Wat mij stoort aan dit topic, is dat vrouwen met kinderen zich moeten verdedigen waarom ze wajong hebben en waarom ze kinderen hebben. Je hebt in dit verhaal twee kampen die lijnrecht tegenover elkaar staan. Echt een discussie met een gebed zonder einde..... Ik heb alleen gereageerd als wajonger op de eerste pagina wetend dat mijn uitleg door de andere kamp altijd anders uitgelegd zal worden. Uitspraken waarom wel kinderen en niet kunnen werken schiet mij echt in de verkeerde keelgat en ik ga mijn positie daarin niet uitleggen aan mensen die toch niet lezen, of lezen wat ze willen lezen om vervolgens daar weer op in te haken. Ik wil dolgraag ruilen met een gezond persoon....
Nou neer hoor Myrhe ik begrijp je verhaal prima, vind het alleen zo jammer dat het verhaal 'van het andere kamp' verkeerd geïnterpreteerd wordt.. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je zo ziek bent dat je niet kunt werken maar wel kinderen kunt opvoeden.. Naar mijn idee is moeder zijn namelijk het zwaarste 'beroep' wat er is. Maargoed bijna niemand schijnt daar een antwoord op te kunnen/willen geven.. Edit: voor ik over me heen krijg "wees blij dat je je het niet voor kunt stellen".. Ja, daar ben ik heel blij mee.. Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet wil begrijpen.. Juist om misschien mijn mening bij te stellen wil ik het graag weten..
Ik snap je helemaal heb zelf geen wajong maar zelf sik had zoiets van hoe haalt men het in hun hoofd om te roepen je kunt wel kinderen verzorgen maar niet werken dat klopt niet. Zo vreselijk dat mensen zo kunnen denken en als ik dan serieus vraag van als je zelf (of partner) chronisch ziek wordt zit je in dezelfde situatie dus dan doe je je kinderen maar weg dan is dat totaal anders, uhm nee hoor in beide gevallen is er een chronisch zieken ouder en kinderen in het spel. Er is alleen 1 groot verschil en dat is dat de chronisch zieken ouder wist dat het zwaar ging worden en waar ze aan begonnen terwijl degene die later pas ziek was waarschijnlijk veel meer hulp vraagt omdat ze er niet op berekend zijn om ziek te zijn en voor hun kind te zorgen . Maar de wereld is nu eenmaal niet zwart wit en ik vind niet dat je voor een ander kan beslissen je bent ziek dus zou geen kinderen mogen. Toen ik ziek werd bijna 7 jaar geleden heb ik alles op moeten geven, mijn 2 banen gezamenlijk goed voor 60-70 uur werk per week, het trainen en wedstrijden en shows lopen met mijn honden, mijn complete sociale leven, het zelf doen van het huishouden, het zelf weg kunnen gaan met auto fiets ov lopend. Er is 1 ding dat ik niet op heb gegeven en dat is mijn droom om mama te worden en dat is gelukt en ja het is soms zwara maar ik krijg er zoveel voor terug dat het alles waard is in de wereld.
Blaine; je hebt het waarschijnlijk over mij.. Prima, maar zoals ik al zei; die situatie is absoluut niet hetzelfde omdat mijn man geen ww of uitkering krijgt omdat we een eigen zaak hebben.. Hij betaald per maand maar liefst 959 euro voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering dus nee die situatie is absoluut niet hetzelfde..
En toch denk ik dat in sommige gevallen waarvan psychische problemen de oorzaak zijn van niet kunnen werken en het ontvangen van een Wajong uitkering het probleem in stand blijft houden. Ik heb ook mijn verleden met paniek en angststoornis en heb ook ruim een half jaar thuis gezeten en mijn problemen werden er alleen maar erger door. Ik had geen doel meer om op te staan, geen structuur en voelde mij nutteloos. Met een baan heb je iets om handen, je bent onder de mensen en je hebt aanspraak. Dus in die zin mogen ze van mij de herkeuring plaats laten vinden en sommige gevallen eens flink onder de loep nemen.
