dan geen ramp van, maar wie bepaald dat je dan niet even mag klagen. Klagen en je even ellendig voelen heeft iedereen wel eens, hoe goed je het ook voor elkaar hebt of niet.
Oh wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Altijd maar heen en weer aan het rennen en aan het eind van de dag op de bank ploffen en denken: wat heb ik vandaag nu eigenlijk allemaal gedaan? Misschien zouden wij moeders eens moeten proberen om het allemaal wat minder perfect te willen. Volgens mij wordt het leven dan ook een stuk leuker en eenvoudiger. Wat ik me voorgenomen heb is dat ik vanaf vandaag eens lekker aandacht aan mijn gezin ga schenken en niet aan alle dingen die ik denk dat moeten (zoals een perfect opgeruimd huis, dat gaat niet lukken met 3 kinderen, een man die veel in het buitenland is voor zijn werk en 1 gastkindje). Vanmorgen hebben de oudste twee en ik dan ook lekker even een bordspelletje gedaan na het ontbijt en dat voelde wel heel erg leuk. Ik ga meer van dat soort momenten inplannen. Sterkte TS en alle anderen die zich ook zo voelen.
Maar die 'positifo' ben je inmiddels dus al anderhalf jaar niet meer? Kan het niet zijn dat je dingen te negatief ziet, van veel dingen die geen probleem hoeven te zijn toch een probleem maakt? Dat idee krijg ik vaak wel als ik je reacties op ZP lees, en dat is dan digitaal, heeft geen betrekking op je persoonlijke leven. Is het in je persoonlijke leven ook zo? Wat anderen ook al zeggen; Je leven kun je maken. Afspraken afzeggen, tijd voor jezelf! Dingen doen omdat je ze graag wilt doen en niet omdat je het gevoel hebt dat het 'moet'!