In de financiering van onze flat is mijn Wajong niet meegenomen, dat doen de banken sowieso niet meer. Ik begrijp je punt, maar in veel gevallen (zoals de o.a. de mijne) is het niet zo zwart-wit. Voor mensen die hun baan verliezen is overigens ook een financieel vangnet hoor, maar ook daar word je niet vrolijk van en ga je van achteruit. Soms vraag ik me weleens af wanneer er een eind aan deze crisis komt en alles weer wat stabieler, gunstiger en goedkoper wordt...
Dat gaf ik ook al aan, dat het niet zo zwart/wit was als ik stelde.. Bedankt voor je reactie. En een einde aan de crisis zou inderdaad voor iedereen goed zijn!
Ik kan je helemaal begrijpen. Ik heb een angststoornis gehad in combinatie met agorafobie....durfde niets meer....geen prullenbak aan straat te zetten....dacht dat ik gek werd....uiteindelijk zijn we na 5 jaar enorm knokken een heel eind gekomen....ik werk 32 uur per week....ging maanden brullend van ellende werken en durf het moederschap nu pas aan, omdat ik denk dat dat inderdaad het zwaarste beroep is wat er is! Ik vind het ook moeilijk te begrijpen dat je niet in staat bent om te werken (ook al is het maar 1 uur per dag)....maar dat het opvoeden van kinderen dan wel kan....ik hoop ook dat iemand uitleg kan geven....
Linneke,toen ik zwanger was (is mis gegaan) heb ik ook extra hulp gekregen om te praten hoe het is een kindje op te voeden en wat daarbij komt kijken. Ik ben vrij open maar niet alles zal ik vertellen want ik heb dus een keer gehad dat het tegen mij gebruikt werd. Sindsdien ben ik op mijn hoede. Ik ben nu in een ander zkh en daar zijn ze in ieder geval een stuk verder ontwikkeld dan in het vorige maar ik blijf op mijn hoede. Ook wat ik regelmatig lees over dat kinderen huilend bij de ouders weggehaald worden terwijl er geen reden voor was.
Ik wil wel antwoorden... Vanaf jongs af aan wil ik kinderen, ben ik altijd met kinderen bezig en is dat mijn grootste roeping. Ik wilde een groot gezin; 3 kinderen minimaal! En toen werd ik ziek... Mijn leven stond op zijn kop, van een actieve puber met 3 bijbaantjes veranderde ik in een futloos meisje zonder baan en een minimaal sociaal leven. Ik heb lang gerevalideerd en mijn afkeuring zorgde ervoor dat ik weer ging strijden voor mezelf, voor mijn toekomst. Zeker toen de arbeidsdeskundige zei dat ik waarschijnlijk nooit aan het werk zou kunnen. Ik was toen pas 19 en had net mijn spw-diploma... Veel dromen zijn mij ontnomen, reizen, werken met baby's en peuters, in het buitenland iets opbouwen en ga zo maar door. Lang heb ik gedacht dat het beter was om niet aan een kind te beginnen. Veel te zwaar, leek me. Maar het was mijn droom om moeder te worden, moest ik dat ook echt opgeven? Ja ik ben ziek, maar moest ik daarvoor alles laten? Nee, ik had al genoeg gelaten... En dus heb ik nu een prachtige dochter waar ik intens van geniet. Voor geen goud zou ik haar willen missen, al is het echt wel heel zwaar en pittig in mijn situatie. Een tweede komt er voorlopig niet, misschien wel nooit, en een groot gezin heb ik allang uit mijn hoofd gezet. Maar mijn ziekte mijn hele leven laten bepalen, nee niet meer. Al voelt dat nu wel weer even zo na dit nieuws, want er zijn wederom dromen die ik los moet laten nu we er financieel op achteruit zullen gaan. Maar that's life, heb ik inmiddels begrepen...
Ik heb trouwens nog geen kind maar het verschil tussen een kind opvoeden en een baan is dat als ik het met mijn kleine niet trek ik 10 vriendinnen en familie heb die me willen helpen en de kleine een paar uurtjes kunnen overnemen. Als ik met mijn kleine aan het wandelen ben en ik móet naar huis (heb die drang vaak) dan kan ik ook gaan wanneer ik wil. Als ik dat doe op werk zou ik m'n baan kwijt zijn. Dat moeten van werk heb ik heel veel moeite mee en die onzekerheid. Ik doe nu vrijwilligerswerk waar de mensen geduldig en lief zijn en ik moet niets als het een dag niet gaat. Ik doe het 6 uur per week,2 middagen en ben er echt heel gelukkig mee. Ik mag huilen wanneer ik wil en ik ben goed geworden in m'n werk en mensen zijn blij met me. Dat zie ik bij een echte werkgever nog niet gebeuren. In mijn omgeving worden mensen eruit geflikkerd als ze iets te vaak wat onder de leden hebben.
Vind het ook heel wat dat er gezegd word, waarom heb je dan kinderen? Als iemand ziek is betekent dit toch niet direct dat je geen kinderen mag krijgen? Wel zou het goed zijn als er weer eens opnieuw naar alles gekeken word. Er moet bezuinigd worden en dat raakt iedereen. Dat er dan ook naar inkomens van partners gekeken gaat worden vind ik niet zo gek.
Ik ben het er mee eens dat er een herkeuring komt, helaas zijn er teveel gevallen die misbruik maken van de situatie! Wat betreft aanvulling bij minder kunnen werken, als onze kleine er straks is krijg ik ook geen aanvulling of iets dergelijks.... Wij zullen ook moeten inleveren. En ja ik weet dat het onze eigen keuze is en als je "beperkt" bent het niet je eigen keuze is. Maar waarom zouden wij wel rond kunnen komen en een ander niet? Voor diegene die er ook echt recht op hebben, dat zal dan wederom uit de keuring komen neem ik aan. Wat betreft de keuze voor kinderen als je afgekeurd bent, tja.... Dat blijft een discussiepunt.... Ik las bij iemand (sorry naam even kwijt): thuis bepaal ik mijn eigen ritme. Een baby houd 's nachts geen rekening met je toch? Als je dan uitgeput bent etc..... Hiermee zeg ik absoluut niet dat je dan maar niet aan kinderen moet beginnen, maar ik begrijp sommige reacties wel.... Al blijft het een moeilijk ding, is heel persoonlijk!!
Bedankt voor jullie uitleg, heel duidelijk en begrijp nu wel wat beter waarom jullie bepaalde keuzes wel of niet maken. Fijn dat jullie zo open en eerlijk jullie gevoel en gedachtegang hebben beschreven! Ik reageer hier even op omdat ik denk dat je mij bedoeld. Ik heb mijn vraagstelling al verduidelijkt, maar doe het nog wel een keer.. Ik begrijp inderdaad niet zo goed (na het verhaal van o.a. Doortje25 en Pietel wel wat beter) waarom je wel te ziek bent om te werken maar niet te ziek bent om een kind op te voeden. Daarmee stel ik nergens dat wanneer je ziek bent je geen kinderen mag krijgen! Ook heb ik eerder al aangegeven dat ik vind dat iedereen een kindje mag krijgen..
even snel. tot ik mijn eerste kindje kreeg wist ik niet van mijn beperkingen. altijd door gegaan. aldus ik terug kijk had ik waarschijnlijk eerst mijn probleem aan gepakt. bij de tweede werd opgaaf duidelijk mijn iq... probleem het overvraag hoofdstuk.. nu pas vallen bepaald dingen mee op hun plaats ben altijd door gegaan. niks afb de hand wees sterk.... en kan zeker begrijpen waarom een ander het niet begrijpt.... mijntweede stukje waar op ik vroeg laad me alsjeblieft met rust... en snap ook waarom gedacht word werken word je gelukkig van... denk ook dat het wel ergens waar is.. voor nu ben ik blij dat ik stabieler begin te worden.. ik geef de moet niet op wie weet als ik opgeroepen word.. dat ik uit eindelijk parttime kan gaan werken ... rekening houdend met mijn beperking.. er valt dus nodig wat te wensen uiteindelijk.